Concealing ( กำเนิดเร้นลับ )
shilen
1) ตื่น
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ คุณโจนาธาน เพิร์จคะ ได้ยินหรือเปล่าช่วยกระพริบตาให้เรารู้ที ”
นี่เป็นเสียงแรกที่ผมได้ยิน
ภายในห้องเต็มไปด้วยแสงสีขาวสว่างจ้า
กับรูปร่างประหลาดที่ดูบิดเบี้ยว
ผมจึงหรี่ตาเพื่อหลบจากความเจิดจ้าเสียดแทงการมองเห็น
ดูเหมือนเจ้าของเสียงจะพอใจปฏิกิริยานั้น
เธอจึงพูดต่อไปว่า
“ ดีมาก ต่อไปกระดิกนิ้วมือข้างซ้ายนะคะ ”
เสียงราบเรียบไร้ท่วงทำนองหนักเบา
ชวนให้คิดถึงเสียงประกาศในสนามบิน
ด้วยแสงไฟที่แยงตาจนทนไม่ไหว
ผมจึงยกสองมือขึ้นบังหน้า
พลางคิดว่าใครก็ได้ช่วยปิดไฟที
“ ดูเหมือนสมองจะประมวลผลผิดพลาดแต่ร่างกายสามารถเคลื่อนไหวได้เป็นปรกติ ”
เสียงเดิมเอ่ยขึ้นอีก
ผิดพลาดกะผีสิ
ผมนึก
ไอ้บ้าที่ไหนเอาไฟส่องตาวะ
ครู่ต่อมาทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง
ม่านตาปรับขยายรับแสงสว่างได้อย่างเหมาะสม
ภาพห้องๆ หนึ่งที่ดูไม่คุ้นตาก็ปรากฏให้เห็น
กับชายหนึ่งหญิงสองในชุดสีขาวตัวยาวมิดชิด
และผู้หญิงผมทองปากแดงเล็บแดงคนนั้นเองที่เป็นคนพูดกับผม
ในหัวมึนงงไปหมด
ถึงผมจะไม่คุ้นเคยกับที่นี่ก็ใช่จะดูไม่ออก
เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าตอนนี้มาอยู่ที่โรงพยาบาลได้อย่างไร
และดูเหมือนผมจะเป็นคนไข้เสียด้วย
บ้าจริงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ ใจเย็นก่อนคุณเพิร์จตอนนี้คุณปรอดภัยแล้ว ”
คำปลอบโยนของหมอผู้ชาย
ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย
ผมรู้สึกว่ามีอะไรผิดปรกติ
ในหัวดูว่างเปล่าแปลกๆ
“ ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้างเจ็บปวดตรงไหนหรือเปล่า ”
พยาบาลสาวปากแดงเข้มคนนั้นถามอีก
ผมมารู้ทีหลังว่าเธอชื่อคาสซานดร้า
ทำงานในหน่วยงานพิเศษของทางราชการ
แต่ด้วยความที่มีพ่อเป็นเจ้าของโรงพยาบาล
เลยถือโอกาสรับงานพิเศษในบางครั้ง
คำถามของเธอเมื่อครู่ไปกระตุ้นอะไรบางอย่าง
หนังหัวของผมตึงขึ้นมาทันทีพร้อมกับอาการปวดตุบๆ
เมื่อยกมือขึ้นจับดูก็พบกับผ้าพันแผลขนาดใหญ่
“ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น ”
แม่สาวปากแดงคนนั้นหัวเราะชอบใจ
เมื่อเห็นสีหน้าของผม
“ แค่พันไว้เก๋ๆ ไปอย่างนั้นเองแผลจริงๆ เท่ามดกัด ”
ผมรู้ว่าเธอโกหก
เพราะถ้ามดกัดจริง
มันต้องเป็นโคตรพ่อโคตรแม่มดอย่างแน่นอน
ถึงได้ร้าวไปทั้งหัวราวกับกะโหลกแตก
“ เอาหล่ะเรามาเริ่มกันใหม่ ”
เธอว่า
“ ผมคิดว่าผมโอเคแล้ว ”
คำพูดที่สวนออกไปแบบนั้น
ทำเอาหมอและพยาบาลต่างมองหน้ากัน
“ ผมต้องเป็นคนตรวจคุณนะครับเพราะฉะนั้นขอความร่วมมือด้วย ”
หมอผู้ชายแย้ง
“ ถ้าไม่นับหัวที่เกือบแบะทุกอย่างก็ดูน่าพอใจ หมายถึงก็แค่หัวแตกแต่ส่วนอื่นไม่เป็นไรแล้ว ผมแน่ใจว่าถ้าปล่อยให้ลุกจากเตียงผมคงวิ่งได้ ”
“ น่ายินดีที่ได้ยินแบบนั้นคุณเพิร์จ นี่คือชื่อของคุณใช่หรือไม่ ”
หมอผู้ชายพูด
“ ใช่ ผมคือโจนาธาน เพิร์จ เกิดอะไรขึ้นกับผมทำไมผมต้องมาอยู่ที่นี่ ”
ผมแน่ใจว่านี่คือโรงพยาบาล
แต่สาเหตุที่ผมต้องมานอนพันแผลอยู่บนเตียงกลับนึกไม่ออกเอาเสียเลย
“ เหตุการณ์ล่าสุดที่คุณจำได้คืออะไรล่ะ ”
หมอหญิงที่เงียบอยู่นานเอ่ยถาม
ผมนั่งนึกอยู่นานสุดท้ายก็มีแต่ความว่างเปล่า
เหมือนหน้ากระดาษสีขาวที่ยังไม่ปนเปื้อนสิ่งใด
ในที่สุดผมก็ส่ายหน้า
“ ผมคงโดนดักตีหัวใช่หรือไม่ ทุกอย่างวูบหายไปเฉยๆ มันต้องเป็นแบบนั้นแน่เลย ”
คาสซานดร้าจดบางอย่างลงในแฟ้มที่เธอถือ
ด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น
เธอคงไม่ถูกใจคำตอบของผมนัก
“ คุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ต่างหากล่ะ เคราะห์ดีที่ร่างกายไม่กระทบกระเทือนมากนักมีแค่รอยฟกช้ำดำเขียว แต่เคราะห์ร้ายอยู่ตรงนี้ ”
หมอชายคนนั้นเคาะนิ้วชี้ที่ขมับตนเอง
นั่นทำเอาผมใจเสีย
“ หมายถึงผมอาจพิการหรือ ไม่นะผมยังขยับแขนขาได้ดีดูสิ ”
ผมขยับตัวไปมา
“ การตอบสนองบางอย่างของคุณทำให้เรากังวลใจคุณเพิร์จ เราต้องการตรวจสอบบางสิ่งบางอย่างเพื่อความแน่ใจ ดังนั้นตอบคำถามตามความจริงด้วย ”
แม่สาวคาสซานดร้าว่า
พร้อมกับเปิดแฟ้มเอกสารไปอีกหน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
