Ask her to be my last (to be)#รักไม่เลือกเวลาเกิด
-
เขียนโดย 
fRONG_UFO
วันที่ 17 พฤษภาคม พ.ศ. 2563 เวลา 23.35 น.
14 ตอน
0 วิจารณ์
10.22K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2563 01.10 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
12) สัญญา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ #สัญญา
“พี่ภูคุยกับพ่อเสร็จแล้วเหรอครับ” ผมเอ่ยถามอีกฝ่ายที่กำลังจะขึ้นรถแต่ผมก็ยังไม่ได้คำตอบที่ถามไปเมื่อกี้
“วันนี้เรายกเลิกไปดูหนังก่อนได้ไหม เดี๋ยววันหลังพี่ชดเชยให้”สีหน้าพี่ภูดูหม่นหมองเหมือนมีอะไรในใจมากกว่านั้น
“ได้ครับ เอ่อ.. พี่..พี่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ.. พี่ภูครับ ได้ยินที่ผมถามเมื่อกี้ไหมครับ”
“วัน..” ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายออกไปสั้นๆ
“หืมมว่าไงครับ”
“ถ้าสมมุติว่าพี่โกหกตะวันสักเรื่อง จะโกรธมากไหม”
“ทำไมถามแบบนั้นหล่ะครับ พี่ก็รู้ว่าผมไม่มีทางโกรธพี่”
“สมมุติว่าถึงขั้นเราเลิกกันล่ะ”
“ไม่มีอะไรทำให้ผมเลิกกับพี่หรอก และผมก็ไม่เลิกกับพี่ เพราะว่าเราสองคนรักกันนิครับ”สีหน้าเวลาที่ตะวันพูดออกมามีรอยยิ้มกว้างๆ ที่สดใสออกมาพร้อมๆกัน
“ตะวันรักพี่มากเลยหรอ”ผมถามแล้วมองหน้าอีกฝ่าย
“มากสิครับ มากขึ้นทุกวันด้วย” ผมเอื้อมไปแตะบนหลังมือพี่ภูเบาๆ
“แล้วตะวันไม่อยากรู้หรอว่าพี่มีเรื่องอะไรในใจ”
“อยากรู้สิครับ ทุกเรื่องที่เป็นของพี่ผมอยากรู้หมดเลย แต่ถ้าพี่อยากบอกพี่ก็คงจะบอกผมเอง ผมไม่บังคับหรอก^^”
“ขอบคุณนะที่เชื่อใจพี่” ผมหันไปขอบคุณตะวันแล้วก็เขยิบตัวไปโอบลำตัวของอีกฝ่ายเพื่อที่จะกอดไปสักพักนึง
“พี่ภูครับ สัญญาอะไรกับผมอย่างนึงได้ไหม”
“.........”
“ถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจเรามากอดให้กำลังใจกันนะครับ”
“มีแฟนแล้วดีอย่างนี้นี่เองเนอะ” พี่ภูพูดขึ้นเเล้วภูผาก็กอดตะวันจนแน่นมากกว่าเดิม
****************
“อ้าวไอ้ภูกลับมาแล้วหรอว่ะ ตั้งแต่มีแฟนกลับห้องไม่ถูกเลยนะมึง” คิวเอ่ยขึ้น
“กูไม่ได้ไปไหน ก็อยู่ห้องน้องมันนี่แหละ”
“อยู่นานค่อนคืนเลยนะครับเพื่อนภู นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วค้าบบ”
“เออๆ กูไปอาบน้ำนอนล่ะ พรุ่งนี้เรียนเช้า มัวแต่เล่นเกมนะมึงอะ”
“ค้าบเพื่อนภูๆ”
*********************
“ มึงจะพลิกตัวไปมาทำไมว่ะไอ้ภู กูตกเตียงแล้วเนี้ย”
“ก็กูนอนไม่หลับนี่หว่า” ผมตอบคิวขณะยังคงพลิกตัวไปมา
“ถ้ามึงขยับตัวอีกกูจะถีบมึงแล้วนะไอ้ภู” คิวพูดน้ำเสียงที่หงุดหงิด
“มึง..”
“อะไรของมึงกูจะนอน” น้ำเสียงคิวเริ่มโมโห
“ระหว่างพ่อกับแฟนมึงเลือกอะไรว่ะ”
“หะ ไอ้เชี่ยยยยภู มึงถามออกมาได้ไงไม่คิด”
“ก็ต้องพ่อดิว่ะคำถามมึงกากจังว่ะ”
“เออนั่นดิ กูถามออกไปได้ไง กูนอนล่ะ”
“เอ้าไอ้เชี่ยภู มึงทำกูค้างคานะเนี้ย”และดูเหมือนไอ้ภูจะหลับแล้วจริงๆ เสียงโกนดังเชียว
*********************
"พี่ภูๆๆๆตื่นยัง"
เสียงใครมาเรียกหน้าห้องเเต่เช้าว่ะไอ้คิวผมเอ่ยถามไอ้คิวด้วยความงังเงียที่ยังไม่ตื่นดี
"กูจะไปรู้ไหม กูก็นอนกับมึงเนี้ย" คิวก็ยังคงพอกับผมที่ง่วงอยู่พูดขณะตายังปิด
"ไอ้ภู กูว่าเสียงเมียมึงมาเรียกนะ ว่าเเต่มาเรียกเช้าจังว่ะ" ผมลืมตาเเล้วหันไปมองไปภูเเล้วก้เหลือบไปมองนาฬิกาพร้อมกัน
"เชี่ยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 11โมง"
"มึงทำไมไม่ปลุกกูว่ะไอ้ห่าคิว" ผมโยนหมอนใส่มัน
"ไอ้สั*ส มึงเเหละชวนกูคุยเกือบเช้า มึงเเหละต้องปลุกกู"
"มึงเเหละเล่นเกมดึกเอง ถ้าเลิกเล่นเกมเร็วกูคุยกับมึงไปนานล่ะ"
"อ้าวไอ้เชี่ยภู มึงไม่บอกกูเองเปล่าว่ะ อย่ามาโทษกู" ผมถีบไอ้ภูตกเตียงทันทีกำลังเถียงกันเมามันส์เสียงเคาะประตูทำให้ผมทั้งสองสะดุ้ง
"มึงไปเปิด กูจะอาบก่อน" ผมบอกคิว
"เมียมึง มึงก้เปิดก่อนดิ กูจะอาบก่อน"
" เชี่ยนี่พวกเราจะมัวเถียงกันไปมาทำไม นี่มันเที่ยงเเล้วเนี้ย" ผมเอ่ยขึ้น
"กูว่าไม่ต้องไปล่ะ อ่านหนังสือรอสอบเลยห่า
ผมยืนเรียกคนที่อยู่ในห้องข้างในหลายรอบ ผมจึงตัดสินใจเเปะโน็ตไว้หน้าห้องพี่ภูก่อนะกลับไปเรียนอีกครั้ง
"พี่ภูครับ วันนี้ไปกินข้าวที่บ้านผมกันนะ พ่อกับเเม่ผมชวน เดี๋ยวผมโทรหา เเล้วเจอกันนะครับ "
@บ้านตะวัน
"อาหนิง อาสมชาย สวัสดีครับ"
"หวัดดีจ้าหลานภูผาไม่เจอกันนานเลยนะ เดี๋ยวนี้ดุสนิทกับตะวันนะ ตะวันชอบมาโม้ให้ฟังบ่อยๆ" อาหนิงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มเเย้ม
"มาๆๆๆเข้ามาก่อนไอ้หลานภู วันนี้อาเตรียมของโปรดไว้ให้กินเพียบเลยฮ่าๆๆๆ " (เเปลกเนอะคนที่หักหลังเพื่อนสนิทตัวเองยังคงยิ้มระรื่นกับลูกเพื่อนตัวเองได้หน้าตาเฉย)
"ช่วงนี้คุณอาทั้งสองสบายดีไหมครับ" ผมเอ่ยถามขึ้นขณะกำลังกินข้าวกัน
"สบายๆดี ไม่มีเรื่องอะไรให้เครียดนะ มีเเต่เรื่องยินดี อย่างวันนี้ได้กินข้าวกับลูกชายเพื่อนตัวเอง อามีความสุขๆฮ่าๆๆ"อาสมชายเอ่ยขึ้น
"จริงหรอครับ มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นหรือเปล่า"ทุกคนตกใจกับสิ่งที่ผมพูดออกมาเมื่อกี้ทันที อ้าปากค้างทันที
"พี่ภูพูดอะไรครับเนี้ย" ผมตีเเขนพี่ภู
"อ้อๆๆโทษครับๆ ผมหมายถึงว่ามีความสุขก้ดีกว่ามีความทุกข์ครับ ฮ่าๆๆ" ผมรีบเเก้ตัวทันที อาขเป็นเพราะว่าใจร้อนเกินไป
"เเหม่อาก็นึกว่าหูฝาด ใครจะอยากทุกข์กันหล่ะฮ่าๆๆ" อาสมชายพูดเเละยิ้มขึ้น
"พี่ภูเป็นไรหรือเปล่าครับ ตั้งเเต่กินข้าวเสร็จผ่านมาชั่วโมงนึงผมเห็นพี่ดูเครียดๆ มีไรเปล่าครับ"
"ไม่มีไร พี่คงเครียดๆกับสอบอาทิตย์หน้าหน่ะ"
"เออพี่ภูผมจะลงชมรมว่ายน้ำนะ พรุ่งนี้พาผมไปลงชื่อหน่อย วันสุดท้ายเเล้ว"
"........"
"พี่ภูเหม่อบ่อยจังครับ"
"อ้อ ที่เรานัดไปดูหนังพรุ่งนี้อะหรอ ไปดิครับ"
"ผมหมายถึงเรื่องไปลงชื่อเข้าชมรมหน้าห้องสโมสรครับ"
"อ้อ โทษครับพี่คิดไรเพลินไปหน่อย ป่ะกลับกันๆๆ" พี่ภูดูเเปลกมากช่วงนี้ ดูเหม่อบ่อย บางทีก็ฟังผิด เเล้ววันนี้พี่ภูตั้งใจพูดอะไรกับพ่อผมกันเเน่...
#PhuPhaTawan
“พี่ภูคุยกับพ่อเสร็จแล้วเหรอครับ” ผมเอ่ยถามอีกฝ่ายที่กำลังจะขึ้นรถแต่ผมก็ยังไม่ได้คำตอบที่ถามไปเมื่อกี้
“วันนี้เรายกเลิกไปดูหนังก่อนได้ไหม เดี๋ยววันหลังพี่ชดเชยให้”สีหน้าพี่ภูดูหม่นหมองเหมือนมีอะไรในใจมากกว่านั้น
“ได้ครับ เอ่อ.. พี่..พี่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ.. พี่ภูครับ ได้ยินที่ผมถามเมื่อกี้ไหมครับ”
“วัน..” ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายออกไปสั้นๆ
“หืมมว่าไงครับ”
“ถ้าสมมุติว่าพี่โกหกตะวันสักเรื่อง จะโกรธมากไหม”
“ทำไมถามแบบนั้นหล่ะครับ พี่ก็รู้ว่าผมไม่มีทางโกรธพี่”
“สมมุติว่าถึงขั้นเราเลิกกันล่ะ”
“ไม่มีอะไรทำให้ผมเลิกกับพี่หรอก และผมก็ไม่เลิกกับพี่ เพราะว่าเราสองคนรักกันนิครับ”สีหน้าเวลาที่ตะวันพูดออกมามีรอยยิ้มกว้างๆ ที่สดใสออกมาพร้อมๆกัน
“ตะวันรักพี่มากเลยหรอ”ผมถามแล้วมองหน้าอีกฝ่าย
“มากสิครับ มากขึ้นทุกวันด้วย” ผมเอื้อมไปแตะบนหลังมือพี่ภูเบาๆ
“แล้วตะวันไม่อยากรู้หรอว่าพี่มีเรื่องอะไรในใจ”
“อยากรู้สิครับ ทุกเรื่องที่เป็นของพี่ผมอยากรู้หมดเลย แต่ถ้าพี่อยากบอกพี่ก็คงจะบอกผมเอง ผมไม่บังคับหรอก^^”
“ขอบคุณนะที่เชื่อใจพี่” ผมหันไปขอบคุณตะวันแล้วก็เขยิบตัวไปโอบลำตัวของอีกฝ่ายเพื่อที่จะกอดไปสักพักนึง
“พี่ภูครับ สัญญาอะไรกับผมอย่างนึงได้ไหม”
“.........”
“ถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจเรามากอดให้กำลังใจกันนะครับ”
“มีแฟนแล้วดีอย่างนี้นี่เองเนอะ” พี่ภูพูดขึ้นเเล้วภูผาก็กอดตะวันจนแน่นมากกว่าเดิม
****************
“อ้าวไอ้ภูกลับมาแล้วหรอว่ะ ตั้งแต่มีแฟนกลับห้องไม่ถูกเลยนะมึง” คิวเอ่ยขึ้น
“กูไม่ได้ไปไหน ก็อยู่ห้องน้องมันนี่แหละ”
“อยู่นานค่อนคืนเลยนะครับเพื่อนภู นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วค้าบบ”
“เออๆ กูไปอาบน้ำนอนล่ะ พรุ่งนี้เรียนเช้า มัวแต่เล่นเกมนะมึงอะ”
“ค้าบเพื่อนภูๆ”
*********************
“ มึงจะพลิกตัวไปมาทำไมว่ะไอ้ภู กูตกเตียงแล้วเนี้ย”
“ก็กูนอนไม่หลับนี่หว่า” ผมตอบคิวขณะยังคงพลิกตัวไปมา
“ถ้ามึงขยับตัวอีกกูจะถีบมึงแล้วนะไอ้ภู” คิวพูดน้ำเสียงที่หงุดหงิด
“มึง..”
“อะไรของมึงกูจะนอน” น้ำเสียงคิวเริ่มโมโห
“ระหว่างพ่อกับแฟนมึงเลือกอะไรว่ะ”
“หะ ไอ้เชี่ยยยยภู มึงถามออกมาได้ไงไม่คิด”
“ก็ต้องพ่อดิว่ะคำถามมึงกากจังว่ะ”
“เออนั่นดิ กูถามออกไปได้ไง กูนอนล่ะ”
“เอ้าไอ้เชี่ยภู มึงทำกูค้างคานะเนี้ย”และดูเหมือนไอ้ภูจะหลับแล้วจริงๆ เสียงโกนดังเชียว
*********************
"พี่ภูๆๆๆตื่นยัง"
เสียงใครมาเรียกหน้าห้องเเต่เช้าว่ะไอ้คิวผมเอ่ยถามไอ้คิวด้วยความงังเงียที่ยังไม่ตื่นดี
"กูจะไปรู้ไหม กูก็นอนกับมึงเนี้ย" คิวก็ยังคงพอกับผมที่ง่วงอยู่พูดขณะตายังปิด
"ไอ้ภู กูว่าเสียงเมียมึงมาเรียกนะ ว่าเเต่มาเรียกเช้าจังว่ะ" ผมลืมตาเเล้วหันไปมองไปภูเเล้วก้เหลือบไปมองนาฬิกาพร้อมกัน
"เชี่ยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 11โมง"
"มึงทำไมไม่ปลุกกูว่ะไอ้ห่าคิว" ผมโยนหมอนใส่มัน
"ไอ้สั*ส มึงเเหละชวนกูคุยเกือบเช้า มึงเเหละต้องปลุกกู"
"มึงเเหละเล่นเกมดึกเอง ถ้าเลิกเล่นเกมเร็วกูคุยกับมึงไปนานล่ะ"
"อ้าวไอ้เชี่ยภู มึงไม่บอกกูเองเปล่าว่ะ อย่ามาโทษกู" ผมถีบไอ้ภูตกเตียงทันทีกำลังเถียงกันเมามันส์เสียงเคาะประตูทำให้ผมทั้งสองสะดุ้ง
"มึงไปเปิด กูจะอาบก่อน" ผมบอกคิว
"เมียมึง มึงก้เปิดก่อนดิ กูจะอาบก่อน"
" เชี่ยนี่พวกเราจะมัวเถียงกันไปมาทำไม นี่มันเที่ยงเเล้วเนี้ย" ผมเอ่ยขึ้น
"กูว่าไม่ต้องไปล่ะ อ่านหนังสือรอสอบเลยห่า
ผมยืนเรียกคนที่อยู่ในห้องข้างในหลายรอบ ผมจึงตัดสินใจเเปะโน็ตไว้หน้าห้องพี่ภูก่อนะกลับไปเรียนอีกครั้ง
"พี่ภูครับ วันนี้ไปกินข้าวที่บ้านผมกันนะ พ่อกับเเม่ผมชวน เดี๋ยวผมโทรหา เเล้วเจอกันนะครับ "
@บ้านตะวัน
"อาหนิง อาสมชาย สวัสดีครับ"
"หวัดดีจ้าหลานภูผาไม่เจอกันนานเลยนะ เดี๋ยวนี้ดุสนิทกับตะวันนะ ตะวันชอบมาโม้ให้ฟังบ่อยๆ" อาหนิงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มเเย้ม
"มาๆๆๆเข้ามาก่อนไอ้หลานภู วันนี้อาเตรียมของโปรดไว้ให้กินเพียบเลยฮ่าๆๆๆ " (เเปลกเนอะคนที่หักหลังเพื่อนสนิทตัวเองยังคงยิ้มระรื่นกับลูกเพื่อนตัวเองได้หน้าตาเฉย)
"ช่วงนี้คุณอาทั้งสองสบายดีไหมครับ" ผมเอ่ยถามขึ้นขณะกำลังกินข้าวกัน
"สบายๆดี ไม่มีเรื่องอะไรให้เครียดนะ มีเเต่เรื่องยินดี อย่างวันนี้ได้กินข้าวกับลูกชายเพื่อนตัวเอง อามีความสุขๆฮ่าๆๆ"อาสมชายเอ่ยขึ้น
"จริงหรอครับ มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นหรือเปล่า"ทุกคนตกใจกับสิ่งที่ผมพูดออกมาเมื่อกี้ทันที อ้าปากค้างทันที
"พี่ภูพูดอะไรครับเนี้ย" ผมตีเเขนพี่ภู
"อ้อๆๆโทษครับๆ ผมหมายถึงว่ามีความสุขก้ดีกว่ามีความทุกข์ครับ ฮ่าๆๆ" ผมรีบเเก้ตัวทันที อาขเป็นเพราะว่าใจร้อนเกินไป
"เเหม่อาก็นึกว่าหูฝาด ใครจะอยากทุกข์กันหล่ะฮ่าๆๆ" อาสมชายพูดเเละยิ้มขึ้น
"พี่ภูเป็นไรหรือเปล่าครับ ตั้งเเต่กินข้าวเสร็จผ่านมาชั่วโมงนึงผมเห็นพี่ดูเครียดๆ มีไรเปล่าครับ"
"ไม่มีไร พี่คงเครียดๆกับสอบอาทิตย์หน้าหน่ะ"
"เออพี่ภูผมจะลงชมรมว่ายน้ำนะ พรุ่งนี้พาผมไปลงชื่อหน่อย วันสุดท้ายเเล้ว"
"........"
"พี่ภูเหม่อบ่อยจังครับ"
"อ้อ ที่เรานัดไปดูหนังพรุ่งนี้อะหรอ ไปดิครับ"
"ผมหมายถึงเรื่องไปลงชื่อเข้าชมรมหน้าห้องสโมสรครับ"
"อ้อ โทษครับพี่คิดไรเพลินไปหน่อย ป่ะกลับกันๆๆ" พี่ภูดูเเปลกมากช่วงนี้ ดูเหม่อบ่อย บางทีก็ฟังผิด เเล้ววันนี้พี่ภูตั้งใจพูดอะไรกับพ่อผมกันเเน่...
#PhuPhaTawan
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
