โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

อาเธอร์กลับมาส่งลูกๆ ในเย็นวันอาทิตย์   เด็กทั้งสองต่างเดินคอตกเข้าไปในปราสาทขาว   แม้ที่นี่จะมีความสะดวกสบาย   แต่ที่บ้านนั้นอุ่นใจกว่าเป็นไหนๆ
 
“ อย่าลืมที่รับปากนะ ”
 
อาเธอร์กำชับบุตรชาย   เขาโบกหมวกให้เด็กๆ ก่อนจะจากมา   คาโอเรียแยกตัวไปเล่นกับเพื่อนๆ รุ่นเดียวกัน   ฟิโลโซเฟอร์จึงขึ้นไปบนหอนอน   เขาเห็นเพื่อนๆ กำลังสุมหัวดูหนังสือเล่มหนึ่ง
 
“ นั่นดูสิใครมา ”
 
ฟีไลร่าทักขึ้นก่อน
 
“ ค่อยยังชั่วนึกว่าจะถูกส่งตัวกลับบ้านเก่าไปแล้ว ”
 
โลธอร์ว่า
 
“ ทำไมล่ะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์สงสัย
 
“ มีเด็กหลายคนถูกรับตัวกลับไป   ความเชื่อมั่นในเมืองโอรีเวียได้ลดทอนลงแล้ว ”
 
อีเลียสบอก
 
“ พวกเขากลับเมืองไปเลยหรือ ”
 
“ แหงล่ะสิ   ก็ข่าวเรื่องพายุหมุนทำเอาโอรีเวียเสื่อมความขลังไปโข   ดูเหมือนมีความเชื่อว่าโอรีเวียคือเป้าแรกที่จะถูกโจมตี ”
 
 
            กลางดึกคืนนั้น   ครูใหญ่วีแกนกลับเข้ามาในห้องด้วยสภาพเมามาย   สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือกลิ่นกำยานที่ตลบอบอวล   เขาเพ่งมองไปทั่วห้องที่มืดสลัว   แสงไฟจากเตาหินส่องให้เห็นร่างในชุดคลุมดำ   นั่งอยู่ข้างเตาสายตาจับจ้องอยู่ในหม้อที่กำลังเดือดพล่าน   โดยไม่มีท่าทีสนใจเจ้าของห้องที่เดินเข้ามา
 
“ เจ้ามาทำอะไรที่นี่ ”
 
วีแกนถาม
 
“ ปิดประตูเสียก่อนที่เรื่องยุ่งยากจะตามมา ”
 
เจ้าของร่างออกคำสั่ง
แทนที่จะตอบคำถามนั้น
 
“ เจ้าใช่ไหมที่ก่อเรื่องวันนั้น   ไม่น่าเชื่อว่ายังกล้ามาที่นี่อีก   เจ้าต้องการอะไรแน่ ”
 
ถึงจะพูดแบบนั้น
แต่ครูใหญ่วีแกนก็ยอมปิดประตูแต่โดยดี
 
กาเอลได้ยืดกายขึ้น
เขาดีดนิ้วทีเดียวห้องก็สว่างวาบ
เพราะไฟจากเทียนไขทุกเล่มลุกขึ้นพร้อมกัน
 
“ หม้อต้มยาของเจ้าประหลาดแท้   แน่ใจว่ากำลังปรุงยาอยู่   นึกไม่ถึงคนมีชื่อเสียงเช่นเจ้าจะทำอะไรเยี่ยงนี้ ” 
 
น้ำเสียงนั้นเย้ยหยันอย่างเปิดเผย
 
ครูใหญ่วีแกนเบ้ปากแทนคำตอบ
 
 “ ดารีลไม่ช่วยเจ้าแล้วสินะ ”
 
“ เขายินดีช่วยข้าเสมอ   เพียงแต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับมนต์ดำ   จึงได้ปฏิเสธ   เขาไม่เหมือนเจ้าหรอก   นอกจากคำแนะนำแล้ว   เจ้าก็ไม่เคยช่วยอะไร ” 
 
“ เจ้าก็พูดเกินไป   เรื่องใหญ่โตแบบนี้   ในเมื่อไม่ขอร้องข้า   ยังหวังให้ข้าช่วยอยู่หรือ   แต่เอาเถิดเห็นแก่ความเป็นมิตรของเรา   บอกข้าทีเจ้ากำลังพยายามทำอะไร ”   
 
กาเอลว่า
 
“ บอกไปเจ้าก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก ”
 
เสียงวีแกนก็เย้ยมากเช่นกัน
 
“ ปากร้ายไม่เบาเลยนะ   ข้าที่สามารถถล่มอนุสาวรีย์ในวันก่อน   เจ้าคิดว่ายังมีอะไรที่ข้าทำไม่ได้อีก ”
 
“ เช่นนั้นเจ้าปรุงยาที่ทำให้ข้าเป็นอมตะได้หรือไม่ ”
 
“ อ้อ   สิ่งนี้นี่เอง   บอกตามตรงข้าเองก็ไม่เคยลองแต่ข้ารู้วิธี   มันเป็นศาสตร์หนึ่งของมนต์ดำ   นอกจากข้าแล้วเจ้าไม่สามารถพึ่งใครได้อีก ” 
 
“ ถ้าเช่นนั้นเจ้าจงช่วยข้าสิ ”
 
เสียงของครูใหญ่วีแกนดูวางอำนาจ
 
“ โอ้   ตกลงจะไม่ขอร้องข้าจริงๆ น่ะหรือ ”
 
บุรุษผู้นั้นว่าพลางเลื่อนเก้าอี้ออกมานั่ง
 
“ นอกจากดารีลแล้วข้าไม่สามารถเชื่อใจใครได้   โดยเฉพาะคนเช่นเจ้า   เว้นแต่เจ้าจะแสดงให้ข้าเห็น   เพราะฉะนั้น   ข้าจึงไม่ร้องขอ ”  
 
วีแกนว่า
 
“ ช่างโง่นัก   เจ้าโดนดารีลหลอกเข้าให้แล้ว   คิดจริงๆ น่ะหรือว่าหมอนั่นจะผลักดันเจ้าเป็นใหญ่   มงกุฎทองคำอยู่ในมือแล้วใครกันจะยื่นให้คนอื่น   ไม่รู้หรืออย่างไรว่าเขาแสดงละครเก่งไม่น้อย ” 
 
“ เหลวไหล   เขาช่วยเหลือข้ามาโดยตลอด ”
 
“ แต่เรื่องสำคัญเช่นนี้กลับไม่ช่วย ”
 
หนุ่มน้อยผู้สวมหน้ากากเหล็กว่า
 
“ เป็นเพราะดารีลใช้มนต์ดำไม่ได้หรอกนะ   ไม่อย่างนั้นเขาคงรับปากข้าแล้ว ”
 
“ ถ้าเช่นนั้นเจ้าต้องยอมรับแล้วล่ะว่ามีเพียงข้าที่จะทำให้เจ้าสมหวัง   คำแนะนำของข้าส่งผลดีต่อเจ้ามาตลอดมีใช่หรือ   เหตุใดจึงบอกว่าดารีลผู้เดียวเท่านั้นที่สามารถไว้วางใจได้ ”
 
“ ก็ได้   ข้าจะเชื่อเจ้าให้มากกว่านี้   แล้วทีนี้จะช่วยข้าอย่างไรล่ะ ”
 
กาเอลได้ลุกขึ้น
เขาวาดรูปดาวหกแฉกล้อมรอบหม้อต้มยา
ก่อนที่ดาวนั้นจะสลายเป็นไอม้วนเข้าไปในหม้อ
 
ห่อผ้าถูกวางลงตรงหน้าครูใหญ่วีแกน
พร้อมกับม้วนกระดาษสีน้ำตาล
 
“ นี่เป็นของที่ต้องใช้พร้อมกับตำรา   หลังจากนี้ก็ถามหาความจริงใจจากดารีลได้เลย   ข้าได้ทำในส่วนของข้าแล้ว   ที่เหลือนั้นไม่มีทางเกินฝีมือของเจ้านั่น   เว้นแต่เขาจะไม่ทำ ”
 
“ แล้วข้าจะบอกเขายังไงล่ะ   ว่าเจ้าเป็นคนตั้งหม้อยาให้ข้า   ถ้าเขารู้เข้าเรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆ ”
 
วีแกนมีท่าทีวิตกกังวล
 
“ เจ้าก็บ่ายเบี่ยงไปสิ   จะให้ข้าทำแทนทุกอย่างหรืออย่างไร   ตอนนี้มีทองคำกองอยู่ตรงหน้าแล้ว   แต่กลับไม่มีปัญญาหยิบฉวยเอามา   คนคิดการใหญ่จัดการเรื่องแค่นี้ไม่ได้   ข้าว่าเจ้ากลับบ้านไปปลูกผักเลี้ยงวัวไม่ดีกว่าหรือ   ดารีลก็แค่เด็กเมื่อวานซืน   หลอกใช้ง่ายจะตาย ”
 
กาเอลบอก