โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ณ สวนสวยแห่งโอรีเวีย   สตรีนางหนึ่งมีสีหน้าเศร้าหมอง   นางนั่งอยู่เพียงลำพังในมือเด็ดดอกไม้กลีบแล้วกลีบเล่า   ปล่อยปลิวตามลมไปอย่างนิ่มนวลภายใต้คืนที่มืดมิดและแสงดาวพร่างพราวงดงามบนฟากฟ้า   ในคืนที่เงียบสงบและเยือกเย็น
 
“ เจ้ารักข้าหรือเจ้าไม่ได้รักข้า ”
 
นางพร่ำบ่น
ขณะปล่อยกลีบดอกไม้ปลิวตามลม
เฝ้ามองมันหายลับไป
ด้วยอารมณ์ทอดอาลัยอย่างมากล้น
 
ในคืนที่เงียบงัน
มีเพียงเสียงของนางที่พร่ำบ่น
 
บุรุษร่างหนึ่งเคลื่อนใกล้เข้ามาจากทางด้านหลัง
แผ่วเบาไร้ซุ่มเสียง
 
เขาก้มลงหยิบดอกไม้ในตะกร้า
โปรยลงบนผ้าคลุมผมสีแดงของนาง
 
“ เจ้าทำลายอารมณ์สุนทรีของข้า ”
 
นางประท้วง
ด้วยริมฝีปากงอง้ำน่าเอ็นดู
 
“ คงไม่คิดเด็ดดอกไม้เล่นทั้งสวนหรอกนะ   สถานที่ส่วนรวมแต่เจ้ากลับทำพังพินาศเพื่อความพึงพอใจส่วนตัว   แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน ”
 
กาเอลแกล้งทำเป็นต่อว่า
 
“ ข้าเด็ดข้าก็ปลูกคืนให้ได้หรอก   ว่าแต่เจ้าเถอะเป็นคนดีเหลือเกินนี่   เกิดอะไรขึ้นล่ะวันนี้จึงมาหาข้าหรือเกิดเปลี่ยนใจคิดถึงข้าเสียแล้ว ”
 
หนุ่มน้อยคนนั้นยืนกอดอกหลังพิงต้นไม้
จ้องสตรีรูปงามตรงหน้าอย่างเพ่งพิศ
สุดท้ายจึงเอ่ยปาก
 
“ มานี่เถอะวอร์เรน่า   หาที่นั่งดีๆ คุยกัน ” 
 
เจ้าของร่างในชุดสีแดงบางเบายื่นมือมาให้เขาจับไว้
แล้วออกเดินไปด้วยกัน
 
“ ในบรรดาชื่อเรียกมากมายของข้าเจ้าชอบชื่อนี้หรือ ”
 
“ อย่างน้อยก็ดูดีกว่าสตรีชุดแดง ”
 
กาเอลตอบ
 
“ ข้าชอบทุกอย่างที่เป็นสีแดงรวมทั้งโลหิตสดใหม่ ”
 
นางลากเสียงจนฟังดูสยองขวัญ
 
“ ชื่อนี้   วอร์เรน่าข้าก็ชอบ   แต่ชอบเพราะคนที่ตั้งให้น่าสนใจหรอกนะ ”
 
สตรีชุดแดงว่า
นางเดินนวยนาดเสื้อผ้าก็รัดรึงจนเนินเนื้อเอ่อทะลัก
 
กาเอลชำเลืองมอง
แล้วกระตุกยิ้มให้กับคำพูดเมื่อครู่ของนาง
 
เขาพาสตรีชุดแดงมาหยุดอยู่ริมลำธารเล็กๆ
ปล่อยนางนั่งลงบนโขดหินก้อนหนึ่ง
ตัวเขาเองนั่งต่ำลงมาใกล้ลำน้ำ
 
ที่แห่งนี้มืดมิด
มีเพียงแสงไฟจากกระถางหินเผากำยานของกาเอล
 
หนุ่มน้อยคนนั้นแกว่งโซ่แขวนกระถางเล่นอย่างเกียจคร้าน
หูก็คอยฟังเสียงนุ่มนวลของสายน้ำที่ไหลกระทบหิน
 
“ เจ้าคงชอบน้ำมากสินะ ”
 
สตรีชุดแดงเอ่ยถาม
 
“ เมืองคาเลติดกับแม่น้ำคราย   แม่น้ำใหญ่ไหลเชี่ยวกราก   เสียงน้ำกระทบหินดังสะท้อนไกลข้ามป่าข้ามเขา ”
 
กาเอลว่า
 
“ เรื่องจริงหรือเปล่า ”
 
“ จริงบางส่วนและล่ำลือไปเองบางส่วน ”
 
หนุ่มน้อยว่าหน้าตาเฉย
 
“ วอร์เรน่า   ข้าเห็นเจ้าเศร้าหมอง   มีเรื่องใดทุกข์ใจอย่างนั้นหรือบางทีข้าอาจช่วยเจ้าได้ ”
 
“ ข้าถูกเด็กไล่ตะเพิด ”
 
กาเอลหัวเราะอย่างเปิดเผย
แม้ยังคงสวมหน้ากากสุดอัปลักษณ์อันเดิม
 
“ อย่ามาเย้ยข้า   เจ้าเองก็ปล่อยเหยื่อหลุดมือไปมิใช่หรือ   ได้อย่างไรกัน ”
 
นางท้วงเสียงเขียว
 
“ ข้าไว้ใจเหยื่อของข้าทุกคนไม่เหมือนเจ้าหรอก ”
 
เด็กหนุ่มคนนั้นว่าพลางหยิบมีดสั้นประดับเพชรพลอยที่สตรีชุดแดงให้ไว้ในครั้งนั้นขึ้นมา
 
“ ทำหน้าที่ของเจ้าไป   ที่เหลือข้าจัดการเอง ”
 
“ โอ๋   เจ้าเปลี่ยนพิษที่ใบมีด   กลัวนางทรมานหรือไง ”
 
สตรีชุดแดงกล่าว
 
“ กลัวไม่ตายต่างหากล่ะ   พิษของเจ้าส่งผลช้าไปส่วนข้าลงมือไวและหนีไว   ว่าแต่ใครล่ะที่ทำเจ้าอารมณ์เสียได้ถึงเพียงนี้ ”
 
“ นังเด็กปีศาจแห่งไอโอเนีย ”
 
นางว่าด้วยสีหน้าขุ่นเคือง
 
“ กรรมข้าจะรู้ไหมนั่น ”
 
“ สมควรรู้เพราะนางคือคนที่ข้าให้เจ้าเฝ้าติดตามคนล่าสุด   เว้นแต่เจ้าจะละเลยคำแนะนำของข้าเสียแล้ว ”
 
“ เด็กหญิงผมสีเงินที่กำลังสานสำพันธ์กับเด็กนรกแห่งซีนาร์ยน่ะหรือ   นอกจากเกิดในตระกูลเก่าแก่และใหญ่โตแล้วมีอะไรดี   ข้าต้องตามติดชีวิตของนางไปเพื่อ ”
 
กาเอลบ่น
 
“ ตระกูลเก่าแก่ย่อมเก็บงำตำนานดั้งเดิมนางคือกุญแจ ”
 
สตรีแสนงามบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
ราวกับกำลังสั่งสอนเด็กน้อย
 
“ ให้ข้าบีบคอบิดาของนางไม่ง่ายกว่าหรือ   แค่เด็กเมื่อวานซืนข้าไม่ให้ราคา   บางทีนางอาจไม่รู้อะไรเลยก็ได้ ”
 
“ โถๆ กาเอล   เด็กน่ะลวงง่ายเล่ห์เหลี่ยมมารยาก็มีน้อย   หรือต่อให้นางไม่รู้แต่ด้วยความที่นางนั้นเป็นที่รักยิ่ง   เก็บเอาไว้เป็นตัวประกันก็ไม่เสียหาย ”
 
“ ถ้าถึงขนาดทำเจ้าอารมณ์บูดได้นางคงไม่ไร้เดียงสานักหรอก   เอาอย่างนี้   คืนนี้ข้าเชือดนางส่วนเรื่องการตามหาของวิเศษโบราณ   ต้องคอยดูว่าข้าจะรีดเอาความจริงก่อนทำนางตายได้หรือไม่   เรื่องทรมานเหยื่อก็งานถนัดของข้าเหมือนกัน   ติดที่ว่าข้ามือหนักไปหน่อย ”
 
หนุ่มน้อยแหย่
พลางโยนมีดในมือเล่น
 
“ ข้าอยากให้นางเห็นคนรักตายต่อหน้าหรือต้องตายด้วยน้ำมือของคนรัก   ไม่อย่างนั้นก็ไม่สนุกน่ะสิ ”
 
สตรีชุดแดงกล่าวอย่างร้ายกาจ
 
“ คนที่นางรักตายไปนานแล้ว   นี่ข้าต้องปลุกคนตายขึ้นมาเลยหรือ   ไม่ดีมั๊ง ”
 
“ ข้าไม่ได้หมายถึงมารดาของนาง   แต่หมายถึงชายคนรัก ”
 
เจ้าของหน้ากากโลหะสีดำถึงกับกระพริบตาปริบๆ
ด้วยความงุนงง
 
“ เด็กเปรตที่บังอาจถือดาบเอาไว้นั่นหรือ   ไหนว่ามีแผนสำหรับเขา   แล้วจะให้ข้าทำอย่างไรล่ะลากไปเชือดในหอนอนหญิงเลยดีไหมวอร์เรน่า ”    
 
“ ข้าไม่ได้หมายถึงเด็กชายฟิโลโซเฟอร์   เจ้าใจบอดแล้วตายังบอดอีกหรือจึงไม่เห็นว่านางเฝ้ามองใครมานานแสนนาน   แม้จะเป็นแค่ความลุ่มหลงก็ตามที ”
 
สตรีนางนั้นต่อว่า
 
“ ข้าสนใจแค่ใครทำอะไรอยู่ที่ไหน   ส่วนใครจะมีใจให้ใครมันไร้สาระเกินไปสำหรับข้า   ยังมีเรื่องอื่นอีกมากที่ต้องใส่ใจ   ข้าไม่ได้ว่างขนาดนั้น ”
 
กาเอลกล่าวอย่างไม่ใยดี
 
“ อย่าดูถูกความรัก   มันมีพลังมากนะ   แผนของเราอาจล่มเพราะสิ่งนี้เลยก็ได้ ”
 
นางเตือน