บ้านคณินธร

เช้าวันใหม่
*พี่นิคิดถึงจังเลย*
นายอะตอมหนุ่มน้อยวัย 21 ปี พูดพร้อมกับเดินเข้ามากอดพี่สาว
*ไอ้อะตอมนี่แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไอ้น้องบ้า...แกทำให้ฉันต้องลำบากมากรู้ไหม*
*ลำบากอะไร หรือว่าลำบากเรื่องหาเงินส่งน้อง ถ้าเรื่องนั้นพี่นิไม่ต้องห่วงแล้วนะผมขอทุนเรียนได้แล้ว*
ความลำบากที่นิชาพูดถึงก็คือเรื่องที่เธอต้องคอยดูแลเรื่องที่พักให้คณินธรเมื่อคืนนี้ ไม่ใช่ลำบากเรื่องหาเงินส่งให้น้องเรียนอย่างที่อะตอมเข้าใจ
*จริงดิ...อย่าบอกนะว่าที่แกอยากพบฉันก็เพราะว่าอยากจะบอกเรื่องนี้*
*ใช่…พี่นิไม่ดีใจหรือไง ทำหน้าดีใจให้ดูหน่อยสิผมอยากเห็น*
*ไอ้น้องบ้า...เรื่องแค่นี้แกโทรบอกฉันก็ได้ ทำไมจะต้องบอกฉันต่อหน้าด้วย*
นิชาพูดพร้อมกับใช้ฝ่ามือของเธอตีไปที่ไหล่ของอะตอมหลายครั้งด้วยกัน เพราะความหมั่นไส้ที่น้องชายชอบทำตัวเหมือนเด็กๆ
*ก็ผมคิดถึงพี่นินี่นา*
*ฉันไม่เชื่อแกหรอก*
*ผมพูดจริงๆ นะ พี่ไม่ได้กลับบ้านมาหลายเดือนแล้ว แม่ก็คิดถึงพี่นิแต่ไม่กล้าบอกให้พี่นิกลับบ้าน เพราะว่าเกรงใจเจ้านายพี่นิ ผมแค่อยากให้พี่นิกลับบ้านมาหาแม่บ้างผมก็เลยต้องพูดหลอกพี่นิไปแบบนั้น ผมทำผิดมากเหรอ*
*พอๆ ทั้งสองคนหยุดทะเลาะกันได้แล้ว ตอนนี้บ้านของเรามีแขกมาพักอยู่ด้วยอย่ามาทะเลาะกันเป็นเด็กๆ จะได้ไหม*
คุณพิไลหยุดมือที่กำลังทำกับข้าวก่อนจะหันมาต่อว่านิชากับอะตอมที่กำลังยืนทะเลาะกันอยู่ด้านหลังของคุณพิไลนั่นเอง
*ใครมาพักที่บ้านเราหรือครับแม่ตั้งแต่ผมจำความได้หลังจากที่พ่อเสียไปก็ไม่เคยมีใครมาพักที่บ้านของเราอีกเลยนะครับแม่*
อะตอมหันไปพูดกับคุณพิไล
*เจ้านายของพี่สาวแกไง*
*อะไรนะแม่ เดี๋ยวนี้พี่นิก้าวหน้าถึงขั้นพาผู้ชายเข้าบ้านแล้วหรือครับ*
อะตอมแกล้งพูดยั่วพี่สาวอีกรอบ
*ไอ้อะตอม*
*นี่แกสองคนหยุดทะเลาะกันได้แล้ว แขกเขากำลังพักผ่อนอยู่หัดเกรงใจแขกกันบ้างสิ...ยัยนิแกไปเรียกคุณคณินมาทานข้าวได้แล้วไป*
*ทำไมต้องเป็นนิด้วยละค่ะ*
*หรือจะให้แม่ขึ้นไปตามเอง*
*ก็ได้ค่ะ*
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
*คุณคณินค่ะ คุณคณิน ตื่นหรือยังค่ะ เชิญทานอาหารเช้าค่ะ*
*............*
เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่อยู่ด้านใน
*แปลกแฮะ...ปกติคุณคณินไม่ใช่คนนอนตื่นสายนี่นา คุณคณินคะฉันจะเข้าไปแล้วนะค่ะ*
เมื่อนิชาเปิดประตูก็พบว่าคณินธรกำลังนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ
*นี่คุณ...ว้ายยย*
คณินธรกับนิชาพูดขึ้นพร้อมกัน
*เกิดอะไรขึ้นเหรอพี่นิ ยัยนิเป็นอะไรไปลูก*
คุณพิไลกับอะตอมรีบวิ่งขึ้นบ้านมาทันทีที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของนิชา และเมื่อคณินธรได้ยินเสียงคุณพิไลเขาจึงรีบไปหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างไว้ทันทีเพราะเขาแต่งกายไม่สุภาพ
*เอ่อ! ไม่มีอะไรค่ะนิแค่เรียกคุณคณินแล้วไม่มีเสียงตอบนิก็เลยเปิดประตูเข้าไป…แล้ว...แล้ว...*
*แล้วก็พบว่าคุณคณินกำลังโป๊อยู่ใช่ไหม*
คุณพิไลพูดแทนลูกสาวที่กำลังอยู่ในอาการเขินจนหน้าแดงแถมยังพูดจาติดๆ ขัดๆ อีกด้วย
*ไม่ใช่นะค่ะแม่...นิก็แค่เห็นคุณคณินดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวก็เท่านั้นเอง*
*ยอมรับแล้วสินะว่าแอบมองคุณคณินน่ะ*
*ไม่ใช่นะค่ะแม่*
*โอเค...แม่เข้าใจทุกอย่างแล้วพวกแกสองคนออกไปได้แล้ว ส่วนคุณคณินรีบเปลี่ยนชุดแล้วลงไปทานอาหารเช้านะค่ะ*
*ครับ*
คณินธรตอบรับคุณพิไลแบบเขินๆ เช่นกัน
*สองคนนี้เวลาอยู่ด้วยกันก็น่ารักดีนะ ถ้าคุณคณินชอบยัยนิก็คงจะดีสินะ มีลูกเขยแบบคุณคณินเราคงหมดห่วงยัยนิได้สักที...แต่พอมาคิดดูดีๆ แล้ว สงสัยว่าคงจะยากมาก เพราะว่าลูกสาวของเราช่างไม่มีเสน่ห์เอาเสียเลย*
คุณพิไลพูดกับตัวเองหลังจากที่เดินออกมาจากห้องของคณินธรแล้ว
ระหว่างเดินทางกลับบ้านคณินธร
*ฉันต้องขอโทษด้วยนะค่ะสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้*
*คุณขอโทษผมหลายรอบแล้วนะ*
*ถ้าอย่างนั้นคุณคงเข้าใจฉันแล้วใช่ไหมค่ะว่าที่ฉันเข้าห้องคุณก็เพราะต้องการจะเชิญคุณไปทานข้าวตามที่แม่สั่งเท่านั้นไม่ได้มีจุดประสงค์อื่น*
*คุณมีจุดประสงค์อื่นด้วยเหรอ*
*คุณคณิน...*
*ครับ...ผมเข้าใจแล้วครับ...แต่สิ่งที่ผมไม่เข้าใจก็คือคุณจะให้ผมรอคำตอบจากคุณอีกนานแค่ไหน คุณจะให้คำตอบผมได้หรือยัง*
*ยังค่ะ*
*ผมเดาไม่ผิดเลยจริงๆ ว่าคุณจะต้องตอบแบบนี้...เอาเป็นว่าผมจะรอคำตอบจากคุณก็แล้วกันหวังว่าผมจะได้รับข่าวดีนะ*
มั่นใจมากไปแล้วมั้งเจ้านาย
นิชาแอบว่าคณินในใจ
เมื่อรถแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของคณินธรก็เป็นเวลา 20.00 น. แล้ว ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะออกจากบ้านของนิชาตั้งแต่เช้าแต่คณินธรก็แวะทำธุระหลายที่พอสมควรจึงทำให้กลับมาถึงบ้านของคณินธรช้ากว่าเวลาอาหารเย็น ซึ่งจะตั้งอาหารเย็นเวลา ห้าโมงเย็น
*คุณหิวหรือเปล่า*
*ไม่ค่ะ*
*เรากลับมาช้าเกินไป ป่านนี้ป้าอุ่นคงจะเอาหารเย็นของเราไปให้คนงานเรียบร้อยแล้ว*
*คุณหิวหรือค่ะ...ฉันจะได้ทำอาหารให้คุณทาน*
*ก็นิดหน่อย*
*ถ้าอย่างนั้นฉันต้มมาม่าให้คุณทานดีไหมค่ะ*
*ผมชอบทานข้าวมากกว่า*
*ถ้าอย่างนั้นก็ต้องไปดูในตู้เย็นก่อนว่าพอจะมีอะไรที่จะทำอาหารให้คุณทานได้บ้าง...ไปค่ะ*
พูดจบนิชาก็เดินนำคณินธรเข้าบ้านไป