บ้านคณินธร

กลางดึกของวันนั้น
นิชายังคงนอนพลิกตัวไปมาเธอไม่รู้จะบอกแม่อย่างไรดีว่าเธออาจจะต้องโดนไล่ออกจากงาน แต่แล้วนิชาก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
*จดหมาย...ใช่แล้ว...หลังจากที่เราเดินออกมาจากห้องผู้อำนวยการเราก็ต้องเข้าสอนพวกเด็กๆ จนลืมนึกถึงเรื่องจดหมายไปเลย…โบราณจริงๆ เลยผู้อำนวยการคนนี้ สมัยนี้ใครเขาใช้จดหมายกันเล่า*
นิชาพูดพร้อมกับค้นหาจดหมายไปด้วย
*อยู่ไหนนะ...จดหมายเธอแอบอยู่ที่ไหนกันนะ...เย้! เจอแล้ว*
นิชาไม่รอช้าเธอรีบเปิดซองแล้วหยิบจดหมายขึ้นมาอ่านทันที
คุณคือคนที่ถูกเลือก ผมเลือกคุณมาเป็นผู้ช่วยของผม คุณจะได้เงินเดือนเพิ่มขึ้นจากงานเดิมของคุณสองเท่า งานของคุณจะเริ่มเมื่อผมต้องการคุณ ลงชื่อผู้อำนวยการ
*เขียนมาแค่นิดเดียวเอง...แล้วมาบอกกับเราว่าอธิบายทุกอย่างไว้ในจดหมายหมดแล้ว...คนบ้า...ทำไมเขาไม่พูดกับเราให้รู้เรื่องไปเลยนะว่าเขาต้องการให้เราทำงานอะไรกันแน่ โรคจิตชัดๆ*
เช้าวันใหม่
*นิ...*
*มีอะไรค่ะ*
*ลูกจะได้ทำงานเป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการ จริงหรือเปล่าลูก*
*อะไรนะค่ะ...ใครบอกแม่ค่ะ*
*เมื่อวานท่านรองฯ โทรมาบอกแม่*
*ท่านรองฯ หรือค่ะ*
*ใช่...ท่านยังบอกอีกนะว่าลูกจะได้เงินเดือนเพิ่มขึ้นอีกด้วย…แม่ดีใจมากเลยนะ คราวนี้ครอบครัวของเราจะได้สบายสักที*
*คุณแม่...*
*มีอะไรหรือยัยนิ*
*เปล่าค่ะ*
เราจะบอกแม่ได้ยังไงว่าเราไม่อยากทำงานกับคนโรคจิต...แล้วเราก็ไม่อยากจะทำให้รอยยิ้มบนใบหน้านั้นหายไปด้วย...ฉันจะทำยังไงดี...กลุ้มจริงๆ เลย
*ยัยนิเป็นอะไรไปทำไมถึงได้ทำหน้าบูดอย่างนั้นล่ะ ไม่ดีใจเหรอที่จะได้เงินเดือนเพิ่ม*
*ค่ะ..ดีค่ะ*
ตอบพร้อมกับยิ้มกลบเกลื่อนความไม่สบายใจของตัวเอง เพื่อไม่ให้แม่ของเธอสงสัย
ณ โรงเรียนอนุบาลคณินธร
*ครูนิชาค่ะท่านรองฯ ให้มาเชิญไปที่ห้องค่ะ*
*ค่ะ*
เลขาหน้าห้องท่านรองฯ มาเชิญด้วยตัวเองแสดงว่าต้องเป็นเรื่องสำคัญ...แล้วมันเรื่องอะไรกันละ
นิชาแอบคิดในใจ
ห้านาทีผ่านไป
*มาแล้วเหรอ นั่งสิจ๊ะ*
*ค่ะ*
*ครูนิชาได้อ่านจดหมายของท่านแล้วใช่ไหม*
*ค่ะ*
*ถ้าอ่านแล้ว...ครูนิชามีความเห็นว่ายังไงค่ะ...จะทำได้ไหม*
*เอ่อ...ไม่ทราบว่าฉันจะถามได้ไหมค่ะว่าทำไมท่านถึงให้ครูอนุบาลอย่างฉันย้ายไปเป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการด้วยค่ะ*
*เรื่องนั้นครูนิชาคงต้องถามท่านเองนะค่ะ*
*แล้วถ้าฉันไม่ยอมย้ายล่ะค่ะ*
*ทางเราคงต้องแสดงความเสียใจที่ต้องให้คุณออกจากงานค่ะ*
*อะไรนะค่ะ...แค่ไม่ยอมย้ายงานถึงกับต้องไล่ออกเลยหรือค่ะ*
*มันเป็นกฎระเบียบวินัยของโรงเรียนค่ะ...ถ้าไม่เชื่อครูนิชาก็ลองกลับไปอ่านในคู่มือกฎระเบียบวินัยครูของโรงเรียนเราดูก็ได้ค่ะ*
*ถ้าอย่างนั้นฉันขอลาออกค่ะ*
*อะไรนะค่ะ...ครูคิดดีแล้วหรือค่ะ*
*ค่ะ*
*ฉันจะถือว่าครูลาพักร้อนก็แล้วกัน...สักอาทิตย์เป็นยังไงค่ะ*
*จะกี่อาทิตย์ฉันก็ยืนยันคำตอบเดิมค่ะ...ฉันขอลาออก*
*ขอร้องล่ะค่ะ…*
ท่านรองฯ พูดขึ้นก่อนที่นิชาจะเดินออกจากห้องไป
*ท่านไม่เคยไว้ใจใครเลยตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อน แต่เมื่อไม่นานมานี้ท่านได้พบกับคุณ ท่านบอกกับฉันว่านิสัยคุณไม่เหมือนใคร...ท่านจึงต้องการให้คุณมาช่วยท่านทำงาน*
*เดี๋ยวก่อนนะค่ะ...ท่านรองฯ พูดเรื่องอะไรค่ะฉันงงไปหมดแล้ว ท่านรู้จักฉันหรือค่ะ หน้าของท่านฉันก็ยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ*
*เรื่องนั้นคุณคงต้องถามท่านเอง…ฉันต้องการคำตอบแค่เพียงว่าคุณจะรับงานนี้หรือไม่*
*ฉันขอเวลาคิดก่อนได้ไหมค่ะ*
*ได้ค่ะ...หนึ่งอาทิตย์พอไหมค่ะ*
*ค่ะ...ขอบคุณค่ะ*