โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ดารีลยังคงนั่งหลังตรงแววตาสุดเย็นชาจับนิ่งบนโถใส่น้ำใบหนึ่ง   ห้องนี้ถูกใช้เป็นที่สอบสวนชั่วคราวคนที่นั่งตรงหน้าเขาคือที่ปรึกษาเบรนทรัส   วาลานนั้นยืนพิงกรอบหน้าต่างส่วนผู้ใช้เวทมนตร์และผู้มีส่วนร่วมคนอื่นๆ กระจายอยู่ทั่วห้อง   เด็กหญิงผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม้เล็กๆ      

 

“ เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไรกันดารีลวันนี้ไมใช่วันที่เจ้าต้องออกลาดตระเวนไม่ใช่หรือ ”

 

เสียงที่ปรึกษาแห่งวาลานพูดขึ้นเขามองที่ดารีลแล้วมองที่ศพ

 

“ ใช่แล้วเจ้าจะอธิบายเรื่องนี้ว่าอย่างไร”

 

พ่อมดเฒ่าเคียดันผู้มีหลังงอคดถามขึ้นบ้าง

แต่ดารีลก็ยังคงตีสีหน้าเฉยเมย

ไม่นำพาต่อคำถามใด

 

“ เจ้าไม่พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร   หรือไม่มีสิ่งใดจะแก้ตัวแล้ว ”

 

ครูฝึกดาบเฮอร์เมสสำทับ

 

“ หุบปากคนที่มีอำนาจสอบถามเขาในตอนนี้มีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้น ”

 

เบรนทรัสกล่าวเรียบๆ

แต่แววตานั้นตึงนัก

 

“ เจ้าต้องตอบแล้วดารีลความเงียบไม่อาจช่วยเจ้าได้   ถ้าขืนยังทำเฉยไม่ตอบคำถามของข้า   วันนี้ของเจ้าจบไม่สวยแน่ ”

 

“ พอดีข้าชอบใช้กำลังไม่ได้ถนัดงานศิลปะ   จบไม่สวยนี่มันอย่างไรกัน   ท่านคงไม่ได้คิดชวนข้าไปทำงาน แกะสลักอะไรที่ไหนหรอกนะ   ถ้าเป็นดังนั้นคงไม่สวยจริงอย่างว่า ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นกล่าว

ด้วยท่าทียั่วโมโหน้อยๆ พอน่าเอ็นดู

แต่บางคนไม่ได้คิดอย่างนั้น

 

“ เห็นหรือยังเขาตอบคำถามง่ายๆ แค่นี้ไม่ได้   นี่มันหมายความว่าอย่างไร   ใช่อย่างที่พวกเราคิดกันหรือเปล่า ”

 

โธรินว่าบ้าง

 

“ ดารีลเจ้าจะทำตัวแบบนี้ไม่ได้นะ ”

 

จอมเวทวาลานถึงกับต้องกล่าวเตือนออกมา

 

หนุ่มน้อยรูปงามจึงยืดกายขึ้นนั่งหลังตรง

แต่แววตายังพร้อมยั่วโทสะ

 

“ ข้าไม่ได้ถูกกักบริเวณนี่นา   อยู่ที่ไหนมันแปลกด้วยหรือ ”

 

“ จะไม่แปลกได้อย่างไร   ในเมื่อทุกที่ๆ เจ้าอยู่ล้วนแต่มีคนตาย ”

 

พ่อมดโธรินว่า

 

“ โอ้   ถ้าเช่นนั้นคืนนี้ข้าขอยืนข้างๆ ท่านทั้งคืน   เพื่อพิสูจน์คำพูดเมื่อครู่ ”

 

คำกล่าวนั้นทำเอาโธรินหน้าถอดสี

 

“ ท่านวาลานช่วยข้าด้วย   เจ้าเด็กบ้านี่มีจิตใจคิดร้ายต่อข้าเสียแล้ว ”

 

“ มันเป็นความจริง   พวกเราไม่อาจไว้ใจเขาได้อีกต่อไปแล้ว   ในเมื่อเขามักเข้าไปเกี่ยวข้องในบริเวณที่มีการตายหรือแม้แต่ที่ๆ เกิดมนต์ดำ   และเขาไม่สามารถอธิบายสิ่งเหล่านี้ได้   ท่านจอมเวทโปรดพิจารณาอย่างเป็นธรรม ”

 

เคียดันกล่าว

 

“ เรื่องนี้อยู่ในความรับผิดชอบของข้า ”

 

เบรนทรัสเสียงขุ่น

 

“ ความจริงน่ะมีแน่   ขอเวลาข้าอยู่ตามลำพังกับเจ้าเด็กนรกนี่   รับรองว่าเขาจะต้องคายคำพูดที่เป็นประโยชน์ออกมา ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นทำท่าขนลุก

 

“ เปลี่ยนเป็นสาวสวยไม่ได้หรือ   แก่ชราแบบนี้ข้าทำใจรับไม่ไหวหรอก ” 

 

ที่ปรึกษาแห่งวาลานลุกขึ้น

กระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะดังปึง

สายตาจ้องเขม็งที่ดารีลแทบไม่กระพริบ

 

“ ทุกท่านโปรดออกไปก่อน   ขอเวลาครู่เดียวเท่านั้น   แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย ”

 

ผู้คนในห้องต่างตะลึง

ด้วยไม่เคยเห็นเบรนทรัสในอารมณ์เช่นนี้

 

ดารีลเองก็ยังทำเป็นไหล่หด

แม้จะเสแสร้งก็ตามที

 

จอมเวทวาลานเดินเข้ามาตบไหล่ดารีล

แล้วว่า

 

“ นั่งลงก่อนเถิดท่านเบรนทรัส   ท่านโดนเด็กหลอกให้เสียกิริยาแล้ว   ส่วนเจ้าก็พอเสียที   เจ้าจะอารมณ์เสียก็ได้แต่จะตอบโต้ด้วยการยั่วโมโหคนไปทั่วแบบนี้ไม่ได้   ตอนนี้เกิดเรื่องวุ่นวายเหลือเกิน   อย่าได้ก่อกวนเลยนะ ”

 

“ ข้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ”

 

ดารีลว่า

 

“ แน่ใจ ”

 

“ ข้าก็รู้พอๆ กับพวกท่านนั่นแหละ   พูดออกมาก็เปล่าประโยชน์ ”

 

“ พวกเราจะเชื่อเจ้าได้อย่างไร ”

 

เคียดันว่า

 

“ เอาอย่างนี้   ขังข้าไว้ที่ไหนสักแห่ง   ในระหว่างนั้นถ้ายังมีผู้ใช้มนต์ดำอยู่ข้างนอกค่อยปล่อยข้าออกมา   แต่ถ้าไม่จะขังลืมเลยก็ได้ ”

 

“ ไม่ดีหรอก ”

 

วาลานค้าน

 

“ ดีสิท่าน ”

 

ครูฝึกดาบโพล่งขึ้นมาอย่างลืมตัว

 

“ คุกใต้ดินเลยยิ่งดี ”

 

“ คุกใต้ดิน ”

 

ดารีลกระพริบตาปริบๆ

 

“ น่าสนใจนี่   ตกลงข้าไป ”

 

 

            เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปแล้ว

ที่ปรึกษาเบรนทรัสจึงเดินมากระซิบกับวาลาน

 

“ ข้าว่าเขาดูกระตือรือร้นจะลงคุกใต้ดินเหลือเกินนะ ”

 

“ สิบวันเท่านั้น   ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องปล่อยเขา ”

 

ผู้เป็นนายว่า

 

“ ข้าไม่รู้หรอกว่าสิบวันเขาจะกลับมาไหม   ดูเหมือนเขาจะรู้ความลับของคุกใต้ดิน   ดูท่าคงติดใจอีกยาว   เด็กบ้านี่ไม่ไหวเอาเสียเลย   คิดแต่จะเล่นสนุก   ไม่รู้จักแยกแยะสิ่งใดสำคัญสิ่งใดไม่   ท่านต้องสั่งสอนเขาให้หนักกว่านี้ ”

 

“ จริง   ก็แค่เด็กคนหนึ่ง ”

 

วาลานเห็นด้วย