ร้านหนังสือของคุณริกกะ

หลังจากนั้นมิ้งค์ได้บอกกับเธมส์ว่าเธอจะขอตัวไปห้องน้ำก่อน
 
『นี่เธมส์ฉันขอไปห้องน้ำก่อนนะจ๊ะเดี๋ยวจะกลับมา』
 
『ได้สิ』
 
เธมส์รีบตอบกลับมา
 
หลังจากที่มิ้งค์ได้เดินออกห่างมาจากเธมส์แล้ว มิ้งค์ได้ควักโทรศัพท์ของเธอออกมาพร้อมกับส่งข้อความไปหาใครคนนึง
 
แล้วจู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา
 
『ฮัลโหล....เรียบร้อยแล้วหล่ะ..ใช่..ยัยนั่นเชื่อหัวปักหัวปำเลย..ได้คงไม่นานหรอก..ค่าจ้างตามที่ตกลงนะ....』
 
มิ้งค์ได้ตัดสายไปแล้วพร้อมกับแสยะยิ้มด้วยหน้าตาอันชั่วร้าย
 
『เฮ้อ..นี่ฉันต้องคลุกอยู่กับยัยโง่นั่นไปจนถึงเมื่อไหร่กันนะ』
 
หลังจากมิ้งค์ได้บ่นกับตัวเองไปแล้วเธอก็เดินกลับไปหาเธมส์ใหม่
 
『กลับมาแล้วหรอ..ไวจังน้า』
 
เธมส์ถามมิ้งค์ด้วยน้ำเสียงน่าสงสัย
 
『อ่อ..พอดีปวดเบาน่ะ』
 
『อย่างนี้นี่เองแฮะๆ』
 
มิ้งค์ได้แต่คิดอยู่ในใจว่า
 
ยัยโง่เอ้ยโดนมาขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวรึยังไงช่างเถอะยังไงซะงานของลูกค้ามันก็สำคัญกว่าอยู่แล้ว
 
ด้าน ริกกะ
 
『นี่ๆสรุปเมื่อกี้อ่ะเจมส์จริงๆใช่มั้ย』
 
『แล้วเธอไปรู้จักเจมส์ได้ไงอ่ะ...หรือว่า.....』
 
อิ้งค์ยังคงถามริกกะอยู่เรื่อยๆเพราะทั้งสงสัยและอยากแกล้งเธอ
 
『นี่..เดี๋ยวสิฉันเพิ่งเจอเขาได้แค่ครั้งสองครั้งเอง...เราไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกนะ』
 
ริกกะตอบกลับมาด้วยความเหนื่อยใจเล็กน้อย
 
『ยัยอิ้งค์แกจะถามริกกะไปจนถึงตอนไหนเนี่ยฉันจำได้ว่าตอนแรกริกกะก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน』
 
ไอซ์ยังคงดุอิ้งค์อยู่เรื่อยๆ
 
『แหมๆ..ไม่ใช่ว่าเธอก็อยากรู้รึไงดูหน้าเธอเองสิจ๊ะ คุณเจ้าหญิงซึนเดเระ』
 
อิ้งค์ตอบกลับไปจนทำให้หน้าของไอซ์แดงก่ำ
 
『ปะ-เปล่าซักหน่อยย่ะ ฉะ-ฉันก็แค่สงสันนิดๆหน่อยๆว่าเจอกันได้ยังไงอะไรก็แค่นั้นเองนะ!』
 
ไอซ์กำลังเขินอายจนทำให้เธอพูดไม่เป็นคำ
 
『เห...ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันนะว่าพวกเธอไปเจอกันได้ยังไง』
 
ทั้งอิ้งค์และไอซ์ตั้งหน้าตั้งตารอคำตอบจากริกกะด้วยแววตาเป็นประกาย
 
แลแล้วทันใดนั้นก็มีคนกำลังเดินเข้ามาหาพวกริกกะ
 
『เห้ยเจมส์แกเห็นป่ะวะ』
 
『อะไรวะ』
 
ริกกะกำลังจะพบกับอะไรกันแน่