ห่มรักเคียงดาว

เรื่องมันเริ่มมาจากตรงไหน
ผมกับภูผาอยู่ด้วยกัน และความสัมพันธ์ของเราก็เริ่มพัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก
“บอสคะ คนขับรถมาถึงแล้วค่ะ”
“รู้แล้ว เดี๋ยวผมไป”
ผมขานรับทั้งที่ยังก้มหน้าจดจ่อกับงานอย่างเอาเป็นเอาตาย
ทุกคนที่ร้านรู้จักภูผาในฐานะที่ว่าเขาเป็นคนขับรถและบอดี้การ์ดชั่วคราวที่เข้ามาแทนไทด์ที่ยังรักษาตัวอยู่
ปึง!
ผมปิดประตูรถและเดินเข้าไปในโรงพยาบาลพร้อมกับกระเช้าใบเล็กๆ
“คุณธารา ไม่เห็นต้องลำบากขนาดนี้เลย คุณเองก็งานยุ่ง ดูสิ ซูบลงไปเยอะเลยนะคะ”
ภรรยาของไทด์รับกระเช้าไปจากผมพร้อมกับสีหน้าเป็นกังวล ไทด์ยังนอนหลับ มันเป็นผลดีสำหรับเขาที่จะพักฟื้นได้เร็วๆ
“ว่าแต่มาคนเดียวแบบนี้จะไม่เป็นไรเหรอคะ”
“มีคนขับรถมาส่งน่ะ ไม่เป็นไรหรอก”
ผมใช้เวลาพูดคุยไม่นานก่อนจะบอกลาภรรยาของไทด์และเดินออกมาจากโรงพยาบาล ผมไม่ได้ตรงไปที่รถทันทีแต่เลี่ยงไปอีกทางที่เป็นทางเท้าของสวนสาธารณะ
ผมเดินสูดอากาศใช้ความคิดไปคนเดียว นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้ทำแบบนี้ อาจจะตั้งแต่ที่ผมกลายมาเป็นพวกบ้าที่ไล่ล่าเอาชนะทุกอย่างที่ขวางหน้าในโลกธุรกิจ
ผมนั่งลงที่ม้านั่งข้างสระน้ำกลางสวน ผู้คนเริ่มออกมาเดินเล่นกันประปราย หลายคนก็ใช้เป็นเส้นทางลัดเดินออกไปยังอีกฝั่งหนึ่งของถนนใหญ่ สายตาของผมไม่ได้โฟกัสอะไรเป็นพิเศษ แค่มองออกไปเรื่อยๆและถอนหายใจทิ้งสองสามเฮือก
แปะๆๆ.....
ฝนตกลงมาอีกแล้ว ผู้คนวิ่งหาที่หลบแต่ผมไม่ ผมยังนั่งอยู่ที่เดิมและมองผิวน้ำที่ถูกเม็ดฝนกระทบจนเกิดเป็นวงนับไม่ถ้วน
พรึ่บ!
ร่มคันใหญ่ถูกยื่นมากันฝนให้ผม ผมไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นใคร
“เห็นว่ายังไม่กลับไปที่รถก็เลยมาตาม”
“รู้ได้ไงว่าอยู่นี่”
“ผมไม่ได้ตาบอด”
อ้อ นั่นสิ ขึ้นชื่อว่าบอดี้การ์ด คงไม่ปล่อยให้อะไรเล็ดลอดสายตาไปได้
ผมยังเงียบและนั่งอยู่ที่เดิม ฝนก็เริ่มตกลงมาแรงเรื่อยๆ ถึงร่มจะคันใหญ่แต่ภูผาก็ยื่นมาให้ผมทั้งหมดจนไหล่เปียกไปซีกหนึ่ง
ผมลุกขึ้นและเดินออกจากร่มตรงไปที่รถ แต่การก้าวเท้าของผมก็ยังช้ากว่าภูผาอยู่ดี
“จะไปไหนต่อ”
“กลับ”
ผมตอบสั้นๆก่อนจะเอนตัวพิงเบาะหลังและมองเม็ดฝนที่ตกกระทบกระจกรถ โชคดีที่คอนโดไม่ได้อยู่ไกลจากโรงพยาบาลมาก ใช้เวลาไม่นานก็มาถึง
เวลาพักของผมหมดลงตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาในห้อง สิ่งที่ขับเคลื่อนพลังชีวิตของผมทั้งหมดคืองานแล้วก็งาน
“ผมต้องการที่ดินตรงนี้ ส่งราคาประมูลมาให้ผมภายในหนึ่งชั่วโมง”
ผมคุยกับเลขาส่วนตัวจบก็วางสายและหันหน้าเข้าหาแล็บท็อปที่วางอยู่บนตัก ผมทำงานจนลืมไปแล้วว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่
ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่ผมจะไม่ต้องว่าง เพราะเมื่อไหร่ที่ผมว่างความคิดของผมก็จะเพี้ยนไปทันที
มันต้องไม่เป็นแบบนั้นและจะไม่มีวันเป็น
ตุ้บ!
แล็บท็อปถูกโยนลงบนเบาะข้างๆก่อนที่ผมจะเอนตัวพิงพนักโซฟาถอนหายใจยาวๆเสียทีหนึ่ง
ในที่สุดการเจรจาธุรกิจก็จบลงพร้อมกับผลลัพธ์ที่ผมเป็นฝ่ายชนะ
ภูผาเข้ามานั่งลงข้างๆพร้อมกับกาแฟดำร้อนๆที่ยื่นมาให้ผม
“ทำงานหนักไปรึเปล่า”
ผมรับกาแฟจากภูผาไปถือไว้ ความร้อนจากถ้วยเซรามิกทำให้มือเย็นๆของผมเริ่มอุ่นสบายขึ้น
“ท่าทางพี่จะชอบงานของพี่เอามากนะ”
“ไม่ได้ชอบ”
ผมตอบไปพร้อมกับยกกาแฟขึ้นจิบ สายตามองสายฝนที่ยังตกปรอยๆอยู่นอกระเบียงที่มีเพียงกระจกบานใหญ่เป็นตัวกั้น เพราะอยู่บนชั้นสูงสุดทำให้มองเห็นวิวข้างนอกเป็นเพียงยอดตึกประปรายกับท้องฟ้ายามกลางคืน หน้าต่างกระจกบานใหญ่มีเม็ดฝนเกาะประปรายแต่ก็ยังสะท้อนภาพของผมกับภูผาที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันในห้องได้ชัดเจน ผมมองเงาที่สะท้อนในกระจก ถึงได้รู้ว่าภูผาเองก็มองผมผ่านกระจกเหมือนกัน
“พี่ไม่ชอบงานของพี่หรอกเหรอ”
“ไม่ได้ชอบ แต่มันเป็นหน้าที่”
“..........”
“หน้าที่ของฉัน ฉันต้องทำมันด้วยตัวเอง”
ผมพูดออกไปก่อนที่ถอนหายใจและวางถ้วยกาแฟลง
“ถ้าเหนื่อยก็พักสักหน่อยเถอะ….ผมจะอยู่เป็นเพื่อน”
“คนอย่างนายใส่ใจคนอื่นเป็นด้วยเหรอ”
“แค่กับพี่คนเดียว…..”
“……..!!!” ผมหันมองหน้าภูผาและภูผาก็มองหน้าผมเหมือนกัน
ทุกคนรู้จักภูผาในฐานะบอดี้การ์ดชั่วคราว แต่สิ่งที่คนพวกนั้นไม่รู้มันมีมากกว่านั้น
แม้แต่ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร
“นี่”
“หืม”
“สถานะของฉันกับนายตอนนี้ มันคืออะไร”
“................”
“ฉันเป็นผู้ชาย นายเองก็เป็นผู้ชาย โอเคสิ่งที่เกิดขึ้นมันอาจเป็นแค่อารมณ์ของเราทั้งคู่ ฉันคิดว่ามันควรจบลงตรงนี้ได้แล้ว คงไม่จำเป็นที่นายจะต้องมาคอยคุ้มกันฉันอีกแล้ว”
“คิดแบบนั้นเหรอ”
“หมายความว่าไง”
ผมไม่ใช่พวกโลกสวยที่จะทำตัวไร้เดียงสายืดเยื้อ ในเมื่อไม่มีความเกี่ยวข้องกันก็ไม่มีความจำเป็นที่ผมต้องอยู่ที่นี่กับคนคนนี้
ภูผาวาดแขนมาเกี่ยวคอผมเข้าไปและจูบมุมปากโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว ผมไม่ได้ขัดขืนเพราะรู้ว่าถึงจะขัดขืนยังไงก็สู้แรงของหมอนี่ไม่ได้
“ผมจะไม่ปล่อยพี่ไปไหน จะผลักไสยังไงผมก็ไม่ไป”
“ทำไม”
“เพราะ.....พี่เป็นคนสำคัญ”
ตึกตักๆๆ
แค่คำพูดที่ออกมาจากปากคนตรงหน้าไม่กี่คำก็ทำเอาหัวใจผมเต้นแรง ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร แต่มาตอนนี้คนที่ทำให้ผมใจเต้นแรงกลับเป็นผู้ชายด้วยกันเนี่ยสิ
“ฉันไม่ใช่คนสำคัญอะไรของนาย เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว”
ผมผลักภูผาออกและลุกออกไปจากโซฟา ตรงเข้าห้องนอนและปิดประตู
ผมทรุดเข่าลงนั่งกับพื้นแผ่นหลังพิงแนบประตู คำพูดของภูผาทำให้ผมใจเต้นแรงไม่ไม่สงบลงง่ายๆ
ความรู้สึกหลายอย่างถาโถมเข้ามาจนผมเวียนหัว
ก๊อกๆ....
“พี่ ผมต้องไปทำงาน มีงานด่วนเข้ามาน่ะ”
“........”
เสียงภูผาเงียบลง ผมไม่ได้ตอบรับคนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของประตู
ผมเปิดประตูออกไปและเจอแค่ห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่า เดินไปที่ประตูก็พบว่าเสื้อแจ๊คเก็ตตัวเก่งที่ภูผาชอบห้อยไว้ใกล้ๆชั้นวางรองเท้าก็หายไปด้วย
ผมเดินย้อนกลับมาที่หน้าต่างและเปิดประตูเดินออกไปที่ระเบียง มองเห็นรถของภูผากำลังแล่นออกไป ท่ามกลางฝนที่ตกลงมาไม่หยุด
เฮ้อ....
ผมถอนหายใจออกมาเสียทีหนึ่งก่อนจะเดินกลับมาทิ้งตัวลงบนโซฟา แก้วกาแฟยังวางอยู่ที่เดิมแต่มันเย็นชืดไปหมดแล้วและผมก็ไม่ได้สนใจจะยกมันขึ้นมาแตะริมฝีปากอีก
สองมือของผมเริ่มสั่นแปลกๆ มันบอกให้รู้ว่าอารมณ์ผมกำลังดิ่งดาวน์ ผมต้องหาอะไรสักอย่างทำเพื่อฆ่าเวลาและสิ่งเดียวที่ผมมีก็คืองาน
ผมเปิดแล็บท็อปหาดูการประมูลที่อสังหาริมทรัพย์สวยๆจนได้ที่ถูกใจก่อนจะส่งเมล์ให้เลาขาประจำตัว
ผมทำมันซ้ำๆและจมอยู่กับสิ่งที่ผมเรียกว่างานจนลืมดูเวลา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเผลอหลับไปเมื่อไหร่
RRRRRRRRRRRR….
โทรศัพท์ที่ผมยังถือไว้ในมือสั่นจนผมสะดุ้งตื่นและกดรับสายอย่างมึนงง และไม่ทันได้สังเกตเบอร์ที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอ
“ฮัลโหล....”
(พี่.......)
“หืม?”
เสียงภูผาขาดช่วงไปแค่นั้น ผมเอาโทรศัพท์แนบหูอยู่สักพักก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาอีกเลย
“เห้ย ถ้านายไม่พูดฉันจะวางละนะ”
ผมเริ่มหงุดหงิด บวกกับอาการสะลึมสะลือของคนที่นอนไม่อิ่ม
แต่ว่าผมกลับรู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล
“ภูผา?”
(..............) ปลายสายเงียบกริบ ไม่นานก็มีเสียงไซเรนดังแทรกเข้ามาพร้อมกับเสียงผู้คนที่ดูจะวุ่นวายกันอยู่
ตึกตักๆๆๆ
หัวใจของผมเต้นรัวทำให้ผมตื่นเต็มตาขึ้นมาทันที
ผมดีดตัวลุก ในมือถือโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปแล้ว มันสั่นจนผมแทบจะควบคุมไม่อยู่
นี่มันอะไร ความรู้สึกเหมือนกับเมื่อสองปีที่แล้วไม่มีผิด
เหมือนตอนที่ผมสูญเสียเคียงดาวไป
ผมพยายามพาตัวเองลุกขึ้นยืนแต่เรี่ยวแรงของผมกลับไม่เหลือพอให้เดินต่อแม้แต่ก้าวเดียว
โครม!
ผมล้มลงไม่ทันระวังจนปัดแก้วกาแฟบนโต๊ะหล่นตามไปด้วย ผมพยายามลุกขึ้นแต่ขาสองข้างกลับไม่มีแรงเลย อีกครั้ง และอีกครั้ง ความขัดใจทำให้ตาสองข้างของผมเริ่มร้อนผ่าวและน้ำตาเริ่มจะรื้นขึ้นมาบดบังภาพตรงหน้าจนโย้เย้
ชึ่บ!
มือข้างหนึ่งยื่นมาตรงหน้าผมประจวบเหมาะที่น้ำตาหยดแรกของผมร่วงเผาะลงบนมือข้างนั้นพอดี
แปะ....
ผมเงยหน้ามองไล่ขึ้นไปหาเจ้าของมือข้างนั้น ภูผาสภาพเปียกชุ่มไปทั้งตัวส่งยิ้มเจื่อนๆมาให้
ไม่มีคำพูดหลุดออกมาจากปากของเราทั้งคู่นอกจากรอยยิ้มเจื่อนบนหน้าของคนตรงหน้าผมที่ดูยังไงก็ตลกไม่ออก ผมรีบหันหน้าหนียกแขนปาดน้ำตาออกไปลวกๆ
“กะ กลับมาแล้วเหรอ”
“อื้ม กลับมาแล้ว”
ภูผาตอบผมสั้นๆก่อนจะคุกเข่าลงมาและกอดผม
“ตกใจมากเหรอ”
“ใครตกใจ ฉันสบายดีหรอก”
ผมรีบตอบกลับแต่ภูผากอดผมแน่นกว่าเดิม ใบหน้าผมซบเข้ากับสาบเสื้อเปียกชุ่มของอีกฝ่ายและมันทำให้ผมได้กลิ่นยาฆ่าเชื้อจนฉุนขึ้นจมูก
ผมรีบดันตัวออกห่างและกระชากสาบเสื้อของภูผาออก คราบเลือดยังเหลือให้เห็นจางๆที่ไหปาร้าและพอเอามือทาบลงบนเสื้อเชิ้ตตัวในของอีกฝ่ายเลือดสีแดงก็ติดมือออกมาจริงๆ
“อึก!”
“เกิดอะไรขึ้น!”
“อ่า แค่บาดเจ็บเล็กน้อยระหว่างปฏิบัติหน้าที่น่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
แน่นอนว่าผมไม่เชื่อ ผมกระชากคอเสื้อภูผาลงมาจนเห็นผ้าปิดแผลปิดทับบนอกและมีเลือดซึมออกมาเป็นวง นี่เหรอที่ว่าเล็กน้อย และเหมือนการกระทำของผมจะแรงไปหน่อย ทำให้ภูผาถึงกับหลุดเสียงร้องออกมาพร้อมกับสีหน้าบิดเบี้ยว
“อึก!”
“ขะ ขอโทษที”
“พี่จะฆ่าผมรึไงเนี่ย เจ็บ”
“น้อยๆหน่อย ใครที่บอกว่าเล็กน้อยล่ะ ห๊ะ!!!”
ผมรีบผลักภูผาออกห่างตัวและลุกขึ้นยืนแต่ก่อนจะได้เดินหนีมือเย็นๆของภูผาก็คว้าข้อมือของผมเอาไว้ก่อน
“ผมขอโทษ ตอนนี้ผมเจ็บจนลุกไม่ไหวแล้ว”
“คิดว่าจะเชื่อไหม”
“ผมเจ็บจริงๆ แถมตอนนี้ก็หนาวมากด้วย”
“ก็ไปจัดการตัวเองซะสิ มานั่งอยู่ทำไม”
“ลุกไม่ไหวครับ”
“......”
“ช่วยผมหน่อย นะๆๆๆ”
เฮ้อ....
สุดท้ายก็ใจอ่อน ผมกลายเป็นคนใจอ่อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
ผมช่วยหาเสื้อผ้าให้และเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ใหม่ เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นรอยแผลเย็บขนาดใหญ่ที่กลางอกของภูผา
“นายเคยผ่าตัดหัวใจมาเหรอ”
“...ปลูกถ่ายหัวใจใหม่น่ะ” ภูผาตอบ
ผมเผลอยกมือลูบรอยแผลนั้นตั้งแต่จุดแรกไล่ลงมาจนสุดความยาว ก่อนจะย้ายมือมาทาบลงบนหน้าอกตำแหน่งที่หัวใจเต้นอยู่ รู้สึกแปลกๆยังไงบอกไม่ถูก ฝ่ามือสัมผัสกับจังหวะหัวใจของอีกฝ่ายหัวใจผมก็พลอยจะเต้นแรงและตื้นตันขึ้นมาเสียดื้อๆ
หมับ...
ภูผาทาบมือลงบนมือของผมและกระชับมันแน่นจนผมรู้สึกเจ็บและรีบดึงมือกลับ
“เดี๋ยวก็เป็นหวัด รีบใส่เสื้อผ้าซะ”
ผมลำล่ำละลักบอกคนตรงหน้าและหยิบเสื้อผ้าชุดเดิมพร้อมกับอุปกรณ์ทำแผลไปเก็บที่เดิม หัวใจที่เต้นรัวเมื่อครู่เริ่มสงบลงแต่มันก็ยังทำให้ผมหายใจไม่ค่อยเป็นจังหวะ
ผมมองตัวเองในกระจกในห้องน้ำ ขอบตาผมยังแดงระเรื่อและออกจะบวมไปสักหน่อย
นึกถึงตอนที่ได้รับโทรศัพท์และได้ยินเสียงไซเรนเข้ามาในสาย หัวใจของผมมันบีบตัวจนผมหมดแรง
มันทำให้ผมนึกถึงตอนที่ผมสูญเสียน้องสาว และมันทำให้ผม.....กลัว
“ฮะ....ฮะๆๆ”
ผมหลุดเสียงหัวเราะแห้งๆออกมา มันแทบจะไม่เป็นเสียงหัวเราะเพราะมันแหบแห้งจนไม่มีใครได้ยิน ผมยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัวและเงยหน้าขึ้นมองกระจกอีกที แต่คราวนี้มีภูผาสะท้อนอยู่ในกระจกด้วย เขาเดินเข้ามาซ้อนกอดผมจากด้านหลังและซบหน้าลงบนไหล่ผม
“ทำอะไร ไปนอนซะ”
“ผมนอนไม่หลับ นอนกับผมหน่อยสิ”
“ไม่นอน ปล่อย”
“พี่นอนกับผมหน่อยสิ”
“บอกว่าไม่นอนไง”
“พี่ไม่นอนผมก็ไม่นอน”
นี่มันอะไรกันเนี่ย ไอ้เด็กบ้านี่
สุดท้ายผมก็ยอมขึ้นเตียงมานอนกับมัน
ภูผานอนตะแคงเพราะยังเจ็บแผลแต่มันก็ยังไม่วายจะกอดผมเอาไว้เหมือนหมอนข้าง นอนไปไม่ถึงสิบนาทีภูผาก็หลับสนิท
“ประเสริฐจริงๆเอาฉันมาเป็นหมอนข้าง”
ผมบ่นกระปอดกระแปดมองใบหน้าของคนที่กำลังหลับ พอดูดีๆแล้วหน้าตาเจ้าหมอนี่ก็หล่อเหลาเอาการ เริ่มสงสัยแล้วสิว่ามันมีแฟนกับเขาบ้างรึเปล่า
แต่ว่าทำไมกันนะ พอคิดเรื่องแบบนี้แล้วในอกผมมันอึดอัดแปลกๆชอบกล
บ้าแล้วธารา แกกำลังเป็นบ้าไปแล้ว
ความง่วงทำให้ผมเคลิ้มจะหลับช้าๆ และหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย
ธารา ฉันคิดถึงพี่จัง......
ฉันจะอยู่กับพี่ตลอดไป.....
เสียงเคียงดาวกำลังพูดกับผม
นี่ผมกำลังฝันอยู่อย่างนั้นสินะ
ธารา...
เธอกำลังเรียกผม..........
ผมสะดุ้งตื่นเพราะมีไอร้อนมาสัมผัสผิว ที่มาของไอร้อนแสบผิวนั้นมาจากคนที่นอนอยู่ข้างๆนี้เอง
ภูผาไข้ขึ้น ตัวร้อนราวกับไฟ
ผมลุกเดินไปเตรียมกะละมังกับผ้ามาเช็ดตัวให้อีกฝ่าย และหาหยุกยาให้กิน เชื่อเขาเลยถ้าอยู่คนเดียวก็คงจะนอนซมแบบนี้ไม่มีใครดูแลสินะ
หลังจากกินยาและหลับไปอีกครั้งภูผาค่อยๆดีขึ้นและตื่นขึ้นมาในช่วงสายของอีกวัน
“ธารา..........”
“ตื่นแล้วเหรอ”
ผมนั่งอยู่ขอบเตียงและเปลี่ยนผ้าเย็นผืนใหม่ให้อีกฝ่ายพอดี ภูผาจับมือผมไปแนบแก้มตัวเองทันที
“เฮ้ย”
“เย็นสบายดีจัง”
“แหงล่ะ มือฉันแช่น้ำเย็นมานี่”
“อืม”
“ปล่อยได้แล้ว”
“ขออยู่แบบนี้อีกหน่อยนะ”
“ฉันจะทำแผลให้ใหม่”
พูดเท่านั้นภูผาจึงได้ยอมปล่อยมือ ผมจัดชุดทำแผลและเปลี่ยนผ้าปิดแผลให้ภูผา รอยแผลที่เหมือนจะถูกของมีคมเฉือนลึกกว้างประมาณสองนิ้ว ดูจะไม่สาหัสแต่ก็ดูจะเจ็บเอาเรื่อง ผมใส่ยาและปิดผ้าพันแผลเรียบร้อย ทว่า สายตาของผมยังไม่วายจะมองดูรอยผ่าเย็บกลางอกของภูผา
ความสงสัยนำพาให้ผมอ้าปากถามออกไป
“นาย....เปลี่ยนหัวใจใหม่เมื่อไหร่เหรอ”
“2 ที่แล้ว”
ภูผาตอบผมพร้อมหันหน้าไปอีกทาง เหมือนกำลังหลบสายตาผม การกระทำไม่เหมือนกับคนที่ผมรู้จักเลยสักนิด ผมอยากรุ้มากกว่าคำตอบสั้นๆเมื่อครู่ แต่ดูท่าเจ้าตัวจะไม่อยากพูดผมจึงเลือกจะเงียบไปดีกว่า
“อยากให้ผมเล่าให้ฟังไหม”
“เรื่องอะไร”
“เรื่องหัวใจใหม่ของผม”
“ฉันไม่อยากรู้”
“ฮะๆๆ หน้าพี่มันฟ้องซะขนาดนั้น”
“เฮอะ!”
ก็จริงที่ผมอยากรู้แต่มันสำคัญอะไร ในเมื่อผมไม่ได้รับประโยชน์อะไรจากมัน
“พักผ่อนต่ออีกหน่อยเถอะ”
ผมเตรียมจะลุกออกไปแต่ภูผาคว้าข้อมือผมและดึงให้กลับลงไปนั่งเหมือนเดิม สีหน้าของภูผาเหมือนจะอยากบอกอะไรผม
ผมถอนหายใจและยกมือวางทับกับมือข้างนั้นอีกที
“ถ้าทำให้สบายใจก็เล่ามา”
“พยุงผมนั่งหน่อย”
“ได้คืบจะเอาศอกรึไง”
ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นสุดท้ายผมก็ยอมพยุงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นนั่งพิงหมอนที่จัดไว้ตรงหัวเตียง ภูผามองหน้าผม สีหน้าและแววตาของเขาดูจะเศร้ายังไงชอบกล
“หัวใจดวงนี้มีคนให้ผมมาน่ะ”
“อืม”
“สองปีก่อนที่อเมริกา เธอประสบอุบัติเหตุ แต่ในช่วงเวลาสุดท้ายของลมหายใจเธอต้องการบริจาคอวัยวะ และหัวใจดวงนั้นของเธอก็ถูกเปลี่ยนถ่ายให้กับผมที่กำลังจะตาย.....ผมเป็นหนี้ชีวิตเธอ”
ผมนั่งฟังคำพูดของภูผา แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งฟังหัวใจของผมยิ่งเต้นแรง
“ตลอดสองปีที่ผ่านมาผมไปเยี่ยมเธอ ไปหาครอบครัวของเธอ และผมก็ตามหาคนสำคัญของเธอ ผมต้องการตอบแทนในสิ่งที่เธอให้กับผม ด้วยการดูแลคนสำคัญของเธอคนนั้นให้ดีที่สุด”
“นายตามหาคนคเดียวท่ามกลางคนทั้งโลกไม่ได้หรอก...นายจะรู้จักคนที่ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าค่าตาได้ยังไง”
ไม่รู้ทำไมผมถึงได้พูดออกไปแบบนั้น ในขณะที่หัวใจของผมยังเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
ภูผามองหน้าผม แววตาคู่นั้นที่จ้องมาให้ความรู้สึกยินดีและเจ็บปวดในคราวเดียวกัน
"คนคนนั้น......อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้แล้วนี่ไง"
ตึกตักๆๆๆ........