ภูผาคอยตะวัน : My Sweet Sunshine [แต่จบแล้ว]

นิยายแต่งจบออกเป็น eBook แล้วค่ะ

บทที่ 5

ดุตัวเองในความงี่เง่าและนิสัยขี้สงสัย บวกความใจร้อนของตนเองยิ่งนักในวันนี้

เธอคิดถูกอยู่อย่างหนึ่งล่ะที่ว่าบ้านหลังนี้อยู่ในบริเวณเขตไร่เขียวขจี...ที่ชื่อว่า 'ภูผาคอยตะวัน' 

และถ้าหากว่าถ้าไร่นี้เป็นของผู้ชายที่ชื่อว่า ภูผา เหมือนอย่างที่เธอคิดไว้อีกข้อล่ะ!!

กำลังจะหันหลังก้าวกลับปุ๊บปั๊บไปที่รถแล้วเมื่อคิดได้เช่นนั้น .. แต่!

.. ไม่ทันแล้ว .. 

"มาหาใครหรือแม่หนู?"

เสียงนั้นดังมาจากหญิงวัยกลางคนท่าทางใจดีที่ยืนมองมาทางเธอจากอีกด้านหนึ่งของสนามหญ้าเรียบสะอาดสะอ้าน  

เธอ .. ซึ่งก็ไม่ทันได้สังเกตเห็นมาก่อนว่าจะมีใครยืนอยู่แถว ๆ นั้นซะด้วยซิ!!

"เอ่อ….คือ...หนู.." 

หญิงสาวเกิดอาการติดอ่าง เพราะคาดไม่ถึงว่าจะพบกับใครที่นี่ในเวลารวดเร็วแบบนี้ แต่พอนึกถึงมารยาทที่ดีได้ก็รีบยกมือขึ้นไหว้ทักทายนอบน้อม เพราะอีกฝ่ายแลดูสูงวัยกว่าตนมาก

"สวัสดีค่ะ...คือหนู .. เอ่อ ...ที่นี่..ใช่บ้านของคุณภูผาหรือเปล่าคะ?" 

ถามแก้เก้อเพราะยังตัดสินใจทำอะไรไม่ถูกแล้วก็แทบจะกลั้นใจรอคำตอบ ทั้งที่สัญชาตญาณได้เตือนเธอให้รอรับแจ๊คพอต รางวัลใหญ่ของความบังเอิญที่กำลังจะตกใส่ตนอีกครั้งอย่างไม่คิดจะปราณี

"อ้อ...หนูมาหาตาภูนั่นเอง .. ไม่อยู่หรอกจ้ะ ตอนนี้เขาออกไปทำงานที่บริษัทรับเหมาในตัวอำเภอโน่นแหนะ เย็น ๆ ค่ำ ๆ โน่นแหละถึงจะกลับ หนูมาหาเขาเพื่อคุยเรื่องงานหรือจ๊ะ?"

ตอนหลังคุณเนียมถามแปลกใจ เพราะโดยปกติแล้วคนที่จะมาติดต่อเรื่องงานก็มักจะไปคุยกันที่บริษัทที่ภูผาไปเปิดอยู่ในตัวอำเภอเสียมากกว่า

"เปล่าค่ะ...คือ...หนูเป็นเพื่อนรุ่นน้องสมัยเรียนที่มหาวิทยาลัย บังเอิญผ่านมาทางนี้ ทราบมาว่าพี่เค้าอยู่แถว ๆ นี้ ก็เลยแวะมาน่ะค่ะ" 

จริง ๆ แล้วเธอ 'ทราบ' ซะที่ไหน!! o///o"

ตอนท้ายร้อยตะวันจำใจแอบโกหก เพราะในเมื่อมันเลยเถิดมา ก็คงต้องตกใจ~ตกกระไดพลอยโจนกันไปก่อนแล้วกัน

ส่วนในใจนั้น... นึกอยากจะลากลับไปทันทีอย่างโล่งใจ ที่รู้ว่าเขาคงจะไม่โผล่มาให้เธอได้ตกใจอีกเป็นครั้งที่สอง แต่ก็นึกได้ว่าจะเป็นการเสียมารยาทเป็นอย่างมากหากทำเช่นนั้น

"งั้นหรือจ๊ะ อย่าถือสาป้าเลยนะ เพราะตาภูไม่ค่อยได้เล่าถึงเพื่อน ๆ เค้าเท่าไหร่นัก ป้าก็เลยไม่รู้จักเพื่อนเก่า ๆ ของเขาเลยสักคน" คุณเนียมรีบออกตัว

"ขอโทษนะคะ  .. เอ่อออ ..คือ..หนูออกจะเสียมารยาทเข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาตเสียก่อน ... คุณป้าคงคือคุณแม่ของคุณภูผาใช่ไหมคะ?" อยากให้แน่ใจ แถมยังนึกเรื่องอะไรมาคุยไม่ออกน่ะสิ

"ใช่แล้วล่ะจ้ะ แหม...ป้านี่แย่จัง แขกมาถึงบ้านไม่ได้ต้อนรับ มา..เข้ามานั่งข้างในบ้านก่อนเถอะหนู ข้างนอกนี่แดดมันแรงจัง" คุณเนียมหันมาชวนในตอนท้ายและเธอก็กำลังจะอ้าปากปฏิเสธ แต่พอเห็นท่าทีที่กระตือรือร้นให้การต้อนรับ ก็เลยไม่กล้าจะเอ่ยปฏิเสธให้เสียน้ำใจนัก

"แวว แววเอ๊ย ช่วยหาน้ำหาท่ามาให้แขกคุณภูหน่อยเร็ว"

เจ้าของบ้านหันไปร้องสั่งเด็กสาวที่ร้อยตะวันเห็นเงาแวบ ๆ อยู่ด้านในตัวบ้านที่คาดว่าน่าจะเป็นส่วนของในครัว 

"จะเป็นการรบกวนเวลาพักผ่อนคุณป้าหรือเปล่าคะ … คือ.. หนู.."

"ไม่ได้รบกวนอะไรเลย หนูมาก็ดี ป้าจะได้มีเพื่อนคุย ..นี่ก็กำลังเบื่อกันพอดี เพราะก็มีเด็กนี่คนเดียวล่ะที่อยู่เป็นเพื่อนคุยกัน" มารดาภูผาเอ่ยขัดขำ ๆ ก่อนที่หญิงสาวอ่อนวัยกว่าลูกชายจะพูดจบ เพราะนางถือธรรมเนียม ‘ใครมาถึงเรือนชานต้องต้อนรับ’ ในแบบฉบับอัธยาศัยคนไทยรุ่นเก่า ๆ

คำพูดที่มีน้ำใจ ทำให้คนมาเยือนโดยบังเอิญจำต้องก้าวตามคุณเนียมเข้าไปในตัวบ้าน อดไม่ได้เลยจริง ๆ ที่จะแอบสำรวจภายในบ้านตามวิสัยสายอาชีพที่ตนร่ำเรียนมา