โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในค่ำคืนนั้นอากาศกำลังเย็นสบาย   พวกเขาทั้งสองต่างนอนราบบนพื้นหญ้า   จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีดาวพร่างพราย
 
เด็กชายตัวน้อยสรรหานิทานมากมายที่เคยอยู่ในความทรงจำมาเล่า   ส่วนอีกคนก็นอนนิ่งราวกับอยู่ในห้วงแห่งความฝัน   สองมือนั้นสอดประสานวางแนบเหนืออก
 
“ มีข่าวลือหนาหูว่าเจ้ากำลังจะแต่งงาน   เรื่องนี้จริงแท้แค่ไหน ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถามขึ้นในตอนหนึ่ง
แต่เขากลับได้ความเงียบมาแทนคำตอบ
 
“ เรื่องใหญ่ขนาดนั้นเจ้าคงไม่คิดปิดบังหรอกนะ   ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้ามีที่ว่างสำหรับข้าหรือไม่   หรือจะให้ข้าอวยพรเสียตั้งแต่ตอนนี้ ”
 
เด็กชายเริ่มน้อยใจ
 
“ เจ้าให้ราคากับข่าวลือด้วยหรือ ”
 
อีกฝ่ายว่า
 
“ ก็มันเป็นไปได้นี่นา   พวกเจ้าสองคนรักกัน   ช้าหรือเร็วก็ต้องมีวันนั้นใช่ไหมล่ะ ”  
 
จบคำพูดนั้น
เด็กชายตัวน้อยก็ได้ความเงียบตอบกลับมาแทน
 
“ ข้านึกอะไรออกแล้วเจ้าต้องสัญญากับข้าอย่างหนึ่ง ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ร้องพลางลุกขึ้นนั่ง
 
“ เจ้าอย่าเพิ่งมีลูกนะ ”
 
คำกล่าวนั้น
ทำเอาคู่สนทนาหันมามอง
คิ้วเรียวงามต้องขมวดมุ่นเข้าหากันอีกครั้ง
 
“ รอข้าก่อนสิ   ข้าอยากให้ลูกของพวกเราแต่งงานกัน   ตอนนี้ข้ามีคนหมายตาแล้วอีกห้าปีเป็นอย่างไรล่ะ   หากเจ้าไม่รีบ   รอจัดงานพร้อมข้าก็ได้ ”
 
“ เพ้อเจ้ออะไร ”
 
ดารีลว่า
 
“ แล้วมันไม่ดีไม่งามอย่างไรกัน ”
 
เด็กชายทำเสียงขุ่น
 
“ ประการแรกสุดเลยคือ   จะไม่มีใครมีบุตรหากคำสาปยังไม่สลาย   ประการที่สองเจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าบุตรของเราจะรักกัน   ในความจริงพวกเขาอาจฆ่ากันก็ได้ ”
 
“ ไม่มีทางหรอกลูกของข้า   ข้าฝึกเอง   เขาจะต้องไม่มีความคิดแบบนั้น ”
 
“ ข้าไม่สามารถบังคับจิตใจใครได้เจ้าเองก็เช่นกัน ”
 
หนุ่มน้อยคนนั้นกล่าว
 
“ แล้วหากบุตรของเราเป็นหญิงทั้งคู่เจ้ายังคิดให้แต่งงานกันอยู่หรือ ”
 
“ แน่หล่ะ   ถ้าพวกเขาต้องการอย่างนั้น   มีเหตุผลอะไรต้องขัดขวาง ”
 
เด็กชายว่า
 
พ่อมดน้อยส่ายหน้า
 
“ เจ้าก็พูดไปเรื่อย   แต่ช่างเถอะ   ถึงอย่างไรข้าก็ไม่คิดจะมีบุตรอยู่แล้ว   เรื่องเหลวไหลของเจ้าเชิญพล่ามไปคนเดียวเถิด ”
 
“ ทำไมล่ะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ทำเสียงสูงด้วยความประหลาดใจ
 
หนุ่มน้อยคนนั้นหลับตาลง
แล้วว่า
 
“ มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นมากมาย   เจ้ายังคิดเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ   ข้านั้นเหมือนเดินอยู่ในกองเพลิงรอบกายเต็มไปด้วยเหวลึก   พลาดก้าวเดียวคือตาย   ความรักน่ะถึงอยากมีแต่คงคว้าไม่ถึง ”
 
“ พูดอะไรอย่างนั้นเจ้าหญิงเองก็ทรงรักเจ้ามิใช่หรือ   คว้าไม่ถึงอะไรกัน   เจ้าเพ้อเจ้อแล้ว ”
 
ดารีลลืมตาขึ้นมา
มองหน้าคู่สนทนา
 
“ แท้จริงแล้วในยามที่พ่ายแพ้ไม่มีสักคนที่เศร้าโศกไปกับข้า   แม้ยามที่ข้ากำชัยชนะก็ยังไร้ผู้ร่วมยินดี   ข้าน่ะโดดเดี่ยวโดยแท้จริง   เรื่องรักแท้นั้น ” 
 
เขาจ้องดูแหวนรูปงูบนนิ้วของตนเอง
 
“ กลัวเหลือเกินว่าจะเป็นเพียงมายาแห่งความลุ่มหลง ”
 
ฟิโลโซเฟอร์รวบลำคองามระหงด้วยมือข้างหนึ่ง
บีบบังคับให้หนุ่มน้อยนั้นจ้องตากับตนเอง
 
“ ข้ายังอยู่ตรงนี้ทั้งคนเจ้ากล้าพูดว่าโดดเดี่ยวด้วยหรือ ”
 
เด็กน้อยคำราม
 
แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มยั่ว
 
“ ข้าจะพูด   แล้วยังไงล่ะ ”
 
เด็กชายตัวน้อยจึงรวบลำคอนั้นด้วยสองมือ
สีหน้าเดือดดาลไม่น้อย
 
“ บีบคอให้ตาย   ข้าก็ยืนยันคำเดิม   เจ้าน่ะไม่เคยเข้าใจอะไรหรอก ”
 
ดารีลกล่าว
เขาไม่ได้มีท่าทีเดือดร้อนกับกิริยาของฟิโลโซเฟอร์เลย
 
“ อะไรทำให้เจ้าคิดว่าข้าไม่ได้ยืนข้างเจ้าหรือโดนสตรีชุดแดงเป่าหูเข้าให้แล้ว ”
 
หนุ่มน้อยรูปงามเลือกที่จะไม่ตอบคำถามนั้น
ทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดจนแทบคลั่ง
 
“ ดารีล ”
 
เด็กชายตะโกนเรียกชื่อนั้น
ด้วยโมโหจนไม่หวั่นเกรงว่าปีศาจตนใดจะผ่านมาได้ยิน
 
“ เจ้าเป็นบ้าอะไรนี่ ”
 
เมื่อยังไร้การตอบสนอง
เด็กชายจึงได้แต่ทอดถอนหายใจ
 
เขาก้มลงมองคู่สนทนา
 
ภายใต้แสงจันทร์ดารีลนั้นงดงามหมดจด
กลิ่นกายที่หอมเย้ายวนยิ่งเร้าอารมณ์เบื้องลึกให้พร้อมตื่นตัวเสมอ
 
ฟิโลโซเฟอร์รู้สึกตัวว่า
แรงปรารถนานั้นกำลังพาเตลิดไปไกล
 
จึงปล่อยมือด้วยความตกใจ
และรีบถอยออกมา
 
เขารู้ว่านี่ไม่ใช่ลักษณะพิเศษของผู้ใช้เวทมนตร์
แต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นของชนกลุ่มใด
 
เพราะเขานั้นอายุน้อย
ความรู้ก็น้อยตามไปด้วย
 
“ ทำไม   เกิดกลัวข้าขึ้นมาแล้วหรือ   ความรู้สึกช้าเหลือเกินนะ ”
 
“ ใครเขากลัวเจ้ากันข้ากลัวใจตัวเองต่างหาก ”
 
เด็กชายว่า
 
ให้ตายสิ
 
เขานึก
 
ที่เปลี่ยวตามลำพังกับดารีลไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย
 
 
หนุ่มน้อยถึงกับขมวดคิ้วเพราะคำกล่าวนั้น
เพราะเขาไม่รู้ตัวว่า
ในเวลานี้ตัวเขานั้นยั่วยวนเพียงใด
 
เงียบกันไปนานกว่าดารีลจะเอ่ยขึ้น
 
“ ข้าพอเข้าใจอยู่หรอกคนเกลียดข้านั้นมีมาก   ส่วนคนที่ชอบข้าก็มองเห็นแค่เปลือกนอก   เจ้าเองก็เช่นกัน   วันใดที่ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของข้า   ถ้าหากไม่หนีหัวซุกหัวซุนก็คงชักปลายดาบใส่ข้าเท่านั้นเอง ”
 
“ แล้วตัวตนของเจ้ามันอย่างไรล่ะ ”
 
เด็กชายว่าบ้าง
 
“ ต่อหน้าทำใจดี   ลับหลังเป็นนักฆ่าเลือดเย็นอย่างนั้นหรือ   เรื่องพวกนี้ข้าฟังจนเบื่อและต่อให้จริงข้าก็ไม่เคยคิดสนใจอดีตที่มันผ่านไปแล้ว ”
 
“ มันยังไม่เป็นอดีตหรอกนะ   ข้าขอเตือนเจ้าข่าวลือก็คือข่าวลือ   มันอาจไม่จริงเลยหรือจริงยิ่งกว่าที่ได้ยินก็ได้ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์จ้องมองหนุ่มน้อยตรงหน้า
ทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา
 
ทั้งดีและเลวร้าย
ทั้งน่าหวาดกลัวและน่ายินดี
 
หากว่าข่าวลือทั้งปวงเป็นจริง
ดารีลไม่ได้ใจดีอย่างที่เขานึก
 
“ ข้าไม่มีวันปล่อยมือเจ้าไปหรอก   ต่อให้ใครจะว่าอย่างไรข้าก็ยังยืนยัน   ไม่ว่านรกหรือสวรรค์ข้าก็จะไปกับเจ้าจนสุดทาง ”
 
เด็กชายตัวน้อย
แห่งเมืองซีนาร์ยว่า