รักวุ่นวายของนายผีหื่น

☆ ตอนที่ 5 หนุ่มหล่อกับร่างที่โปร่งแสง?
 
“ตึกๆ ตึกๆๆๆ”
 
เสียงวิ่งของนางพยาบาลที่ตกใจ กำลังรีบเข้ามาดูในห้องตามเสียงร้อง
 
“เกิดอะไรขึ้นคะ ?”
 
น้ำเสียงส่องแววเป็นห่วงเอ่ยขึ้นทันที่เปิดประตูห้องเข้ามา
 
เธอยังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไรกลับไป ก็มีเรื่องที่ทำให้ตกใจระลอกสอง จนเธอนั้นได้แต่นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ
มินอาพยายามสงบเพื่อเรียกสติพร้อมกับมองนางพยาบาลทั้งสองวิ่งทะลุร่างผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหน้าเธอเข้ามาจังๆ พวกเขาผ่านร่างชายหนุ่มราวกับว่าเขาเป็นเพียงอากาศที่บังเอิญเคลื่อนตัวมารวมกันอยู่แถวนั้น
สาวในชุดสีขาวทั้งสองคน ที่วิ่งเข้ามาพร้อมๆ กันเธอวุ่นสลับกันทำหน้าที่เดินไปเดินมา คนนึงเช็คที่สายน้ำเกลือ อีกคนเช็คที่แขนของมินอาอย่างเร่งด่วน
 
“เจ็บแผลตรงไหนเหรอคะ?” คุณพยาบาลถามพลางมองหน้ามินอาเพื่อเช็คไข้
 
“เอออ… คือ…” มินอานิ่งคิดคำตอบซักพักก่อนที่จะเอ่ยออกไป
“อ่อ…พอดีว่ากำลังจะก้มลงไปเก็บกุญแจ แล้วสะดุดกลัวล้มทับแขนที่หักอีกรอบ เลยเผลอร้องหน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ ทำคุณพยาบาลวุ่นวายเลย > <”
 
มินอาพยายามหาคำตอบที่ดูมีความเป็นไปได้มากที่สุดตอบคุณพยาบาลไป เธอชูแขนข้างที่พันผ้าเข้าเฝือกไว้ให้คุณพยาบาลดู ซึ่งก็เป็นเหตุผลที่จะพอเชื่อได้ แต่ระหว่างที่คุยกับนางพยาบาลนั้น เธอก็จ้องมองผู้ชายเจ้าของวิญญาณร่างโปร่งแสง ที่ยืนทำหน้าเลิ่กลั่กตกใจอยู่หน้าเตียงของเธอไปด้วย
 
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น หรืออยากสอบถามอะไรเพิ่มเติมก็กดปุ่มเรียกได้เลยนะคะ^^” พยาบาลกล่าวด้วยร้อยยิ้ม
 
“…..” มินอาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่พยักหน้าหงึกๆ เป็นการบ่งบอกว่าเข้าใจ
 
คุณนางพยาบาลก้มลงไปหยิบกุญแจและเข็นโต๊ะสำหรับผู้ป่วยเลื่อนเข้ามาให้ที่เตียงใกล้ๆ ทำให้เธอเห็นโต๊ะติดล้อทะลุพุ่งเข้าตัวของผู้ชายคนนั้นมาอีกรอบ
 
“! ! !” มินอาและชายร่างวิญญาณนั้นตกใจพร้อมกัน แต่ก็ทำได้แต่มองสิ่งที่เกิดขึ้นแบบเงียบๆ
เมื่อคุณพยาบาลถอดสายน้ำเกลือและเช็คทุกอย่างครบไม่เจอความผิดปกติใดๆ เธอทั้งสองก็ขอตัวลาออกไปทำงานต่อ
 
“นี่มันอะไรกันเนี่ย !”
 
วิญญาณชายหนุ่มหน้าตื่นเริ่มเอ่ยเสียงตระหนก เขากำลังตกใจเพราะไม่รู้มาก่อนว่าร่างตัวเองนั้นโปร่งแสงไร้กายเนื้อ จนใครต่อใครก็เดินทะลุตัวไปได้
 
“ฉันสิต้องตกใจ และก็อยากจะถามนายเหมือนกัน ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”
วิญญาณชายหนุ่มยืนนิ่งคิดทบทวนในสิ่งที่พอจะจำได้
 
“ในความทรงจำล่าสุด รู้สึกตัวอีกทีก็มานั่งในห้องนี้ เห็นเธอนอนอยู่ที่เตียงนี่ ตอนนั้นไม่แน่ใจว่ามาทำอะไร แล้วก็เห็นเหมือนมีผู้หญิงคนนึงตัวเล็กๆ น่าจะเป็นเพื่อนเธอวิ่งเข้าห้องมา”
 
วิญญาณหนุ่มเริ่มเล่าในสิ่งที่พอจะนึกออก
 
“จากนั้นก็เดินงงๆ ออกไปข้างนอก ไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน พอรู้ตัวอีกทีก็เดินกลับเข้าห้องนี่มาแล้ว”
 
วิญญาณหนุ่มยืนคิดอีกพักนึงแล้วจึงเอ่ยต่อ
 
“เข้ามาก็เห็นเธอก้มอ่านอะไรอยู่ซักอย่าง แล้วเธอก็ยื่นกุญแจให้ ตอนนั้นยังไม่เข้าใจว่าเธอร้องทำไม แต่พอเห็นคุณนางพยาบาลวิ่งทะลุตัวเข้ามาทั้งสองคน ถึงได้พอจะรู้ ว่าผมคงเป็นวิญญาณซะแล้วสินะ”
 
หนุ่มไร้ร่างยังคงทำสีหน้าตกใจ แต่ก็พยายามอธิบายเรียบเรียงเหตุการณ์ให้เธอฟังเท่าที่เขาจะนึกออก
 
“อืม… แล้วนายชื่ออะไรล่ะ?” หญิงสาวถามกลับ
วิญญาณหนุ่มทำท่าครุ่นคิด แต่ก็นึกไม่ออก
 
“หา…"
ชื่อก็จำไม่ได้เรอะ แล้วจะให้ฉันเรียกยังไงดีล่ะ”
 
“อืม… เอางี้เรียกคุณว่าคุณผีไปก่อนละกัน”
“ส่วนฉันชื่อมินอา ยินดีที่ได้รู้จัก^^”
 
ยินดีที่ได้รู้จัก คำพูดสั้นๆ แต่ทำไมฟังดูแล้วแสนประทับใจ ยิ้มน้อยๆ ที่เธอให้มาเปร่งประกายสดใส จนคุณผีเคลิ้มตามไปชั่วขณะ
 
อ่านี่มันรอยยิ้มของนางฟ้าชัดๆ
 
คุณผีหลงเคลิ้มในรอยยิ้มพิมพ์ใจ จนรีบยื่นมือจะมาจับเช็คแฮนด์ทำความรู้จักตามมารยาทกับเธอทันที แต่ก็ต้องวื้ดล้มลงหน้าจิ้มพื้นภายในเสี้ยววิ
 
“โคร่มมมมมมม มมมมม”
 
“ทำอะไรอะนาย ผีสัมผัสร่างมนุษย์ได้ซะที่ไหนเล่า ว่าแต่คนอื่นคงไม่ได้ยินเสียงนายล้ม เหมือนที่ฉันได้ยินใช่ไหม?”
 
มินอามองรอดออกไปนอกห้อง ข้างนอกดูเงียบนิ่งสนิท ถ้าเป็นปกติมีอะไรเสียงดังหน่อย ป่านนี้นางพยาบาลคงต้องวิ่งหน้าตั้งมาแล้ว
 
“อูยยยยยย เจ็บจัง หัวจะโนมั้ยเนี่ย เป็นผีแล้วยังหัวปูดได้อีกแฮะ”
คุณผีร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดเสมือนกับตอนมีชีวิต
 
มินอาอยากจะดุ แต่ก็อดยิ้มและหัวเราะคิกคักเพราะความเปิ่นของคุณผีไม่ได้
 
“ตาผีบ๊อง^^”
.
.
.
.
.
ในระหว่างที่งงๆ สงสัยว่าตัวเองเป็นใคร คุณผีเดินคิดวนไปวนมารอบห้องก็ยังคิดไม่ออก เขาพยายามจ้องมองตัวเองไปในกระจกที่ติดอยู่บนกำแพง แต่ไม่ว่าจะส่องยังไง เอียงดู ตะแคงดู กลับหัวดูก็แล้ว เขาก็ยังไม่เห็นเงาสะท้อนอะไรใดๆ เลย
 
“เอาหล่ะ งั้นเธอช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าผมหน้าตายังไง”
 
“อืม… นายดู เป็นผู้ชายตัวสูง น่าจะเกิน 180 ผิวขาวหน้าเกาหลี มีตา มีจมูกเหมือนมนุษย์ทั่วไป บอกแบบนี้พอนึกออกมะ”
 
“ขอระเอียดกว่านีอีกหน่อยได้ไหมอ่าเธอ”
คุณผีเดินเข้ามาใกล้ๆ มินอา เพื่อให้เธอมองหน้าเขาชัดๆ
 
มินอาพยายามอธิบายตามที่เห็นเรื่อยๆ แต่ก็รู้สึกแปลกๆ นิดหน่อยกับการที่ต้องจ้องหน้าผู้ชายที่เพิ่งรู้จักนานๆ ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ในสถานะที่ไม่ใช่คนก็ตาม
 
“อืม… ผมสีน้ำตาลเข้ม ตาสองชั้นหลบใน ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ จมูกโด่งพอดีรับกับหน้า ปากบางแบบผู้ชายที่เห็นในนิตยาสารแฟชั่น”
 
“แล้วไงอีก เธอบอกให้ชัดๆ หน่อย”
 
คุณผีค่อยๆ เขยิบเข้ามาใกล้มินอามากขึ้นเรื่อยๆ เขาจ้องหน้าเธอระยะประชิด เพื่อให้เธอได้มองหน้าเขาได้ชัดที่สุด เขาเข้าใกล้เธอมาก จนเธอเริ่มรู้สึกอึดอัด และใจเต้นแบบไม่รู้ตัว
 
“ตึกตัก ตึกตัก”
 
“ดะ เดี๋ยวๆ นี่มัน”
 
“ตึกตักๆ ตึกตักๆ
 
“ชักจะใกล้เกินไปแล้วย่ะ”
 
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”