บ้านคณินธร

 ณ คลีนิคในตัวเมืองจังหวัดนครนายก
*ขาของคุณดีขึ้นมากเลยนะครับ สงสัยว่าจะได้พยาบาลดี*
*พยาบาลดี...คุณหมอหมายถึงป้าอุ่นใช่ไหมค่ะ*
*เอ่อ! ก็ประมาณนั้นละครับ*
จริงๆ แล้วพยาบาลที่หมออัคพลพูดถึงก็คือคณินธรแต่ในเมื่อนิชาเข้าใจว่าเป็นป้าอุ่นหมออัคพลจึงต้องรับคำตามน้ำไป
*ค่ะ...ป้าอุ่นดูแลฉันเป็นอย่างดีค่ะ*
*ผมคิดว่าอาทิตย์หน้าก็คงถอดเฝือกได้แล้วละครับ*
*จริงหรือค่ะ...ดีใจจังเลยค่ะ*
*ครูนิชานี่ดีใจเหมือนเด็กๆ เลยนะครับ*
*จริงหรือค่ะ…ฉันดูเด็กขนาดนั้นเลยหรือค่ะ*
เมื่อนิชาพูดจบทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
สิบนาทีผ่านไป
*กาแฟครับครูนิชา*
*คุณหมอไม่ต้องเรียกชื่อฉันเต็มยศตลอดเวลาก็ได้นะค่ะ คุณหมอจะเรียกสั้นๆ ว่า นิ ก็ได้นะค่ะ*
*ได้ครับ คุณนิ*
*ทำไมคุณหมอถึงเลือกมาเปิดคลินิกที่นี่ละค่ะ*
*บ้านเกิดของผมอยู่ที่นี่ครับ*
*รวมถึงเจ้านายของฉันด้วยหรือเปล่าค่ะ*
*จริงๆ แล้วนายคณินเป็นคนกรุงเทพฯ ครับ ที่ดินตรงนั้นปู่ของนายคณินซื้อได้เมื่อตอนที่ผมยังเด็กๆ ครับ แล้วก็ปล่อยรกร้างมานานานจนกระทั่งนายคณินแต่งงานทางบ้านเขาก็เลยยกที่ดินตรงนั้นให้นายคณินไว้สร้างเรือนหอครับ*
*ทำไมเขาถึงไม่ปลูกบ้านในกรุงเทพฯ ละค่ะ*
*ภรรยาของนายคณินชอบที่นี่มากครับ เธอชอบอยู่กับธรรมชาติมากกว่าอยู่ในกรุงเทพฯ ครับ*
*เจ้านายของฉันคงรักภรรยาของเขามากนะค่ะ*
*ครับ...ตามใจทุกอย่าง ถึงแม้ว่าตัวเองจะต้องลำบากขับรถเข้าไปดูแลกิจการหลายๆ อย่างในกรุงเทพฯ แต่เขาก็จะกลับมานอนบ้านที่นครนายกทุกวันครับ*
*จริงหรือค่ะ*
ทำไมตอนนั้นเขาช่างเป็นผู้ชายที่อบอุ่นจัง ผิดกับตอนนี้ลิบลับ เย็นชาสุดๆ
นิชาคิดในใจไม่ได้พูดออกไป
*ครับ*
*แล้วคุณทั้งสองคนรู้จักกันได้ยังไงค่ะ*
*ตอนเรียนมหาวิทยาลัยครับ แล้วผมก็ได้รู้ตอนนั้นละครับว่าเขามีที่ดินใกล้กับบ้านของผม เราสองคนคบกันมาเรื่อยๆ สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาแต่งงานมีลูกแล้วย้ายมาอยู่ที่นี่ ผมก็รู้สึกเบื่อๆ กรุงเทพฯ อยู่พอดี ผมก็เลยย้ายกลับมาเปิดคลินิกที่นี่ยังไงละครับ*
*สรุปคือคุณหนีตามเจ้านายของฉันมาใช่ไหมค่ะ*
*ใช่เลยครับ*
ฮะ ฮะ ฮะ
ทั้งสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน
นิชาคุยกับหมออัคพลอยู่นานหลายชั่วโมงก่อนจะขอตัวกลับ ขากลับนิชาขอให้ลุงพรแวะตลาดในตัวเมืองเพื่อหาซื้อของใช้ส่วนตัวพร้อมกับวัตถุดิบที่จะใช้ในการประกอบอาหารให้กับคณิธรและเด็กชายชานนท์ ดังนั้นเมื่อนิชาเดินทางมาถึงบ้านของคณินธรก็เลยเวลาอาหารเย็นมานานมากแล้ว
*คุณดูมีความสุขมากเลยนะที่ได้ออกไปข้างนอก*
นิชาชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเดินเข้าประตูบ้านลงทันทีพร้อมทั้งหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงที่กำลังเดินตามเธอมาจากทางด้านหลัง
*คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงค่ะ*
*ลุงพรรายงานผมหมดแล้ว คุณอยู่ที่คลินิกไอ้หมอประมาณสองชั่วโมง ก่อนที่คุณจะไปแวะซื้อของ*
*ทำไมค่ะ วันนี้ฉันลางานกับคุณเรียบร้อยแล้ว ฉันทำอะไรผิดหรือค่ะ ทำไมคุณจะต้องมาคอยจับผิดฉันอยู่เรื่อยเลย ฉันเป็นลูกจ้างของคุณนะค่ะไม่ใช่นักโทษ*
พูดจบนิชาก็เดินจากไปทันที ด้วยอารมณ์โกรธทำให้นิชาลืมตัวคิดว่าขาของเธอปกติดี นิชาจึงเผลอลงน้ำหนักไปที่ขาด้านที่เจ็บมีผลทำให้นิชาเซจนเกือบจะล้มลงไปวัดพื้นอยู่แล้วถ้าคณิธรไม่เข้ามาพยุงร่างบางของเธอเอาไว้เสียก่อน
*ระวัง!*
ร่างบางของนิชาเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคณินธรพอดิบพอดี ทั้งสองคนสบตากันนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนที่นิชาจะได้สติผลักร่างของคณินธรออกแต่คณินธรกลับไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
*คุณคณินปล่อยฉันได้แล้วค่ะ*
*ผมไม่ปล่อยจนกว่าคุณจะฟังผมพูดให้จบก่อน*
*พูดอะไรค่ะ*
*ผมขอโทษ ที่ต่อว่าคุณเมื่อครู่นี้ ผมหงุดหงิดเรื่องงานนิดหน่อยก็เลยพาลมาลงที่คุณ ผมขอโทษจริงๆ*
รู้ตัวก็ดีแล้ว
นิชาต่อว่าคณินธรในใจ
*ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ปล่อยฉันได้หรือยังค่ะ ฉันยืนเองได้ค่ะ*
*อืม*
คณินธรพูดพร้อมกับปล่อยร่างบางของนิชาให้เป็นอิสระ
*คุณเดินไหวแน่นะ*
*ค่ะ*
*แล้ว...ขาของคุณดีขึ้นแล้วใช่ไหม...มีปัญหาอะไรหรือเปล่า*
*ไม่มีค่ะ อาทิตย์หน้าฉันก็ถอดเฝือกได้แล้วค่ะ*
*ก็ดี*
คณินธรพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
ก็ดี โอ้โห! เป็นคำพูดที่น่าประทับใจซะเหลือเกินนะพ่อคุณ
นิชานึกหมั่นไส้การพูดน้อยคำของคณินธร
*คุณขึ้นไปพักผ่อนเถอะ*
*แล้วอะตอมละค่ะ*
*คุณไปดูเองก็แล้วกัน*
*ทำไมค่ะอะตอมเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ*
*หลานฉันจะเป็นอะไร นอกเสียจากโวยวายเรียกหาเธอทั้งวัน ฉันอยากจะรู้นักนะว่าเธอมีดีอะไรนักหนาหลานของฉันถึงได้ชอบเธอนัก*
สินีเดินมาได้ยินประโยคที่นิชาถามคณินธรพอดีเธอจึงพูดแทรกขึ้น
*ฉันขอตัวก่อนนะค่ะ*
นิชาไม่สนใจคำพูดของสินี เธอหันมาพูดกับคณินธรก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไป
*หยิ่ง จองหอง พี่คณินเห็นไหมค่ะ ว่าครูนิชาของอะตอมร้ายกาจแค่ไหน สินีอุตส่าห์พูดด้วยดีๆ แต่เธอกลับเดินหนีไปเฉยๆ แบบนั้น*
*ผมว่าคุณอย่าไปยุ่งเรื่องของครูนิชาจะดีกว่านะ*
คณินธรพูดตัดบท ก่อนที่เขาจะเดินหายไปอีกคน
*ทำไมพี่คณินจะต้องพูดเข้าข้างนังครูนิชาด้วย เจ็บใจจริงๆ เลย*
สินีพูดพร้อมกับมองตามหลังคณินธรไป