ปาฏิหาริย์รัก มนต์มหาจักรพรรดิ

บทนำ
…มนุษย์เราเอ่ย เกิดมาทำไม นิพพานมีสุข อยู่ใยมิไป ตัณหาหน่วงหนัก หน่วงชักหน่วงไว้ฉันไปมิได้ ตัณหาผูกพัน…
ปี พ.ศ.2583
หญิงสาวร่างบอบบางในชุดเสื้อหนังสีดำพร้อมกางเกงยีนส์ที่คล่องตัวกำลังวิ่งล้มลุกคลุกคลานหนีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เป็นมิตรกับเธอ ผมสีบลอนด์ทองซึ่งมีโคนผมดำแซมขึ้นมาจากที่ยาวตรงสลวยตอนนี้กระเซอะกระเซิงแทบไม่เป็นทรงแต่เธอก็หาได้สนไม่ ยังคงวิ่งต่อไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต
ใบหน้าสวยหันไปมองข้างหลังก็พบว่าในตอนนี้อีกฝ่ายยังตามมาไม่ทัน จึงวิ่งมายืนหลบหลังต้นไม้หายใจอย่างเหนื่อยหอบ ริมฝีปากบางสีกลีบกุหลาบถูกกัดจนห้อเลือดพลางหอบหายใจถี่ อีกฝ่ายที่ไม่เป็นมิตรกับเธอที่ว่านั้นคือชายในชุดเครื่องแบบของตำรวจนับสิบคนกำลังไล่ล่าตามตัวเธอ สิ่งที่เป็นเพื่อนคู่ใจของเธอในสถานการณ์คับขันนี้ก็มีแค่ปืนTaurus PT 92 เป็นปืนพกขนาด 9 มม.รุ่นเก่าที่เธอถือไว้ เป็นสิ่งที่พ่อเธอได้มอบให้ แต่ทั้งพ่อและแม่ของเธอได้เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อ 3 ปีก่อน มันไม่ใช่อุบัติเหตุหรอก เธอรู้ดีว่าเป็นฆาตรกรรมอำพลางจากฝ่ายศัตรูและเธอก็ได้ปิดบัญชีแก้แค้นไปเรียบร้อยแล้ว แต่ตอนนี้ผู้หญิงเก่งอย่างร้ายกาจอย่างเธอที่เหลือตัวคนเดียว โดดเดี่ยว ปฏิเสธไม่ได้ว่าทั้งปากและร่างกายกำลังสั่นด้วยความกลัวอย่างห้ามไม่อยู่ หยุดพักหายใจได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงวิ่งดังมาจากข้างหลังพร้อมเสียงปืนที่ดังขึ้นเป็นระยะทำให้เธอต้องไปต่อ
“นั่นไงเธอ! ผู้หญิงอะไรเนี่ย ตัวเล็กบอบบางแบบนั้น แต่ไวเป็นบ้า!”
ตำรวจนายหนึ่งพูดออกมาในขณะที่กำลังวิ่งไล่ตามคนที่กำลังพูดถึงอยู่ แต่กระนั้นก็ไม่แปลกใจในความคล่องแคล่วว่องไวของหญิงสาวปริศนาคนนั้น เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เมื่อจับเป็นไม่ได้ ก็ต้องจับตายเท่านั้น แต่นั่นก็เป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาเหลือเกิน ในเมื่อพวกเขาเล็งปืนไปที่เธอและยิงหมายจับตาย แต่จนแล้วจนรอดก็พลาดเป้าทุกครั้งไปเพราะเธอหลบได้อย่างคล่องแคล่วว่องไวยิ่งกว่าลิงลมเสียอีก เป็นฝ่ายเขาที่ถูกเธอยิงโต้กลับมาจนตำรวจตายไปสามนาย ไม่ธรรมดาจริงๆ แต่เหมือนสวรรค์จะเข้าข้าง เมื่อทางที่เธอกำลังวิ่งไปนั้นเป็น…หน้าผา
“ปิดจ๊อบแล้วครับบสารวัตร เธอไม่รอดแล้ว” “วางอาวุธลง แล้วยอมมอบตัวซะ”
เธอยังคงถือปืนไว้กับตัวพลางมองลงไปข้างล่างอย่างหวาดเสียวเพราะที่ๆเธอยืนอยู่เป็นหน้าผาที่สูงชัน ข้างล่างเป็นทะเล นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเพิ่งสังเกตเห็นว่า ในปัจจุบันขณะ พระอาทิตย์กำลังจะเริ่มลาลับขอบฟ้า แสงสีทองประกายแสดกระทบเข้ากับท้องทะเล สะท้อนแสงระยิบระยับชวนมอง แต่ความสวยงามนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายในวาระชีวิตของเธอที่มองเห็นดั่งพระอาทิตย์ที่กำลังลาลับไปก็ได้
“หมดเวลาเล่นวิ่งไล่จับแล้ว จะวางอาวุธลงมั้ย” สารวัตรหรือพันตำรวจตรีที่ ณ ตอนนี้เวลานี้ตำแหน่งใหญ่กว่าตำรวจนายอื่นที่ตามมาตะโกนออกไปทำให้หญิงสาวที่หมดหนทางสู้หลุดออกจากภวังค์หลังจากที่กำลังเหม่อลอยมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย เธอหันมามองเหล่าตำรวจพลางคิดไปต่างๆนาๆ ยอมโดนกระสุนปืนจบชีวิตง่ายๆ หรือ ทิ้งตัวลงไปข้างล่างดีนะ แต่ปัญหาก็คือเธอดันว่ายน้ำไม่เป็น มีค่าเท่ากัน ตายเหมือนกัน แต่จะให้เธอยอมมอบตัวน่ะเหรอ ชีวิตในคุกมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับตายทั้งเป็นหรอก เสี้ยววินาทีเธอแอบคิดว่าสงสัยคงจะเป็นวัยเบญจเพสของเธอที่ทำให้ต้องมาหนีหัวซุกหัวซนแบบนี้
“ยอมแล้ว”
ร่างเล็กกัดฟันพูด เสียงที่เล็ดรอดออกมานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บใจที่หนีไปไหนไม่รอด เธอค่อยๆย่อตัวลงนั่ง แต่ในขณะที่กำลังวางจะปืนลง เธอกลับยกปืนขึ้นมาพร้อมหลับตายิงมั่วไปหมด เหล่าตำรวจต้องหลบลูกกระสุนกันพัลวัน สารวัตรหนุ่มเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่า… “อโหสิกรรมให้ด้วยแล้วกันนะ สาวน้อย”
ปัง! “อ๊ะ!!!!” กระสุนปืนทะลุที่หน้าท้องบอบบางของหญิงสาว ความเจ็บปวดอย่างทรมานเจียนตายจนแทบมิอาจทานทนได้นั้น ส่งผลให้น้ำตาเอ่อล้นออกมา ใบหน้าสวยก้มลงมองที่หน้าท้องของตัวเองก็พบเลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมา มือเรียวเล็กยกขึ้นจับที่หน้าท้องของตัวเอง เท้าซ้ายเผลอก้าวถอยหลังจนเซตกลงไปข้างล่าง
“อ๊ากกก!!!”
ก่อนร่างบางนั้นจะตกลงถึงพื้นน้ำทะเล เธอกลับนึกถึงใครคนหนึ่งจนพูดออกมาคล้ายคนละเมอ “ไดมอนด์...
ก่อนที่สติจะดับวูบพร้อมเสียงร่างที่กระทบกับผืนน้ำทะเลลอยหายสาบสูญทิ้งไว้แต่รอยเลือดสีจางที่ปะปนกับน้ำทะเลสีครามเพียงเท่านั้น