โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในกาลก่อนนั้น   ผู้คนมากมายล้วนปรารถนาจะได้พบสตรีนางหนึ่ง   ผู้ซึ่งได้รับคำกล่าวขานถึงความงามอันลึกลับ   เพื่อจะทำคำร้องขออันเป็นความต้องการสูงสุดของตนให้สำฤทธิ์ผล   ไม่ว่าต้องแลกด้วยสิ่งใดก็ตามที   นี่เป็นครั้งแรกที่นางผู้สวมชุดสีแดงกรุยกรายได้มาพบกับเด็กชายตัวเล็กๆ เพื่อทำความปรารถนาให้เป็นจริง   แต่สิ่งที่เด็กน้อยคนนั้นต้องการกลับเป็นเพียงขนมหวานห่อหนึ่ง   ซึ่งแน่นอนว่าย่อมสร้างความขัดเคืองใจแก่สตรีนางนั้นอยู่ไม่น้อย   อาจเป็นเพราะเขานั้นเยาว์วัยเกินไป   จึงไร้เดียงสาเกินกว่าที่จะขอสิ่งล้ำค่าอื่นใด   ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นสตรีชุดแดงก็ยังไม่ละความพยายาม   นางพยายามสอนพลางโน้มน้าวเด็กชายตัวน้อยจากแดนซีนาร์ยให้เขาปรารถนาในสิ่งที่นางอยากมอบให้
 
ฟิโลโซเฟอร์นั้นนิ่งคิดอยู่นาน
สองมือยังวางบนเข่าของสตรีชุดแดง
ปลายนิ้วชี้เขี่ยคางตนเองเล่นอย่างเกียจคร้าน
 
“ ถ้าข้าขอท่านจะมอบให้ข้าอย่างนั้นหรือไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไร ”
 
เด็กชายยังคงกังขา
 
“ แน่นอนอยู่แล้ว   เด็กดีเช่นเจ้าข้าเอ็นดูนัก   ถ้าเจ้าขอมีหรือข้าจะไม่ให้ขอเพียงแต่ ”
 
เสียงของนางเงียบไป
 
“ เพียงแต่ว่าอะไรล่ะ ”
 
เด็กชายยืดตัวขึ้นถาม
 
“ อย่าได้ขอลูกกวาดแสนหวานจากข้าเลยนะ   ของแบบนั้นน่ะถึงเจ้าไม่ขอข้าก็มีให้อยู่แล้ว ”
 
ฟิโลโซเฟอร์หัวเราะ
สตรีนางนั้นก็หัวเราะเช่นกัน
เสียงของนางหวานใสราวกับระฆังแก้วใบน้อยๆ
 
“ เช่นนั้นข้าขอแผนที่ทางที่จะลงสู่คุกใต้ดินแห่งโอรีเวียได้โดยง่าย ”
 
เด็กชายว่า
สตรีชุดแดงถึงกับหยุดหัวเราะ
 
“ ท่านไม่มีหรือ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์หน้าเสีย
 
“ ตายจริงเด็กน้อย   ที่อื่นศิวิไลซ์กว่ามีมากมายเจ้าอยากลงไปทำอะไรในที่อัปมงคลแบบนั้น ”    
 
นางเอามือทาบอกสีหน้าผิดหวังราวกับคำขอนั้นผิดบาปมหันต์
 
“ ถ้าข้าอยากไปไหนต้องมีเหตุผลด้วยหรือ ”
 
เด็กชายทำตีมึน
 
“ ก็แหม   ถ้ามีเด็กชายแสนซนคนหนึ่งบอกว่าอยากกระโจนเข้าไปในกองไฟที่ร้อนแดง   ถ้าไม่ถามที่ไปที่มาเสียก่อนแล้วปล่อยเลยตามเลย   ผู้คนคงได้ตำหนิข้าว่าเป็นคนล่อลวงเด็กให้ทำเช่นนั้นแน่   ไม่เอาล่ะชื่อเสียงของข้าป่นปี้กันพอดี   เด็กหนอเด็กเจ้านี่ร้ายเสียจริง ”
 
“ คุกใต้ดินของโอรีเวียอันตรายขนาดนั้นเลยหรือ ”
 
หัวใจของฟิโลโซเฟอร์หล่นไปถึงตาตุ่ม
เขาร้อนรนจนแทบทนไม่ไหว
 
“ เป็นธรรมดาของที่ๆ ถูกปิดตาย   ความมืดที่เงียบงันมักสร้างสิ่งชั่วร้าย   คุกใต้ดินถูกปิดร้างมานานมากแล้วเพียงพอที่จะบ่มเพาะเมล็ดพันธุ์แห่งความตาย ”
 
สตรีชุดแดงอธิบายอย่างใจดี
 
“ ถ้าเช่นนั้นขอแผนที่มาเร็วๆ เถอะ   หรืออย่างน้อยบอกแค่ทางลงไปก็ยังดี ”
 
เด็กชายว่า
 
“ แล้วกัน   เจ้าไม่กลัวคำขู่ของข้าหรอกหรือ   เด็กน้อยเจ้าเป็นอะไรไปเหตุใดจึงหาเรื่องตายเช่นนั้น   คับข้องใจอย่างไรบอกข้าได้   คนสวยเช่นข้าไม่นินทาเจ้าลับหลังแน่   เกิดเรื่องใดกับเจ้ากันนะพ่อแม่ไม่รักรึก็ไม่   น้องสาวแกล้งก็ไม่เท่าไหร่   หรือโดนสาวที่หมายตาหักอกให้แล้ว   ไม่เอาน่าเรื่องไร้สาระทั้งนั้น   ถ้าจะไปตายเพราะเรื่องแค่นี้ขายหน้าแย่เลย ”
 
สตรีชุดแดงกล่าวยั่วเย้า
นางเชยคางเด็กน้อยขึ้นมาสบตากัน
 
“ ก็ดารีลถูกขังอยู่ที่นั่นนี่นา ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ตอบตามตรง
 
“ อ้อ   เรื่องนี้ ”
 
“ ท่านบอกเองว่าที่นั่นอันตรายข้าจะไปช่วยเพื่อนมันผิดด้วยหรือ ”
 
เด็กชายว่า
 
“ ช่วยเพื่อนไม่ผิดหรอก   แต่ผิดที่คิดจะไปช่วยดารีล   เจ้าอยู่ด้วยกันตั้งนานยังไม่รู้อีกหรือว่าแท้จริงเขาซุกซนแค่ไหน ”
 
สตรีชุดแดงบอก
 
“ ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น ”
 
ฟิโลโซเฟอร์กล่าวด้วยอารมณ์บูด
สตรีนางนั้นถอนหายใจยาว
 
“ ดารีลน่ะไม่ใช่คนที่ใครจะทำอะไรเขาได้ง่ายๆ   ถ้าเขาไม่อยากไปใครก็พาเขาไปไม่ได้   ในทางกลับกันถ้าเขาจะไปใครก็หยุดเขาไม่ได้เช่นกัน   เขาเป็นคนที่เดินตามทางที่ตนเองขีดขึ้นมาเท่านั้น   ที่ต้องลงไปคุกใต้ดินก็เป็นความต้องการของเขาเอง ”
 
“ แล้วคนบ้าที่ไหนอยากโดนขังในคุกมืดที่แสนอันตรายบ้าง ”
 
เด็กชายแย้ง
 
“ ข้านึกว่าเจ้าจะรู้   จริงๆ แล้วปราสาทแห่งโอรีเวียสร้างทับเมืองเก่าเอาไว้   และคุกใต้ดินมีทางเชื่อมไปยังเมืองโบราณที่ฝังอยู่ใต้ดินนั้น   ทีนี้พอเข้าใจหรือยังว่าเหตุใดดารีลจึงอยากไปที่นั่น   เจ้าอย่าตามเขาไปเลยนะคนพิลึกแบบนั้นน่าเบื่อจะตาย ”  
 
“ แต่ท่านเคยชมว่าเขาเก่งนี่นา ”
 
“ จริง   แล้วอย่างไรล่ะ ”
 
นางว่า
พลางรู้สึกสงสัย
เด็กชายตัวน้อยนี่กำลังจะกล่าวสิ่งใด
 
“ ส่วนข้าไม่เก่งอะไรเลย   ดารีลนั้นทั้งเก่งทั้งฉลาด   ข้าตั้งใจจะลงไปเพื่อซื้อใจเขา   ในกาลข้างหน้าเขาจะเป็นกำลังสำคัญที่จะผลักข้าขึ้นเป็นใหญ่เหนือคนทั้งปวง ”
 
สตรีชุดแดงถึงกับกระพริบตาปริบๆ
ด้วยความพิศวง
 
“ หนุ่มน้อยหน้ามนคนนั้นไม่ใช่ของเล่น   เจ้ารับมือเขาไม่ได้   คิดจะหลอกใช้ดารีลเจ้าเจ้าคิดผิดแล้ว   เขาน่ะร้ายกาจเกินกว่าเจ้าจะคิดถึง   เด็กเอ๋ยข้อเสนอนี้ของเจ้าน่าสนใจ   ติดแค่มันเป็นไปได้ยาก ”  
 
นางกล่าวด้วยสีหน้าสุดเอ็นดู
 
“ เลี้ยงลูกงูพิษให้เชื่องเป็นเรื่องท้าทาย   ถ้าสามารถดึงดารีลมาเป็นพวกย่อมเกิดประโยชน์ไม่น้อย   ข้าแค่อยากลงไป   เพื่อให้พ่อมดน้อยคนนั้นเห็นว่าข้าจริงใจกับเขา   เมื่อต้องการปีนขึ้นสู่จุดสูงสุดบันไดย่อมเป็นสิ่งทุ่นแรงที่จำเป็นต้องมีมิใช่หรือ ”
 
เด็กชายตัวน้อยบอก
 
“ อู้   ไม่นึกว่าเจ้าจะฉลาดคิดได้ถึงเพียงนี้   แต่เชื่อเถอะข้าน่ะจริงใจที่สุดแล้วดารีลไม่ได้ใจดีอย่างที่แสดงให้เห็น   ถ้าหากแนวทางแตกต่างกันเขาก็พร้อมจะพังเจ้าเอาง่ายๆ หนุ่มน้อยคนนั้นไม่รู้จักอ่อนข้อ   ทางเลือกของเขามีแค่หักกับขาด   แม้บางครั้งเขาจะยอมลงให้แต่ในความจริงคือเขาคิดแผนตลบหลังอยู่   คนแบบนี้เจ้าอย่าหวังพึ่งให้เสียเวลาเลย   ในกาลข้างหน้าเขานั้นจะเป็นภัย ”
 
“ แต่ข้าเชื่อมั่นว่าของอันตรายย่อมมีประโยชน์อนันต์   เมื่อใฝ่สูงก็ควรต้องเสี่ยง ” 
 
“ เจ้านี่ดื้อดึงเสียจริง   แต่เอาเถอะถ้าอยากลองก็คงต้องเป็นตามนั้น   ถือว่าข้าเตือนเจ้าแล้วนะ ”
 
เมื่อกล่าวเช่นนั้นแล้ว
สตรีแสนงามผู้สวมชุดคลุมสีแดง
ก็มอบม้วนกระดาษหนังสีน้ำตาลอ่อนให้เขา
 
กลุ่มไอหมอกสีดำม้วนตัวใกล้เข้ามา
แล้วทุกอย่างก็ดับลง
 
 
ฟิโลโซเฟอร์ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
บนเตียงของตนเอง
ในหอนอนแห่งโอรีเวีย
 
ม้วนกระดาษนั้นยังกำแน่นอยู่ในมือ