โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ฟิโลโซเฟอร์กำลังเรียนเกี่ยวกับอักษรโบราณอยู่ในภาคเช้าของวันนั้น   มันเป็นอีกวิชาที่อีเลียสโปรดปรานจนต้องลากสองเพื่อนชายคนสนิทมาร่วมชั้นด้วย   แม้จะเป็นวิชาที่น่าเบื่อสำหรับบางคนแต่เด็กนักเรียนทั้งชั้นก็อยู่ในอาการอันสงบ   ต่างคัดลอกตัวอักษรอย่างตั้งใจ   
 
แต่แล้วความสงบทั้งปวงก็เป็นอันยุติลง   เมื่อเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นจากที่ไกลๆ   เด็กทั้งชั้นหันไปตามทิศทางของเสียงอย่างพร้อมเพรียง   เสียงโต๊ะล้มโครมครามดังแว่วใกล้เข้ามา   ความโกลาหลจึงบังเกิดขึ้นทันที   เหล่านักเรียนตัวน้อยลุกพรวดพราดขึ้น   บางคนลนลานไม่รู้จะทำเช่นไร   อาจารย์ผู้สอนพุ่งไปถึงประตูก่อนเป็นคนแรก   เขามองลอดช่องเล็กๆ ออกไปแล้วหันกลับมามองเด็กนักเรียนที่ยืนหน้าซีดอย่างน่าสงสาร   เพราะพวกเขาส่วนใหญ่ไม่ได้ฝึกการเป็นนักรบ   สถานการณ์ตอนนี้จึงชวนสยองสำหรับพวกเขาอยู่ไม่น้อย
 
ฟิโลโซเฟอร์คว้าดาบสีเงินขึ้นมากำไว้   นับตั้งแต่เผชิญหน้ากับสัตว์ปีศาจในคืนเต้นรำ   เหล่านักเรียนสายผู้กล้าได้พกอาวุธติดตัวอยู่ตลอด   เด็กน้อยชาวซีนาร์ยหันไปสบตาเพื่อนทั้งสอง   และเพื่อนของเขาก็จ้องกลับมาด้วยแววตาที่ตื่นตระหนกไม่น้อย
 
“ เงียบๆ ไว้นะ ”
 
อาจารย์ผู้สอนสั่งเสียงเครียด
เหล่านักเรียนต่างกระสับกระส่ายอยากออกวิ่งเสียเต็มประดา
พวกเขามองเห็นเค้าลางไม่ดีโดยที่ไม่ต้องเรียนศาสตร์ด้านการพยากรมาเลยด้วยซ้ำ
 
“ อาจารย์ ”
 
นักเรียนชายคนหนึ่งเรียก
เหมือนอยากเอ่ยคำถามมากมายออกไป
 
“ ไม่ต้องกลัวทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย   ข้าจะออกไปดูข้างนอกไม่จำเป็นต้องแตกตื่นรอที่นี่เงียบๆ จนกว่าข้าจะกลับมา ”
 
ว่าแล้วเขาก็มุดออกประตูไป
 
“ เราต้องอยู่ที่นี่จริงๆ หรือ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถาม
เขาเดินไปสมทบกับเพื่อนๆ
 
เด็กผู้ชายต่างกระสับกระส่าย
และเด็กผู้หญิงเริ่มกอดกันร้องให้
 
“ ตามหลักแล้วเราควรจะอยู่ที่นี่   ข้างนอกไม่รู้เกิดอะไรขึ้นเกิดทะเล่อทะล่าออกไปแล้วเกิดอันตรายแบบนั้นจะโทษใครได้ ”
 
อีเลียสบอก
 
“ แล้วถ้าเราตายโหงอยู่ในนี้ใครจะเป็นคนรับผิดชอบล่ะ ”
 
โลธอร์กัดฟันถาม
 
“ รอก่อน   เรายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ นั่นแหละ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์เห็นด้วยกับสหายร่างผอม
โลธอร์ตั้งท่าจะเถียง
 
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะอ้าปาก
เสียงกรีดร้องที่เยือกเย็นบาดลึกก็ดังขึ้นเหนือหัว
 
มันไม่ได้บินอยู่บนฟากฟ้า
แต่มันยืนอยู่บนหลังคาปราสาทนี่เอง
 
เด็กๆ ต่างกรีดร้อง
บ้างหมอบลงได้โต๊ะบ้างวิ่งหนีออกจากห้อง
 
ฟิโลโซเฟอร์ถอนหายใจเฮือก
มันเป็นเสียงสยองที่เขาไม่อยากได้ยินแม้สักครั้ง
 
เด็กร่างอ้วนมองเพื่อนทั้งสองสลับไปมา
ราวกับอยากขอความเห็น
แต่เพื่อนๆ ของเขายังตะลึงตาค้างไม่หาย
 
เมื่อเสียงกรีดร้องสิ้นสุดลง
ก็ปรากฏหมอกสีดำมืดมัวทั่วปราสาทขาว
 
“ มนต์ดำ ”
 
อีเลียสคราง
 
“ น่าสนใจดีนี่แล้วอย่างไรต่อ ”
 
โลธอร์ว่า
 
“ มนต์ดำ   เขตค่ายมนต์ดำพวกเราอยู่ในวงล้อม   ดูเหมือนชีวิตจะจบสิ้นวันนี้แล้ว   ไม่นะข้ายังไม่อยากตายตระกูลข้าจะเป็นอย่างไรต่อไป   ถ้าไม่มีผู้สืบทอด ”
 
อีเลียสคร่ำครวญ
เขาเคยอ่านตำรามากมายเกี่ยวกับความชั่วร้ายของเขตค่ายมนต์ดำ
นั่นจึงทำให้เขาหวาดกลัวยิ่งขึ้น
 
“ แล้วเขตค่ายมนต์ดำนี่มันอย่างไรกัน ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถามบ้าง
 
“ ผู้ใช้มนต์ดำจะเขียนสัญลักษณ์รูปดาวหกแฉกไว้ทั้งแปดทิศ   ภายใต้วงล้อมนั้นประตูนรกจะเปิดออก   เหล่าปีศาจร้ายจะขึ้นมากลืนกินมนุษย์ที่ตกอยู่ในวงล้อม ”
 
“ เช่นนั้นถ้าเราหนีออกจากวงล้อมพวกเราก็ปลอดภัยแล้วสิ ”
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยออกความเห็น
 
“ ไม่มีใครออกไปได้เว้นแต่จะทำลายเสาหลักของเขตค่ายเสียก่อน ”
 
อีเลียสบอก
ตอนนี้เขาเข่าอ่อนจนลงไปนั่งกองกับพื้นแล้ว
 
“ แปดทิศก็แปดเสา   ถ้าไม่รู้ว่าเสาไหนแน่ก็ทำลายมันทุกเสาจะไปยากอะไร   เรื่องทุบทำลายสิ่งก่อสร้างไว้ในข้าได้   เดี๋ยวจะแสดงให้เห็นเอง ”
 
เด็กร่างอ้วนแห่งเทือกเขาคีรีคาว่าพลางแกว่งค้อนในมือ
 
“ ไม่ใช่อย่างนั้น   เสาหลักที่ว่าคือหนึ่งร่างที่ถูกบูชายัญ   แล้วคืนชีพมาเป็นผีร้ายพวกเราจะสังหารผีร้ายและปีศาจจากนรกได้อย่างไรกัน ”
 
อีเลียสนั้นดูหมดหวังไปแล้ว
 
“ ถ้ามีผงกำยานก็พอไหวอยู่หรอก ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่าพลางเดินไปที่หน้าต่าง
 
“ แนวเขตไอหมอกแผ่ออกไปไกลมาก   คงจะทั่วทั้งปราสาทเลย   ดังนั้นเหล่าผู้ใช้เวทมนตร์ก็ตกอยู่ในวงล้อมด้วยพวกเขาต้องหาทางทำสายเสาหลักนั่นได้แน่ ”
 
อีเลียสสูดหายใจเฮือก
เขาคว้าชายเสื้อของสหายร่างอ้วนพยุงกายยืนขี้น 
 
“ เช่นนั้นคำพูดของอาจารย์ก็ฟังดูมีเหตุผล ”
 
เขาว่า
 
“ พวกเราควรมองหาตู้แข็งแรงสักหลัง   ซ่อนอยู่ในนั้นจนกว่าทุกอย่างจะยุติ   เข้าท่าอยู่นะสิ่งที่ต้องทำคือรักษาชีวิตเอาไว้ให้นานที่สุด   ที่เหลือแค่รอให้ผู้ใช้เวทมนตร์จัดการ ”
 
เด็กน้อยร่างผอมผู้หวาดกลัวกล่าว
 
“ พวกเจ้าซ่อนตัวไปเถอะข้าจะไปหาคาโอเรียกับกลุ่มเด็กผู้หญิง ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่าพลางเก็บข้าวของ
อีเลียสได้ยินถึงกับทรุดลงไปนั่งอีกครั้ง
เขาเอาหัวโขกกับขาโต๊ะ
 
“ บ้าจริงข้าลืมพวกนางไปได้อย่างไรกัน ”
 
“ อีเลียสเจ้าไปกับพวกเราเถอะ   ข้าทำใจทิ้งเจ้าไว้ในกล่องไม่ได้   เกิดมีไฟไหม้เกิดมีเรื่องร้ายแล้วหนีไม่ทัน   หากเจ้าเป็นอะไรไปแล้วใครจะจ่ายค่าจัดงานเลี้ยง ”
 
อีเลียสถึงกับแยกเขี้ยว
 
“ นี่คือทั้งหมดที่เจ้ากังวลใช่หรือไม่   ฟิโลโซเฟอร์ไม่ต้องเอากระเป๋าไป ”
 
ประโยคหลังเขาหันไปบอกเด็กชายผู้ถือดาบสีเงิน
 
“ ช่วงเวลาเป็นตายเช่นนี้เจ้าต้องหยิบไปแต่ของจำเป็นเท่านั้น   สิ่งอื่นใดจะกลายเป็นภาระหนักตัวเสียเปล่า ”
 
เขากล่าวแนะนำแล้วเอากระเป๋าใส่หนังสือของตัวเองซ่อนใต้โต๊ะ
 
โลธอร์เขี่ยกระเป๋าออกไปข้างๆ
แล้วหันกลับไปถาม
 
“ หนังสือปกหน้าที่เจ้าถือไม่ยอมวางเป็นของจำเป็นหรือเปล่านะ ”
 
“ แน่อยู่แล้วสิ ”
 
เด็กชายร่างผอมกล่าวเสียงขุ่น
เขากอดหนังสือแนบอกอย่างหวงแหน