Trap Evil กับดักร้อน กับดักร้าย

เขียนโดย Piano_sp

วันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 08.34 น.

20 ตอน

0 วิจารณ์

13.29K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 08.40 น. โดย เจ้าของนิยาย

5) Trap Evil : 04

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“ขอโทรศัพท์คืนด้วยค่ะ”

ฉันกล่าวอย่างกล้าๆกลัวๆไปแล้วก็หันสบตากับคนที่ฉันคิดว่าเป็นเจ้าของโทรศัพท์ที่ฉันถืออยู่ในมือตอนนี้ไปด้วย

“ผมคิดว่าคุณทวงผิดคนแล้วล่ะ สาวน้อย”

ผู้ชายคนที่ฉันสบตาด้วยเมื่อกี้กล่าวปฏิเสธด้วยร้ำเสียงที่ดูเหมือนคนกำลังกลั้นขำอยู่เต็มที มันมีอะไรน่าขำอย่างนั้นเหรอ สถานการณ์แบบนี้ฉันออกจะเครียด เขาคงเป็นคนแปลกๆแน่เลยถ้าให้ฉันเดานะ ฉันจึงเลิกสนใจผู้ชายคนนั้นเลยหันไปมองผู้ชายอีกคนที่นั่งดื่มเหล้าเงียบๆอยู่อย่างไม่สนใจใครต่อ เพราะฉันจำไม่ได้ด้วยสิว่าผู้ชายที่เดินชนกับฉันเมื่อตอนนั้นหน้าตาเป็นยังไงกันแน่ เลยเลิกมองแบบสุ่มๆไปก่อน

“ไอ้นี่ต่างหาก”

ขอบคุณพระเจ้าที่มีคนเฉลยคำตอบให้ฉัน ไม่งั้นฉันคงยืนเอ๋ออยู่อย่างนี้ต่อไปแน่ๆ ฉันเลยหันไปที่เป้าหมายทันทีแล้วเขาก็เป็นผู้ชายที่นั่งดื่มเหล้าคนเดียวที่มุมห้องมืดๆตรงนั้น เขาคงเป็นเจ้าของโทรศัพท์เครื่องที่ฉันถืออยู่สินะ

“ขอคืนด้วยค่ะ ฉันมีธุระ”

ฉันกล่าวพร้อมกับเดินไปใกล้ๆเขา ไอ้ธุระที่ฉันเอ่ยออกไปเมื่อกี้นั้นมันก็มีอยู่จริงๆนั่นแหละ เพราะป่านนี้ไม่รู้ว่าพี่ชายฉันได้โทรมาหาฉันบ้างหรือเปล่า เพระาถ้าเขาโทรมาจริงแล้วฉันไม่ได้เป็นคนรับสร้ายของเลยว่าฉันมีปัญหาแน่ๆ แต่จะไปว่าในช่วงระหว่างที่โทรศัพท์ของฉันอยู่กับผู้ชายคนนี้เขาได้ถือวิสาสะรับสายพี่ชายฉันหรือเปล่าเนี้ย ถ้ารับ บอกเลยว่าบุหลันคนนี้ได้ซวยของจริงแล้ว

ตุบ!

จู่ๆผู้ขายที่ไม่ยอมพูดจาอะไรซึ่งเป็นเจ้าของโทรศัพท์ที่สลับกันกับฉัน จู่ๆเขาก็โยนโทรศัพท์ของฉันลงบนโต๊ะแบบส่งๆ เอ๋ แบบนี้เขาเรียกว่าเสียมารยาทหรือเปล่าน่ะ ไม่ใช่ของของตัวเองแท้ๆทำไมถึงได้ทำแบบนี้ได้ลงคอ แล้วโทรศัพท์ของฉันมันจะพังหรือเปล่าเนี้ย โยนมาซะแรงแบบนั้น ฉันคิดกับตัวเองอย่างไม่พอใจกับการกระทำที่เสียมารยาทของผู้ชายคนนั้นนิดๆ ก่อนที่ฉันจะมองไปที่ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นอย่างคาดโทษไปตรงๆ คิดว่าบุหลันคนนี้จะกลัวเหรอ บอกเลยนะตอนที่ฉันโกรธสติฉันจะไม่เอ๋อนะขอบอก

ในเมื่อเขาทำของของฉันแบบนั้น ฉักน้ไม่มีเหตุผลทีี่จะถนอมของของเขาอีกต่อไป ฉันจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์ฉันแล้วก็วางโทรศัพท์ของเขาคืนบนโต๊ะแรงๆที่หนึ่งเพื่อเป็นการเอาคืนให้กับโทรศัพท์ของฉัน

ปึ้ง!

“ขอบคุณ”

ฉันกล่าวแล้วยิ้มออกมาแบบหวานที่สุดเท่าที่เคยทำได้ ซะเมื่อไหร่กันละ ตอนนี้ถ้าฉันมีเขี้ยวคงวิ่งเข้าไปกัดคอเขาให้ขาดแล้ว ขอหาทำให้บุหลันคนนี้ของขึ้น ชิ สถานที่แบบนี้มันช่างไม่เหมาะกับคนอย่างฉันเลยจริงๆ กลับไปอยู่ที่โลกอันสงบสุขของฉันดีกว่า ฉันคิดได้อย่างนั้นก็เดินออกจากห้องนั้นมาแบบไม่หันกลับไปมองอีกเลย ขอให้อย่าเจอกันอีกเลย คนอะไร นิสัยเสียที่สุด

“บุหลันเป็นไงบ้าง”

ทันทีที่ฉันเดินออกมาจาากห้องนั้นได้ มิลาก็รีบปรีเข้ามาหาฉันด้วยความเร็วแสงทันที ก่อนที่เธอจะยิงคำถามใส่ฉันในลำดับต่อมา

“ได้คืนแล้วละ มิลา เรากลับกันเถอะ ฉันเริ่มเวียนหัวแล้ว”

ไม่อยากจะบอกเลยในห้องเมื่อกี้อย่างกับโรงงานบุหรี่ ฉันที่แพ้กลิ่นบุหรีอยู่แล้วเลยไม่ถูกกับบรรยากาศแบบนั้นเขาไปกันใหญ่ แต่ดีที่ฉันไม่ได้เข้าไปนานอาการของฉันเลยไม่ได้แย่เท่าที่ควร แต่ข้างนอกใช่ว่าจะต่างกัน กลิ่นอะไรบ้างก็ไม่รู้ลอยผสมป่นกันไปหมด จนฉันเริ่มเวียนหัวหนักขึ้นเข้าไปทุกที

“ได้สิ แต่ฉันขอเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ ไปด้วยกันไหม”

“ไม่ดีกว่าขอนั่งพักก่อนน่ะ”

มิลาพยักหน้าบอกแทนคำตอบแล้วเดินจากไป ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับเตชินณ์แฟนหนุ่มของมิลาที่ยังอยู่ตรงนี้

“ดืมน้ำก่อนสิ”

จู่ๆเตชินณ์ก็ยื่นแก้วที่ข้างในบรรจุด้วยน้ำสีสวยๆอยู่มาให้ฉัน ฉันก็รับมาดื่มทันทีเพราะตอนนี้คอฉันแห้งมากเลยต้องการน้ำมาดื่มแก้กระหาย แต่น้ำนี่หวานชะมัดเลย น้ำอะไรกันนะ

“ขอบใจน่ะ”

ฉันหันไปยิ้มให้เตชินณ์ แต่ต่อมาภาพตรงหน้าของฉันมันก็เริ่มเบลอแบบไม่ทราบสาเหตุ นี่ฉันกำลังเป็นอะไรไปเนี่ย

“ขอโทษน่ะ บุหลัน”

เตรชินณ์เอ่ยคำขอโทษออกมา แต่ทำไมเตชินณ์ถึงได้พูดขอโทษฉันแบบนั้นล่ะ แต่ยังไม่ทันที่ฉันได้จะเอ่ยถามถึงเหตุผล ภาพตรงหน้าของฉันมันก็มืดสนิทลงพร้อมกับสติของฉันที่เริ่มจางหายลงไปในที่สุด และภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือใบหน้าของเตชินณ์ที่แสยะยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ

หลังผับหรู

เตชินณ์ Talk

ผมแบกร่างอันไร้สติของบุหลันแล้วพาออกมาด้านหลังของผับ บุหลันเธอคือเพื่อนสนิทของแฟนผมและตอนนี้ผมก็กำลังแบกร่างของเธอเพื่อไปส่งมอบให้กับคนคนหนึ่ง ตอนนี้ผมหมดทางเลือกจริงๆเลยต้องทำเรื่องเลวๆแบบนี้ เธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องของผผมเลยแม้แต่นิด แต่เธอดันเดินมาถูกจังหวะพอดีไง ผมต้องทำวะเพราะผมหมดหนทางจริงๆ

เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะผมไปแข่งพนันแพ้ไอ้ภูเบศผู้ชายคนที่ร้ายกาจที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา มันอยากได้อะไรมันก็ต้องได้ ใครขัดมันมีเจ็บ และของเดิมพันสำหรับคนแพ้พนันที่ต้องให้มันก็คือผู้หญิง ผู้หญิงหาไม่ยากหรอกแต่มันอยากได้แฟนผม แฟนผม มิลา ผู้หญิงที่ผมรักเธอแสนดีจนทำให้ผมไม่อยากให้เธอตกเป็นของใคร ผมเลยต้องหาผู้หญิงคนอื่นให้มันแทน ผู้หญิงคนนั้นก็คือคนที่ผมกำลังแบกไว้อยู่นี่ไง บุหลัน เป็นเพื่อนของมิลาเธอเป็นแค่ผู้หญิงซื่อๆคนหนึ่ง ที่ตามคนอื่นไม่ทัน ผมก็รู้มาแค่นี้ที่เคยได้ยินจากปากของมิลา มิลาเอ็นดูบุหลันมาก ผมไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเธอไปมากกว่านี้ รู้แค่ว่า บุหลันคนนี้เธอแพ้เหล้า และผมเลยเอาเหล้าให้เธอดื่ม เธอเลยเป็นแบบนี้ไง

และตอนนี้ผมก็กำลังรอไอ้ภูเบศที่หลังผับนี้ แต่ไม่นานเท่าไหร่มันก็ปรากฏตัวออกมาให้เห็น พร้อมกับหน้าหล่อๆที่ผู้ชายด้วยกันอย่างผมยังรู้สึกอิจฉา แต่ใบหน้าของมันไม่เคยแสดงอารมณืใดๆออกมาให้เห็นเลย ใบหน้านั่นที่เรียบนิ่งไร้ความรู้สึกตลอดเวลา

“นี่ ผู้หญิง”

ผมพูดแล้วยัดร่างของบุหลันไปให้ไอ้ภูเบศ

'ขอโทษนะบุหลันฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆ'

ผมเอ่ยขอโทษบุหลันในใจเพระารู้สึกผิดไม่น้อยที่ต้องทำเรื่องแบบนี้กับเธอ

“เล่นสกปรกไปไหม”

มันพูดพร้อมกับมองมาที่ผมด้วยสายตาเหยียดๆ

“มันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ คิดว่าฉันขาดผู้หญิงขนาดนั้น”

ใช่ คนอย่างมันมีผู้หญิงไม่เคยขาดมือ หน้าตาดี แถมรวย แค่กระดิกนิ้วผู้หญิงก็วิิ่งเข้าใส่มันแล้ว แล้วทำำไมมันถึงอยากยุ่งกับมิลาของผมกันล่ะ

“แล้วแกอยากได้แฟนฉันทำไม”

“ยั่วโมโหมึงไง”

มันพูดคำพูดแบบนั้นด้วยหน้าตาที่ยังนิ่ง แต่มันกลับยั่วโมโหผมได้เป็นอย่างดีเลย

“ไอ้..ถ้ามึงไม่อยากได้ผู้หญิง งั้นกูขอคืน”

ผมกล่าวแล้วเดินไปใกล้มันเพื่อที่จะเอาตัวของบุหลันคืน แต่ทันทีที่ผมจับโดนตัวเธอ ไอ้ภูเบศมันก็ผละตัวมันออกห่าง แล้วผลักผมออกมาจนผมทรงตัวแทบไม่อยู่ นี่มันเป็นบ้าอะไรของมันกันวะ เมื่อกี้ยังทำเหมือนไม่อยากได้อยู่แล้ว แล้วทำไมตอนนี้ถึง..

“กูไม่ให้”

“มึงต้องการอะไรกันแน่วะ”

ผมถามมันออกไปด้วยอารมณ์ที่เริ่มมาแล้วนิดๆ

“ไม่รู้สิ”

มันพูดแค่นั้นก็อุ้มร่างอันไร้สติของบุหลันออกไปโดยไม่หันกลับมามองผมเลยแมม้แต่น้อย

“บุหลัน ฉันขอโทษนะ ฉันช่วยเธอไม่ได้จริงๆ”

ผมพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะหมุนตัวเดินเข้าไปในผับ และทันทีที่ผมเดินเข้ามาข้างในได้ผมก็เจอกับมิลาที่กำลังทำสีหน้าแตกตื่นอยู่ทันที

“เต บุหลันล่ะ”

เธอรีบเดินเข้ามาหาผมแล้วถามคำถามใส่ผมทันที

“บุหลัน ออ กลับไปก่อนแล้วล่ะ”

ผมไม่อยากโกหกเธอเลย แต่มันจำเป็นจริงๆ คนอย่างผมมันเลวใช่ไหมล่ะ

“กลับยังไงทำมัยนายถึงปล่อยให้เธอกลับไปคนเดียวล่ะ”

“ขอโทษนะ”

ผมพูดได้แค่นี้จริงๆ แล้วผมก็ดึงตัวของมิลามากอดไว้แน่น เพราะตอนนี้ร่างกายของผมมันเริ่มสั่น มันสั่นเมื่อรู้ว่าตัวเองได้ทำความผิดที่ไม่น่าให้อภัยลงไปแล้ว

“เต นายเป็นอะไร”

มิลาถามผมขึ้นเสียงเบา เธอคงตกใจมากที่จู่ๆผมทำกับเธอแบบนี้

“ขอโทษจริงๆ”

หวังว่าพวกเธอจะให้อภัยกับความโง่ของผมในครั้งนี้นะ

บุหลันจะเป็นยังไงต่อไป

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

ตอน 4

สารบัญ

ตอน 6