11
เขียนโดย 
Ghetto
วันที่ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2564 เวลา 17.12 น.
แก้ไขเมื่อ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2564 17.22 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) 11-03
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เจอจนได้” ผมนึกกับตัวเอง แต่ผมไม่ได้มีความดีใจแม้แต่เล็กน้อย ในความโล่งที่ตัวเองพอจะสามารถหาข่าวคราวของน้องเจได้บ้าง กลับมีความรู้สึกแปลกๆ อันหนึ่งแทรกซึมเข้ามาโดยไม่รู้ตัว
ผมนั่งลง.. เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ลงไปยัง feed ของน้องเจ และได้พบกับโพสต์ที่น้องเจแชร์ล่าสุด
ลงวันที่ 15 กันยายน ปีที่แล้ว
ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“หือ.. วันนี้วันที่ 23 มีนาคม ข้ามปีมาแล้วนะเนี่ย สงสัยจะไม่ชอบอัพเดท facebook จริงๆ” ผมคิด พร้อมรีบเลื่อนนิ้วลงมาดูโพสต์ก่อนหน้า
ตามที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในความทรงจำ ผมได้พบกับโพสต์ที่น้องเจกราบลาสิกขา เพื่อบวชที่วัดดังวัดหนึ่งในกรุงเทพมหานคร ผมจำได้ดี ผมจึงออกจาก facebook โดยไม่ได้คิดอะไร ส่วนหนึ่งเป็นเพราะผมคิดว่าน้องอาจจะเล่น facebook น้อย เหมือนกับเพื่อนๆ ของผมก็เป็นได้
ผมกลับไปดูข้อความใน instragram inbox อีกครั้ง พร้อมรู้สึกเสียดายที่เราไม่ได้ follow กันอีกต่อไป โดยที่ความสงสัยในการเงียบหายของน้องเจยังคงติดค้างอยู่ในใจผม และจะยิ่งทวีคูณขึ้นมากกว่าตอนแรกด้วยซ้ำ
ผมกลับไปดูในหน้า facebook ของน้องเจอีกครั้ง เริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ profile พร้อมมองหาข้อความใดๆ ก็ตามที่จะเป็นสัญญาณส่งให้ผมได้รับรู้ว่า น้องเจกำลังคบใครหรือไม่ แต่ก็ไม่พบอะไรเลย
ผมเลื่อนหน้า feed น้องเจลงมาจนถึงโพสต์ล่าสุดที่น้องเจแชร์ สายตาหยุดที่บริเวณที่แสดงผล feeling ต่อโพสต์นี้จากเพื่อนๆ ของน้องเจ
7 Likes, 3 Hugs, 1 Sad, 1 comment
ผมรีบเหลือบตาขึ้นอ่าน content ที่น้องเจแชร์… วิดีโอที่คุณมิ้นท์จาก IRomeAlone ได้พูดถึงวิธีการจัดการความเศร้าของตนเอง และการพยายามจะมีความสุขกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิต
ผมบอกตามตรง ผมพอจะรู้แล้วว่าน้องเป็นอะไร แต่นั่นเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับใครอีก ไม่อยากให้มันเป็นกับใครอีก มือเท้าผมเริ่มเย็น ผมขอให้มันไม่เกิดขึ้นจริงได้มั้ย
ผมคลิกใต้โพสต์ด้วยความสงสัยว่า เพื่อนของน้องเจที่ได้เข้ามา comment จะแนะนำน้องเจอย่างไรเมื่อเจอกับความเครียดและความทุกข์แบบนี้
หน้าจอโทรศัพท์ของผม refresh เป็นรายละเอียดของโพสต์ เผยให้เห็น comment หนึ่งเดียวในนั้น ซึ่งเป็นของเพื่อนน้องเจ
“ผมมารู้ช้าไป ไม่คิดเลยว่าน้องเจจะไปอยู่บนนั้นแล้ว ไปสู่สุขตินะครับ”
ผมชาไปหมด ในหัวผมมันขาวไปหมด หูผมมันอื้อ บางอย่างในคอผมมันปิดกั้นทางเดินหายใจ ผมหายใจไม่สะดวก
ภาพของวันที่เราเจอกันมันไหลกลับมา…
แชทที่เราคุยกันมันไหลกลับมา…
ความรู้สึก ณ ช่วงนั้นมันไหลกลับมา…
แต่น้ำตาผมไม่ไหลออกมา.. เพราะมันจุกไปหมด
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
