บ้านคณินธร

วันต่อมา
*ช่วงนี้คุณไม่ต้องลงไปทานอาหารข้างล่างนะผมจะให้นิ่มยกอาหารขึ้นมาให้คุณเอง*
*แต่ว่า...ฉันยังพอเดินได้นะค่ะ*
*คุณอย่าดื้อได้ไหม อย่าทำตัวเป็นเด็กดื้อเหมือนกับอะตอมจะได้ไหม*
*ค่ะ...รับทราบแล้วค่ะ...เจ้านาย*
*ช่วงนี้ผมจะให้อะตอมมาเรียนที่ห้องของคุณก็แล้วกัน*
*ค่ะ*
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
*เย็นนี้ฉันขอไปเดินเล่นบ้างได้ไหมค่ะ อยู่แต่ในห้องฉันเบื่อมากเลยค่ะ*
นิชาพูดขึ้นทันทีที่เห็นคณินธรเดินเข้ามาในห้องของเธอ
*หรือว่าคุณไม่อยากหาย*
*เอ่อ! ก็ได้ค่ะ ฉันอยู่แต่ในห้องก็ได้ค่ะ*
พูดจบนิชาก็เอนตัวลงนอนหันหลังให้กับคณินธรทันที เธอจึงไม่เห็นว่าคณินธรนั้นอุ้มร่างของเด็กชายชานนท์ที่กำลังหลับสบายบนโซฟามานอนลงที่เตียงนุ่มของนิชาก่อนที่เขาจะค่อยๆ  เคลื่อนกายไปทางด้านที่นิชานอนอยู่
*ว้าย! คุณจะทำอะไรค่ะ คุณมาอุ้มฉันทำไมค่ะ*
นิชาพูดพร้อมกับใช้มือบางของเธอดันหน้าอกของคณินไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้ร่างบางของเธออยู่ใกล้ชิดกับคณินมากจนเกินไป
*คุณอยู่เฉยๆ เถอะน่า*
*ทำไมฉันจะต้องทำตามคุณด้วย คุณมารับอะตอมไปนอนที่ห้อง...คุณก็ไปสิ คุณมาอุ้มฉันทำไมค่ะ*
*แล้วเมื่อครู่นี้ผมได้ยินใครบางคนบอกว่าอยากลงไปเดินเล่นข้างล่างนะ*
*จริงหรือค่ะ คุณจะพาฉันไปใช่ไหมค่ะ ดีใจที่สุดเลยค่ะ*
นิชาดีใจจนลืมตัว เธอจึงสวมกอดคณินธรโดยไม่รู้ตัว ทำให้คณินธรอึ้งกับการกระทำที่ไม่ระวังตัวของนิชา แต่เขากลับไม่รู้สึกรังเกียจเธอเลยสักนิด เพราะเขารู้สึกได้ว่าการกระทำของเธอทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่ใช่การเสแสร้งอยากใกล้ชิดเขา
*นี่คุณจะปล่อยผมได้หรือยัง ผมหายใจไม่ออก*
*อุ๊ย! ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะกอดคุณนะค่ะ*
พูดจบนิชาก็ปล่อยมือจากการสวมกอดคณินธรก่อนที่เธอจะหันใบหน้าไปมองทางอื่นเพื่อไม่ให้คณินธรได้เห็นว่าเลือดฝาดบนใบหน้าของเธอนั้นกำลังเริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีแดงอยู่แล้ว
*นี่คุณกำลังคิดไม่ดีกับผมอีกแล้วใช่ไหม ถึงได้ไม่ยอมมองหน้าผมแบบนี้*
*ไม่ใช่นะค่ะ*
ได้ผล
คณินแอบยิ้มในใจที่เขาสามารถทำให้นิชาหันหน้ามาทางเขาได้สำเร็จ
*เอ่อ! ฉันคิดว่าถ้าคุณคณินลำบากแบบนี้ไม่ต้องพาฉันลงไปข้างล่างก็ได้นะค่ะ*
*ผมเต็มใจ*
คำพูดของคณินทำให้หัวใจของนิชาเต้นแรงอีกแล้ว
ไม่นะ หยุดเต้นเดี๋ยวนี้เลยนะ
*หยุด*
นิชาเผลอตะโกนคำว่า หยุด ออกมาเสียงดังมีผลทำให้คณินต้องหยุดเท้าที่กำลังก้าวเดินของเขาทันที
*ทำไม คุณเป็นอะไรหรือเปล่า*
*เอ่อ! เปล่าค่ะ คือ ฉัน คือ ฉันกลัวคุณจะตกบันไดนะค่ะถ้าคุณเดินไม่ระวัง*
*ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกน่า คุณเกาะผมไว้ให้แน่นๆ ก็แล้วกัน*
*ค่ะ*
เมื่อทั้งสองคนเดินลงมาถึงด้านล่างป้าอุ่นก็เดินตรงเข้ามาหาคณินธรพร้อมกับถือไม้เท้าพับได้ติดมือมาด้วย แต่สีหน้าของป้าอุ่นนั้นเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด คณินธรจึงปล่อยให้นิชายืนลงบนพื้นโดยมีเขาเป็นหลักให้นิชาจับพยุงร่างบางของเธอไว้ก่อนที่เขาจะรับไม้เท้าจากป้าอุ่น
*คุณพอจะเดินเองได้ใช่ไหม*
*ค่ะ*
*ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปคุยธุระกับป้าอุ่นก่อนนะ*
*ค่ะ…คนบ้านนี้ความลับเยอะจังเลยนะ*
*ส่วนอันนี้ไม้เท้าแบบพับได้ ผมตั้งใจซื้อมาให้คุณ คุณจะได้เดินไปไหนมาไหนเองได้เวลาที่ผมไม่อยู่*
รู้จักใส่ใจลูกจ้างอย่างเราด้วยแฮะ
นิชาคิดในใจ
*นี่คุณฟังผมพูดอยู่หรือเปล่า*
*ค่ะ ฟังค่ะ*
*ถ้าอย่างนั้นคุณก็รับไม้เท้าไปสิ*
*ค่ะ ขอบคุณค่ะ*
นิชาเดินไม่ค่อยสะดวกนักเพราะเธอลงน้ำหนักขาด้านที่เจ็บไม่ได้มากแต่เธอก็สามารถใช้ไม้เท้าที่คณินธรให้ไว้พยุงร่างบางของเธอไปยังห้องหนังสือที่อยู่ใกล้ที่สุดได้อย่างปลอดภัย