เกิดใหม่ทั้งทีดันได้อาชีพแปลกๆมาซะงั้น!!

เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นไม่นาน
" เดี๋ยวจะขอข้อมูลตำแหน่งถัดไปจากเดโมสักครู่ครับ " ไทกะหันไปบอกคนอื่นๆในทีมของเขา
" ทุกคนยังไหวกันอยู่ใช่ไหม " โรสหันไปถามคนอื่นๆ
คนอื่นในทีมดูเหนื่อยกันมากๆแล้ว แต่ก็ยังจะขอสู้ต่อ
" ตำแหน่งกำลังจะมาเป็นควันสีน้ำเงินครับ!! " ไทกะแจ้งให้ทุกคนทราบ
แต่เมื่อโรสได้เห็นตำแหน่งของก็รีบวิ่งออกไปก่อนทันที
" เดี๋ยวสิ...คุณโรส!!...นี่ทีมไทกะ!กำลังไปที่จุดสีน้ำเงิน ขอข้อมูลเป้าหมายด้วย " ไทกะพูดไปยังหูฟังแล้วรีบวิ่งตาม
โรสไปที่จุดสีน้ำเงิน
ณ จุดสีน้ำเงินบริเวณคฤหาสน์ตระกูลโรซาเรีย
" เดี๋ยวก่อนคุณโรส รอคนอื่นในทีมด้วย!!" ไทกะรีบวิ่งตามโรสที่วิ่งนำมา
แล้วไทกะก็ต้องตกใจกับภาพที่ได้เห็น รากของกุหลาบแผ่ขยายไปทั่วบริเวณมีคนถูกจับไว้จำนวนมาก แล้วคนที่ยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ก็มีสถานะคลุ้มคลั่งขั้นสุดท้ายแล้ว
" นั่นมัน... " ไทกะพูดขึ้น
" ผู้หญิงคนนั้นคือผู้นำตระกูลโรซาเรีย...แม่ฉันเอง " โรสพูด
" ไม่ได้การ!ผมจะรีบติดต่อเดโม ทุกคนเตรียมถอยก่อน " ไทกะรีบบอกคนอื่นๆ
แต่ทันใดนั้น!! รากไม้ก็พันสมาชิกทุกคนไว้ทำให้ทุกคนไม่สามารถขยับตัวได้
" อั๊ก...เดี๋ยวก่อนคุณโรส...ทำแบบนั้นไม่ได้นะ...นั้นไม่ใช่แม่คุณอีกแล้ว... " ไทกะพูดด้วยเสียงอิดโรย
โรสได้ใช้รากของกุหลาบทำลายหูฟังของไทกะทิ้งไป
" พวกนายไม่เข้าใจหรอก นั่นหน่ะแม่ของฉันเองยังไงฉันก็จำได้ คุณแม่จำหนูได้ใช่ไหมคะ โรสเองค่ะคุณแม่... "
โรสเดินเข้าหาแม่ของเธอที่คลุ้มคลั่งอยู่
" อย่านะ!! นั้นไม่ใช่แม่คุณอีกแล้ว ตั้งสติหน่อยโรส!! " ไทกะพยายามตะโกนให้โรสฟังในสภาพโดนรากกุหลาบรัดแน่นขึ้น
.
.
.
ย้อนกลับในตอนอธิบายแผน
" ทำไมเราถึงช่วยได้แต่คนติดเชื้อที่มีออร่าสีดำล่ะถ้าเป็นออร่าสีแดงแล้วทำอะไรไม่ได้เลยหรอ " โรสถามเดโม
" คิดว่าเป็นไปไม่ได้เลย ออร่าสีแดงจะแตกต่างจากสีดำโดยสิ้นเชิง ออร่าสีดำทำให้คนที่มีเกิดอาการคุ้มคลั่งเฉยๆ แต่ออร่าสีแดงนั้นมันจะควบคุมคนๆนั้นไปเลย โดยทำลายสมอง เส้นประสาทต่างๆ เพื่อควบควมคุมร่างกาย คนที่ติดเชื้อจนออร่าเปลี่ยนเป็นสีแดงไม่ต่างอะไรกับคนตายหรอกนะ " เดโมอธิบาย
" แต่ถ้าใช้เวทรักษาระดับสูงๆก็น่าจะพอทำอะไรได้บ้างสิ " โรสพูดแล้วมองไปทางออก้า
" คุณรู้รึเปล่าว่าอะไรเป็นตัววัดว่านักบวชแห่งความรักจะสามารถรักษาคนๆหนึ่งได้ " เดโมถามโรส
" ความรักที่มีต่อคนรักษาใช่ไหมล่ะ " โรสตอบเดโม
" ไม่ได้มีแค่นั้นหรอกนะมันยังมีปัจจัยหนึ่ง " เดโมพูด
" อีกปัจจัย? " โรสทำหน้าสงสัย
" ความรู้สึกของคนที่รักษายังไงล่ะ คนที่ได้รับการรักษาจะต้องมีความรู้สึกตอบรับกลับเวทของนักบวชแห่งความรักด้วยถ้าจะสรุปให้เข้าใจง่ายๆ คนตายหน่ะโต้ตอบอะไรไม่ได้แล้วยังไงล่ะ... " เดโมพูด
.
.
.
" เธอผิดแล้วล่ะเดโม แม่ของฉันยังไม่ตาย...เธอยืนต่อหน้าฉันนี่ยังไงเล่า...แม่ของฉันหน่ะ " โรสพูดทั้งน้ำตา
จากนั้นแม่ของเธอที่คลุ้มคลั่งก็กำลังใช้รากกุหลาบทำเป็นดาบเพื่อที่จะแทงโรส
เป้ง!! (เสียงรากกุหลาบชนเข้ากับโล่ของไทกะ)
" หลบไป!! ตรงนี้ผมรับมือเอง " ไทกะกระโดดเข้ามาช่วยโรสไว้ได้ทัน
.
.
.
เรื่องราวในอดีตของโรส
ณ สวนกุหลาบในบริเวณคฤหาสน์ตระกูลโรซาเรีย
" คุณแม่คะๆ " โรสตัวน้อยมีคำถามกับคุณแม่ของเธอ
" มีอะไรหรอจ๊ะโรส " แม่ของเธอถาม
" คุณแม่กำลังทำอะไรอยู่หรอคะ " โรสถาม
" กำลังดูแลคุณกุหลาบอยู่จ้า " แม่ของโรสตอบ
" ทำไมถึงต้องดูแลคุณกุหลาบด้วยล่ะคะ " โรสถามต่อ
" เพื่อให้คุณกุหลาบมีดอกที่สวยงามยังไงล่ะ จะต้องดูแลทั้งดิน การลดน้ำ อุณหภูมิ และอีกหลายๆอย่างด้วยการเอาใจใส่ โอนโยน เพื่อให้คุณกุหลาบมีดอกที่สวยงาม " แม่ของโรสอธิบาย
" ดูคุณแม่จะชอบคุณกุหลาบมากๆเลยนะคะ " โรสพูด
" ก็เหมือนกับลูกๆทุกคนนั่นล่ะ ที่แม่เคยเลี้ยงดูทุกคนมาก็อยากจะเห็นลูกๆทุกคนเป็นดอกกุหลาบที่สวยงาม " แม่ของโรสยิ้มให้โรสอย่างอ่อนโยน
" งั้นหนูจะเป็นกุหลาบที่งดงามที่สุดเพื่อคุณแม่นะคะ " โรสกอดคุณแม่
.
.
.
" ตรงนี้ผมจะต้านไว้เอง คุณรีบพาคนอื่นๆออกไปเถอะครับ แล้วฝากแจ้ง...อั๊ก!!! " ไทกะสำลักเลือดออกมา
โรสใช้กุหลาบสีขาวดอกหนึ่งแทงเข้าไปที่หลังของไทกะ และปัดการโจมตีของแม่เธอออกไปด้วย
" ท....ทำไม... " ไทกะค่อยๆล้มลงไปกองกับพื้น
" ดอกกุหลาบขาวนั่นจะสูบเลือดของนายจนมันเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่ถ้านายไม่ทำอะไรอีกมันก็จะไม่สูบเลือดของนาย เพราะแบบนั้นช่วยอยู่เฉยๆทีนะ เรื่องนี้ฉันจะจบมันด้วยตัวของฉันเอง "
โรสเดินไปหาแม่ของเธอ
" ระบำกุหลาบ! กุหลาบพันกลีบ! " โรสสร้างกลีบกุหลาบจำนวนมากมาล้อมเธอกับแม่ของเธอไว้
กลีบกุหลาบสามารถป้องการโจมตีได้ทั้งหมด กุหลาบหนึ่งกลีบคมเหมือนดาบที่ถูกตีมาอย่างดี ในขณะที่โรสกำลังจะปิดฉากแม่ของเธอ มีหยดน้ำค้างหยดหนึ่งหยดลงบนใบหน้าของแม่เธอไหลผ่านดวงตาและลงแก้มไป โรสที่เห็นภาพนั้นก็เกิดความลังเลในจิตใจ
" ทำไม่ได้จริงๆนั้นล่ะ ฉันฆ่าแม่ไม่ได้จริงๆนั้นล่ะ... " โรสทำให้เวทของเธอหายไป
รากของกุหลาบค่อยๆผูกมัดตัวเธอ โรสถูกออร่าสีดำเข้าครอบงำและออร่าสีแดงก็กำลังค่อยๆส่งต่อมาถึงตัวเธอ
.
.
.
เหตุการณ์ในอดีต
ณ บ้านของพวกเดโม
" ฉันอิจฉาพวกนายจังเลยนร้าาา " ไทกะพูดขึ้น
" ทำไมล่ะ " เดโมถามไทกะ
" ก็พวกนายได้แต่ฉายาเท่ๆกันทั้งนั้นเลย ดูฉันสิเหมือนประโยคบอกเล่ามากกว่าอีก " ไทกะพูดด้วยเสียงนอยๆ
" แล้วนายคิดว่า อัศวินคนสุดท้ายหมายความว่าอะไรล่ะ " เดโมถามไทกะ
" ก็จะไม่มีอัศวินคนอื่นแล้ว ฉันเป็นคนที่มีอาชีพอัศวินคนสุดท้ายแล้ว " ไทกะตอบ
" แตกต่างกับฉันนะ อัศวันหน่ะคือคนที่ปกป้องชาวเมืองปกป้องคนอื่น ดังนั้นฉายาของนายก็จะหมายถึง... " เดโมอธิบาย
.
.
.
" คนที่ปกป้องคนอื่นแม้จะเหลือเป็นคนสุดท้าย!! The Last one !!!! " ไทกะใช้เวทแล้วเหวี่ยงดาบอย่างสุดเสียง
ดาบของไทกะถูกฟันออกไป ทุกอยากดูเงียบสงบมาก ร่างของแม่โรสค่อยๆถูกแยกออกจากกัน รากไม้ที่มัดร่างของโรสก็ค่อยๆถูกตัดออกจากกัน ไม่นานก็เกิดคลื่นกระแทกขนาดใหญ่ขึ้น มันบดขยี้ทุกอย่างให้พังพินาศ
ร่างของแม่โรสค่อยๆสลายหายไป
" ทำไม...นายฆ่าแม่ฉันทำไม!!! " โรสที่ที่ออร่าสีดำครอบงำโกรธไทกะเป็นอย่างมากและกำลังจะโจมตีไทกะที่กำลังจะล้มลงแต่ก็ถูกใครบางมาพยุงไว้ได้ทันพอดี
" ตอนนี้นายเท่สุดๆไปเลยนะไทกะ " อากะเผากุหลาบที่เกือบจะเป็นสีแดงตรงอยู่หลังไทกะทิ้งไป
" ฆ่าแม่ฉันทำไม!!! ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด!! " โรสเริ่มเกิดอาการคลุ้มคลั่ง
" นายพักก่อนนะ... " อากะวางไทกะลงอย่างเบาๆ
" คนที่ทำเพื่อนฉันเจ็บ!!! มันต้องเจ็บกว่าพันเท่า!!! " อากะโมโหสุดขีด
เปลวไฟดีค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเหลืองแล้ว