Concealing ( กำเนิดเร้นลับ )

หลังจากนั้นไม่กี่วันผมถูกย้ายจากตึกผู้ป่วยหนักไปตึกผู้ป่วยใน   เนื่องจากสภาพร่างกายโดยรวมเกือบจะเป็นปรกติแล้ว   ผลจากการตรวจวิเคราะห์ของแพทย์หลายสาขาระบุว่าผมมีภาวะสูญเสียความทรงจำบางส่วน   ซึ่งมันเป็นเรื่องน่าวิตกแต่สิ่งที่หนักใจที่สุดคือ   ในตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดและมีค่าใช้จ่ายสูงที่สุด   ด้วยอาชีพตำรวจสายสืบธรรมดาเงินเดือนห้าหมื่นเหรียญจะมีเงินเก็บพอค่ารักษาพยาบาลหรือไม่ก็ยังเป็นที่สงสัยอยู่   ไม่รู้บริษัทประกันภัยจะยอมจ่ายเงินมากมายเพื่อผมหรือเปล่า   ให้ตายสิใครใจดีส่งผมมาที่นี่   โรงพยาบาลใหญ่ๆ ดีๆ ของรัฐบาลก็อยู่ไม่ไกล   คิดแล้วอยากกลั้นใจตายเสียจริง

 

เช้าตรู่ของวันนั้นมีชายคนหนึ่งมาเยี่ยม  

เขาสูงใหญ่ผิวเข้มและมีรอยยิ้มกว้างขวาง

 

หนุ่มคนนั้นนำไฮเดรนเยียมาทั้งกระถาง

เขาวางไว้ข้างเตียงแล้วจึงหันมาทักทาย

 

“ เมื่อคืนหลับสบายดีไหม ”

 

ผมรู้เขาแสร้งไม่แนะนำตัวก่อน

เพื่อหยั่งดูว่าผมจำเขาได้หรือไม่

แววตาคู่นั้นคาดหวังอย่างที่สุด

 

“ ไงไทเลอร์ทำไมเพิ่งมาเอาป่านนี้ ”

 

แน่นอนตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เป็น

ผมรู้ว่าเขาคือเพื่อนคู่หูในสายงาน

และเราสนิทกันมาก

 

หมอนั่นเผลอหัวเราะเสียงดัง

พุ่งตัวมาจับไหล่ผมเขย่า

 

“ ฉันบอกพวกนั้นแล้วแต่ไม่มีใครเชื่อนายต้องจำฉันได้   รอก่อนเถอะต้องมีงานเลี้ยงฉลองใหญ่แน่ ”

 

“ นายกำลังจะฆ่าฉัน ”

 

ถึงกับต้องประท้วงเพราะไทเลอร์มือหนักเกินไป

และผมเพิ่งจะไปกายภาพบำบัดมา

เนื่องจากนอนเป็นผักนานไปหน่อย

 

“ ขอโทษๆ ”

 

หมอนั่นว่า

 

“ นายรู้อะไรไหม   ฉันมาหานายทุกวันแต่พวกนั้นให้เยี่ยมผ่านจอมอนิเตอร์   ล้ำสุดๆ ไปเลย ”

 

“ คงเพราะเขากลัวนายเอาเชื้อบ้ามาปล่อยน่ะสิ ”

 

ผมแหย่อย่างอารมณ์ดี

เพื่อนผิวเข้มคนนั้นหยุดยิ้มแล้วมองหน้าผมอย่างจริงจัง

 

“ มีอะไรหรือ ”

 

ผมถามเพราะเห็นสีหน้าแปลกประหลาดของเขา

 

“ เห็นนายอารมณ์ดีก็ดีแล้ว   คงทำใจได้แล้วสินะ   ถึงอย่างนั้นก็ขอแสดงความเสียใจด้วยกับเรื่องที่เกิดขึ้น   ฉันรู้ว่ามันยากแต่นายแกร่งจริงๆ ”

 

“ ไม่ได้พิการเสียหน่อยก็แค่หัวกระแทกเลือดอาบ   พูดอย่างกับมีใครตาย   ไม่มีอะไรหรอกหมอบอกว่าส่วนสำคัญยังอยู่ดีส่วนที่เสียหายมันต้องใช้เวลา   ฉันสามารถใช้ชีวิตแบบคนปรกติได้อย่างแน่นอน ”

 

“ อ้อ   นายไม่รู้พวกเขาคงยังไม่บอกนายสินะ ”

 

เสียงของเจ้านั่นแปร่งอย่างประหลาด

 

“ เรื่องอะไร   เกิดอะไรขึ้น ”

 

ผมเริ่มระแวง

ในใจรู้สึกสังหรณ์ไม่ดี

 

ไทเลอร์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู

 

“ โทษทีฉันมีประชุมด่วน ”

 

หมอนั่นพูดหน้าตาเฉย

และผมรู้ว่ามันคือคำโกหก

 

“ เดี๋ยวสิ   นายกำลังจะบอกอะไรฉัน   ไทเลอร์   ไทเลอร์ ”

 

แต่เพื่อนสนิทผิวสีเข้มก็เดินตัวปลิวหายไป

พร้อมกับคำมั่นว่าจะกลับมาเยี่ยมใหม่

ในอีกไม่นาน

 

 

วันนั้นผมจึงอยู่ในอารมณ์อึมครึม

ปัญหาเดิมยังไม่กระจ่าง

ยังมีเรื่องใหม่มาให้คิด

 

แต่ไม่ว่าจะคิดทบทวนอย่างไร

ในหัวก็มีแต่ความว่างเปล่า

 

ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำ

ว่าความทรงจำครั้งสุดท้ายนั่นคืออะไร

 

ทุกอย่างขาดเป็นห้วงๆ

แม้ความทรงจำวัยเด็กก็ยังไม่มีเหลือ

 

แต่อย่างน้อยความทรงจำบางอย่างในปัจจุบัน

ก็ยังอยู่ดี

 

ผมรู้ว่าผมทำงานอะไรที่ไหนอย่างไร

บ้านพักเป็นอย่างไร

มีเพื่อนกี่คนใครบ้าง

 

บางทีสิ่งที่หายไปอาจไม่สลักสำคัญอะไร

แต่การมาถึงของเพื่อนผิวเข้มอย่างไทเลอร์

คู่หูหลักในสายงาน

ทำให้เกิดความสงสัย

 

หรือผมจะลืมสิ่งที่สำคัญที่สุดไป

ผมอยากได้ความทรงจำคืนมา

 

อยากรู้วันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

 

ก่อนที่จะสลบไปเป็นเดือน

มันมีอะไรซับซ้อนกว่าที่คิด

 

อย่างนั้นหรือเปล่า