รักวุ่นวายของนายผีหื่น

☆ ตอนที่ 5 หนุ่มหล่อกับร่างที่โปร่งแสง?

 

“ตึกๆ ตึกๆๆๆ”

 

เสียงวิ่งของนางพยาบาลที่ตกใจ กำลังรีบเข้ามาดูในห้องตามเสียงร้อง

 

“เกิดอะไรขึ้นคะ ?”

 

น้ำเสียงส่องแววเป็นห่วงเอ่ยขึ้นทันที่เปิดประตูห้องเข้ามา

 

เธอยังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไรกลับไป ก็มีเรื่องที่ทำให้ตกใจระลอกสอง จนเธอนั้นได้แต่นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

มินอาพยายามสงบเพื่อเรียกสติพร้อมกับมองนางพยาบาลทั้งสองวิ่งทะลุร่างผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหน้าเธอเข้ามาจังๆ พวกเขาผ่านร่างชายหนุ่มราวกับว่าเขาเป็นเพียงอากาศที่บังเอิญเคลื่อนตัวมารวมกันอยู่แถวนั้น

สาวในชุดสีขาวทั้งสองคน ที่วิ่งเข้ามาพร้อมๆ กันเธอวุ่นสลับกันทำหน้าที่เดินไปเดินมา คนนึงเช็คที่สายน้ำเกลือ อีกคนเช็คที่แขนของมินอาอย่างเร่งด่วน

 

“เจ็บแผลตรงไหนเหรอคะ?” คุณพยาบาลถามพลางมองหน้ามินอาเพื่อเช็คไข้

 

“เอออ… คือ…” มินอานิ่งคิดคำตอบซักพักก่อนที่จะเอ่ยออกไป

“อ่อ…พอดีว่ากำลังจะก้มลงไปเก็บกุญแจ แล้วสะดุดกลัวล้มทับแขนที่หักอีกรอบ เลยเผลอร้องหน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ ทำคุณพยาบาลวุ่นวายเลย > <”

 

มินอาพยายามหาคำตอบที่ดูมีความเป็นไปได้มากที่สุดตอบคุณพยาบาลไป เธอชูแขนข้างที่พันผ้าเข้าเฝือกไว้ให้คุณพยาบาลดู ซึ่งก็เป็นเหตุผลที่จะพอเชื่อได้ แต่ระหว่างที่คุยกับนางพยาบาลนั้น เธอก็จ้องมองผู้ชายเจ้าของวิญญาณร่างโปร่งแสง ที่ยืนทำหน้าเลิ่กลั่กตกใจอยู่หน้าเตียงของเธอไปด้วย

 

“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น หรืออยากสอบถามอะไรเพิ่มเติมก็กดปุ่มเรียกได้เลยนะคะ^^” พยาบาลกล่าวด้วยร้อยยิ้ม

 

“…..” มินอาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่พยักหน้าหงึกๆ เป็นการบ่งบอกว่าเข้าใจ

 

คุณนางพยาบาลก้มลงไปหยิบกุญแจและเข็นโต๊ะสำหรับผู้ป่วยเลื่อนเข้ามาให้ที่เตียงใกล้ๆ ทำให้เธอเห็นโต๊ะติดล้อทะลุพุ่งเข้าตัวของผู้ชายคนนั้นมาอีกรอบ

 

“! ! !” มินอาและชายร่างวิญญาณนั้นตกใจพร้อมกัน แต่ก็ทำได้แต่มองสิ่งที่เกิดขึ้นแบบเงียบๆ

เมื่อคุณพยาบาลถอดสายน้ำเกลือและเช็คทุกอย่างครบไม่เจอความผิดปกติใดๆ เธอทั้งสองก็ขอตัวลาออกไปทำงานต่อ

 

“นี่มันอะไรกันเนี่ย !”

 

วิญญาณชายหนุ่มหน้าตื่นเริ่มเอ่ยเสียงตระหนก เขากำลังตกใจเพราะไม่รู้มาก่อนว่าร่างตัวเองนั้นโปร่งแสงไร้กายเนื้อ จนใครต่อใครก็เดินทะลุตัวไปได้

 

“ฉันสิต้องตกใจ และก็อยากจะถามนายเหมือนกัน ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”

วิญญาณชายหนุ่มยืนนิ่งคิดทบทวนในสิ่งที่พอจะจำได้

 

“ในความทรงจำล่าสุด รู้สึกตัวอีกทีก็มานั่งในห้องนี้ เห็นเธอนอนอยู่ที่เตียงนี่ ตอนนั้นไม่แน่ใจว่ามาทำอะไร แล้วก็เห็นเหมือนมีผู้หญิงคนนึงตัวเล็กๆ น่าจะเป็นเพื่อนเธอวิ่งเข้าห้องมา”

 

วิญญาณหนุ่มเริ่มเล่าในสิ่งที่พอจะนึกออก

 

“จากนั้นก็เดินงงๆ ออกไปข้างนอก ไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน พอรู้ตัวอีกทีก็เดินกลับเข้าห้องนี่มาแล้ว”

 

วิญญาณหนุ่มยืนคิดอีกพักนึงแล้วจึงเอ่ยต่อ

 

“เข้ามาก็เห็นเธอก้มอ่านอะไรอยู่ซักอย่าง แล้วเธอก็ยื่นกุญแจให้ ตอนนั้นยังไม่เข้าใจว่าเธอร้องทำไม แต่พอเห็นคุณนางพยาบาลวิ่งทะลุตัวเข้ามาทั้งสองคน ถึงได้พอจะรู้ ว่าผมคงเป็นวิญญาณซะแล้วสินะ”

 

หนุ่มไร้ร่างยังคงทำสีหน้าตกใจ แต่ก็พยายามอธิบายเรียบเรียงเหตุการณ์ให้เธอฟังเท่าที่เขาจะนึกออก

 

“อืม… แล้วนายชื่ออะไรล่ะ?” หญิงสาวถามกลับ

วิญญาณหนุ่มทำท่าครุ่นคิด แต่ก็นึกไม่ออก

 

“หา…"

ชื่อก็จำไม่ได้เรอะ แล้วจะให้ฉันเรียกยังไงดีล่ะ”

 

“อืม… เอางี้เรียกคุณว่าคุณผีไปก่อนละกัน”

“ส่วนฉันชื่อมินอา ยินดีที่ได้รู้จัก^^”

 

ยินดีที่ได้รู้จัก คำพูดสั้นๆ แต่ทำไมฟังดูแล้วแสนประทับใจ ยิ้มน้อยๆ ที่เธอให้มาเปร่งประกายสดใส จนคุณผีเคลิ้มตามไปชั่วขณะ

 

อ่านี่มันรอยยิ้มของนางฟ้าชัดๆ

 

คุณผีหลงเคลิ้มในรอยยิ้มพิมพ์ใจ จนรีบยื่นมือจะมาจับเช็คแฮนด์ทำความรู้จักตามมารยาทกับเธอทันที แต่ก็ต้องวื้ดล้มลงหน้าจิ้มพื้นภายในเสี้ยววิ

 

“โคร่มมมมมมม มมมมม”

 

“ทำอะไรอะนาย ผีสัมผัสร่างมนุษย์ได้ซะที่ไหนเล่า ว่าแต่คนอื่นคงไม่ได้ยินเสียงนายล้ม เหมือนที่ฉันได้ยินใช่ไหม?”

 

มินอามองรอดออกไปนอกห้อง ข้างนอกดูเงียบนิ่งสนิท ถ้าเป็นปกติมีอะไรเสียงดังหน่อย ป่านนี้นางพยาบาลคงต้องวิ่งหน้าตั้งมาแล้ว

 

“อูยยยยยย เจ็บจัง หัวจะโนมั้ยเนี่ย เป็นผีแล้วยังหัวปูดได้อีกแฮะ”

คุณผีร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดเสมือนกับตอนมีชีวิต

 

มินอาอยากจะดุ แต่ก็อดยิ้มและหัวเราะคิกคักเพราะความเปิ่นของคุณผีไม่ได้

 

“ตาผีบ๊อง^^”

.

.

.

.

.

ในระหว่างที่งงๆ สงสัยว่าตัวเองเป็นใคร คุณผีเดินคิดวนไปวนมารอบห้องก็ยังคิดไม่ออก เขาพยายามจ้องมองตัวเองไปในกระจกที่ติดอยู่บนกำแพง แต่ไม่ว่าจะส่องยังไง เอียงดู ตะแคงดู กลับหัวดูก็แล้ว เขาก็ยังไม่เห็นเงาสะท้อนอะไรใดๆ เลย

 

“เอาหล่ะ งั้นเธอช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าผมหน้าตายังไง”

 

“อืม… นายดู เป็นผู้ชายตัวสูง น่าจะเกิน 180 ผิวขาวหน้าเกาหลี มีตา มีจมูกเหมือนมนุษย์ทั่วไป บอกแบบนี้พอนึกออกมะ”

 

“ขอระเอียดกว่านีอีกหน่อยได้ไหมอ่าเธอ”

คุณผีเดินเข้ามาใกล้ๆ มินอา เพื่อให้เธอมองหน้าเขาชัดๆ

 

มินอาพยายามอธิบายตามที่เห็นเรื่อยๆ แต่ก็รู้สึกแปลกๆ นิดหน่อยกับการที่ต้องจ้องหน้าผู้ชายที่เพิ่งรู้จักนานๆ ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ในสถานะที่ไม่ใช่คนก็ตาม

 

“อืม… ผมสีน้ำตาลเข้ม ตาสองชั้นหลบใน ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ จมูกโด่งพอดีรับกับหน้า ปากบางแบบผู้ชายที่เห็นในนิตยาสารแฟชั่น”

 

“แล้วไงอีก เธอบอกให้ชัดๆ หน่อย”

 

คุณผีค่อยๆ เขยิบเข้ามาใกล้มินอามากขึ้นเรื่อยๆ เขาจ้องหน้าเธอระยะประชิด เพื่อให้เธอได้มองหน้าเขาได้ชัดที่สุด เขาเข้าใกล้เธอมาก จนเธอเริ่มรู้สึกอึดอัด และใจเต้นแบบไม่รู้ตัว

 

“ตึกตัก ตึกตัก”

 

“ดะ เดี๋ยวๆ นี่มัน”

 

“ตึกตักๆ ตึกตักๆ

 

“ชักจะใกล้เกินไปแล้วย่ะ”

 

“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”