ร้านหนังสือของคุณริกกะ

หลังจากที่ผมและคุณริกกะได้ช่วยกันทำความสะอาดหน้าร้านของเธอแล้วนั้นผมได้ไปนั่งตรงขอบมุมของร้านซึ่งดูเหมือนจะเป็นโซนไว้สำหรับอ่านหนังสือ ผมนั่งรอและคิดในใจถึงบรรยากาศอันอับอุ่นของร้านที่ดูต่างจากภายนอกเพราะไม่ว่ามองยังไงจากภายนอกร้านหนังสือแห่งนี้ก็เหมือนกับร้านขายของเก่าๆซอมซ่อใกล้พัง คุณริกกะได้ให้ผมนั่งรอและจะไปเตรียมชามาให้ เอ๊ะ?หรือนี่จะเป็นบริการพิเศษอย่างงั้นหรอ ทันใดนั้นเองผมก็ได้ยินเสียงแผ่นไม้ดัง เอี๊ยดๆ อยู่เป็นจังหวะเรื่อยๆ คุณริกกะเดินออกมาจากหลังร้านพร้อมกับถ้วยชาสองถ้วย และแล้วเธอก็พูดอะไรบางอย่างออกมา
 
『ขอโทษด้วยนะคะที่ต้องให้ช่วยทำความสะอาดหน้าร้าน』
 
 
คุณริกกะนี่นางฟ้าชัดๆเลยแฮะขนาดเป็นเพราะผมเธอยังพูดเหมือนกับผมไม่ผิด ไม่ผิดแน่คุณริกกะต้องเป็นนางฟ้าที่พระเจ้าได้ประทานมาให้โลกนี้แน่ๆ
 
 
『ไม่เป็นไรหรอกครับ..มันเป็นความผิดของผมแหละที่มัวแต่มองคุณริกกะจนลืมปิดประตูร้าน』
 
 
เฮ้ยเดี๋ยวนะนี่ฉันพูอะไรออกไปเนี่ยเพราะมัวแต่มองคุณหรออย่างนี้เธอจะไม่คิดว่าผมเป็นโรคจิตหรอเนี่ย จบแล้วชีวิตม.ปลายของชั้น
 
 
『อะ..เอ๋..มะ.มองฉันชั้นอย่างงั้นหรอคะ』
 
 
คุณริกกะพูดแล้วหน้าแดงจนถึงหูพลางหลบหน้าผมไปด้วย แย่แล้วเธอต้องคิดว่าผมเป็นโรคจิตแน่ๆ
 
 
『ก็คุณริกกะน่ารักจนมันไม่ทันสังเกตุน่ะครับ........ฮ่าๆ』
 
 
เดี๋ยวนะไอเจ้าสมองบ้านี่แกประมวลผมอะไรให้ฉันพูดออกไปฟระ อย่างงี้มีแต่แย่กับแย่ลงกว่าเดิมอีกน่ะสิ โธ่เอ้ยจบแล้วแน่ๆชีวิตฉันจะต้องถูกสังคมประนามแน่ๆ
 
 
『เอ๋!!!!!!』
 
 
โถ่เอ้ยโถ่เอ้ยโถ่เอ้ยโถ่เอ้ย!!!นี่ฉันคุยแบบปกติไม่ได้เลยรึยังไงเนี่ยยยยย
 
 
หลังจากที่เรานั่งกับแบบเงียบๆอยู่นานผมก็สังเกตุได้ว่าฝนหยุดตกแล้วอาจจะไม่ซะทีเดียวแต่ก็เป็นแค่ละอองเล็กๆเท่านั้น ความเงียบได้คลอบคลุมพื้นที่ภายในร้านของคุณริกกะเสียงมันเงียบจนผมได้ยินเสียงของโมบายหินที่อยู่หน้าร้านส่งเสียงออกมาเพราะโดนลมพัด บบรยากาศตอนนั้นทั้งอบอุ่นและอึดอัดในเวลาเดียวกัน แต่ก็เป็นบรรยากาศที่รู้สึกอบอุ่นและสบายใจแบบแปลกๆ แต่ผมอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้วนะ ผมเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดู เวลาผ่านมาแล้วประมาณ 40 นาที ผมที่รู็ว่าเริ่มที่จะเย็นแล้วจึงได้กล่าวลาคุณริกกะเพื่อที่จะกลับบ้าน
 
 
『เอ่ออ...คือว่าผมขอตัวก่อนนะครับตอนนี้เริ่มเย็นแล้ว』
 
 
『และก็ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะครับ』
 
 
ผมขอโทษในขณะที่กำลังที่กำลังหยิบเสื้อคลุมตัวนอกของผมเพื่อที่จะออกจากร้าน
 
 
『ไม่เป็นไรค่ะ.....ยังไงก็แวะมาใหม่ได้นะคะ』
 
 
เอ๊ะ เดี๋ยวนะนี่เธอชวนเรามาใหม่อย่างงั้นหรอ เย่ส!ดีใจสุดๆเลยเว้ยยย
 
 
『อ่า..ได้ครับ!ไว้พรุ่งนี้ผมมาใหม่นะครับ』
 
 
『ได้ค่ะ』
 
 
ท่าทางเขินอายของเธอนี่น่ารักสุดๆเลยล่ะเย่ส
 
 
『ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับ』
 
 
ผมพูดในขณะที่ผมเดินออกจากร้าน ได้แต่คิดในใจว่าพรุ่งนี้ต้องรีบมาให้ได้อยากรู้จังเลยนะว่าเธอเรียนที่ไหน เอหรือว่าเธอจะเรียนที่เดียวกับเราไม่มั้ง
ไม่น่าจะโชคดีขนาดนั้นหรอกมั้ง
 
 
『มาได้ทุกเมื่อเลยนะคะ』
 
 
คุณริกกะพูดออกมาตอนที่ผมเดินออกมาจากร้านแล้ว ผมได้แต่หันกลับไปยิ้มแล้วก็หวังว่าจะได้เจอกันเร็ว
 
 
ท้างด้านของริกกะ
 
 
 
นี่ฉันทำอะไรลงป๊าย ชวนเขามาที่ร้านอีกอย่างงั้นหรอฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
แต่เขาก็ดูไม่ใช่คนไม่ดีคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แต่ว่าจู่ๆมาชมกันว่าน่ารัก นี่มัน
จะเร็วเกินไปหน่อยมั้ยเนี่ย
 
 
『เฮ้อ........อยากให้รีบๆถึงวันพรุ่งนี้แล้วอ่า』
 
ในขณะเดียวกันเสียงของพื้นไม้ในร้านก็ดังเป็นจังหวะเหมือนกับมีใครเดินอยู่
 
『ริกกะผู้ชายคนเมื่อกี้นี่ใครน่ะ』
 
 
『เอ๊ะคุณพ่อคะตื่นแล้วอย่างงั้นหรอคะ』
 
 
ริกกะหันกลับไปตอบด้วยความตกใจ
 
 
『เป็นเพื่อนหรอแต่ริกกะเองก็ไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายหนิ หระ...หรือว่า ริกกะของปะป๊ามีแฟนแล้วหรอ』
 
 
คุณพ่อของริกกะหยอกล้อด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
 
 
『ใช่ที่ไหนกันล่ะคะเขาแค่มาขอหลบฝนที่ร้านเท่านั้นแหละค่ะ』
 
 
ริกกะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่โมโห
 
ด้านของเจมส์
 
『เฮ้อ.......เมื่อไหร่จะเช้าน้า อยากเจออีกเร็วๆจัง』
 
 
สุดท้ายแล้วทั้งคู่ก็ได้แต่คืดอยู่ในใจว่าอยากให้ถึงวันรุ่งขึ้นไวๆ
 
 
ว่าแล้วเชียวชีวิตม.ปลายของฉันคงไม่เหมือนเดิมอีกแล้วสินะ ต่อจากนี้จะเจออะไรอีกบ้างน้า อยากให้ถึงพรุ่งนี้ไวๆจัง