Concealing ( กำเนิดเร้นลับ )

ในตอนบ่ายของวันเดียวกันก็มีชายอายุเลยวัยกลางคนคนหนึ่ง   ถือเอกสารกองโตเข้ามาพบผม   เขาเป็นชายเลยวัยกลางคนไปแล้ว   แม้ผมจะกลายเป็นสีขี้เถ้าแต่ก็ยังแข็งแรง

 

น่าแปลกที่ชายคนนี้ดูคุ้นตาแต่จ้องอย่างไรก็นึกไม่ออกเสียที

 

“ สวัสดีผมเกรย์สัน   สมิธ ”

 

ชายคนนั้นว่าพลางยื่นมือมาให้สัมผัส

เป็นคำทักทายสั้นๆ

เหมือนจะวัดดูว่าผมจำอะไรได้บ้าง

 

และแน่นอนทุกอย่างเหมือนเริ่มต้นใหม่

ทุกอย่างว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง

 

“ คุณจำไม่ได้   ผมเดาว่าต้องเป็นอย่างนั้นพวกเขาเตือนเรื่องนี้แล้ว   แต่ไม่เป็นไรเรายังมีเวลา ”

 

นายเกรย์สันว่า

เมื่อเห็นสีหน้ากระอักกระอวนของผม

 

เขาลากเก้าอี้ตัวหนึ่งมาข้างเตียง

แล้วนั่งไขว้ขาด้วยท่าทีผ่อนคลาย

 

“ ขอโทษด้วย   คุณเป็นใครครับ ”

 

ผมอดไม่ได้

ต้องเอ่ยถามออกไป

ชื่อเกรย์สัน   สมิธ ไม่คุ้นหูเอาเสียเลย

 

“ ผมเป็นทนายประจำตระกูลของคุณ   เราเคยเจอกันสองสามครั้ง   นั่นจึงไม่ประหลาดหากคุณจะจำไม่ได้   ยิ่งตอนนี้คุณไม่ปรกติด้วยแล้ว ”

 

“ ทนายประจำตระกูล   หมายถึงทนายส่วนตัวของผมน่ะหรือ ”

 

ผมรู้สึกงุนงง

เรื่องสำคัญแบบนี้ลืมไปได้อย่างไร

 

“ จริงๆ ผมเป็นทนายของพ่อคุณน่ะโจนาธาน   และผมก็ต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดในชีวิตของคุณด้วย ”

 

พ่อ

คำนั้นทำสมองของผมดังวิ๊ง

น่าตกใจที่ไม่เคยคิดถึงคนผู้นี้

 

และเมื่อทบทวนความจำ

ทุกอย่างกลับขาวสะอาดโล่งเตียนอย่างแท้จริง

ราวกับไม่เคยมีคนคนนี้ผ่านเข้ามาในชีวิต

 

“ เขาอยู่ไหนล่ะ   พ่อของผมน่ะเขาจะมาเยี่ยมผมหรือจะให้ผมไปพบเขาได้เมื่อไหร่ ”

 

ด้วยความเชื่อที่ว่านี่คือกุญแจสำคัญ

การได้พบเขาอาจช่วยฟื้นความจำในวัยเด็ก

ทำให้ผมต้องการแบบนั้น

 

ทนายคนนั้นกระแอมหนึ่งที

แล้วหยิบแฟ้มเอกสารปกดำขึ้นมา

 

“ ตอนนี้เรามีปัญหาหนึ่งพินัยกรรมของพ่อคุณหายไป   ทั้งที่มันมีสองฉบับ   ฉบับหนึ่งอยู่ที่บ้านอีกฉบับเก็บไว้ในสำนักงานของผมเอง   น่าประหลาดที่มันถูกโจรกรรมไปทั้งคู่   แต่อย่าห่วงเลยถึงอย่างไรผมก็ได้รับแต่งตั้งเป็นผู้จัดการมรดก   เรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆ ของคุณผมจะจัดการเอง   หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งผมจะเป็นคนดูแลคุณในกรณีที่คุณป่วยจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้   ซึ่งผมก็หวังว่าจะไม่เป็นอย่างนั้นเพราะคุณดูดีขึ้นมากๆ ในทุกๆ วันรู้ไหมผมมาเยี่ยมตลอดตรงนอกประตูกระจกนั่น ”

 

“ เดี๋ยวๆ ”

 

ผมพูดสวนขึ้น

สมองพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดบางอย่าง

และเหมือนจะไม่ใช่เรื่องดีเลย

 

“ คุณกำลังจะบอกว่าพ่อของผมเสียชีวิตแล้ว   เมื่อไหร่ยังไงกัน ”

 

มันเป็นความสูญเสียที่ประหลาด

ในความไม่รู้กลับมีความเจ็บปวดมากมายซ่อนอยู่

 

น่าประหลาดที่รู้สึกเจ็บแปลบ

กับคนที่แม้จะนึกหน้าก็ยังนึกไม่ออก

 

“ เกือบสามเดือนมาแล้ว   พวกคุณสองพ่อลูกไปเที่ยวบนบ้านพักตากอากาศบนเขา   ระหว่างทางกลับเกิดอุบัติเหตุรถไถลตกเขาตอนที่คนลงไปช่วยไม่มีใครคิดว่าจะมีคนรอดชีวิต   สภาพรถยับเยินมากต้องขอบคุณพระเจ้าจริงๆ ที่คุณยังอยู่ ”

 

ผมหลับตาพยายามนึกย้อนไป

แต่สิ่งที่เห็นมีแค่แสงไฟมากมายที่สาดส่องเข้ามา

ราวกับไฟหน้ารถหรือแสงสปอร์ตไลท์

 

“ ไม่ใช่การเฉี่ยวชนหรอกหรือ ”

 

ผมถามเพื่อความแน่ใจ

 

“ ไม่   ตำรวจไปตรวจที่เกิดเหตุแล้วไม่มีร่องรอยแบบนั้น   พวกเขาเชื่อว่าเป็นการเสียหลักตกข้างทางธรรมดา   โชคร้ายที่ตรงนั้นเป็นหน้าผา ”

 

น่าแปลกที่ผมจำไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

แล้วภาพแสงไฟมากมายนี่คืออะไร

 

แสงไฟในความทรงจำนั้นเจิดจ้า

จนต้องยกมือขึ้นปิดตาเอาไว้

 

“ ตำรวจบอกว่ามันเกิดขึ้นเร็วมาก   พ่อของคุณถูกกระแทกอย่างแรงจึงเสียชีวิตในทันที   โดยไม่ทันได้เจ็บปวดอะไร ”

 

เขาปลอบใจด้วยถ้อยคำที่คุ้นเคย

พร้อมกับเอื้อมมือมาบีบไหล่

 

เสียชีวิตทันที

มันช่วยให้ผู้ฟังรู้สึกดีขึ้นจริงๆ หรือ

ผมรู้สึกว่าไม่เลย

 

“ คุณรู้หรือไม่ใครเป็นคนขับรถในอุบัติเหตุครั้งนี้ ”

 

มันเป็นคำถามที่อยู่ๆ ก็โผล่ขึ้นมาในหัว

และได้เอ่ยออกไปโดยไม่ยั้งคิด

เหมือนแค่อยากหาข้อแก้ตัวดีๆ ให้ตัวเองก็เท่านั้น

 

“ ผมก็ไม่แน่ใจนักหรอกเพราะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ ”

 

ทนายเกรย์สัน   คนนั้นตอบเลี่ยงๆ

 

“ ตามปรกติแล้วเวลาอยากไปเที่ยวพักผ่อนพวกคุณก็ไปกันตามลำพังไม่มีผู้ติดตาม   แต่ด็อกเตอร์ดาวิล   ชาโด   เพิร์จ   อ้อผมหมายถึงพ่อของคุณน่ะเขาคุยโอ่ถึงคุณบ่อยๆ ถ้าได้พูดเรื่องการขับรถของคุณล่ะก้อทั้งวันไม่มีเบื่อ   ด็อกเตอร์ภูมิใจในตัวคุณมากเลยนะไม่ว่าเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับคุณมันจะสำคัญเสมอ   อย่าคิดมากเลยอย่างน้อยมันไม่ได้มีระดับแอลกอฮอล์ในเลือดที่สูงจนอยู่ในขั้นอันตราย   รถไม่ได้วิ่งเร็วเกินไป   ทั้งหมดเป็นเหตุสุดวิสัยและคุณทำดีที่สุดแล้ว ”

 

มันเป็นคำปลอบใจที่ประหลาด

ดูเหมือนผมจะเป็นคนขับรถ

ให้ตายสิเกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร

 

รถตกไหล่เขา

ทั้งที่ไม่เมาและความเร็วไม่เกินมาตรฐาน

 

คุณพ่อเสียชีวิต

ผมเสียความทรงจำ

 

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

 

“ มันอาจจะดีแล้วที่เป็นอย่างนั้น ”  

 

ทนายเกรย์สันว่า

เขาเปิดแฟ้มแล้วก้มอ่านข้อความบางอย่าง

เหมือนจะเป็นรายงานทางการแพทย์

 

“ กะโหลกของคุณมีรอยร้าวแต่ไม่ได้สร้างความเสียหายกับสมองมากนักนี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่ง   ส่วนอีกสาเหตุมาจากสภาพจิตใจหากคนเราตกใจหรือเสียใจกับเรื่องบางอย่างที่รุนแรงและกะทันหันเกินไป   สมองอาจลบความทรงจำเหล่านั้นเพื่อลดแรงบีบคั้นไม่ให้ส่งผลกระทบในทางลบกับร่างกายมากเกินไป ”

 

ผมเผลอลูบหน้าตัวเอง

และพบว่ามือนั้นเย็นเฉียบ

 

“ ความทรงจำบางย่างลืมๆ ไปเสียบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก   วันข้างหน้ายังมีสิ่งใหม่ๆ น่าสนใจก็ยังอีกมาก   อย่าจมปลักกับอะไรที่เสียไปแล้ว   ผมอยู่ข้างคุณนะอย่ากังวลใจไปเลย   ยิ่งกดดันมันจะยิ่งแย่เอานะ ”

 

น้ำเสียงของเขาอบอุ่นน่าฟัง

 

“ ส่วนเรื่องที่แจ้งไปก่อนหน้า   เกี่ยวกับพินัยกรรมที่หายไปผมกำลังดำเนินการตามขั้นตอนอย่างรัดกุม   เชื่อว่าอีกไม่นานต้องพบมันอย่างแน่นอน   แต่ไม่ต้องคิดมากค่าใช้จ่ายต่างๆ ผมจัดการณ์ได้   และหากเราหาพินัยกรรมนั่นไม่พบจริงๆ มันก็มีวิธีการอื่นๆ ที่จะจัดการเรื่องนี้อย่างแน่นอน ”

 

ไม่ว่าจะอย่างไร

ผมไม่เข้าใจสักนิด

ราวกับกำลังฟังเรื่องราวของคนอื่น

ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวกับผมเลย