ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

ตื่นมาอีกทีก็เช้าวันจันทร์ผมก็ตื่นไปทำงานฮารุก็ไปเรียนกิจวัตรประจำวันก็จะวันแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนวันเวลาผ่านไป3ปี

ผมกับชิโระเราแทบไม่ได้เจอกันเลยได้แต่โทรคุยกัน เพราะชิโระเองก็เรียนไปด้วยและก็ค้องรับผิดชอบงานที่บ้านมากขึ้น

ส่วนผมเองก็ต้องรับผิดชอบงาน แทนโอคะวะซังมากขึ้น แล้ววันนี้ เป็นวันที่ ฮารุเรียนจบ ซึ่งช่วงเช้าพวกโอคะวะซังกับสึ

คุยะไปแต่ผมไม่ได้ไปเพราะต้องอยู่ทำงานแทน โอคะวะซัง พอตกเย็นมาผมก็เลยไปปรึกษากับชิสุกะจัง

 

 

ผม-ชิสึกะซังครับ ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อยครับ พอดีว่า วันนี้เป็นวันที่ฮารุเรียนจบ แต่ผมไม่รู้จะซื้อของขวัญอะไร

ให้ฮารุซังเลยอ่ะครับ เรื่องพวกแฟชั่นผมก็ไม่รู้เรื่อง ชิสึกะซังพอจะบอกได้มั้ยครับว่าตอนนี้ผู้หญิงเค้าฮิตอะไรกันหรอครับ

 

เลขา-อืมมมมม...........มาถามตอนนี้ ก็นึกไม่ออกหรอกนะคะ ถ้ายังไง วันนี้บิกคุซัง ซื้อดอกไม้ไปแสดงความยินดีก่อน

ดีมั้ยคะ

 

ผม-คือจริงๆวันนี้ผมก็กะจะซื้อดอกไม้นี่แหละครับแต่ ว่า วันศุกร์ที่จะถึงนี้ โอคะวะซังเค้าจัดปาร์ตี้เล็กๆให้กับฮารุซังและ

เพื่อนๆที่เรียนจบน่ะครับ คิดว่า วันงาน ยังไงก็คงต้องมีของขวัญให้ฮารุซังอ่ะครับ

 

เลขา-งั้นขอเวลาไปสอบถามเพื่อนๆก่อนนะคะ ถ้าได้เรื่องยังไงเด๋วจะแจ้งให้ทราบนะคะ

ผม-ครับ ขอบคุณมากเลยนะครับ ชิสึกะซัง

เลขา-ไม่เป็นไรค่ะ

ผม-จริงสิครับ นี่งานของวันนี้ทั้งหมดนะครับ

เลขา-เด๋วนี้ก็ทำงานไวขึ้นมากเลยนะคะ

ผม-ฮ่ะๆ ก็ผ่านมาตั้ง3ปีแล้วนิครับตั้งแต่วันนั้นที่ผมมาทำงานที่นี่วันแรก

เลขา-นั่นสินะคะ

ผม-งั้นผมกลับบ้านก่อนนะครับ

เลขา-ค่ะ

 

 

หลังจากออกบริษัทผมก็แวะซื้อดอกไม้ช่อใหญ่ๆไปให้ฮารุ พอผ่านไป 2วันชิสึกะจัง ก็มาบอกข่าวดี

 

 

เลขา-บิกคุซังคะ ดูเหมือนตอนนี้ จะมี จิวเวอร์รี่ที่เป็นเซ็ทขายนะ มีสร้อยคอรูปหัวใจ ทำมาจากทองคำขาวแล้วมีเพชร

ประดับ มาคู่กับสร้อยข้อมือ ทองคำขาวประดับเพชรเหมือนกันค่ะ

 

 

แล้วชิสึกะซังก็เอาหนังสือแฟชั่นผู้หญิงมาให้ผมดู

 

 

เลขา-สวยมั้ยคะ ตอนนี้สาวๆ ต่างก็บอกว่า ถ้าแฟนซื้อให้จะดีใจมากเลยค่ะ

ผม-งะ งั้นหรอครับ เอ๊ะ นี่ มีแหวานขายด้วยหรอครับ

เลขา-แหวนวงนั้นนี่ สวยมากเลยนะคะ ว่ากันว่าขายดีมากเลยค่ะ

 

อืมมมม เท่าที่ดูมันก็เป็นแหวนที่่ดูเรียบๆแต่ก็หรูหรา เอ.....ฮารุจะชอบมั้ยนะ

 

ผม-งั้นผมฝากไปซื้อหน่อยได้มั้ยครับ

เลขา-ได้สิคะ เอาอันไหนดีคะ

ผม-งั้นเอา เซ็ทสร้อยคอและสร้อยข้อมือครับ

เลขา-ค่ะ ให้ห่อของขวัญด้วยเลยมั้ยคะ

ผม-ครับห่อด้วยเลยครับ

เลขา-เข้าใจแล้วค่ะ เด๋วจะรีบไปจัดการให้นะคะ

ผม-อ๊ะจริงสิ ชิสึกะซังครับ ผมเอาแหวนที่ขายดีด้วยได้มั้ยครับ

เลขา-เอาแหวนด้วยนะคะ

ผม-ครับเอาแหวนด้วยครับ แล้วก็นี่ครับเงิน รบกวนด้วยนะครับ

เลขา-ได้ค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ

ผม-ครับ

 

 

แล้วผมก็นั่งทำงานไปเรื่อยๆ เย็นผมก็กลับบ้าน เช้าวันต่อมาผมก็มานั่งทำงาน เหมือนทุกวันแล้วช่วงบ่ายๆชิสึกะซังก็เอา

ของมาให้ พร้อมกับเอกสารอีกกองโต

 

 

ผม-เอ๊ะชิสึกะซังครับ วันนี้งานมันเยอะผิดปกตินะครับเนี่ย

เลขา-เอ๊ะงั้นหรอคะ อาจจะเพราะถึงช่วงปิดงบรึป่าวค่ะ

ผม-งะ งั้นหรอครับ ถึงเวลางานเยอะอีกแล้วสินะครับ

เลขา-ใช่ค่ะ แล้วก็ของอยู่ในถุงนี่นะคะ ห่อของขวัญมาเรียบร้อยแล้วค่ะ

 

ผม-ขอบคุณมากเลยนะครับชิสึกะซังที่เป็นธุระให้ ถ้าฮารุซังชอบก็คงจะดีนะครับ

เลขา-คุณหนูต้องชอบแน่ๆอยู่แล้วค่ะ เป็นของที่บิกคุซังซื้อให้นิ่ คะ

ผม-ฮ่ะๆ นะ..นั่นสินะครับ

เลขา-งั้นขอตัวก่อนนะค่ะ

ผม-ครับ

 

 

หลังจากที่ชิสึกะซังออกไปผมก็นั่งทำงานไปอีกสักพัก ฮารุก็โทรมาตาม

 

 

ผม-ฮัลโหลครับ

ฮารุ-วันนี้มีปาร์ตี้เรียนจบของฮารุนะคะ

ผม-ครับแล้วนี่ทุกคนมากันแล้วหรอครับ

ฮารุ-ก็เริ่มมากันแล้วค่ะ

ผม-หรอครับ งั้นเด๋วผมจะรีบทำงานเสร็จแล้วจะรีบกลับบ้านนะครับ

ฮารุ-จ๊ะ

 

 

หลังจากที่ฮารุวางสายไปผมก็นั่งทำงานไปอีกพักใหญ่ๆ จน มารู้สึกตัวอีกทีก็คือไอ้ชิโระโทรมา

 

 

ผม-ฮัลโหล

ชิโระ-นี่แกอยู่ไหนเนี่ย

ผม-ทำงานอยู่ที่บริษัทอ่ะดิ

ชิโระ-แล้วแกไม่มาปาร์ตี้เรียนจบของฮารุหรอ

ผม-ก็กำลังรีบทำงานให้เสร็จอยู่เนี่ย แกนั่นแหละที่โทรมากวนทำให้งานช้า

ชิโระ-รีบๆกลับมาเลยงานไม่ต้องทำแล้ว ตอนนี้มีงานใหญ่กว่านั้นอีก

ผม-อะไรของแกวะ ชิโระ

ชิโระ-ตอนนี้ยัยฮารุเมามากเลยนะ โอคะวะซังก็จะเอาไม่อยู่แล้วเนี่ย แก ระหว่าง งานกับฮารุใครสำคัญกว่ากัน??

ผม-..............เข้าใจแล้วน่า กำลังจะกลับไปบอกโอคะวะซังด้วยนะ

ชิโระ-เออ เร็วๆนะ เห้ย ฮารุ อย่านะ ตู๊ดๆ

 

 

สายตัดไปแล้ว จากที่ได้ยินดูเหมือนไอ้ชิโระมันจะไม่ได้พูดเล่นแหะ งั้น เอากลับไปทำต่อที่บ้านละกัน ผมก็หอบงาน

หอบของขวัญไป ขึ้นรถ พอขับรถมาถึงบ้าน ผมก็ขนของลงรถ

 

 

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับบิกคุซัง

ผม-อ๊ะ กลับมาแล้วครับ

พ่อบ้าน-ตอนนี้คุณท่าน คุณหนู และเพื่อนๆ กำลังนั่งดื่มกันอยู่ที่ สวน นะครับ

ผม-งะ งั้นหรอครับ เห็นว่า ฮารุซังเมาหรอครับ

พ่อบ้าน-ครับ คุณหนูตอนนี้เมามากเลยครับ

ฮารุ-บิกคุคุงงงงงงงง กลับมาแล้วหรอค้าาาาาาาา

 

แล้วฮารุก็วิ่งมากอดผม

 

ผม-เอ๋ ฮารุซัง ทำไมวันนี้เมาขนาดนี้ละครับเนี่ย

ฮารุ-ก็วันนี้เป็นวันที่ดีนี่นาาา

ผม-งะ งั้นหรอครับ

ฮารุ-นี่ บิกคุคุง ก็รีบไป ปาร์ตี้ได้แล้วค่ะ เร็วๆๆ

 

 

ถึงจะบอกว่าให้เร็วๆก็เถอะ แต่ฮารุจะรู้มั้ยนะว่าตัวเองเดิน เซไปก็เซมาเนี่ย

 

 

ผม-ฮารุซังเดินไหวมั้ยครับเนี่ย

ฮารุ-ม่ายยยยหวายยยยยย อุ้มหน่อยสิ

ผม-ได้สิครับ งั้นเด๋วผมอุ้มไปส่งที่ห้องนอนให้นะครับ

ฮารุ-ไม่ได้จะไปห้องนอนสะหน่อยนะ ต้องไปที่สวนสิคะ ทุกคนเค้าอยู่ที่นั่น

ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ

พ่อบ้าน-บิกคุซัง ส่งของมาให้ผมช่วยถือเถอะนะครับ

ผม-ขอโทษนะครับ ป่ะฮารุซังค่อยๆเดินนะครับ

ฮารุ-จ้า ฮารุจะค่อยๆเดินค่ะ!!

ผม-ฮ่าๆวันนี้ดื่มเยอะเลยนะครับ

ฮารุ-ใช่แย้ววว

 

 

แล้วผมก็ค่อยๆประคองฮารุเดินมาถึงสวน

 

 

โอคะวะซัง-เหนื่อยหน่อยนะ บิกคุคุง

ผม-ฮ่ะๆไม่เป็นไรครับ

ฮารุ-เน่ ทุกคน คนๆนี้คือ บิกคุคุง เป็นแฟนฮารุ ค่ะ!!!อึก!!

ผม-ฮ่ะๆฮารุซังเมามากแล้วนะครับเนี่ย นั่งพักสักหน่อยเถอะนะครับ

ชิโระ-แกนี่นะกว่าจะกลับมาได้ จะให้คนอื่นรอไปถึงไหนกัน

ริกะ-เป็นคนบ้างานไม่เปลื่ยนไปเลยน้าาาาา บิกคุคุง

ผม-ขอโทษนะครับที่ผมกลับมาช้า

โอคะวะซัง-วันนี้... อ่อ วันปิดงบมาถึงอีกแล้วสินะ

ผม-ครับ งั้นเด๋วผมไปเก็บของก่อนนะครับ จะได้เปลื่ยนชุดด้วย

ฮารุ-ฮารุไม่ให้ไปค่ะ

ผม-เอ๋!!

พ่อบ้าน-งั้นเด๋วผมจะเอาของไปเก็บที่ห้องให้เองครับ บิกคุซัง

ผม-งั้นผมขอถุงเล็กๆใบนั้นไว้ก่อนนะครับ ที่เหลือก็เก็บได้เลยครับ

พ่อบ้าน-รับทราบแล้วครับ

ผม-ขอบคุณนะครับ

โอคะวะซัง-แล้ววันนี้งานเป็นไงบ้าง

 

ผม-ก็นอกจากเอกสารที่ต้องเซ็นท์เยอะแยะไปหมด ที่เหลือก็ถือว่าปกติครับ

โอคะวะซัง-หรอ ช่วงนี้ก็น่าจะประมาณนี้แหละนะ อาจจะต้อง เพิ่มโรงแรมสาขา ละมั้ง

ผม-ผมก็คิดว่าดีนะครับ แต่พูดถึงถ้าจะขยายสาขาทำไมเราไม่ลองไปดูตลาดที่ ต่างประเทศดูบ้างละครับล

โอคะวะซัง-อืมม...........นั่นสินะ ไว้วันจันทร์เรียกประชุม ฝากด้วยนะ

 

ผม-รับทราบแล้วครับโอคะวะซัง จริงสิ ฮารุซัง เด๋วผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้มั้ยครับ

ฮารุ-ห้ามเปลื่ยนชุดนะคะ

ผม-เข้าใจแล้วครับ ฮารุซังชอบให้ผมใส่ชุดืงานจริงๆเลยนะครับ

ฮารุ-ก็มันเท่ นี่คะยิ่งเป็นบิกคุคุงด้วยแล้ว ฮารุหลงรักเลยค่ะ

ผม-ฮ่ะๆงั้นเด๋วผมมานะครับ

ฮารุ-งั้น จุ๊บก่อน

ผม-เอ๋ ไปห้องน้ำต้องจุ๊บด้วยหรอครับ

ฮารุ-ถ้าไม่จุ๊บ ฮารุไม่ยอมนะคะ เวลาออกจากบ้านก็ต้องจุ๊บกันสิ เราคุยกันแล้วนะ

ผม-ครับๆ จุ๊บ

 

 

แล้วผมก็จุ๊บไปที่แก้มของฮารุ

 

 

ฮารุ-อันนี่มันที่แก้มนะ

ผม-วันนี้เอาที่แก้มไปก่อนนะครับ เด๋วผมมานะ

ฮารุ-ค่ะ รีบๆกลับมานะ

ผม-ครับ โอคะวะซัง ทุกคนครับ เด๋วผมมานะครับ

 

 

แล้วผมก็เดินมาเข้าห้องน้ำ พอตอนเดินกลับไป ก็ได้ยินเสียงพวก โอคะวะซังคุยกัน

 

 

ไซโตะ-โอคะวะซังจริงหรอครับที่บอกว่าจะยกฮารุซังให้

โอคะวะซัง-ก็จริงหน่ะสิ

ไซโตะ-แต่โอคะวะซัง แบบนี้มัน

โอคะวะซัง-จะบอกว่าบังคับฮารุสินะ ตั้งแต่ บิกคุคุงกลับมา ฮารุเป็นยังไง ก็เห็นแล้วนิ

ไซโตะ-นั่นเพราะฮารุซังอาจจะเมาอยู่ก็ได้นิครับ แล้วอีกอย่างเค้าก็จบแค่ ม.ปลายเองนะครับ

 

โอคะวะซัง-นั่นสินะ รู้อะไรมั้ยครับ บิกคุคุงน่ะ มาเรียนที่นี่เมื่อ3ปีก่อน แล้วก็ได้เจอผู้หญิงคนนึง ที่แทบจะไม่รู้จักกันเลย

เมื่อตอนที่ฮารุอยู่ปลายปี1กำลังจะขึ้นปี2 จู่ๆ ฮารุก็เลิกมาช่วยงานที่บริษัทแล้วจู่ๆก็บอกจะไปเที่ยวที่คาวากุจิโกะสุดท้าย

ก็เกิดเรื่องเข้าใจผิดขึ้น บิกคุคุงพยายามที่จะบอกความจริงแต่ฮารุกลับไม่ฟังก็ตบไปที่หน้าบิกคุคุง

หลังจากนั้นพอฮารุกลับมาบ้าน ก็ โมโห อย่างกับระเบิดลง ยิ่งกว่าวันนี้ตอนเมาสะอีกนะ พอผ่านไปสักระยะเรื่องเข้าใจ

ผิดก็ กระจ่าง และวันนั้น ก็เป็นวันที่บิกคุคุงเรียนจบ พร้อมกับต้องบินกลับบ้านวันนั้นเลย พอบิกคุคุงกลับไปอีกวันนึงฮารุ

หนีออกจากบ้าน บอกแค่ว่า จะไปตามตัวคนๆนึงกลับมาแล้วก็ขึ้นเครื่องไป พวกเราเป็นห่วงกันมาก สืบจนรู้ว่าฮารุไปที่

ประเทศไทย พวกเราเลยติดต่อไปขอความช่วยจากบิกคุคุง ที่อยู่ที่นั่น นอกจากเค้าจะไม่บ่นแล้ว เค้ายังออกค่าที่พักค่า

กิน ค่าท่องเที่ยว ให้กับฮารุอีก แล้วเพื่อไม่ให้ฮารุหนีอีก เค้าจึงต้องสัญญากับฮารุว่าจะมาส่งฮารุที่บ้านแล้วก็ยอมเป็นคน

รับผิดเองทั้งหมดเพราะ ตอนนั้นบิกคุคุงติดต่อพวกเราตลอดแต่ไม่ได้บอกกับฮารุ เพราะถ้าฮารุรู้ก็จะหนีอีก

คนๆนึงที่ยอมทิ้งทุกอย่างทิ้งอณาคตของตัวเองแล้วมาอยู่ที่นี่ เพื่อต้องการให้ ฮารุ มีความสุขเนี่ย คิดว่าจะมีสักกี่คนจริง

อยู่เงินเดือนของบิกคุคุงตอนนี้เยอะมากต่อให้มีครอบครัวก็สามารถอยู่ได้สบาย แต่รู้มั้ยเงินเดือน ทุกเดือน เค้ายกให้ฮารุ

ทั้งหมด ส่วนตัวบิกคุคุงนั้นไม่เคยขออะไรสักอย่างนอกจากขอให้ฮารุมีความสุข

ถ้า เธอเป็นพ่อคน แล้วเจอคนที่เค้าดีกับลูกสาวเราขนาดนนี้จะ ยอมปล่อยไปเฉยๆหรอ

 

 

ไซโตะ-เรื่องนั้นผมก็ไม่เถียงหรอกครับ แต่เค้ามีความสามารถขนาดนั้นเลยหรอครับ จบ แค่ ม.ปลายเองนะครับ

 

โอคะวะซัง-หรอออ ก็อย่างที่ได้ยินไปแล้วตั้งแต่บิกคุคุงมาทำงาน ก็แบ่งเบาภาระไปได้เยอะมากเลย จนบางทีก็ไม่ต้อง

เข้าบริษัทยังได้ จริงสิไหนๆวันนี้ก็ดื่มกันเยอะแถมนี่มันก็ดึกแล้ว คืนนี้ก็นอนพักที่นี่เถอะนะแล้วเช้าค่อยกลับ ชิโระด้วยนะ

 

ชิโระ-ขอบคุณครับ ยูคิซัง

ผม-กลับมาแล้วครับนี่ครับฮารซังผมเอาน้ำมาให้ครับ กำลังคุยอะไรกันอยุ่หรอครับ

 

 

แล้วผมก็ยื่นแก้วไปให้ฮารุ ดูเหมือนฮารุจะเริ่มหายเมาแล้วสินะ น่าจะได้คุยกันรู้เรื่องสักที

 

 

โอคะวะซัง-อ่อ ป่าวไม่มีอะไรหรอก

ผม-จริงสิ ฮารุซังครับ

ฮารุ-อะไรหยออ ค้าา

ผม-ผมมีของขวัญเรียนจบมาให้ด้วยนะครับ

ฮารุ-ไหนหรอๆ

 

 

ผมก็หยิบถุงให้ฮารุ พอฮารุแกะก็เจอ สร้ายคอ กับสร้อยข้อมือ

 

 

ผม-ผมไม่รู้ฮารุชอบแบบไหน ผมเลยไปขอให้ชิสึกะซังช่วย ก็เลยได้อันนี้มาครับ

ริกะ-เอ๋นี่ มันสร้ายคอ เซ็ทคู่ที่กำลังดังอยู่ตอนนี้นี่ แพงมากเลยนะเนี่ยย

ฮารุ-แล้วนี่ บิกคุคุงเอาเงินที่ไหนไปซื้อคะ

ผม-เอ๊ะ ก็เงินเดือนไงครับ

ฮารุ-เงินเดือนอยู่ที่ฮารุนี่คะ บิกคุคุงเอาไปตอนไหนคะ

ผม-ไม่ใช่ครับๆ มันเป็นเงิน รายวันที่ฮารุซังให้ไปแล้วบางทีผมก็ไม่ได้ใช้ มันก็เลยเหลือเก็บครับ

ฮารุ-หรอคะ

ผม-จริงสิ อันนี้เป็น ของที่ผมอยากซื้อให้ฮารุซังเอง ไม่เกี่ยวกับของขวัญเรียนจบ

ฮารุ-อะไรหรอคะ

 

 

ผมก็เลยเปิดกล่องออกมาเป็น แหวนที่ชิสึกะซังบอกขายดีมาก

 

 

ผม-เอ่อ...........ฮารุซังครับ จำวันที่เราไป เที่ยวดูซากุระเมื่อ3ปีได้มั้ยครับ วันนั้นฮารุซังบอกว่า อยากได้แหวนใช่มั้ย

ครับ แต่มาจนถึงวันนี้ ผมเองก็ยังไม่ถึงเป้าหมายที่วางเอาไว้ แต่อีกใจผมก็ไม่อยากให้ฮารุซังรอนานไปมากกว่านี้แล้ว

ครับ ถึงจะยังแต่งงานกันไม่ได้แต่ คือว่า............โอคะวะซังครับขออนญาตินะครับ ฮะ ฮะ ฮารุซังพวกเรามาแต่งงานกัน

เถอะครับ

 

ฮารุ-อะ เอ๋!!!! แต่งงานหรอ

ผม-คือว่า แค่หมั้นกันก่อนก็ได้ครับ แหวนวงนี้ ฮารุซัง พอจะรับมันเอาไปใสไว้นิ้วนางมือขวาได้มั้ยครับ

ฮารุ-..........

 

ฮารุไม่ตอบอะไรเลยได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆ

 

โอคะวะซัง-เอ้า อย่าปล่อยบิกคุคุง ของพ่อต้องรอนานจะได้มั้ย ฮารุจัง

ฮารุ-เอ๊ะ!! ระ ระ ระ รับ ค่ะ

 

แล้วฮารุก็วิ่งมากอดผม

 

ผม-ขอบคุณนะครับ ฮารุซัง

โอคะวะซัง-งั้นก็ คงต้องมาคุยรายละเอียดกันหน่อยนะ บิกคุคุง

ผม-ทราบแล้วครับ โอคะวะซัง

โอคะวะซัง-มาถึงขั้นนี้แล้ว น่าจะเรียกคุณพ่อได้แล้วมั้ง ใช้มั้ย ฮารุจัง

ฮารุ-ใช่ค่ะ

ริกะ-ยินดีด้วยนะ ฮารุจังงงงงง

ฮารุ- อื้ม อื้ม ขอบใจนะ ริกจัง

ชิโระ-เอาจนได้นะ ยินดีด้วยนะ เด๋วคงต้องบอกพ่อแล้วละแบบนี้

ผม-เด๋วจะไปบอกทาเคดะซังด้วยตัวเองดีกว่า

โอคะวะซัง-จริงสิ เรื่องดีๆแบบนี้ เด๋วจะต้องไปบอกแม่ ฮารุจังสะหน่อย บิกคุคุง คืนนี้ ที่เหลือก็ฝากด้วยนะ จัดการหา

ห้องให้แขกนอนด้วยละ

ผม-รับทราบครับ

และ โอคะวะซังก็เดินไปฮารุก็นั่งกอดผมอยู่อย่างงั้น

ผม-ฮะ ฮะ ฮารุซังครับ กอดผมแบบนี้ผมขยับตัวไม่ได้แล้วครับ

ชิโระ-พอๆฮารุเด๋วบิกคุคุงก็ตายกันพอดี

ฮารุ-ไม่เอา ต่อไปนี้ชิโระห้ามเข้าใก้ลตัวบิกคุคุงเกิน5เมตร

ผม/ชิโระ-เอ๋!!!!

ริกะ-นี่ปล่อยฮารุจังไปเถ๊อะ ลองได้เป็นแบบนี้แล้วละก็....ต้องทำใจอย่างเดียว

อายาเนะ- ก็ต้องททำใจอย่างเดียวเท่านั้นละน้าาาาา

ริกะ- นี่ ฮารุ พวกเรายังนั่งอยู่ตรงนี้อยู่เลยนะ

ฮารุ-แฮ่ๆ ปล่อยก็ได้

พ่อบ้าน-บิกคุซังจะรับอะไรเพิ่มมั้ยครับ

ผม-อืมมมม....งั้นรบกวนเตรียมห้องพัก ให้แขกหน่อยนะครับ 3ห้อง อายาเนะซังกับรริกะซังนอนด้วยกันได้ใช่มั้ยครับ

ริกะ-อื้อ

อายาเนะ-ได้ไม่มีปัญหา

ผม-งั้นก็เท่านี้แหละครับ

พ่อบ้าน-รับทราบแล้วครับ

ผม-อ๊ะจริงสิครับ พอเตรียมห้องเสร็จแล้วก็พักผ่อนเถอะนะครับเด๋วพรุ้งนี้ต้องทำงานอีกไม่ใช่หรอครับ ที่เหลือเด๋วผมจัดการเองครับ

 

พ่อบ้าน-ขอบพระคุณมากครับ งั้นขออนุญาติไปเตรียมห้องพักให้แขกก่อนนะครับ

ผม-ครับ

ผม-อ๊ะ อาหารหมดแล้ว งั้นเด๋วผมจะเข้าไปทำอาหารมาให้นะครับ

ชิโระ-ฝากด้วยละ

ฮารุ-อยากกินเนื้อค่ะ

ริกะ-เอาขนมก็พอแล้วละนะ

ผม-เข้าใจแล้วครับ

 

 

ผมก็เข้าไปในบ้านดูในตู้เย็นมี ผมก็เอาเนื้อวัวมาทอดบนกระทะ เสร็จก็ยัดเข้าเตาอบต่อ แล้วผม ก็เอาหมูกับกิมจิมาผัด

แล้วปรุงรส ก็ได้มาอีก1จาน แล้วก็แกะขนมเทใส่จาน เอาของทั้งหมดใส่ถาดแล้วยกไปเสิร์ฟ

 

ผม-เสร็จแล้วครับ มีเนื้อสเต๊ค มีหมูผัดกิมจิ แล้วก็ขนม ครับ จริงสิเด๋วผมไปหยิบไวน์มาเพิ่มนะครับวันนั้นผมซื้อเอาไว้แต่ยังไม่ได้เปิดเลย

ฮารุ-จ้า

 

แล้วผมก็เดินกลับไปเอาไวน์มา

 

ชิโระ-ฝืมือทำอาหารแกก็ยังเหมือนเดิมสินะ

ริกะ-โห ไม่อยากจะเชื่อบิกคุคุงทำอาหารเป็นด้วยหรอ

ผม-ก็พอทำได้แต่แบบพวกง่ายๆแหละครับฮ่ะๆ

อายาเนะ-ก็อร่อยดีนะหมูผัดกิมจิอะไรนั่น

ผม-ฮ่ะๆขอบคุณนะครับ ทานเยอะๆเลยนะครับ

ฮารุ-บิกคุคุงเปิดไวน์สิ

ผม-ครับ

 

แล้วผมก็เทไวน์แจก คนละแก้ว

 

ชิโระ-งั้นเรามาชนแก้วกันใหม่นะ

ริกะ-นั่นสินะ

 

แล้วทั้ง3คนก็หันหลังไปคุยอะไรกันไม่รู้แปปนึงแล้วก็หันมา

 

ริกะ-เอาละนะ 123

ชิโระ/ริกะ/อายาเนะ-ฮารุจังบิกคุคุง ยินดีด้วยนะ ขอให้มีความสุขกันมากๆนะ

ผม/ฮารุ- ขอบคุณนะทุกคน

ริกะ-นี่บิกคุคุงก็เลิกบ้างานได้แล้วนะต้องใส่ใจฮารุมากๆนะรู้มั้ย ฮารุจังเองก็ต้องใจเย็นๆนะมีเรื่องอะไรก็ค่อยๆคุยกันนะ

อายาเนะ-บิกคุคุง ขอบอกไว้ก่อนนะว่าถ้านายทำฮารุจังต้องเสียน้ำตาละก็ แกตาย ฮารุจังงง ฮารุทำดีมากแล้วนะ

ยะ ยะ ยัยนี่่.......... ลำเอียงกันชัดๆ

ชิโระ-แกก็เลิกบ้างานได้แล้วนะมีครอบครัวแล้วก็ต้องสนใจครอบครัวมากๆละ ฮารุ เองก็เบาๆบ้างนะ พอเป็นเรื่องบิกคุคุงทีไร ไม่ยอมฟังใครสักคน

ผม-ว่าแต่นะชิคุงงงงงงง เมื่อไหร่จะตามมานะ

ชิโระ-ชะ ชะ ชิคุง??? แก อย่ามาเรียกว่าชิคุงนะเว้ย

ฮารุ-ทีริกะจังยังเรียกได้เลย

ผม-นั่นสิ

ชิโระ-นะ นะ นั่นมัน ริกะซังเค้าาเรียกเองต่างหากละ

ผม-นี่ฮารุซัง งั้นพวกเรา ก็มาเรียกชิโระ ว่าชิคุงกันเองเถอะน้าา

ฮารุ-เนอะ

ชิโระ-ตะ ตะ ตามใจพวกแกเลย

อายาเนะ-เหมือนจะเป็นส่วนเกินแล้วสินะ ที่นี่มีแต่คนมีคู่รึไงกันยะ ฮารุ ก็สวีทให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ

ฮารุ-เอ๋!!! ฮารุไม่เอาหรอกแบบนั้น

ริกะ-นะ นี่ พวกเรา จะตี3แล้วนะเนี่ยที่พวกเรานั่งคุยกันอยู่เนี่ย พวกเราไปนอนกันเถอะ

อายาเนะ-การนอนดึกทำให้ผิวผู้หญิงเสียด้วยละนะ

ผม-ฮารุซังเดินไหวมั้ยครับ

ฮารุ-ก็พอไหวอยู่ค่ะ

ผม-งั้นเด๋วผมช่วยประคองนะครับทุกคนเชิญทางนี้เลยครับ

 

 

แล้วผมก็พาทุกคนไปที่ห้องพักแขกที่อยู่ชั้นล่าง แล้วพอส่งทุกคนเข้าห้องเสร็จผมก็พาฮารุขึ้นมาบนห้อง

 

 

ฮารุ-ถึงห้องแย้วววว

ผม-ทำไมวันนี้ทำตัวน่ารักจังเลยครับ

ฮารุ-ก็ฮารุมีความสุขนี่คะ ฮารุขอใส่แหวน ตอนนอนด้วยได้มั้ยคะ

ผม-เอ๋ ตอนนอนก็จะใส่ด้วยหรอครับ

ฮารุ-ไม่ได้หรอคะ

ผม-กะ กะ ได้ครับ แค่คืนนี้เท่านั้นนะครับ

ฮารุ-ค้าาาา

 

 

ผมก็หยิบแหวนให้ฮารุใส่

 

 

ผม-งั้นก็นอนพักเถอะนะครับ วันนี้ดื่มเยอะมากแล้ว

ฮารุ-ค่ะ แล้วบิกคุคุงละ

ผม-เด๋วผมจะไปอ่าบน้ำสักหน่อยอ่ะครับ ฮารุ นอน พักผ่อนก่อนเลยนะครับ

ฮารุ-อื้ม งั้นฮารุนอนแล้วนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

ผม-ราตรีสวัสดิ์ครับ

 

 

แล้วผมก็ไปอ่าบน้ำ พออ่าบน้ำเสร็จ ผมก็เดินลงมาเก็บจานเก็บแก้วไปไว้ในครัว พอผมเดินออกมาตรงห้องโถงหน้าบ้าน

ก็เจอ อายาเนะ

 

 

อายาเนะ-นี่นายไม่เห็นจะต้องเก็บของเองเลยนิพวกแก้ว จาน

ผม-เอ๋ ก็นั่นสินะครับ

อายาเนะ-แล้วนี่นายกำลังจะเดินไปไหนงั้นหรอทางกลับห้องนายน่าจะต้องขึ้นบรรไดไปไม่ใช่หรอ

ผม-อ่อ พอดีวันนี้ผมยังเคลียงานไม่เสร็จเลยครับ ว่าจะไปนั่งทำต่อที่ห้องนั่งเล่นอ่ะครับ

อายาเนะ-นี่นายยังจะทำงานอีกหรอพรุ้งนี้ก็วันหยุดไม่ใช่หรอ

ผม-ก็เพราะพรุ้งนี้วันหยุด วันนี้เลยสามารถทำงานโต้รุ่งได้ครับ

อายาเนะ-บ้างานอย่างที่ริกะจังพูดจริงๆด้วยสินะนายเนี่ย

ผม-ฮ่ะๆหรอครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับถ้าจะเอาอะไรก็เรียกผมได้เลยนะครับ

อายาเนะ-อืม

 

 

แล้วผมก็เดินมานั่งเคลียงานไปเรื่อยในที่สุดก็แฟ้มสุดท้ายยยยเท่านั้น

 

 

สึคุยะซัง-อุ๊ยตาย นึกว่าใคร นี่บิกคุคุงยังนั่งทำงานอยู่อีกหรอจ๊ะ

ผม-อ๊ะ สึคุยะซัง ลงตอนดึกมีอะไรหรอครับ

สึคุยะซัง-เอ๋ นี่มัน 7โมงกว่าแล้วนะ

ผม-หา 7โมงแล้วหรอครับ

สึคุยะซัง-จ๊ะ ว่าแต่บิกคุคุง น่าจะไปพักสะหน่อยนะเหลือแค่ แฟ้มสุดท้ายแล้วเด๋วค่อยมาทำต่อก็ได้ไม่ใช่หรอจ๊ะ

ผม-นะ นั่นสิครับ งั้นสึคุยะซังให้ผมทำอาหารเช้าให้ทานมั้ยครับ

สึคุยะซัง-ก็น่าสนใจนะจ๊ะแต่วันอื่นดีกว่า

ผม-ทำไมหรอครับ

สึคุยะซัง-งั้นบิกคุคุง หันไปดูข้างหลังสิจ๊ะ

ผม-ขะ ขะ ขะ ข้างหลังผมหรอครับ

สึคุยะซัง-จ๊ะ

ผมก็ค่อยๆหันหลังไปเจอฮารุยืนตาขวางอยู่ผมเลยรีบหันกลับมาอย่างไว

ผม-สะ สะ สึคุยะซัง สะ สะ สะ สงสัย ผมจะง่วงมากเลยละครับ เห็นฮารุซังที่น่าจะหลับไปแล้วยืนอยู่ข้างหลังผม

ฮารุ-บิกคุ!!!!!

ผม-ครับ!!!

ฮารุ-มานั่งคุกเขาเด๋วนี้!!!

ผม-ครับ!!

ฮารุ-ไหนบอกว่าจะอ่าบน้ำแล้วนอนไงคะ

ผม-คะ คะ คะ คือว่า.......

 

 

ฮารุก็เข้ามาดึงหูผมแล้วก็ลากผมไปที่ห้องนอน

 

 

ฮารุ-ถ้าไม่นอนละก็ไม่ต้องออกจากห้องค่ะ

ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ

ฮารุ-มีครอบครัวที่ต้องดูแลแล้วนะคะ ห่วงสุขภาพตัวเองหน่อยสิ ตาบ้า

ผม-ขะ ขอโทษนะครับ

ฮารุ-อืมงั้นก็นอนกันเถอะค่ะ

ผม-ครับ

 

 

แล้วผมก็หลับไปยาวๆตื่นมาอีกทีคือ 6โมงเย็น ตื่นมาฮารุไปไหนก็ไม่รู้เหลือผมอยู่ในห้องคนเดียวผมเดินลงมาข้างล่าง

ปุ๊บก็เดินไปดูห้องกินข้าว

 

 

ฮารุ-ตื่นแล้วหรอคะ

ผม-ครับ ทำไมฮารุซังไม่ปลุกผมละครับ

สึคุยะซัง-ทำไมยังเรียกฮารุจังแบบนั้นละจ๊ะ

ผม-เอ๊ะ แล้วผมต้องเรียกว่ายังไงหรอครับ

สึคุยะซัง-คุณณภรรยา ไง จ๊ะ

ผม-ภะ ภะ ภรรยาหรอครับ

ฮารุ-โธ่!!!!แม่คะ บิกคุคังมานั่งทานข้าวก่อนสิจ๊ะ เด๋วฮารุจะเดินไปบอกให้คนเอามาให้นะ

ผม-เอ๊ะ ผมไปเองก็ได้ครับ

ฮาคะวะซัง-ให้ฮารุไปเถอะเรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน

ผม-คะ ครับ

โอคะวะซัง-พอดีฮารุจังเสนอมาว่าให้หาผู้ชวยบิกคุคุงสักคน

ผม-เอ๋ ผู้ชวยผมหรอครับ ผมว่าไม่เป็นไรก็ได้ครับ

สึคุยะซัง-แม่ก็เห็นด้วยนะจ๊ะ หาเลขาไว้ช่วยจัดการงานเล็กๆน้อยๆ มันก็ดีนะ

ฮารุ-ใช่ค่ะ บิกคุคุงควรมีเลขาได้แล้วนะคะ

ผม-เอ๋!!! คือว่า......ผมอยากจะขอลองดูก่อนครับถ้าไม่ไหวจริงๆก่อนค่อย

ฮารุ-ค่อยอะไรหรอคะ ???

สึคุยะซัง-นี่บิกคุคุง ลูกมีเวลาพักผ่อนบ้างรึป่าวจ๊ะ วันนี้ก็ทำงานจนถึงเช้าอีก

ผม- คะ คะ คือว่า......

โอคะวะซัง-นี่บิกคุคุงโทรกลับไปหาที่บ้านครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่

ผม-คะ คะ คือออ.......นะ นะ น่าจะ2ปีที่แล้วล่ะมั้งครับ แฮะๆ

ฮารุ-เอ๋!!!!

สึคุยะซัง-เฮ้อ นี่บิกคุคุง 2ปี เล่นไม่ติดต่อกลับไปเลยมันไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอจ๊ะ

ฮารุ-ใช่ค่ะ!! ทำไมไม่ติดต่อกลับไปบ้างคะ

โอคะวะซัง-นั่นสิ

 

ผม-คะ คะ คือว่า....... ตอนที่ผมมาทำงานแรกๆผมไม่เป็นอะไรเลยไม่มีความรู้ทางด้านนี้เลยแม้แต่นิดเดียว แต่โอคะวะ

ซังกลับไว้ใจและให้ผมทำงานนี้ผมเลยอยากทำให้สมกับความไว้ใจนั้นครับ มันเลย......บางที ผมก็อาจจะลืมหลายๆ

เรื่องไปแล้วละครับ แต่ก่อนหน้านี้ผมก็เริ่มรู้สึกตัวแล้วนะครับเป็นครั้งแรกเลยครับที่มีโอกาศได้ยืนชม วิว ในห้องทำงาน

อย่างจริงๆจังๆ

 

ฮารุ-คุณพ่อคะ ช่วยหาเลขามาด้วยนะคะ

สึคุยะ-คุณคะ

โอคะวะ-เข้าใจแล้วละนะ จริงสิ บิกคุคุงไหนๆวันนี้เราก็พูดเรื่องนี้กันแล้วทำไมไม่โทรไปบอกที่บ้านสะหน่อยละว่าหมั้นกันแล้ว

ผม-เอ๊ะ ตะ ตะ ตอนนี้เลยหรอครับ

สึคุยะ-จ๊ะ

ผม-ขะ ขะ เข้าใจแล้วครับ

 

ผมก็หยิบมือถือกำลังจะกดโทรก็นึกขึ้นได้ ว่า2ปีมันก็นานไปจริงๆนั่นแหละ แถมไม่ได้กลับไปอีก ถ้าโทรหาแม่ละก็.........อึก.......ตูตายแน่ๆเลยงานนี้ งะ งะ งั้นโทรหาเตี่ยละกันนะ พอคิดได้แบบนั้นก็กดโทรเตี่ยทันที

 

ผม-ฮะ ฮะ ฮัลโหล เตี่ยหรอ

...-ไม่ใช่เตี่ย

ผม-สะ สะ เสียงนี้หรือว่า....แม่

แม่-มีอะไร ? แกเพิ่งนึกขึ้นได้รึไงว่ามีแม่มีพ่ออ่ะ

ผม-เอ๊ะ ไม่ใช่อย่างงั้นแม่ ก็ผมต้องทำงานทุกวันนี่แม่

แม่-แล้วสรุปแกมีเรื่องอะไร

ผม-แม่ คือว่า..........ผมขอหมั้นกับสาวที่นี่แล้วนะ

แม่-ห๋า!!!!!! นึกว่าจะโทรมาเรื่องอะไร ถ้าแกว่างขนาดนี้ทำไมไม่โทรกลับมาบ้านห๊ะ แล้วนี่อะไรโทรมาบอกว่าหมั้นกับสาวแล้ว!!!!!

ผม-แม่ คือ

แม่-พอเลย แกกลับบมาบ้านเด๋วนี้เลยนะ ไม่งั้นก็ไม่ต้องกลับมาแล้วนะ

ผม-แม่!! ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด

 

แม่ผมพูดจบก็กดวางไปเลย

 

ฮารุ-ปะ เป็นไงบ้างคะ น้ำเสียงฟังดูไม่ดีเลย

ผม-ทะ ทะ ทุกคน......แย่แล้ววว

ฮารุ-มีอะไรหรอคะ

ผม-คะ คือว่า มะ มะ แม่ ผมโกรธสุดๆเลยละครับ เค้าบอกว่า ให้กลับบ้านเด๋วนี้เลยถ้าไม่กลับก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว

ฮารุ-เอ๊ะ!!!แบบนี้ บิกคุคุง เรารีบจองตั๋วไปกันเถอะค่ะ

สึคุยะ-นั่นสิ คุณแม่โกรธมาก ก็ต้องรีบไปนะไม่งั้นไม่ดีนะจ๊ะ

ผม-แต่......

โอคะวะซัง-เอาเถอะก็เข้าใจ บิกคุคุงอยู่หรอกนะ ฮารุจัง จองตัวไปประเทศไทยวันศุกร์หน้าตอนเย็นเลยนะ

ฮารุ-แต่ฮารุว่าไปเลยดีกว่านะคะ

โอคะวะซัง-นี่ลูกบิกคุคุงก็ยังมีงานที่ต้องเคลียนะ ยังไงก็ให้เวลาเค้าหน่อยเถอะ แล้วเด๋ววันจันทร์ จะให้เลขาขึ้นไปละกันนะ

ผม-คะ คะ ครับ

สึคุยะซัง-จริงสิฮารุจัง เด๋วลูกต้องไปหาซื้อของฝากดีๆไปให้ คุณพ่อกับคุณแม่บิกคุคุงด้วยนะ

ผม-เอ๊ะ ไม่ต้องหรอกครับ

โอคะวะ-เอาดีๆมาเลยนะฮารุจัง

ฮารุ-สบายใจได้ค่ะ ฮารุจะจัดการเอง

ผม-เอ๋!!! เด๋วเราค่อยไปซื้อขนมที่สนามบินก็ได้นะครับ

ฮารุ-ไม่ได้ค่ะ! ไม่ได้กลับบ้านแถมไม่ได้ติดต่อกลับไป ตั้ง2ปีนะคะ ถ้าเป็นฮารุละก็ ฮารุ ไม่ยอมหรอกนะคะ

ผม-คะ ครับ เข้าใจแล้วครับ

ฮารุ-งั้นก็รีบทานข้าวเถอะนะแล้วไปพักผ่อนกันเด๋วเรื่องตั๋วเครื่องบินเด๋วฮารุจองให้นะคะ

ผม-คะ ครับ

 

 

หลังจากนั้นพอผมกินเสร็จผมก็นั่งคุยกับโอคะวะซังเรื่อง เลขา สักพักผมก็ขึ้นห้องมากับฮารุ แล้วพอมาวันจันทร์ผมก็ขับ

รถไปถึงที่ทำงานก็ ขึ้นไปที่ที่ห้องทำงาน ขึ้นลิฟต์มาก็เจอโอคะวะซังกับชิสึกะซังและก็ผู้หญิงอีกคน

 

 

โอคะวะซัง-ไงมาแล้วหรอ มาจะแนะนำให้รู้จักนะ นี่คือ นานามิ ฮินะ จะมาเป็นเลขาให้บิกคุคุงตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ส่วน

ตารางงานก็เด๋วชิสึกะซังรบกวนด้วยนะ

 

เลขา-รับทราบค่ะท่านประธาน

โอคะวะซัง-งั้นบิกคุคุง เข้ามาในห้องหน่อย

ผม-ครับ

ผมก็เดินตามโอคะวะซังไปในห้อง

โอคะวะซัง-หลังจากนี้มีงานอะไรจุกจิกก็โยนให้เลขา ช่วยนะ อย่ามานั่งทำคนเดียว มี2คน งานมันก็จะเสร็จเร็วขึ้นใช่มั้ยละ

ผม-นั่นสินะครับ

โอคะวะซัง-จริงสิ หลังจากที่กลับมาแล้ว ก็อย่า หักโหมงานให้มากจนเกินไปนะ คิดถึงฮารุจังมากๆไว้ละ ยังไงสำหรับบิกคุคุงฮารุก็สำคัญที่สุดใช่มั้ยละ

ผม-ชะ ชะ ใช่ครับ ผมจะพยายามนะครับ โอคะวะซัง

โอคะวะซัง-อื้ม ไปทำงานเถอะ

ผมก็ออกมาจากห้องโอคะวะซังพอ ออกมาถ้าชิสึกะซังก็จัดตารางของผมให้กับนานามิซังเสร็จแล้วสินะ

ผม-ต่อไปนี้ก็ไม่นั่งเหงาคนเดียวแล้วนะครับ ชิสึกะซัง

ชิสึกะซัง-นั่นสินะคะ ปกตินั่งทำงานคนเดียวก็รู้สึกว่ามันเงียบจนเกินไปค่ะ

ผม-งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ

ชิสึกะ-ค่ะ

 

 

 

ผมก็เดินมาอีกหน่อยก็ถึงห้องทำงาน

 

 

ผม-ฝากตัวด้วยนะครับ นานามิซัง

นานามิ-ค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ จะพยายามทำงานให้เต็มที่เลยค่ะ

ผม-ครับ งั้นผมเข้าไปทำงานก่อนนะครับ

นานามิ-ค่ะ เด๋วจะยกน้ำไปให้นะคะ

ผม-ขอบคุณนะครับ

 

 

ผมก็เข้ามาในห้องทำงานผมทำงาน ทั้งวันจนถึงเย็น พอเย็นก็เลิกงานรีบกลับบ้านเพราะต้องเตรียมของกลับบ้านวันศุกร์

อีก