เกิดใหม่ทั้งทีดันได้อาชีพแปลกๆมาซะงั้น!!

ณ โถงพระราชวังเมืองเซนิค 
" บอกประกาศไปให้ทั่วเมือง!! ทหารทุกคนต้องได้รับการฝึกพิเศษอย่างต่อเนื่อง ไปเอาพวกหัวกระทิจากโรงเรียนเตรียมทหารมาให้หมดข้าจะเอามาฝึกเอง แต่ถ้าใครไม่อยากมาก็ชั่งหัวมันข้าไม่อยากเสียเวลามาก " ราชาเซนิคดูกระวนกระวายเล็กน้อยในการออกคำสั่ง
" พระองค์ถ้าทำแบบนั้นการป้องกันโดยรวมของเมืองและความเป็นระเบียบเรียบร้อยอาจจะลดก็ได้เพคะ " มหาดเล็กก้มหน้าพูด
" ชั่งหัวมันสิ!!! ข้าสั่งอะไรก็ไปทำตามสิว้ะ " ราชาเซนิคโมโหปาแก้วทองใส่หัวของมหาดเล็ก
ด้วยความกลัวมหาดเล็กจึงรีบออกจากท้องพระโรงไปในทันที
" แล้วเจ้าอาคมันหายหัวไปไหน เธอไปเข้าร่วมการทดสอบอาชีพกับมันไม่ใช่รึไง! อัลฟา!! " ราชาเซนิคหันไปตะโกนใส่อัลฟา
" ตามที่ได้รับมอบหมายหน้าที่ไปทำการทดสอบอาชีพกับอาค ในการทดสอบพวกเราได้กระจัดกระจายกันไปคนละทิศคนละทาง ฉันที่ออกมาได้ก็ถูกส่งไปที่นั่นทันทีเลยทำให้ไม่รู้ว่าอาคหายไปไหน " อัลฟาก้มหัวรายงานให้กับราชาเซนิคไป
" White order ก็เหลือเพียงพวกเธอแล้วสินะ ไร้ประโยชน์สิ้นดี...เอาเถอะ ข้าจะฝึกพวกแกกับพวกหัวกระทิจากโรงเรียนเตรียมทหารเอง จนกว่าพวกแกจะใช้งานได้เอง " ราชาเซนิคใช้มือเสยคางของอัลฟาขึ้นมา
" ข้ามีเรื่องอยากรู้ค่ะ พระองค์ " เฮเดสเอ่ยถามราชาเซนิค
" ว่ามาเฮเดส " ราชาเซนิคหันไปคุยเฮเดส
" พวกเรากับสู้กับอะไรเพคะ " เฮเดสถาม
" พวกมันคือ.....
.
.
.
ณ สถานพยาบาล
" โดนอะไรมาเนี่ยไทกะ คงจะหนักน่าดู " เดโมที่มีผ้าพันหัวถามไทกะที่นอนอยู่บนเตียง
" ไม่อยากได้ยินคำถามนี้จากนายเลยจริงๆนะเดโม " ไทกะตอบกลับเดโม
ทั้งคู่เงียบไปสักครู่ ก่อนที่จะยื่นหมัดไปชนกัน จากนั้นอากะก็เปิดประตูห้องเข้ามา
" อ่าว เดโมนี่แว่นตานายหายไปไหนอีกล่ะ " อากะที่เห็นเดโมหลับตาอยู่จึงถึงไป
" พอดีเอาไปฝากคนอื่นไว้หน่ะ เดี๋ยวค่อยไปเอาคืนทีหลังก็ได้ " เดโมอธิบาย
" ไทกะ...ขอโทษนะถ้าฉันไปเร็วกว่านี้นายอาจไม่ต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ " อากะพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ
" ยัยบ้า! ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดที่ต้องให้เธอมาปกป้องหรอกนะ " ไทกะยื่นหมัดไปหาอากะ
" อื้อ " อากะยื่นหมัดออกไปชนหมัดของไทกะ
" ทำได้ดีแล้วนะยัยโลลิ " เดโมยื่นหมัดออกไปหาอากะบ้าง
" อย่ามาเรียกว่าโลลินะ!! " อากะยื่นหมัดออกไปชนหมัดของเดโม
จากนั้นออก้าก็เปิดประตูเข้ามาพอดี
" อยู่นี่จริงๆด้วยสินะเดโม พอดีอัลบาฝากแว่นตามาให้ด้วยและก็บอกว่า ถ้ามันเป็นของสำคัญก็อย่าเอาไปฝากใครมั่วซั่วสิ " ออก้ายื่นแว่นให้กับเดโมไป
" ก็มันเป็นเหตุฉุกเฉินนี่ทำไงได้เล่า " เดโมหยิบแว่นจากออก้ามาใส่ ก็พบว่าออก้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้..
ออก้าวิ่งเข้ามาสวมกอดเดโม..
" ฉันไม่อยากเจอนายในสภาพนั้นอีกแล้วนะ ขอร้องละ.. " ออก้าที่กอดเดโมพูดด้วยเสียงสะอื้นๆ
" ขอโทษทีละกันนะ... " เดโมได้แต่ลูบหัวของออก้าเบาๆ
" หวา...สามี-ภรรยาคู่นี่สวีทขึ้นเรื่อยๆเลยนะเนี่ย " อากะยื่นหมัดออกไปหาออก้า
ออก้าผลักเดโมออกไป
" อย่ามาเรียกว่าสามี-ภรรยานะ! " ออก้ายื่นหมัดไปชนกับอากะด้วยใบหน้าแดงจ๋า
" ขอบคุณที่ช่วยดูแลฉันด้วยนะออก้า " ไทกะยื่นหมัดออกมาหาออก้า
" ก็ต้องแน่อยู่แล้วสิ.. " ออก้าชนหมัดกับไทกะ
จากนั้นแคทก็เปิดประตูห้องเข้ามาสมทบอีกคน
" มาอยู่ที่นี่กันครบแล้วสินะคะ เดี๋ยวหัวหน้าตระกลูก็มาแล้วค่ะ " แคทพูดกับทุกคนในห้อง
จากนั้นทั้ง เลฟิว จีน่า อเล็กซ์ ก็ต่างเข้ามาในห้อง
" ทำไมถึงมากันพร้อมหน้าขนาดนี้ล่ะคะ " ออก้าพูดขึ้น
" ฉันขอให้พวกเขามาเองนั่นล่ะ เชิญนั่งกันก่อนเลยครับ " เดโมพูด
" ไหนๆก็อยู่ที่นี่แล้ว ฉันขอบอกอะไรกับพวกเธอหน่อยละกันนะ...งบที่เราใช้รักษาคนเจ็บนี่จะหมดแล้วล่ะ ถึงพวกเราจะเป็นตระกลูใหญ่แต่ก็ไม่ได้รวยอะไรกันมากมาย ไม่ได้จะพยายามจะโทษอะไรกับสิ่งที่พวกเธอทำหรอกนะ ฉันเชื่อว่าสิ่งที่พวกเธอทำกันมันคือสิ่งที่ถูกแล้ว แค่อยากจะเสนอว่าถ้าเราเอาเทคโนโลยีที่ฉันกับเดโมช่วยกันทำขึ้นออกมาขายก็อาจจะช่วยได้บ้าง " เลฟิวพูดเปิดประเด็นขึ้นมา
" ต้องขอบคุณคุณเลฟิวมากๆเลยครับ ที่คอยสันบสนุนพวกเราอยู่ข้างหลัง เรื่องครั้งนี้ลองปรึกษากับคนที่กำลังแอบฟังพวกเราอยู่ก็ได้ครับ ใช่ไหมละครับคุณเพเทียนซ์ " เดโมพูดถึงคนที่แอบฟังอยู่หลังประตู
จากนั้นก็มีคนเปิดประตูเข้าห้องมา นั่นก็คือ โรซาเรีย เพเทียนซ์
" ทราบด้วยหรอคะว่าดิฉันแอบฟังอยู่หลังประตู " เพเทียนซ์ถามเดโม
" ผมแค่เป็นคนเซนซ์ส์ดีเฉยๆหน่ะครับ " เดโมตอบ
" อย่างงี้นี่เอง...ต้องขออภัยทุกท่านด้วยค่ะ ดิฉัน โรซาเรีย เพเทียนซ์ ค่ะ พอดีจะเข้ามาเยี่ยมกลุ่มของคุณเดโมสักหน่อยแต่เห็นคุยกันเรื่องนี้พอดีเลยขอฟังเนื้อหานิดหน่อยค่ะ ในส่วนของเรื่องนี้ทางตระกลูโรซาเรียจะช่วยดูแลเองค่ะ เพราะก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในเขตของพวกเราด้วย แต่หัวหน้าตระกลูของพวกก็ได้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ในครั้งนี้ด้วย เลยทำให้ต้องมีการคัดเลือกหัวหน้าตระกลูคนใหม่ก่อน เลยทำให้การดำเนินเรื่องอาจจะช้าไปบ้างค่ะ " เพเทียนซ์อธิบาย
ในตอนที่เพเทียนซ์พูดถึงหัวหน้าตระกลูของเธอ มันทำให้ไทกะถึงกับหน้าเสียเพราะถึงแม้เธอจะถูกกลืนกินไปแล้วแต่เขาก็คือคนลงมือสังหารด้วยตัวเอง เพเทียนซ์ที่สังเกตเห็นเลยเดินมาหาไทกะ
" อย่ารู้สึกผิดไปเลยนะคะคุณไทกะ พวกเราโรซาเรียทุกคนไม่ได้โทษคุณไทกะเลย... " เพเทียนซ์กุมมือของไทกะแล้วพูดออกมา
" ครับ.. " ไทกะตอบไปด้วยอาการซึมๆ
" ยังไงก็สามารถติดต่อพวกเราได้ตลอดเลยนะคะ ดิฉันรบกวนเพียงเท่านี้ แล้วพบกันนะคะทุกท่าน " เพเทียนซ์พูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไป
" แล้วเรียกพวกเรามามีเรื่องอะไรล่ะ เดโม " เลฟิวถาม
เดโมได้เล่าเรื่องของกลุ่มพวกเขาทั้งหมดที่ผ่านมารวมถึงเป้าหมายของพวกเขาให้ฟัง
" ก็คือพวกนายจะช่วยพี่สาวของเดโมจากเอื้อมมือของราชาเซนิคสินะ " เลฟิวพูดขึ้นหลังจากได้ยินเรื่องทั้งหมด 
" ก็ประมาณนั้นครับ " เดโมตอบ 
" แล้วนายจะเอาเรื่องนี้มาบอกกับฉันทำไม " เลฟิวถามต่อ 
" ถ้าผมต้องช่วยพี่ออกมา แน่นอนศัตรูของผมก็คือราชาเลฟิวและก็อาจเป็นขุนนาง ทหาร ประชาชน หรือทุกคนของเมืองนี้ ที่ผมพูดกับคุณเลฟิวตอนนี้เพราะในอนาคตผมกับคุณเราอาจจะเป็นศัตรูกัน " เดโมพูดออกมาอย่างจริงจัง 
" อยากให้ฉันตัดสินใจว่าจะอยู่ฝั่งไหนสินะ... " เลฟิวพูด 
เลฟิวหันไปยังครอบครัวของเขา หันมองไปยังกลุ่มของเดโม เขาจะต้องตัดสินใจครั้งสำคัญ เดโมไม่พูดโน้มน้าวอะไรเลฟิวเลยเพราะเขาได้คิดว่าเลฟิวความตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวของเขาเอง 
" เดโม...จากนี้พวกเธอไม่ใช่คนของตระกลูโคเวนอีกต่อไป " เลฟิวประกาศ 
เดโมไม่พูดอะไรและได้ยอมรับการตัดสินใจของเลฟิว 
" ที่ผ่านมาผมขอบ... " เดโมกำลังก้มหัวขอบคุณเลฟิว 
" จากนี้จงใช้ชื่อจากหมู่บ้านที่เธอจากมาซะ แล้วพวกเราตระกลูโคเวนจะคอยสนับสนุนเอง " เลฟิวพูดต่อ 
" คุณเลฟิว... " เดโมมองไปยังเลฟิว 
" ฉันเข้าใจสถานการณ์ดีและก็รู้ว่ามันเสี่ยงขนาดไหน ฉันไม่ได้มีความสามารถเก่งกาจอะไรมากมายแต่จะให้ทิ้งเด็กอย่างพวกให้ต่อสู้กันเองมันน่าสมเพชเกินไป ฉันไม่กลัวราชาเซนิคหรอกสิ่งที่เขาทำกับเมืองนี้ไว้ฉันก็ไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว " เลฟิวพูดอย่างมั่นใจ 
" ผมขอขอบคุณเป็นอย่างมากเลยครับ พวกคุณเป็นผู้มีพระคุณของพวกผมอย่างแท้จริง " เดโมก้มหัวขอบคุณอย่างจริงใจพร้อมกับเพื่อนๆของเขา 
" ราชาเซนิคเป็นคนมีความสามารถสูงมากนั้นคือเรื่องจริงค่ะ ซึ่งพวกเราในตอนนี้เทียบไม่ติดอย่างแน่นอนค่ะ คุณเดโมจะทำยังไงล่ะคะ " แคทพูดขึ้นมา  
" งั้นพวกเราก็จะแข็งแกร่งขึ้นไปอีก เพราะพวกเราคือ Invincible ใช่ไหมล่ะทุกคน " เดโมยื่นหมัดออกมาไปทางแคท 
" ค่ะ! " แคทเดินเข้ามาชนหมัดของเดโมพร้อมกับทุกๆคน 
. 
. 
. 
หมู่บ้านโจเซฟ 
" นี่พ่อ...เดโมจะเป็นอะไรไหมน่ะ การบุกโจมตีของปีศาจไปถึงเซนิคด้วยไม่ใช่หรอและเห็นว่าหนักมากเลยด้วย " แม่พูดเดโมพูดขึ้นขณะที่กำลังปราบปีศาจที่มาบุกหมู่บ้าน 
" เธอก็ห่วงเจ้าเดโมเกินไปแล้ว ลูกเราก็โตมากแล้วนะ " พ่อของเดโมตอบขณะปราบปีศาจอยู่เช่นกัน 
" พวกคุณจะชิวกันเกินไปแล้วนะคะ... " ทอมบอยคนหนึ่งพูดขึ้นขณะดึงดาบออกจากปีศาจ 
" โอ้...ริวจังต่อสู้ได้เหมือนสายต่อสู้เก่งๆเลยนะเนี่ย " แม่ของเดโมหันไปชมริวจัง 
" คงเป็นเพราะดาบเล่มนั้นสินะ คมน่าดูเลย " พ่อของเดโมมองไปที่ดาบที่ริวจังถืออยู่ 
" อ้อนี่คือดาบความถี่สูงค่ะ เป็นของที่สร้างจากหนังสือที่อีตานั่นเขียนไว้ให้นั่นล่ะค่ะ และก็อีกอย่างนะคะฉันชื่อริวคิค่ะไม่ใช่ริวจังนะ! " ริวคิอธิบายดาบที่อยู่ในมือเธอพร้อมกับหันไปโวยวายกับแม่ของเดโม 
" ก็เรียกริวจังแล้วมันน่ารักกว่านี่หน่า.. " แม่ของเดโมเข้ามาน้วยริวคิอ 
" (คนๆนี้รับมืออยากเกินไปแล้ว!!!) " เสียงในใจของริวคิที่ตะโกนออกมาในขณะที่กำลังโดนน้วยอยู่ 
. 
. 
ที่นิยายออกช้ากว่ากำหนดเพราะบ้านผู้สร้างน้ำท่วมจร้า...เจอกันใหม่ตอนหน้า