Trap Evil กับดักร้อน กับดักร้าย

เขียนโดย Piano_sp

วันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 08.34 น.

20 ตอน

0 วิจารณ์

13.29K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 08.40 น. โดย เจ้าของนิยาย

6) Trap Evil : 05

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนนี้ในอ้อมกอดของผมมีร่างอันไร้ซึ่งสติของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวกันกับเจ้าของโทรศัพท์ที่ผมเผลอหยิบผิดมา แต่ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจำผมไม่ได้ แถมยังไปทวงโทรศัพท์กับไอ้ปักษาแทนที่จะเป็นผม บอกเลยว่าการกระทำของเธอทำให้ผมรู้สึกเสียหน้ามากเหมือนกัน เพราะตั้งแต่ผเกิดมาไม่เคยมีใครสักคนที่กล้าทำแบบนี้กับผม ยัยนี่ถือว่าเป็นคนแรกเลยก็ว่าได้ที่กล้าทำกับผมแบบนี้

แกร๊บ!

เสียงไรว่ะ ผมคิดในใจด้วยควาามสงสัยเมื่อเท้าของผมมันเผลอไปเหยียบอะไรเข้าให้จนเกิดเสียงเหมือนอะไรที่ผมเหยียบมันหักไปแล้ว ผมจึงมองไปดูที่เท้าตัวเองว่าผมเผลอเหยียบโดนอะไร มันกลายเป็นเศษซากของแว่นตาที่น่าจะเป็นแว่นสายตาเพระาดูจากรูปแบบและขนาดของเลนล์แล้วผมคิดว่ามันต้องเป้นแว่นสายตาแน่ แต่ตอนนี้สภาพมันคงไม่น่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้วเพระาผมเล่นเหยียบไปซะมันละเอียดไม่ปเ็นชิ้นดีอยู่ทีพื้นซะแบบนั้น

“แว่นใครว่ะ”

ผมบ่นพึงพำขึ้นมาคนเดียวด้วยความสงสัย ก่อนที่จะก้มมองหน้าของผู้หญิงที่ผมอุ้มอยู่ จะว่าไป ตัวยัยนี่เบาชะมัด เบามาก จนผมรู้สึกว่ากำลังอุ้มหมอนอยู่ยังไงยังงั้น แต่ใบหน้านี่มัน

ตึกตัก ตึกตัก

“เหี้ยเอ๊ย!”

ผมสบทออกมาเสียงดัง เมื่อหัวใจไม่รักดีของผมดันเต้นรัวขึ้นมาอย่างกับมีคนไปรัวกลองชุดอยู่ในนั้น หัวใจของผมมันเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาเมื่อผมเจอเข้ากับใบหน้าปราศจากเครื่องสำอาง จมูกรั้นๆเหมือนกับคนที่ไม่ค่อยจะยอมใครง่าย และริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มที่เผลอขึ้นนิดๆ ใบหน้าแบบนี้บอกได้เลยว่าทำให้ไอ้ภูเบศคนนี้ใจสั่นขึ้นมาจริงๆ

ตอนที่เธอเดินเข้ามาหาผมก่อนหน้านี้ผมมองหน้าเธอไม่ค่อยชัดสักเท่าไหร่เพราะมันมืด ผมรู้แต่ว่ายัยนี่ใส่แว่นตาอันใหญ่บนใบหน้า แต่ผมก็รู้ว่าเธอน่ารักจากปากของเพื่อนผมที่มองดูรูปในมือถือ ผมมองรูปนั้นได้ไม่นานเท่าไหร่เพราะไอ้ความรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนก็เกิดขึ้นหลังจากที่เห็นรูปคู่ ผมเป็นบ้าอะไรไปก็ไม่รู้

แต่ที่ผมแปลกใจกว่านั้นก็คือผู้หญิงคนนี้ไปรู้จักกับไอ้เตชินณ์ได้ยังไง ไอ้นี่กำลังติดหนี้พนันบอลผมอยู่ ผู้หญิงหรือแฟนอะไรนั่นของมันผมไม่อยากได้หรอก คิดว่าคนอย่างผมขาดแคลนผู้หญิงหรือไง ผมแค่แหย่ให้มันโกรธเล่นๆก็แค่นั้นแหละ แต่ไม่น่าเชื่อก็ตรงที่มันอุ้มยัยนี่ออกกมาทางหลังผับซึ่งเป็นสถานที่ที่ผมกับมันนัดเจอกัน ยัยนี่คงถูกมอมมาผมไม่รู้ความสัมพันธ์ของสองคนนี้หรอกว่าเป็นไง หรือว่ายัยนี่จะถูกหลอกมา ยิ่งดูเหมือนคนท่าทางซื่อบื่อด้วยสิ

“แล้วจะเอาไงดี เอากลับเข้าไปข้างในก็มีไอ้เพื่อนบ้าอยู่อีก”

ผมยืนคิดกับตัวเองซักพัก ก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปที่รถแล้ววางยัยนั่นในลงบนเบาะที่นั่งข้างหน้า ผมไม่ได้จะพาเธอไปไหนหรอกแค่จะพาเธอกลับคอนโดผมก็เท่านั้นเอง ก็ในเมื่อไอ้เตชินณืมันยกยัยนีี่ให้ผมแล้ว ถึงมันจะเล่นด้วยวิธีสกปรกอะไรของมันก็เถอะ ตอนนี้เธอเป็นของผมแล้วผมจะทำอะไรมันก็เป็นสิทธ์ของผม

เช้าวันต่อมา

บุหลัน Talk

“อือ ปวดหัวจัง”

นี่คือความรู้สึกแรกที่ฉันสัมผัสได้หลังจากที่ได้สติ หัวสมองของฉันมันเต้นตุบๆเหมือนกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆเหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบหัวฉันยังไงยังงั้น แต่ที่น่าตกใจก็คือตอนนี้ร่างกายของฉันมันเหมือนมีอะไรรัดอยู่ทำให้ฉันขยับร่างกายตัวเองไม่ได้ไม่ได้ ฉันจึงลืมตาขึ้นมาด้วยท่าทางงัวเงีย ถึงความง่วงจะยังคงมีอยู่แต่ความสงสัยของฉันมันมีมากกว่า และสิ่งที่ฉันเห็นเป็นสิ่งแรกคือใบหน้าของใครก็ไม่รู้ที่ห่างจากหน้าฉันไม่กี่เซน ฉันเลยกระพริบตาซ้ำๆกันหลายๆรอบเพื่อปรับระดับสายตา ของตัวเองให้มันเข้าที่เข้าทาง อย่าลืมว่าฉันฉันสายตาสั้นและฉักน็ไมไ่ด้ใส่แว่นอีกด้วยเลยไม่สามารถรู้ได้เลยว่าคนคนนี้ที่นอนอยู่ข้างๆฉันเป็นใครกันแน่ พันแสงเหรอ ก็ไม่น่าใช่ ดูไม่เหมือนเลย ฉันเลยมองดูอีกทีเพื่อความแน่ใจ แต่ใบหน้าที่ดูร้ายๆแบบนี้ หมอนี่มันผู้ชายที่ฉันไปเปลี่ยนโทรศัพท์ด้วยนี่นา

“คุณๆ”

ฉันเรียกให้บุคคลตรงหน้าที่นอนอยู่ข้างๆให้ตื่นขึ้นมาเพื่อสอบถามให้แน่ใจว่าเขามานอนอยู่กับฉันแบบนี้ได้ยังไง แล้วฉันอยู่ทีไ่หน โอ๊ย งงไปหมดแล้วเนี้ย

“อืม”

แต่แทนที่เขาจะตื่นกลับกลายเป็นว่าเขากอดฉันแน่นขึ้นแถมยังเอาหน้ามาซุกตรงซอกคอฉันอีก สถานการณ์แบบนี้มันคืออะไร

“คุณ ออกไปให้ห่างๆฉันหน่อยได้ไหม”

ฉันเปล่งเสียงออกไปอีกครั้ง

“เงียบ!”

จบข่าว คือฉันปลุกเขาฉันผิดใช่ไหม ฉันเลยปล่อยให้เขานอนต่ออีกซักพัก เพรราะสเียงที่ตวาดมาเมื่อกี้ทำให้ฉันรู้สึกหัวหดขึ้นมาทันที แต่จะว่าไปห้องนี่ดูแค่แว่บแรกก็รู้ว่ามันไม่ใช่ห้องของฉันและถ้าให้เดาคงเป็นห้องของผู้ชายคนนี้ เพราะการตกแต่งเป็นการตกแต่งสไตล์ผู้ชาย แต่ที่ฉันนอนให้ผู้ชายกอดแบบนี้เนี้ยมันถูกต้องใช่ไหม ไม่เป็นไรหรอกมั้ง พันแสงก็เป็นผู้ชายเหมือนกันเรากอดกันนอนออกจะบ่อย แค่นี้มันคงไม่เสียหายหรอกใช่ไหม

“อ่ะ”

ขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น หลังฉันก็เหมือนมีอะไรไต่อยู่ อย่าบอกนะว่า

“กรี๊ด!”

แมงมุมแน่ๆ ตัวใหญ่ด้วยมันกำลังไต่ อยู่ในเสื้อฉันแน่ ฉันเลยกรีดร้องออกมาเสียงดัง มันเลยทำให้ผู้ชายที่นอนซุกหน้าอยู่ซอกคอฉันลุกขึ้นมานั่งแล้วมองหน้าฉันด้วยท่าทางที่ดูตกใจนิดๆ ส่วนฉันตอนนี้กลัวจนน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มแบบไม่ต้องบีบให้เสียเวลาเลยด้วยซ้ำ

“เป็นอะไรของเธอ”

เขาพูดแล้วสำรวจดูสิ่งผิดปรกติทั่วร่างฉัน

“แมงมุม”

ฉันพูดออกมาแต่ไม่กล้าขยับตัว ก็คนมันกลัว กลัวว่ามันจะต่อยเอา ฉันไม่ชอบแมงมุม มันน่ากลัว มันน่าขยะแขยงไปหมด ฮือออ

“ที่ไหน ไม่เห็นมีเลย”

เขาพูดแล้วมองดูทั่วๆเตียงที่เรากำลังนอนอยู่

“มันอยู่ในเสื้อฉันเมื่อกี้ยังไต่อยู่บนหลังฉันอยู่เลย คุณช่วยเอาออกไปได้ไหม”

ฉันพูดออกมาด้วยความเร็วแสงจนแทบจะจับใจความสำคัญไม่ได้ ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นเมื่อกี้ยังดูตกใจอยู่เลย แต่ตอนนี้เขากลับทำหน้าตำหนิฉัน แต่...ฉันทำอะไรผิดเหรอ

“ยัยเอ๋อ เมื่อกี้มือฉันเอง”

“มันไม่ใช่มือ แมงมุมแน่ๆมันต้องเป็นแมงมุม”

หลังฉันสัมผัสได้ว่าเป็นแมงมุม ฉันรู้ ฉันสัมผัสได้

“เงียบ แล้วดูดีๆ”

เขาบอกแล้วฉันก็รีบหุบปากทันที แล้วมองดูว่าเขากำลังทำอะไรให้ฉันดู เขาชูมือให้ฉันดูแล้วจับชายเสื้อของฉันแล้วล้วงมื้อเข้าไปในเสื้อของฉัน เดี๋ยวนะ สัมผัสนี้มันแมงมุมนี่ เขาทำได้ไง

“คุณทำได้ยังไง มือคุณเป็นแมงมุมได้ด้วยเหรอ สุดยอด”

ฉันมองไปที่มือของเขาที่อยู่ในเสื้อฉัน แล้วกลับไปมองหน้าเขาด้วยแววตาที่ชื่นชม ฉันทึ่งจริงๆน่ะที่เขาทำแบบนี้ได้ด้วย

“นี่เธอเอ๋อหรือบ้ากันแน่เนี้ย”

เมื่อกี้เขาว่าฉันเอ๋อเหรอ ทำไหมมีแต่คนบอกฉันแบบนั้นบ่อยจัง มิลาก็อีกคนที่ชอบว่าฉันเอ๋อ ฉันเอ๋อจริงๆอย่างงั้นเหรอ ไม่เห็นจะรู้ตัวบ้างเลย

“ไม่รู้สิ แต่ว่า ทำไมมคุณต้องเอามือมาลูบหลังฉันด้วยล่ะ”

คำถามที่ฉันถามออกไปทำให้เขาทำหน้าเจ้าเล่ย์ขึ้นมาทันที

“ก็เล่นแมงมุม 'ขย่ม’ หลังคายังไงล่ะ”

มีด้วยเหรอแมงมุมขย่มหลังคาเนี้ย พิลึกจังแฮะ

ความเอ๋อของบุหลันนีี่ได้จากไหนมา

แตกต่างจากผู้เป็นพี่ชายจริงๆ

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

ตอน 5