โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เวลาผ่านไปเนิ่นนานกับการที่กาเอลพยายามขุดดินด้วยมีดเล่มนั้น   จนขณะนี้มันกลายเป็นหลุมลึก   สตรีชุดแดงนั่งเอียงคอห้อยขาบนตอไม้ผุๆ จ้องมองหนุ่มน้อยด้วยแววตาสุดเอ็นดู
 
“ เจ้าทำอะไรกันนะ   ไม่เหนื่อยบ้างหรือความจริงแล้วข้ามีวิธีที่เร็วกว่านั้น   อยากให้ช่วยหรือไม่ ”
 
นางส่งเสียงเจื้อยแจ้ว
 
“ ไม่จำเป็น   ข้าแค่เบื่อเลยหาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลา   อีกนานกว่าจะมืดค่ำ ”
 
กาเอลตอบ
เขาลุกขึ้นจากหลุม
แล้วลากร่างที่ไร้ลมหายใจของเด็กชายตัวน้อยลงไป
 
สตรีชุดแดงหยิบขวดแก้วใส่น้ำตาขึ้นมา
แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
 
“ ข้าชอบเด็กคนนี้   เด็กน้อยแสนดีที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา   มันน่าตื่นเต้นดีออกหากสามารถทำให้เขายอมก้มหัวต่อหน้าข้าได้   แต่เจ้ากลับส่งไปสวรรค์เสียได้   ไม่รู้ว่าพลั้งมือหรือเพราะอะไร ”
 
“ อย่างข้าไม่มีคำว่าพลั้งพลาดหรอก   เด็กคนนี้น่าเบื่อจะตาย   ส่วนเรื่องนรกหรือสวรรค์นั้นมิใช่ธุระของข้าแต่ไปสวรรค์ก็ดีแล้วมิใช่หรือ   เด็กอ่อนแอเช่นนี้เป็นนักรบไม่ได้หรอกส่งลงนรกก็เป็นได้แค่ตัวไร้ประโยชน์ ”
 
เขากล่าวพลางกลบฝังร่างของเด็กน้อย
 
“ แล้วใครล่ะที่เจ้าเห็นว่าแกร่งพอ   เด็กน้อยจากแดนซีนาร์ยคนนั้นพอไหวหรือเปล่า   ข้าขอล่ะเด็กคนนั้นข้าจองแล้ว   เจ้าน่ะพอไม่ถูกใจก็ฆ่าทิ้งโดยไม่แม้จะคิดทบทวน   แบบนี้ไม่ไหวเลยนะข้ายังไม่ได้สมุนคู่ใจเลย ”
 
คำพูดนั้นทำเอากาเอลถึงกับชะงัก
 
“ มีข้าอยู่แล้วยังไม่เพียงพออีกหรือ ”
 
เขาว่า
 
“ เด็กดี   ข้าไม่เคยมองว่าเจ้าเป็นทาสรับใช้ ”
 
สตรีชุดแดงบอกด้วยอาการประจบประแจง
 
หนุ่มน้อยคนนั้นไม่ตอบโต้อะไร
เขากำลังให้ความสนใจกับการแกะสลักชื่อหนึ่งลงบนก้อนหิน
 
“ ออสมอนด์ข้าเกลียดชื่อนี้จริง ”  
 
สตรีแสนสวยเบ้ปาก
แต่กาเอลไม่มีความเห็นใดเกี่ยวกับเรื่องนี้
 
“ ใยข้ารู้สึกว่าเจ้ากำลังเสียใจ ”
 
นางว่าหลังจากที่เงียบกันไปนาน
และกาเอลก็เอาแต่ก้มหน้าอยู่อย่างนั้น
 
“ ทุกอารมณ์ของข้าล้วนเกิดจากการปั้นแต่ง   ไม่มีความจริงใจใดทั้งสิ้น   นานมากแล้วที่ข้าไม่เคยเสียใจ ”
 
“ น่าประหลาดที่ข้าเองก็ไม่รู้สึกถึงความเสียใจ   แต่ทุกครั้งที่มองเห็นหน้าเจ้า   กลับรู้สึกผิดขึ้นมา ”
 
สตรีนางนั้นว่า
ทำเอากาเอลถึงกับหัวเราะ
 
“ นั่นเป็นเครื่องยืนยันว่าสติของเจ้าไม่อยู่กับร่องกับรอยวอเรน่า   ใยเจ้าไม่พักเสียบ้างก่อนจะทำเรื่องง่ายๆ ให้วายป่วงไปกว่านี้ ”
 
สตรีแสนงามหยิบขวดแก้วออกมาอีกครั้ง
 
“ เจ้าคิดว่านี่สามารถใช้ทำสิ่งใดได้ ”
 
นางถาม
 
“ อะไรก็ช่างข้าไม่ทำ ”
 
“ แน่ใจ   แต่ข้าว่าข้าหาคนทำได้นะ ”