บ้านคณินธร

เช้าวันใหม่
*ผมจะไปกับคุณครูด้วย*
*ไม่ได้ครับ...อะตอมยังไม่สบายอยู่ต้องพักผ่อนมากๆ นะครับ*
*แต่ว่าอะตอมอยากไปนี่นา…*
*อะตอมอย่าดื้อสิครับ เดี๋ยวครูไม่รักนะครับ*
*แล้วทำไมคุณพ่อไม่พาคุณครูไปหาอาหมอละครับ*
*คุณพ่อต้องทำงานนะครับ*
*ครูไปกับคุณตาพรก็ดีแล้วคุณพ่อของอะตอมจะได้ไปทำงานนะครับ*
*ไม่ดี…ตาพรแก่แล้วจะพยุงคุณครูได้ยังไง*
*ครูพอเดินเองได้แล้วครับ*
*แต่ว่า...*
อะตอมยังพูดไม่ทันจบประโยคคณิณธรก็พูดขัดขึ้นเสียก่อน
*อะตอม...กลับไปที่ห้องตัวเองได้แล้ว…คุณยายอุ่นจัดยารออยู่ที่ห้องนานแล้ว*
*คุณพ่อ...คุณพ่อมาก็ดีแล้ว ผมอยากให้คุณพ่อพาคุณครูไปหาอาหมอแทนตาพรได้ไหมครับ*
*พ่อต้องทำงาน*
คณินธรพูดพร้อมกับมองหน้านิชาด้วยสายตาคมดุ
ฉันไม่ได้อยากให้คุณไปส่งซะหน่อย อะตอมเขาพูดของเขาเอง ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาไม่พอใจแบบนั้นหรอกย่ะ
นิชาคิดในใจ
*แต่ว่า...*
*อะตอม…พ่อบอกว่าให้กลับห้องไง*
คณินธรเริ่มพูดเสียงดังมากขึ้นทำให้นิชานิ่งเงียบต่อไปไม่ไหวต้องพูดออกมาในที่สุด
*คุณจะพูดเสียงดังใส่อะตอมทำไมค่ะ*
*คุณไม่เกี่ยว*
*ทำไมฉันจะไม่เกี่ยว...ฉันเป็นครูของอะตอมนะค่ะ*
*คุณช่างกล้าพูดนะ ผมถามคุณหน่อยสิว่า คุณเคยดูแลอะตอมได้ดีอย่างที่คุณเคยรับปากผมได้สักครั้งไหม คุณทำได้ไหม*
*ฉัน...คือ...ฉัน...*
*พูดไม่ออกสินะ*
*ต่อจากนี้ไปถ้าไม่มีความจำเป็นอะไรคุณก็ช่วยอยู่ห่างๆ อะตอมไว้*
*ทำไมครับคุณพ่อ*
*ทำตามที่พ่อสั่งเข้าใจไหม...ไป*
คณินธรพูดพร้อมกับจับข้อมือของเด็กน้อยให้เดินตามแต่เด็กชายขัดขืนไม่ยอมทำตาม
*ไม่เอา...ผมจะอยู่กับคุณครู...ผมไม่ไป คุณครูช่วยผมด้วย*
คณินธรไม่สนใจอาการขัดขืนของอะตอมเขาแบกอะตอมเดินออกไปจากห้องของนิชาทันที นิชาสงสารอะตอมเป็นอย่างมากแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้
อีกด้านหนึ่งของบ้าน
*จริงเหรอ พี่คณินต่อว่านังครูนิชาอย่างนั้นเหรอ*
*ค่ะ...นิ่มแอบได้ยินมา*
*สมน้ำหน้า...ลงมือครั้งนี้ไม่เสียแรงเปล่าจริงๆ...ฉันจะต้องทำให้พี่คณินเกลียดนังครูนิชาให้มากกว่านี้อีก... มากเสียจนอยากจะไล่นังครูนิชาออกจากบ้านหลังนี้ไปเลย...ฉันจะได้หมดก้างขวางคอเสียที*
*จริงค่ะ…นิ่มจะช่วยให้คุณสินีสมหวังเองค่ะ*
*นิ่มรีบพูดประจบสอพลอเจ้านาย*
*ดีมากนังนิ่ม*
แต่ทั้งสองคนไม่รู้หรอกว่ามีใครคนหนึ่งกำลังแอบฟังการสนทนาของทั้งสองคนอยู่เงียบๆ