God’s blessings (พรจากพระเจ้า)

[อดีตของเรเชล10ปีก่อน]
 
  ฉันเกิดในดินแดนตะวันออกไกลและครอบครัวของฉันทำงานเกี่ยวกับดนตรีทุกคน ยกเว้นพี่สาวที่ทำงานพยาบาลเลยย้ายออกจากบ้านนี้ไป. ส่วนฉันมีความฝันอยากเป็นแดนซ์เซอร์แบบพี่ชายและฉันก็เชื่อว่าฉันสามารถทำมันได้ หากไม่ได้เข้ามาเล่นเกมบ้าๆนี่
 
พี่ชาย:เรเชล หนูน่ะจะต้องเป็นแดนซ์เซอร์ที่สุดยอดกว่าพี่ได้แน่นอน
 
เรเชล:ทำไมอ่ะ พี่ชายเต้นไม่ได้แล้วหยอ?
 
พี่ชาย:อืม เป็นโรคหัวใจน่ะ. แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ! พี่จะคอยสนุนเธอในฐานะโค้ชเอง!
 
เรเชล:เย้ ขอบคุณค่าาา ยิ้มดีใจ///
 
เมื่อก่อนฉันเคยเป็นเด็กที่สดใสมากกว่านี้ พี่ชายของฉันคือคนที่เป็นทุกอย่างเพราะแม้แต่พ่อแม่ก็ยังไม่สนใจฉันเลยแต่ทว่าวันสุดท้ายที่ได้เจอหน้าพี่ก็มาถึง
 
กลุ่มก่อการร้ายที่อ้างตัวว่าเป็นผู้ถูกเลือกโดยพระเจ้า เข้ามาบุกโจมตีบ้านของเราตอนที่พ่อกับแม่ไม่อยู่. พวกมันบุกมาถึงห้องโถงใหญ่ที่เรามักจะเต้นด้วยกัน
 
กลุ่มก่อการร้าย:แกคือ”โอดีน”เองสินะ
 
พี่ชาย:ยื่นลูกบาศก์มิติให้เรเชล///
 
พี่ชาย:กระซิบ/// ฟังนะ ถือมันมันไว้สักพักแล้วมันจะพาหนูไปหาพี่สาวเอง
 
เรเชล:แล้วพี่ล่—
 
[เรเชลถูกเทเลพอต]
 
กลุ่มก่อการร้าย:แกน่ะ เป็นถึงอดีตโปรเพลย์เยอร์แท้ๆ. แต่กลับเลือกที่จะอยู่อย่างสงบโดยที่ไม่ทำอะไรเลยเนี่ยนะ?
 
โอดีน:ถอนหายใจ//
 
กลุ่มก่อการร้าย:เราจะขอรับ”ลูกแก้วแห่งปัญญา”ไปล่ะนะ
 
พี่ชาย:ถ้าทำได้ก็ลองดูสิ
 
พี่ชาย:Extra skill:Gungnir
 
โอดินใช้หอกกุงเนียร์แกว่งปัดกระสุนรอบๆตัว แต่ด้วยร่างกายที่โรยราลงจากโรคหัวใจ. ทำให้เขาพลาดถูกยิงที่ขาทั้ง2ข้าง
 
กลุ่มก่อการร้าย:ยุคของแกมันหมดลงแล้วล่ะ55
 
โอดิน:ชูนิ้วกลางใส่ผู้ก่อการร้ายพร้อมยิ้มแบบโรคจิต///
 
ห่าฝนกระสุนจากทั่วทุกสารทิศพุ่งตรงไปยังร่างของโอดิน ทำให้เขาเสียชีวิตในทันที.
 
[เรเชลที่ถูกเทเลพอตมาที่โรงพยาบาลxxx]
 
เรเชล:ที่นี่…ที่ไหนกัน…………
 
จู่ๆก็มีพี่สาวพยาบาลวิ่งเข้ามาหาเรเชล
 
พยาบาล:เรเชล! มาทำอะไรที่นี่?
 
เรเชล:ทำหน้าช็อค/// พี่ราเชล……พี่ชายเขา…
 
พี่ราเชลจึงพาฉันกลับไปที่บ้านแต่…บ้านของเรา…กลายเป็นเศษซากไปแล้ว
 
เรเชล:ร้องไห้หนักมากจนล้มลง///
 
ราเชล:กอดเรเชล/// (พี่เค้าถ่วงเวลาให้เรเชลอย่างงั้นหรอ)
 
สองพี่น้องกอดกันและได้แต่มองดูบ้านของตัวเองค่อยๆหายไปกับกองเพลิงอย่างช้าๆ
 
[เช้าวันต่อมา]
 
-ข่าว-
 
เหตุไฟไหม้คฤหาสน์หรูแห่งหนึ่ง พบศพผู้เสียชีวิต15คนคาดว่า11คนที่ถูกยิงเป็นคนรับใช้ ส่วนศพที่เหลือเป็นพี่น้องกันโดยเฉพาะศพที่ดูเหมือนจะเป็นพี่ใหญ่ของบ้าน ถูกฝนกระสุนจนไม่เหลือเค้าโครงร่างกายเดิม คาดว่าน่าจะเป็นรอม อีวาน.  ดาวรุ่ง นักเต้นที่เพิ่งออกจากวงxxxไปด้วยปัญหาโรคหัวใจ ในส่วนของสาเหตุนั้นเจ้าหน้าที่ทุกคนคาดว่าน่าจะเป็นกลุ่มลิทธิหัวรุนแรงที่กำลังก่อการร้ายไปทั่วโลกในตอนนี้ บลาๆ~~
 
ตั้งแต่วันนั้นฉันจึงย้ายมาอยู่กับพี่ราเชลและสิ่งที่เรียกว่า”รอยยิ้ม”ก็หายไปจากชีวิตของฉัน
จนกระทั่งคืนหนึ่งได้มีเสียงปริศนาเข้ามากระซิบว่า”เธออยากจะเจอพี่ชายอีกครั้งมั้ยล่ะ?”
 
รู้สึกตัวอีกที ฉันก็รู้สึกเหมือนล่องลอยบนอวกาศพร้อมกับพลังงานที่ขาวที่เรียกตัวเองว่าGm
 
Gm:เสียใจกับพี่ชายของเธอด้วยนะ
 
เรเชล:เมื่อกี้เป็นเสียงของคุณเองหรอ?
 
Gm:ช่ายย ตอนนี้เธอคือผู้เล่นใหม่นะ
 
เรเชล:หมายความว่าไงกัน…
 
Gm:เธอกำลังจะเล่นเกมแนวเอาชีวิตรอดอยู่ยังไงล่ะ~
 
Gm:แต่ฉันจะให้God’s blessing(พรจากพระเจ้า)กับเธอละกัน
 
เรเชล:แล้ว ฉันจะพบพี่ชายได้ยังไง?
 
Gm:แค่ทำภารกิจต่อไปเรื่อยๆ แต่ถ้าเธอไม่ทำคงรู้ๆกันนะ?
 
เรเชล:คุณให้พรฉัน เพราะสงสารหรอ?
 
Gm:……… ไม่ใช่หรอก. แค่บังเอิญสุ่มได้น่ะ
 
Gm:มันน่าเบื่อนะ ถ้ามี แต่พวกคนดีที่ได้พลังเนี่ย~
 
เรเชล:คุณมันไม่น่าเชื่อถือ!
 
Gm:ยิ้ม// งั้นก็ลองดูละกัน
 
[Gmดีดนิ้วและเรเชลตื่นจากฝัน]
 
[ตัดภาพมาปัจจุบัน เรเชลที่กำลังยืนเหม่อบนยอดตึกสูง]
 
เรเชล:……… ยืนเงียบและทำหน้าปลง//
 
เรเชล:ขอโทษค่ะ ตอนนี้ฉันไม่มีมณีหรอกนะ
 
เรเชลพูดกับบุคคลปริศนาที่เดินมาอยู่ด้านหลังของเธอ
 
??:นี่คือคำแรกที่ทักทายเพื่อนเก่าหรอ?…ใจร้ายจังเลยน้า~
 
เรเชล:คิดว่าฉันจะลืมสิ่งที่รุ่นพี่ทำกับพวกฉันเมื่อปีก่อนได้หรอคะ? รุ่นพี่มาร์
 
มาร์:เธอเปลี่ยนไปเยอะนะเนี่ย โดนผีรอมเข้าสิงแล้วหรอ?
 
เรเชล:ถ้าเป็นพี่ชายล่ะก็ รุ่นพี่คงจะถูกเขาจัดการไปตั้งนานแล้วล่ะ
 
มาร์:เหอะ! ตอนนี้ฉันแกร่งกว่าเมื่อก่อนแล้วย่ะ!!
 
มาร์:ด้วยพลังBrahma(พระพรหม) ทำให้ฉันสามารถสรรสร้างทุกสิ่งที่ฉันต้องการได้ แม้กระทั่งเงิน. ถึงมันจะมีข้อจำกัดก็เถอะ~
 
เรเชล:มองแรง//
 
มาร์:ตั้งแต่วันนั้น…เรายังไม่ได้ตัดสินกันเลยสินะ แสยะยิ้ม//
 
เรเชลและมาร์ยืนมองหน้ากันสักพักพร้อมกับสายลมอันเงียบเชียบ
 
[ขณะเดียวกัน ณ มิติห่างความว่างเปล่า]
 
Gm:นี่แหละคือเหตุผลที่ฉันอัพเดทแพท โดยการ”บัพ”พวกนายยังไงล่ะ!!
 
Gm:เอาล่ะ!…เหล่าผู้ถูกเลือกเอ๋ย จงห้ำหั่นกันเองซะเถอะ!
 
Gm:ถึงจะมีคู่ที่น่าเบื่อไปหน่อยอ่ะนะ……
 
Gm:มองไปที่ชานเมือง ตำแหน่งของไทเลอร์และซุอาโนะโอ//
 
Gm:แต่ก็ช่างเหอะ!! ยังมีคู่ที่น่าสนใจอยู่~
 
Gm:มองไปที่การต่อสู้ของเรเชลและมาร์//
 
[ตัดมาที่เรเชลและมาร์]
 
เรเชล:Extra skill:Mjolnir/Passive skill:Odin’s force//
 
เรเชล:พุ่งไปต่อยมาร์ ทำให้เกิดระเบิดสายฟ้าอย่างรุนแรง//
 
มาร์:กระโดดหลบ//
 
มาร์:สร้างมิสไซต์6ลูกโจมตีใส่เรเชล// จมไปกับซากตึกซะ!
 
เรเชล:ฟาดค้อนโยเนียร์ใส่มิสไซต์ ทำให้ค้อนหายไป//
 
มาร์:ที่ผ่านมาเธอคงพยายามไม่ฝึกพลังนี้เพราะว่าไม่ต้องการที่จะสู้สินะ!
 
มาร์:พุ่งเข้าไปเตะเรเชลกระเด็นไปตึกอีกหลังหนึ่ง//
 
เรเชล:กระอักเลือด//
 
เรเชล:หนวก…หูน่า……
 
เรเชล:นึกถึงหน้าพี่ชายและไทเลอร์// (ฉันขอโทษ)
 
มาร์:พุ่งเข้ามารัวหมัดใส่เรเชล จนเรเชลกระเด็นไปไกล//
 
เรเชล:(จริงอยู่ที่ผู้ถูกเลือกจะมีพลังมากกว่าคนปกติ แต่ยัยนี่แรงเยอะกว่าผู้ชายอีก!)
 
มาร์:มีดีแค่นี้เองหรอ55 เธอตอนนี้ตอนนี้เหมือนไอ้รอมชะมัด!
 
มาร์:สร้างปืนยิงระเบิด ยิงใส่เรเชล// ทำให้ฉันคนนี้สนุกหน่อยสิ!
 
เรเชล:ยิงสายฟ้าใส่กระสุนระเบิด//
 
เรเชล:(ยัยนี่ไม่ได้โม้)
 
มาร์:สร้างมินิกันพร้อมกับค่อยๆเดินไปหาเรเชล//
 
มาร์:สถานการณ์นี้คุ้นๆมั้ย55
 
มาร์:ฉันจะทำให้ศพของเธอเป็นเหมือนพี่ของเธอเลย~
 
เรเชล:(จริงอยู่ที่เรามีUltimate skill แต่เราไม่สามารถชนะยัยนี่ได้ทั้งเรื่องพลังและกายภาพ)
 
เรเชล:มองแรง//
 
มาร์:งั้นก็~บ๊ายบาย~~  สาดฝนกระสุนใส่เรเชล//
 
เรเชล:สร้างบาเรียสายฟ้าขึ้นมาป้องกันตัวเอง//
 
มาร์:(ยัยเด็กนี่ ใช้สายฟ้าสร้างสนามแม่เหล็กขนาดย่อมเพื่อกันกระสุนอย่างงั้นหรอ?!)
 
มาร์:ยิงจนกระสุนหมด// เธอนี่ตายยากตายเย็นจังนะ
 
เรเชล:ล้มคุกเข่าคง// ถึงฆ่าฉันไปตอนนี้ก็ไม่ได้อะไรหรอกค่ะเพราะฉันไม่มีมณีหรอก
 
มาร์:สร้างดาบคาตานะ// ได้สิ หัวของเธอไง!
 
มาร์กำลังตั้งดาบเพื่อเตรียมตัดหัวของเรเชล จากนั้นก็มีเสียงของตาลุงคนหนึ่งดังขึ้นมา
 
เรน:อ๊ะ เจอแล้วๆ. นี่ก็คือเม็ดที่5สินะ
 
มาร์:เน่คุณลุง ที่บ้านไม่เคยสอนหรอว่าอย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่นน่ะ
 
เรน:อะไรกันฉันแค่มาตามหามณีเองนะ เพราะฉันหายจากการบาดเจ็บน่ะ!
 
มาร์:นี่กวนTeenหรอ?!
 
เรเชล:(คนๆนี้คือเรนผู้ใช้พลัง”Gaia”(เทพีไกอา)งั้นหรอ!?)
 
เรน:มองเรเชล// เพื่อนกันต้องรักกันเข้าไว้สิ.
 
เรน:ทำร้ายเพื่อนแบบนี้ เป็น-เด็ก-ไม่-ดี-เลย-นะ?
 
มาร์:พุ่งเข้าไปฟันรัวๆ// เป็นแค่ไอ้แก่อย่าปากดีไปหน่อยเลยน่า!
 
เรน:หลบ// เห้อ~ ฉันไม่อยากทำร้ายเด็กผู้หญิงหรอกนะ
 
เรน:จับแขนมาร์แล้วเขวี้ยงใส่กำแพง
 
มาร์:อั๊ก!! (อย่าบอกนะว่าหมอนี่คือ?!)
 
เรน:อย่างเธอน่ะ แค่มือเปล่าก็เหลือเฟือแล้ว
 
จู่ๆก็มีน้ำวนรอบๆตัวของมาร์
 
มาร์:ยิ้ม// อดอล์ฟ…ทำสำเร็จแล้วสินะ
 
มาร์:คราวหน้า ฉันจะตัดหัวของเธอมาให้ได้!
 
มาร์:ระวังตัวไว้ให้ดีล่ะ~
 
มาร์ถูกน้ำวนของอดอล์ฟดูดหายไป ทิ้งให้เรเชลเกิดอาการโล่งอก
 
เรน:เอ้า! ดื่มซะ
 
เรน:โยนยาเร่งการฟื้นฟูให้//
 
เรเชล:ทำไมถึงมาช่วยฉันล่ะ?
 
เรน:ฉันแค่บังเอิญ…นึกถึงลูกสาวตัวเองเฉยๆน่ะ
 
เรน:นึกถึงลูกสาวตัวเอง//
 
เรน:ว่าแต่เพื่อนเธออีกคนล่ะ อยู่ไหนหรอ?
 
เรเชล:เขา…ใช้ลูกบาศก์มิติเทเลพอตไปที่ไหนสักที่……พร้อมกับซุซาโนะโอ
 
เรน:……
 
เรน:ฉันสามารถช่วยเธอตามหาเขาได้นะ แต่ทำใจไว้ด้วยล่ะ
 
เรเชล:(คนๆนี้เป็นผู้ใหญ่ที่น่าพึ่งพาได้แฮะ)
 
เรน:เพราะฉันสามารถรู้ตำแหน่งของพวกนั้นได้ตราบที่พวกนั้นยังยืนบนดินอยู่
 
เรน:แต่ก็ไม่มั่นใจว่า เพื่อนของเธอจะเอาชนะซุอาโนะโอที่เป็นระดับเดียวกับฉันได้รึเปล่านะ
 
เรเชล:ฉันจะไปค่ะ!
 
เรน:(รอม ถ้าวันนั้นฉันไปช่วยนายได้ทัน. ทุกสิ่งทุกอย่างมันคงจะดีกว่านี้สินะ)
 
[ชานเมือง]
 
ซุซาโนะโอ:เอาเท้าเขี่ยคางไทเลอร์//
 
ซุซาโนะโอ:อ่อนชะมัด~ อุตส่าห์ทรมานเล่นเพราะชอบความใจสู้ของแกนะเนี่ย~~
 
ไทเลอร์:(เจ็บ…… เจ็บไปหมด…อะไรกันความรู้สึกแบบนี้)
 
ไทเลอร์:(สติของเราเลือนลางตั้งแต่นิ้วโดนตัดครบหมดทุกนิ้ว)
 
ไทเลอร์:(อุโมงค์แสงนี่มันอะไรกัน……?)
 
ไทเลอร์:(อย่างกับคนใกล้ตายเลยแฮะ…)
 
[เข้าสู่โลกแห่งความฝันของไทเลอร์]
 
ไทเลอร์:แม่ฮะๆ พรสรรค์คืออะไรหรอฮะ?
 
แม่:ความสามารถพิเศษที่คนเราทุกคนมีมาตั้งแต่เกิดไงจ๊ะ
 
ไทเลอร์:แล้วทำไมผมถึงไม่มีมันหรอฮะ?
 
แม่:นี่ไทเลอร์ ลูกเคยได้ยินหรือเปล่าว่า ทุกอย่างมีราคาที่ต้องจ่ายน่ะ
 
ไทเลอร์:ทำหน้างง//
 
แม่:บางครั้งพรสวรรค์ก็ไม่ต่างอะไรจากคำสาป
 
แม่:เพราะเราต้องสูญเสียหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อที่จะได้มันมายังไงล่ะ
 
แม่:ดังนั้น ฟังนะไทเลอร์
 
แม่:การที่ลูกไม่มีมัน คือการที่ลูกไม่มีคำสาปยังไงล่ะ
 
แม่:จุดนั้นแหละ คือพรสรรค์ของลูก เข้าใจนะ?
 
แม่:ยิ้ม//
 
[ปัจจุบัน]
 
ซุซาโนะโอ:ยิงกระสุนลมทะลุตัวไทเลอร์//
 
ไทเลอร์:น้ำตาไหล//
 
ซุซาโนะโอ:แค่ใจสู้อย่างเดียวน่ะ ไม่พอหรอกนะ55
 
ซุซาโนะโอ:เดี๋ยวชั้นจะส่งพวกนั้นตามนายไปเอง
 
ซุซาโนะโอ:ดังนั้นไม่ต้องกลัวเหงาหรอกนะ~
 
ไทเลอร์:(ไม่รู้สึกเจ็บเลยแฮะ)
 
ไทเลอร์:(แต่หนาว……และง่วงมาก…)
 
ไทเลอร์:(นี่หรอ…รสชาติของ…ความตาย…)
 
[เสียงปริศนาแทรกเข้ามาในหัวไทเลอร์]
 
???:นี่ยังไม่ใช่เวลาของนาย ไอ่หนู
 
ไทเลอร์:ใคร…กันน่ะ
 
???:ให้ชั้นช่วยนาย เอามั้ยล่ะ?
 
ไทเลอร์:สภาพ…แบบนี้เนี่ยนะ……
 
ไทเลอร์:แล้ว…ทำไม…ต้อง…เป็นฉัน?
 
???:เพราะนายสามารถจบเกมบ้าๆนี้ได้!
 
???:รายละเอียดอย่างอื่น เดี๋ยวนายค่อยๆจะจำได้เองหลังจากที่ได้รับผลจากUltimate skillของฉัน
 
ไทเลอร์:คุณคือ…ผู้ถูกเลือก…ที่อยู่ในภารกิจนี้?
 
???:ใช่ พลังของฉันคือ Anubis(อนุบิส)
 
อนุบิส:จากนี้ไปนายจะต้องเก่งขึ้นอย่างแน่นอน
 
อนุบิส:ขอให้โชคดีล่ะ ไอ่หนุ่ม!
 
[โลกปัจจุบัน]
 
ซุซาโนะโอกำลังเดินไปจากซากศพของไซเลอร์
 
เพลิงสีดำค่อยๆไหม้ทั่วร่างกายของไทเลอร์และร่างกายของเขากำลังฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว
 
ซุซาโนะโอ:ชิ! พวกแมลงช่วยกันอีกแล้วหรอ!?
 
ซุซาโนะโอ:รัวกระสุนลมใส่ไทเลอร์//
 
ไทเลอร์:ยืนอยู่ข้างหลังซุซาโนะโอ// ลมของแกมันโคตรช้าเลยว่ะ~
 
ซุซาโนะโอ:มีแผลมีดบาดขึ้นที่แก้ม// (หมอนี่ฟันเราตอนที่พุ่งมายืนข้างหลังเราหรอ?!)
 
ซุซาโนะโอ:ปล่อยพายุใบมีดออกจากรอบตัว// แก!!!!
 
ไทเลอร์:พุ่งเข้าไปต่อยหน้าซุซาโนะโอกระเด็น// แสยะยิ้ม//
 
ซุซาโนะ:ฉันจะฆ่าแกๆๆๆๆ ฆ่าๆๆๆ!
 
ซุซาโนะโอะ:Ultimate skill:typhoon extreme !
 
Ultimate skillของซุซาโนะโอ ส่งผลให้พื้นที่โดยรอบเต็มไปด้วยพายุที่รุนแรง
 
ซุซาโนะโอ:ปล่อยพายุใส่ไทเลอร์//
 
ไทเลอร์:พุ่งหลบ//
 
ซุซาโนะโอ:โดดถีบแขนไทเลอร์หักจนตัวกระแทกพื้น//
 
ไทเลอร์:ลุกขึ้นมาเอาหัวโขก//
 
ซุซาโนะโอ:ต่อยหมัดพายุใส่ไทเลอร์จนกระเด็นไปบนยอดหอคอย//
 
ซุซาโนะโอ:บินไปซ้ำต่อ//
 
ไทเลอร์:ฟื้นฟูแขน// นี่คือพลังทั้งหมดของแกสินะ?
 
ไทเลอร์:ทีนี้ตาฉันบ้างล่ะนะ~
 
ไทเลอร์:Ultimate skill:infinite vision
 
ไทเลอร์:โดดหลบ//
 
ซุซาโนะโอ:(หมอนี่จับการเคลื่อนไหวได้หมดทุกอย่างเลยหรอ?!)
 
ซุซาโนะโอะ:ยิงพายุยักษ์3ลูกใส่ไทเลอร์จนกระเด็นขึ้นไปท้องฟ้า//
 
ซุซาโนะโอะ:บินขึ้นไปรัวหมดพายุ ส่งผลให้เมฆบนฟ้าแหวกเป็นวงกว้าง//
 
ไทเลอร์:รับหมัดได้แล้วต่อยสวน//
 
ซุซาโนะโอ:กระเด็นลงไปจนเกือบถึงพื้น//
 
ซุซาโนะโอ:พุ่งขึ้นไปเข่าลอยใส่ไทเลอร์//
 
ซุซาโนะโอ:บินขึ้นมาข้างบนพร้อมกับง้างหมัดพายุที่ลูกใหญ่ที่สุด//
 
ไทเลอร์:บิดหมัดของซุซาโนะโอจนประเด็นตกลงไปบนพื้นเอง//
 
ซุซาโนะโอ:(นี่เรา?! แพ้อีกแล้วหรอ?!)
 
ไทเลอร์:โดดลงมาเหยียบกลางหลัง//
 
ซุซาโนะโอ:ร้องด้วยความเจ็บปวด//
 
ไทเลอร์:ก่อนที่จะเอามณีของแกไป
 
ไทเลอร์:แสยะยิ้ม// ขอเอาคืนจากที่โดนก่อนละกัน~
 
ซุซาโนะโอ:อ๊ากกก!! โดนหักนิ้วชี้ขวา//
 
ซุซาโนะโอถูกไทเลอร์ทรมานเล่นจนเสียชีวิตจากการที่ร่างกายทนกับความเจ็บปวดไม่ไหว
 
[5นาทีต่อมา ณ ตรอกแห่งหนึ่ง]
 
ไทเลอร์:(นอกจากมณี4เม็ดของเจ้านั่น แถวนี้ไม่มีอีกเลยหรอเนี่ย)
 
เรเชล:ไทเลอร์!
 
ไทเลอร์:ระ…เรเชล? ละก็…ใครน่ะ
 
เรน:ยกมือทักทาย//
 
เรเชล:วิ่งเข้าไปหาไทเลอร์//
 
ไทเลอร์:(เธอจะคงไม่ได้วิ่งเข้ามากอดหรอกใช่มั้ย?)
 
เรเชล:วิ่งเข้ามาต่อยลิ้นปี่//
 
ไทเลอร์:อั๊ก! ยัยบ้—
 
เรเชล:เอาหัวซบอกไทเลอร์//
 
เรเชล:พึมพำ// ทีหลังอย่าพูดอะไรแบบนั้นอีกนะ…
 
ไทเลอร์:(หา?!)
 
เรน:(ม.ปลายนี่ดีจังเลยนะ)
 
จากนั้นไทเลอร์และเรเชลก็ได้นั่งพูดคุยเรื่องราวต่างๆกับเรน ชายวัยกลางคนที่ต้องการจะช่วยเหลือทั้งคู่โดยที่ไม่ทราบเหตุผล จนกระทั่งพวกเขาสามารถเก็บมณีได้ครบแล้วกลับสู่มิติเดิมเป็นอันจบเกม
 
 
 
-ผลการแข่งขัน-
 
Winner   ไทเลอร์ -Heimdall
               อดอล์ฟ-Poseidon
               เรน-Gaia
               มาร์-Brahma
               เรเชล-Thor
               มิเกล-Amaterasu
               
 
-END-