ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
ตื่นมาอีกทีก็เช้าวันจันทร์ผมก็ตื่นไปทำงานฮารุก็ไปเรียนกิจวัตรประจำวันก็จะวันแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนวันเวลาผ่านไป3ปี
ผมกับชิโระเราแทบไม่ได้เจอกันเลยได้แต่โทรคุยกัน เพราะชิโระเองก็เรียนไปด้วยและก็ค้องรับผิดชอบงานที่บ้านมากขึ้น
ส่วนผมเองก็ต้องรับผิดชอบงาน แทนโอคะวะซังมากขึ้น แล้ววันนี้ เป็นวันที่ ฮารุเรียนจบ ซึ่งช่วงเช้าพวกโอคะวะซังกับสึ
คุยะไปแต่ผมไม่ได้ไปเพราะต้องอยู่ทำงานแทน โอคะวะซัง พอตกเย็นมาผมก็เลยไปปรึกษากับชิสุกะจัง
 
 
ผม-ชิสึกะซังครับ ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อยครับ พอดีว่า วันนี้เป็นวันที่ฮารุเรียนจบ แต่ผมไม่รู้จะซื้อของขวัญอะไร
ให้ฮารุซังเลยอ่ะครับ เรื่องพวกแฟชั่นผมก็ไม่รู้เรื่อง ชิสึกะซังพอจะบอกได้มั้ยครับว่าตอนนี้ผู้หญิงเค้าฮิตอะไรกันหรอครับ
 
เลขา-อืมมมมม...........มาถามตอนนี้ ก็นึกไม่ออกหรอกนะคะ ถ้ายังไง วันนี้บิกคุซัง ซื้อดอกไม้ไปแสดงความยินดีก่อน
ดีมั้ยคะ
 
ผม-คือจริงๆวันนี้ผมก็กะจะซื้อดอกไม้นี่แหละครับแต่ ว่า วันศุกร์ที่จะถึงนี้ โอคะวะซังเค้าจัดปาร์ตี้เล็กๆให้กับฮารุซังและ
เพื่อนๆที่เรียนจบน่ะครับ คิดว่า วันงาน ยังไงก็คงต้องมีของขวัญให้ฮารุซังอ่ะครับ
 
เลขา-งั้นขอเวลาไปสอบถามเพื่อนๆก่อนนะคะ ถ้าได้เรื่องยังไงเด๋วจะแจ้งให้ทราบนะคะ
ผม-ครับ ขอบคุณมากเลยนะครับ ชิสึกะซัง
เลขา-ไม่เป็นไรค่ะ
ผม-จริงสิครับ นี่งานของวันนี้ทั้งหมดนะครับ
เลขา-เด๋วนี้ก็ทำงานไวขึ้นมากเลยนะคะ
ผม-ฮ่ะๆ ก็ผ่านมาตั้ง3ปีแล้วนิครับตั้งแต่วันนั้นที่ผมมาทำงานที่นี่วันแรก
เลขา-นั่นสินะคะ
ผม-งั้นผมกลับบ้านก่อนนะครับ
เลขา-ค่ะ
 
 
หลังจากออกบริษัทผมก็แวะซื้อดอกไม้ช่อใหญ่ๆไปให้ฮารุ พอผ่านไป 2วันชิสึกะจัง ก็มาบอกข่าวดี
 
 
เลขา-บิกคุซังคะ ดูเหมือนตอนนี้ จะมี จิวเวอร์รี่ที่เป็นเซ็ทขายนะ มีสร้อยคอรูปหัวใจ ทำมาจากทองคำขาวแล้วมีเพชร
ประดับ มาคู่กับสร้อยข้อมือ ทองคำขาวประดับเพชรเหมือนกันค่ะ
 
 
แล้วชิสึกะซังก็เอาหนังสือแฟชั่นผู้หญิงมาให้ผมดู
 
 
เลขา-สวยมั้ยคะ ตอนนี้สาวๆ ต่างก็บอกว่า ถ้าแฟนซื้อให้จะดีใจมากเลยค่ะ
ผม-งะ งั้นหรอครับ เอ๊ะ นี่ มีแหวานขายด้วยหรอครับ
เลขา-แหวนวงนั้นนี่ สวยมากเลยนะคะ ว่ากันว่าขายดีมากเลยค่ะ
 
อืมมมม เท่าที่ดูมันก็เป็นแหวนที่่ดูเรียบๆแต่ก็หรูหรา เอ.....ฮารุจะชอบมั้ยนะ
 
ผม-งั้นผมฝากไปซื้อหน่อยได้มั้ยครับ
เลขา-ได้สิคะ เอาอันไหนดีคะ
ผม-งั้นเอา เซ็ทสร้อยคอและสร้อยข้อมือครับ
เลขา-ค่ะ ให้ห่อของขวัญด้วยเลยมั้ยคะ
ผม-ครับห่อด้วยเลยครับ
เลขา-เข้าใจแล้วค่ะ เด๋วจะรีบไปจัดการให้นะคะ
ผม-อ๊ะจริงสิ ชิสึกะซังครับ ผมเอาแหวนที่ขายดีด้วยได้มั้ยครับ
เลขา-เอาแหวนด้วยนะคะ
ผม-ครับเอาแหวนด้วยครับ แล้วก็นี่ครับเงิน รบกวนด้วยนะครับ
เลขา-ได้ค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ
ผม-ครับ
 
 
แล้วผมก็นั่งทำงานไปเรื่อยๆ เย็นผมก็กลับบ้าน เช้าวันต่อมาผมก็มานั่งทำงาน เหมือนทุกวันแล้วช่วงบ่ายๆชิสึกะซังก็เอา
ของมาให้ พร้อมกับเอกสารอีกกองโต
 
 
ผม-เอ๊ะชิสึกะซังครับ วันนี้งานมันเยอะผิดปกตินะครับเนี่ย
เลขา-เอ๊ะงั้นหรอคะ อาจจะเพราะถึงช่วงปิดงบรึป่าวค่ะ
ผม-งะ งั้นหรอครับ ถึงเวลางานเยอะอีกแล้วสินะครับ
เลขา-ใช่ค่ะ แล้วก็ของอยู่ในถุงนี่นะคะ ห่อของขวัญมาเรียบร้อยแล้วค่ะ
 
ผม-ขอบคุณมากเลยนะครับชิสึกะซังที่เป็นธุระให้ ถ้าฮารุซังชอบก็คงจะดีนะครับ
เลขา-คุณหนูต้องชอบแน่ๆอยู่แล้วค่ะ เป็นของที่บิกคุซังซื้อให้นิ่ คะ
ผม-ฮ่ะๆ นะ..นั่นสินะครับ
เลขา-งั้นขอตัวก่อนนะค่ะ
ผม-ครับ
 
 
หลังจากที่ชิสึกะซังออกไปผมก็นั่งทำงานไปอีกสักพัก ฮารุก็โทรมาตาม
 
 
ผม-ฮัลโหลครับ
ฮารุ-วันนี้มีปาร์ตี้เรียนจบของฮารุนะคะ
ผม-ครับแล้วนี่ทุกคนมากันแล้วหรอครับ
ฮารุ-ก็เริ่มมากันแล้วค่ะ
ผม-หรอครับ งั้นเด๋วผมจะรีบทำงานเสร็จแล้วจะรีบกลับบ้านนะครับ
ฮารุ-จ๊ะ
 
 
หลังจากที่ฮารุวางสายไปผมก็นั่งทำงานไปอีกพักใหญ่ๆ จน มารู้สึกตัวอีกทีก็คือไอ้ชิโระโทรมา
 
 
ผม-ฮัลโหล
ชิโระ-นี่แกอยู่ไหนเนี่ย
ผม-ทำงานอยู่ที่บริษัทอ่ะดิ
ชิโระ-แล้วแกไม่มาปาร์ตี้เรียนจบของฮารุหรอ
ผม-ก็กำลังรีบทำงานให้เสร็จอยู่เนี่ย แกนั่นแหละที่โทรมากวนทำให้งานช้า
ชิโระ-รีบๆกลับมาเลยงานไม่ต้องทำแล้ว ตอนนี้มีงานใหญ่กว่านั้นอีก
ผม-อะไรของแกวะ ชิโระ
ชิโระ-ตอนนี้ยัยฮารุเมามากเลยนะ โอคะวะซังก็จะเอาไม่อยู่แล้วเนี่ย แก ระหว่าง งานกับฮารุใครสำคัญกว่ากัน??
ผม-..............เข้าใจแล้วน่า กำลังจะกลับไปบอกโอคะวะซังด้วยนะ
ชิโระ-เออ เร็วๆนะ เห้ย ฮารุ อย่านะ ตู๊ดๆ
 
 
สายตัดไปแล้ว จากที่ได้ยินดูเหมือนไอ้ชิโระมันจะไม่ได้พูดเล่นแหะ งั้น เอากลับไปทำต่อที่บ้านละกัน ผมก็หอบงาน
หอบของขวัญไป ขึ้นรถ พอขับรถมาถึงบ้าน ผมก็ขนของลงรถ
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับบิกคุซัง
ผม-อ๊ะ กลับมาแล้วครับ
พ่อบ้าน-ตอนนี้คุณท่าน คุณหนู และเพื่อนๆ กำลังนั่งดื่มกันอยู่ที่ สวน นะครับ
ผม-งะ งั้นหรอครับ เห็นว่า ฮารุซังเมาหรอครับ
พ่อบ้าน-ครับ คุณหนูตอนนี้เมามากเลยครับ
ฮารุ-บิกคุคุงงงงงงงง กลับมาแล้วหรอค้าาาาาาาา
 
แล้วฮารุก็วิ่งมากอดผม
 
ผม-เอ๋ ฮารุซัง ทำไมวันนี้เมาขนาดนี้ละครับเนี่ย
ฮารุ-ก็วันนี้เป็นวันที่ดีนี่นาาา
ผม-งะ งั้นหรอครับ
ฮารุ-นี่ บิกคุคุง ก็รีบไป ปาร์ตี้ได้แล้วค่ะ เร็วๆๆ
 
 
ถึงจะบอกว่าให้เร็วๆก็เถอะ แต่ฮารุจะรู้มั้ยนะว่าตัวเองเดิน เซไปก็เซมาเนี่ย
 
 
ผม-ฮารุซังเดินไหวมั้ยครับเนี่ย
ฮารุ-ม่ายยยยหวายยยยยย อุ้มหน่อยสิ
ผม-ได้สิครับ งั้นเด๋วผมอุ้มไปส่งที่ห้องนอนให้นะครับ
ฮารุ-ไม่ได้จะไปห้องนอนสะหน่อยนะ ต้องไปที่สวนสิคะ ทุกคนเค้าอยู่ที่นั่น
ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ
พ่อบ้าน-บิกคุซัง ส่งของมาให้ผมช่วยถือเถอะนะครับ
ผม-ขอโทษนะครับ ป่ะฮารุซังค่อยๆเดินนะครับ
ฮารุ-จ้า ฮารุจะค่อยๆเดินค่ะ!!
ผม-ฮ่าๆวันนี้ดื่มเยอะเลยนะครับ
ฮารุ-ใช่แย้ววว
 
 
แล้วผมก็ค่อยๆประคองฮารุเดินมาถึงสวน
 
 
โอคะวะซัง-เหนื่อยหน่อยนะ บิกคุคุง
ผม-ฮ่ะๆไม่เป็นไรครับ
ฮารุ-เน่ ทุกคน คนๆนี้คือ บิกคุคุง เป็นแฟนฮารุ ค่ะ!!!อึก!!
ผม-ฮ่ะๆฮารุซังเมามากแล้วนะครับเนี่ย นั่งพักสักหน่อยเถอะนะครับ
ชิโระ-แกนี่นะกว่าจะกลับมาได้ จะให้คนอื่นรอไปถึงไหนกัน
ริกะ-เป็นคนบ้างานไม่เปลื่ยนไปเลยน้าาาาา บิกคุคุง
ผม-ขอโทษนะครับที่ผมกลับมาช้า
โอคะวะซัง-วันนี้... อ่อ วันปิดงบมาถึงอีกแล้วสินะ
ผม-ครับ งั้นเด๋วผมไปเก็บของก่อนนะครับ จะได้เปลื่ยนชุดด้วย
ฮารุ-ฮารุไม่ให้ไปค่ะ
ผม-เอ๋!!
พ่อบ้าน-งั้นเด๋วผมจะเอาของไปเก็บที่ห้องให้เองครับ บิกคุซัง
ผม-งั้นผมขอถุงเล็กๆใบนั้นไว้ก่อนนะครับ ที่เหลือก็เก็บได้เลยครับ
พ่อบ้าน-รับทราบแล้วครับ
ผม-ขอบคุณนะครับ
โอคะวะซัง-แล้ววันนี้งานเป็นไงบ้าง
 
ผม-ก็นอกจากเอกสารที่ต้องเซ็นท์เยอะแยะไปหมด ที่เหลือก็ถือว่าปกติครับ
โอคะวะซัง-หรอ ช่วงนี้ก็น่าจะประมาณนี้แหละนะ อาจจะต้อง เพิ่มโรงแรมสาขา ละมั้ง
ผม-ผมก็คิดว่าดีนะครับ แต่พูดถึงถ้าจะขยายสาขาทำไมเราไม่ลองไปดูตลาดที่ ต่างประเทศดูบ้างละครับล
โอคะวะซัง-อืมม...........นั่นสินะ ไว้วันจันทร์เรียกประชุม ฝากด้วยนะ
 
ผม-รับทราบแล้วครับโอคะวะซัง จริงสิ ฮารุซัง เด๋วผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้มั้ยครับ
ฮารุ-ห้ามเปลื่ยนชุดนะคะ
ผม-เข้าใจแล้วครับ ฮารุซังชอบให้ผมใส่ชุดืงานจริงๆเลยนะครับ
ฮารุ-ก็มันเท่ นี่คะยิ่งเป็นบิกคุคุงด้วยแล้ว ฮารุหลงรักเลยค่ะ
ผม-ฮ่ะๆงั้นเด๋วผมมานะครับ
ฮารุ-งั้น จุ๊บก่อน
ผม-เอ๋ ไปห้องน้ำต้องจุ๊บด้วยหรอครับ
ฮารุ-ถ้าไม่จุ๊บ ฮารุไม่ยอมนะคะ เวลาออกจากบ้านก็ต้องจุ๊บกันสิ เราคุยกันแล้วนะ
ผม-ครับๆ จุ๊บ
 
 
แล้วผมก็จุ๊บไปที่แก้มของฮารุ
 
 
ฮารุ-อันนี่มันที่แก้มนะ
ผม-วันนี้เอาที่แก้มไปก่อนนะครับ เด๋วผมมานะ
ฮารุ-ค่ะ รีบๆกลับมานะ
ผม-ครับ โอคะวะซัง ทุกคนครับ เด๋วผมมานะครับ
 
 
แล้วผมก็เดินมาเข้าห้องน้ำ พอตอนเดินกลับไป ก็ได้ยินเสียงพวก โอคะวะซังคุยกัน
 
 
ไซโตะ-โอคะวะซังจริงหรอครับที่บอกว่าจะยกฮารุซังให้
โอคะวะซัง-ก็จริงหน่ะสิ
ไซโตะ-แต่โอคะวะซัง แบบนี้มัน
โอคะวะซัง-จะบอกว่าบังคับฮารุสินะ ตั้งแต่ บิกคุคุงกลับมา ฮารุเป็นยังไง ก็เห็นแล้วนิ
ไซโตะ-นั่นเพราะฮารุซังอาจจะเมาอยู่ก็ได้นิครับ แล้วอีกอย่างเค้าก็จบแค่ ม.ปลายเองนะครับ
 
โอคะวะซัง-นั่นสินะ รู้อะไรมั้ยครับ บิกคุคุงน่ะ มาเรียนที่นี่เมื่อ3ปีก่อน แล้วก็ได้เจอผู้หญิงคนนึง ที่แทบจะไม่รู้จักกันเลย
เมื่อตอนที่ฮารุอยู่ปลายปี1กำลังจะขึ้นปี2 จู่ๆ ฮารุก็เลิกมาช่วยงานที่บริษัทแล้วจู่ๆก็บอกจะไปเที่ยวที่คาวากุจิโกะสุดท้าย
ก็เกิดเรื่องเข้าใจผิดขึ้น บิกคุคุงพยายามที่จะบอกความจริงแต่ฮารุกลับไม่ฟังก็ตบไปที่หน้าบิกคุคุง
หลังจากนั้นพอฮารุกลับมาบ้าน ก็ โมโห อย่างกับระเบิดลง ยิ่งกว่าวันนี้ตอนเมาสะอีกนะ พอผ่านไปสักระยะเรื่องเข้าใจ
ผิดก็ กระจ่าง และวันนั้น ก็เป็นวันที่บิกคุคุงเรียนจบ พร้อมกับต้องบินกลับบ้านวันนั้นเลย พอบิกคุคุงกลับไปอีกวันนึงฮารุ
หนีออกจากบ้าน บอกแค่ว่า จะไปตามตัวคนๆนึงกลับมาแล้วก็ขึ้นเครื่องไป พวกเราเป็นห่วงกันมาก สืบจนรู้ว่าฮารุไปที่
ประเทศไทย พวกเราเลยติดต่อไปขอความช่วยจากบิกคุคุง ที่อยู่ที่นั่น นอกจากเค้าจะไม่บ่นแล้ว เค้ายังออกค่าที่พักค่า
กิน ค่าท่องเที่ยว ให้กับฮารุอีก แล้วเพื่อไม่ให้ฮารุหนีอีก เค้าจึงต้องสัญญากับฮารุว่าจะมาส่งฮารุที่บ้านแล้วก็ยอมเป็นคน
รับผิดเองทั้งหมดเพราะ ตอนนั้นบิกคุคุงติดต่อพวกเราตลอดแต่ไม่ได้บอกกับฮารุ เพราะถ้าฮารุรู้ก็จะหนีอีก
คนๆนึงที่ยอมทิ้งทุกอย่างทิ้งอณาคตของตัวเองแล้วมาอยู่ที่นี่ เพื่อต้องการให้ ฮารุ มีความสุขเนี่ย คิดว่าจะมีสักกี่คนจริง
อยู่เงินเดือนของบิกคุคุงตอนนี้เยอะมากต่อให้มีครอบครัวก็สามารถอยู่ได้สบาย แต่รู้มั้ยเงินเดือน ทุกเดือน เค้ายกให้ฮารุ
ทั้งหมด ส่วนตัวบิกคุคุงนั้นไม่เคยขออะไรสักอย่างนอกจากขอให้ฮารุมีความสุข
ถ้า เธอเป็นพ่อคน แล้วเจอคนที่เค้าดีกับลูกสาวเราขนาดนนี้จะ ยอมปล่อยไปเฉยๆหรอ
 
 
ไซโตะ-เรื่องนั้นผมก็ไม่เถียงหรอกครับ แต่เค้ามีความสามารถขนาดนั้นเลยหรอครับ จบ แค่ ม.ปลายเองนะครับ
 
โอคะวะซัง-หรอออ ก็อย่างที่ได้ยินไปแล้วตั้งแต่บิกคุคุงมาทำงาน ก็แบ่งเบาภาระไปได้เยอะมากเลย จนบางทีก็ไม่ต้อง
เข้าบริษัทยังได้ จริงสิไหนๆวันนี้ก็ดื่มกันเยอะแถมนี่มันก็ดึกแล้ว คืนนี้ก็นอนพักที่นี่เถอะนะแล้วเช้าค่อยกลับ ชิโระด้วยนะ
 
ชิโระ-ขอบคุณครับ ยูคิซัง
ผม-กลับมาแล้วครับนี่ครับฮารซังผมเอาน้ำมาให้ครับ กำลังคุยอะไรกันอยุ่หรอครับ
 
 
แล้วผมก็ยื่นแก้วไปให้ฮารุ ดูเหมือนฮารุจะเริ่มหายเมาแล้วสินะ น่าจะได้คุยกันรู้เรื่องสักที
 
 
โอคะวะซัง-อ่อ ป่าวไม่มีอะไรหรอก
ผม-จริงสิ ฮารุซังครับ
ฮารุ-อะไรหยออ ค้าา
ผม-ผมมีของขวัญเรียนจบมาให้ด้วยนะครับ
ฮารุ-ไหนหรอๆ
 
 
ผมก็หยิบถุงให้ฮารุ พอฮารุแกะก็เจอ สร้ายคอ กับสร้อยข้อมือ
 
 
ผม-ผมไม่รู้ฮารุชอบแบบไหน ผมเลยไปขอให้ชิสึกะซังช่วย ก็เลยได้อันนี้มาครับ
ริกะ-เอ๋นี่ มันสร้ายคอ เซ็ทคู่ที่กำลังดังอยู่ตอนนี้นี่ แพงมากเลยนะเนี่ยย
ฮารุ-แล้วนี่ บิกคุคุงเอาเงินที่ไหนไปซื้อคะ
ผม-เอ๊ะ ก็เงินเดือนไงครับ
ฮารุ-เงินเดือนอยู่ที่ฮารุนี่คะ บิกคุคุงเอาไปตอนไหนคะ
ผม-ไม่ใช่ครับๆ มันเป็นเงิน รายวันที่ฮารุซังให้ไปแล้วบางทีผมก็ไม่ได้ใช้ มันก็เลยเหลือเก็บครับ
ฮารุ-หรอคะ
ผม-จริงสิ อันนี้เป็น ของที่ผมอยากซื้อให้ฮารุซังเอง ไม่เกี่ยวกับของขวัญเรียนจบ
ฮารุ-อะไรหรอคะ
 
 
ผมก็เลยเปิดกล่องออกมาเป็น แหวนที่ชิสึกะซังบอกขายดีมาก
 
 
ผม-เอ่อ...........ฮารุซังครับ จำวันที่เราไป เที่ยวดูซากุระเมื่อ3ปีได้มั้ยครับ วันนั้นฮารุซังบอกว่า อยากได้แหวนใช่มั้ย
ครับ แต่มาจนถึงวันนี้ ผมเองก็ยังไม่ถึงเป้าหมายที่วางเอาไว้ แต่อีกใจผมก็ไม่อยากให้ฮารุซังรอนานไปมากกว่านี้แล้ว
ครับ ถึงจะยังแต่งงานกันไม่ได้แต่ คือว่า............โอคะวะซังครับขออนญาตินะครับ ฮะ ฮะ ฮารุซังพวกเรามาแต่งงานกัน
เถอะครับ
 
ฮารุ-อะ เอ๋!!!! แต่งงานหรอ
ผม-คือว่า แค่หมั้นกันก่อนก็ได้ครับ แหวนวงนี้ ฮารุซัง พอจะรับมันเอาไปใสไว้นิ้วนางมือขวาได้มั้ยครับ
ฮารุ-..........
 
ฮารุไม่ตอบอะไรเลยได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆ
 
โอคะวะซัง-เอ้า อย่าปล่อยบิกคุคุง ของพ่อต้องรอนานจะได้มั้ย ฮารุจัง
ฮารุ-เอ๊ะ!! ระ ระ ระ รับ ค่ะ
 
แล้วฮารุก็วิ่งมากอดผม
 
ผม-ขอบคุณนะครับ ฮารุซัง
โอคะวะซัง-งั้นก็ คงต้องมาคุยรายละเอียดกันหน่อยนะ บิกคุคุง
ผม-ทราบแล้วครับ โอคะวะซัง
โอคะวะซัง-มาถึงขั้นนี้แล้ว น่าจะเรียกคุณพ่อได้แล้วมั้ง ใช้มั้ย ฮารุจัง
ฮารุ-ใช่ค่ะ
ริกะ-ยินดีด้วยนะ ฮารุจังงงงงง
ฮารุ- อื้ม อื้ม ขอบใจนะ ริกจัง
ชิโระ-เอาจนได้นะ ยินดีด้วยนะ เด๋วคงต้องบอกพ่อแล้วละแบบนี้
ผม-เด๋วจะไปบอกทาเคดะซังด้วยตัวเองดีกว่า
โอคะวะซัง-จริงสิ เรื่องดีๆแบบนี้ เด๋วจะต้องไปบอกแม่ ฮารุจังสะหน่อย บิกคุคุง คืนนี้ ที่เหลือก็ฝากด้วยนะ จัดการหา
ห้องให้แขกนอนด้วยละ
ผม-รับทราบครับ
และ โอคะวะซังก็เดินไปฮารุก็นั่งกอดผมอยู่อย่างงั้น
ผม-ฮะ ฮะ ฮารุซังครับ กอดผมแบบนี้ผมขยับตัวไม่ได้แล้วครับ
ชิโระ-พอๆฮารุเด๋วบิกคุคุงก็ตายกันพอดี
ฮารุ-ไม่เอา ต่อไปนี้ชิโระห้ามเข้าใก้ลตัวบิกคุคุงเกิน5เมตร
ผม/ชิโระ-เอ๋!!!!
ริกะ-นี่ปล่อยฮารุจังไปเถ๊อะ ลองได้เป็นแบบนี้แล้วละก็....ต้องทำใจอย่างเดียว
อายาเนะ- ก็ต้องททำใจอย่างเดียวเท่านั้นละน้าาาาา
ริกะ- นี่ ฮารุ พวกเรายังนั่งอยู่ตรงนี้อยู่เลยนะ
ฮารุ-แฮ่ๆ ปล่อยก็ได้
พ่อบ้าน-บิกคุซังจะรับอะไรเพิ่มมั้ยครับ
ผม-อืมมมม....งั้นรบกวนเตรียมห้องพัก ให้แขกหน่อยนะครับ 3ห้อง อายาเนะซังกับรริกะซังนอนด้วยกันได้ใช่มั้ยครับ
ริกะ-อื้อ
อายาเนะ-ได้ไม่มีปัญหา
ผม-งั้นก็เท่านี้แหละครับ
พ่อบ้าน-รับทราบแล้วครับ
ผม-อ๊ะจริงสิครับ พอเตรียมห้องเสร็จแล้วก็พักผ่อนเถอะนะครับเด๋วพรุ้งนี้ต้องทำงานอีกไม่ใช่หรอครับ ที่เหลือเด๋วผมจัดการเองครับ
 
พ่อบ้าน-ขอบพระคุณมากครับ งั้นขออนุญาติไปเตรียมห้องพักให้แขกก่อนนะครับ
ผม-ครับ
ผม-อ๊ะ อาหารหมดแล้ว งั้นเด๋วผมจะเข้าไปทำอาหารมาให้นะครับ
ชิโระ-ฝากด้วยละ
ฮารุ-อยากกินเนื้อค่ะ
ริกะ-เอาขนมก็พอแล้วละนะ
ผม-เข้าใจแล้วครับ
 
 
ผมก็เข้าไปในบ้านดูในตู้เย็นมี ผมก็เอาเนื้อวัวมาทอดบนกระทะ เสร็จก็ยัดเข้าเตาอบต่อ แล้วผม ก็เอาหมูกับกิมจิมาผัด
แล้วปรุงรส ก็ได้มาอีก1จาน แล้วก็แกะขนมเทใส่จาน เอาของทั้งหมดใส่ถาดแล้วยกไปเสิร์ฟ
 
ผม-เสร็จแล้วครับ มีเนื้อสเต๊ค มีหมูผัดกิมจิ แล้วก็ขนม ครับ จริงสิเด๋วผมไปหยิบไวน์มาเพิ่มนะครับวันนั้นผมซื้อเอาไว้แต่ยังไม่ได้เปิดเลย
ฮารุ-จ้า
 
แล้วผมก็เดินกลับไปเอาไวน์มา
 
ชิโระ-ฝืมือทำอาหารแกก็ยังเหมือนเดิมสินะ
ริกะ-โห ไม่อยากจะเชื่อบิกคุคุงทำอาหารเป็นด้วยหรอ
ผม-ก็พอทำได้แต่แบบพวกง่ายๆแหละครับฮ่ะๆ
อายาเนะ-ก็อร่อยดีนะหมูผัดกิมจิอะไรนั่น
ผม-ฮ่ะๆขอบคุณนะครับ ทานเยอะๆเลยนะครับ
ฮารุ-บิกคุคุงเปิดไวน์สิ
ผม-ครับ
 
แล้วผมก็เทไวน์แจก คนละแก้ว
 
ชิโระ-งั้นเรามาชนแก้วกันใหม่นะ
ริกะ-นั่นสินะ
 
แล้วทั้ง3คนก็หันหลังไปคุยอะไรกันไม่รู้แปปนึงแล้วก็หันมา
 
ริกะ-เอาละนะ 123
ชิโระ/ริกะ/อายาเนะ-ฮารุจังบิกคุคุง ยินดีด้วยนะ ขอให้มีความสุขกันมากๆนะ
ผม/ฮารุ- ขอบคุณนะทุกคน
ริกะ-นี่บิกคุคุงก็เลิกบ้างานได้แล้วนะต้องใส่ใจฮารุมากๆนะรู้มั้ย ฮารุจังเองก็ต้องใจเย็นๆนะมีเรื่องอะไรก็ค่อยๆคุยกันนะ
อายาเนะ-บิกคุคุง ขอบอกไว้ก่อนนะว่าถ้านายทำฮารุจังต้องเสียน้ำตาละก็ แกตาย ฮารุจังงง ฮารุทำดีมากแล้วนะ
ยะ ยะ ยัยนี่่.......... ลำเอียงกันชัดๆ
ชิโระ-แกก็เลิกบ้างานได้แล้วนะมีครอบครัวแล้วก็ต้องสนใจครอบครัวมากๆละ ฮารุ เองก็เบาๆบ้างนะ พอเป็นเรื่องบิกคุคุงทีไร ไม่ยอมฟังใครสักคน
ผม-ว่าแต่นะชิคุงงงงงงง เมื่อไหร่จะตามมานะ
ชิโระ-ชะ ชะ ชิคุง??? แก อย่ามาเรียกว่าชิคุงนะเว้ย
ฮารุ-ทีริกะจังยังเรียกได้เลย
ผม-นั่นสิ
ชิโระ-นะ นะ นั่นมัน ริกะซังเค้าาเรียกเองต่างหากละ
ผม-นี่ฮารุซัง งั้นพวกเรา ก็มาเรียกชิโระ ว่าชิคุงกันเองเถอะน้าา
ฮารุ-เนอะ
ชิโระ-ตะ ตะ ตามใจพวกแกเลย
อายาเนะ-เหมือนจะเป็นส่วนเกินแล้วสินะ ที่นี่มีแต่คนมีคู่รึไงกันยะ ฮารุ ก็สวีทให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ
ฮารุ-เอ๋!!! ฮารุไม่เอาหรอกแบบนั้น
ริกะ-นะ นี่ พวกเรา จะตี3แล้วนะเนี่ยที่พวกเรานั่งคุยกันอยู่เนี่ย พวกเราไปนอนกันเถอะ
อายาเนะ-การนอนดึกทำให้ผิวผู้หญิงเสียด้วยละนะ
ผม-ฮารุซังเดินไหวมั้ยครับ
ฮารุ-ก็พอไหวอยู่ค่ะ
ผม-งั้นเด๋วผมช่วยประคองนะครับทุกคนเชิญทางนี้เลยครับ
 
 
แล้วผมก็พาทุกคนไปที่ห้องพักแขกที่อยู่ชั้นล่าง แล้วพอส่งทุกคนเข้าห้องเสร็จผมก็พาฮารุขึ้นมาบนห้อง
 
 
ฮารุ-ถึงห้องแย้วววว
ผม-ทำไมวันนี้ทำตัวน่ารักจังเลยครับ
ฮารุ-ก็ฮารุมีความสุขนี่คะ ฮารุขอใส่แหวน ตอนนอนด้วยได้มั้ยคะ
ผม-เอ๋ ตอนนอนก็จะใส่ด้วยหรอครับ
ฮารุ-ไม่ได้หรอคะ
ผม-กะ กะ ได้ครับ แค่คืนนี้เท่านั้นนะครับ
ฮารุ-ค้าาาา
 
 
ผมก็หยิบแหวนให้ฮารุใส่
 
 
ผม-งั้นก็นอนพักเถอะนะครับ วันนี้ดื่มเยอะมากแล้ว
ฮารุ-ค่ะ แล้วบิกคุคุงละ
ผม-เด๋วผมจะไปอ่าบน้ำสักหน่อยอ่ะครับ ฮารุ นอน พักผ่อนก่อนเลยนะครับ
ฮารุ-อื้ม งั้นฮารุนอนแล้วนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
ผม-ราตรีสวัสดิ์ครับ
 
 
แล้วผมก็ไปอ่าบน้ำ พออ่าบน้ำเสร็จ ผมก็เดินลงมาเก็บจานเก็บแก้วไปไว้ในครัว พอผมเดินออกมาตรงห้องโถงหน้าบ้าน
ก็เจอ อายาเนะ
 
 
อายาเนะ-นี่นายไม่เห็นจะต้องเก็บของเองเลยนิพวกแก้ว จาน
ผม-เอ๋ ก็นั่นสินะครับ
อายาเนะ-แล้วนี่นายกำลังจะเดินไปไหนงั้นหรอทางกลับห้องนายน่าจะต้องขึ้นบรรไดไปไม่ใช่หรอ
ผม-อ่อ พอดีวันนี้ผมยังเคลียงานไม่เสร็จเลยครับ ว่าจะไปนั่งทำต่อที่ห้องนั่งเล่นอ่ะครับ
อายาเนะ-นี่นายยังจะทำงานอีกหรอพรุ้งนี้ก็วันหยุดไม่ใช่หรอ
ผม-ก็เพราะพรุ้งนี้วันหยุด วันนี้เลยสามารถทำงานโต้รุ่งได้ครับ
อายาเนะ-บ้างานอย่างที่ริกะจังพูดจริงๆด้วยสินะนายเนี่ย
ผม-ฮ่ะๆหรอครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับถ้าจะเอาอะไรก็เรียกผมได้เลยนะครับ
อายาเนะ-อืม
 
 
แล้วผมก็เดินมานั่งเคลียงานไปเรื่อยในที่สุดก็แฟ้มสุดท้ายยยยเท่านั้น
 
 
สึคุยะซัง-อุ๊ยตาย นึกว่าใคร นี่บิกคุคุงยังนั่งทำงานอยู่อีกหรอจ๊ะ
ผม-อ๊ะ สึคุยะซัง ลงตอนดึกมีอะไรหรอครับ
สึคุยะซัง-เอ๋ นี่มัน 7โมงกว่าแล้วนะ
ผม-หา 7โมงแล้วหรอครับ
สึคุยะซัง-จ๊ะ ว่าแต่บิกคุคุง น่าจะไปพักสะหน่อยนะเหลือแค่ แฟ้มสุดท้ายแล้วเด๋วค่อยมาทำต่อก็ได้ไม่ใช่หรอจ๊ะ
ผม-นะ นั่นสิครับ งั้นสึคุยะซังให้ผมทำอาหารเช้าให้ทานมั้ยครับ
สึคุยะซัง-ก็น่าสนใจนะจ๊ะแต่วันอื่นดีกว่า
ผม-ทำไมหรอครับ
สึคุยะซัง-งั้นบิกคุคุง หันไปดูข้างหลังสิจ๊ะ
ผม-ขะ ขะ ขะ ข้างหลังผมหรอครับ
สึคุยะซัง-จ๊ะ
ผมก็ค่อยๆหันหลังไปเจอฮารุยืนตาขวางอยู่ผมเลยรีบหันกลับมาอย่างไว
ผม-สะ สะ สึคุยะซัง สะ สะ สะ สงสัย ผมจะง่วงมากเลยละครับ เห็นฮารุซังที่น่าจะหลับไปแล้วยืนอยู่ข้างหลังผม
ฮารุ-บิกคุ!!!!!
ผม-ครับ!!!
ฮารุ-มานั่งคุกเขาเด๋วนี้!!!
ผม-ครับ!!
ฮารุ-ไหนบอกว่าจะอ่าบน้ำแล้วนอนไงคะ
ผม-คะ คะ คะ คือว่า.......
 
 
ฮารุก็เข้ามาดึงหูผมแล้วก็ลากผมไปที่ห้องนอน
 
 
ฮารุ-ถ้าไม่นอนละก็ไม่ต้องออกจากห้องค่ะ
ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ
ฮารุ-มีครอบครัวที่ต้องดูแลแล้วนะคะ ห่วงสุขภาพตัวเองหน่อยสิ ตาบ้า
ผม-ขะ ขอโทษนะครับ
ฮารุ-อืมงั้นก็นอนกันเถอะค่ะ
ผม-ครับ
 
 
แล้วผมก็หลับไปยาวๆตื่นมาอีกทีคือ 6โมงเย็น ตื่นมาฮารุไปไหนก็ไม่รู้เหลือผมอยู่ในห้องคนเดียวผมเดินลงมาข้างล่าง
ปุ๊บก็เดินไปดูห้องกินข้าว
 
 
ฮารุ-ตื่นแล้วหรอคะ
ผม-ครับ ทำไมฮารุซังไม่ปลุกผมละครับ
สึคุยะซัง-ทำไมยังเรียกฮารุจังแบบนั้นละจ๊ะ
ผม-เอ๊ะ แล้วผมต้องเรียกว่ายังไงหรอครับ
สึคุยะซัง-คุณณภรรยา ไง จ๊ะ
ผม-ภะ ภะ ภรรยาหรอครับ
ฮารุ-โธ่!!!!แม่คะ บิกคุคังมานั่งทานข้าวก่อนสิจ๊ะ เด๋วฮารุจะเดินไปบอกให้คนเอามาให้นะ
ผม-เอ๊ะ ผมไปเองก็ได้ครับ
ฮาคะวะซัง-ให้ฮารุไปเถอะเรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน
ผม-คะ ครับ
โอคะวะซัง-พอดีฮารุจังเสนอมาว่าให้หาผู้ชวยบิกคุคุงสักคน
ผม-เอ๋ ผู้ชวยผมหรอครับ ผมว่าไม่เป็นไรก็ได้ครับ
สึคุยะซัง-แม่ก็เห็นด้วยนะจ๊ะ หาเลขาไว้ช่วยจัดการงานเล็กๆน้อยๆ มันก็ดีนะ
ฮารุ-ใช่ค่ะ บิกคุคุงควรมีเลขาได้แล้วนะคะ
ผม-เอ๋!!! คือว่า......ผมอยากจะขอลองดูก่อนครับถ้าไม่ไหวจริงๆก่อนค่อย
ฮารุ-ค่อยอะไรหรอคะ ???
สึคุยะซัง-นี่บิกคุคุง ลูกมีเวลาพักผ่อนบ้างรึป่าวจ๊ะ วันนี้ก็ทำงานจนถึงเช้าอีก
ผม- คะ คะ คือว่า......
โอคะวะซัง-นี่บิกคุคุงโทรกลับไปหาที่บ้านครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
ผม-คะ คะ คือออ.......นะ นะ น่าจะ2ปีที่แล้วล่ะมั้งครับ แฮะๆ
ฮารุ-เอ๋!!!!
สึคุยะซัง-เฮ้อ นี่บิกคุคุง 2ปี เล่นไม่ติดต่อกลับไปเลยมันไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอจ๊ะ
ฮารุ-ใช่ค่ะ!! ทำไมไม่ติดต่อกลับไปบ้างคะ
โอคะวะซัง-นั่นสิ
 
ผม-คะ คะ คือว่า....... ตอนที่ผมมาทำงานแรกๆผมไม่เป็นอะไรเลยไม่มีความรู้ทางด้านนี้เลยแม้แต่นิดเดียว แต่โอคะวะ
ซังกลับไว้ใจและให้ผมทำงานนี้ผมเลยอยากทำให้สมกับความไว้ใจนั้นครับ มันเลย......บางที ผมก็อาจจะลืมหลายๆ
เรื่องไปแล้วละครับ แต่ก่อนหน้านี้ผมก็เริ่มรู้สึกตัวแล้วนะครับเป็นครั้งแรกเลยครับที่มีโอกาศได้ยืนชม วิว ในห้องทำงาน
อย่างจริงๆจังๆ
 
ฮารุ-คุณพ่อคะ ช่วยหาเลขามาด้วยนะคะ
สึคุยะ-คุณคะ
โอคะวะ-เข้าใจแล้วละนะ จริงสิ บิกคุคุงไหนๆวันนี้เราก็พูดเรื่องนี้กันแล้วทำไมไม่โทรไปบอกที่บ้านสะหน่อยละว่าหมั้นกันแล้ว
ผม-เอ๊ะ ตะ ตะ ตอนนี้เลยหรอครับ
สึคุยะ-จ๊ะ
ผม-ขะ ขะ เข้าใจแล้วครับ
 
ผมก็หยิบมือถือกำลังจะกดโทรก็นึกขึ้นได้ ว่า2ปีมันก็นานไปจริงๆนั่นแหละ แถมไม่ได้กลับไปอีก ถ้าโทรหาแม่ละก็.........อึก.......ตูตายแน่ๆเลยงานนี้ งะ งะ งั้นโทรหาเตี่ยละกันนะ พอคิดได้แบบนั้นก็กดโทรเตี่ยทันที
 
ผม-ฮะ ฮะ ฮัลโหล เตี่ยหรอ
...-ไม่ใช่เตี่ย
ผม-สะ สะ เสียงนี้หรือว่า....แม่
แม่-มีอะไร ? แกเพิ่งนึกขึ้นได้รึไงว่ามีแม่มีพ่ออ่ะ
ผม-เอ๊ะ ไม่ใช่อย่างงั้นแม่ ก็ผมต้องทำงานทุกวันนี่แม่
แม่-แล้วสรุปแกมีเรื่องอะไร
ผม-แม่ คือว่า..........ผมขอหมั้นกับสาวที่นี่แล้วนะ
แม่-ห๋า!!!!!! นึกว่าจะโทรมาเรื่องอะไร ถ้าแกว่างขนาดนี้ทำไมไม่โทรกลับมาบ้านห๊ะ แล้วนี่อะไรโทรมาบอกว่าหมั้นกับสาวแล้ว!!!!!
ผม-แม่ คือ
แม่-พอเลย แกกลับบมาบ้านเด๋วนี้เลยนะ ไม่งั้นก็ไม่ต้องกลับมาแล้วนะ
ผม-แม่!! ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด
 
แม่ผมพูดจบก็กดวางไปเลย
 
ฮารุ-ปะ เป็นไงบ้างคะ น้ำเสียงฟังดูไม่ดีเลย
ผม-ทะ ทะ ทุกคน......แย่แล้ววว
ฮารุ-มีอะไรหรอคะ
ผม-คะ คือว่า มะ มะ แม่ ผมโกรธสุดๆเลยละครับ เค้าบอกว่า ให้กลับบ้านเด๋วนี้เลยถ้าไม่กลับก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว
ฮารุ-เอ๊ะ!!!แบบนี้ บิกคุคุง เรารีบจองตั๋วไปกันเถอะค่ะ
สึคุยะ-นั่นสิ คุณแม่โกรธมาก ก็ต้องรีบไปนะไม่งั้นไม่ดีนะจ๊ะ
ผม-แต่......
โอคะวะซัง-เอาเถอะก็เข้าใจ บิกคุคุงอยู่หรอกนะ ฮารุจัง จองตัวไปประเทศไทยวันศุกร์หน้าตอนเย็นเลยนะ
ฮารุ-แต่ฮารุว่าไปเลยดีกว่านะคะ
โอคะวะซัง-นี่ลูกบิกคุคุงก็ยังมีงานที่ต้องเคลียนะ ยังไงก็ให้เวลาเค้าหน่อยเถอะ แล้วเด๋ววันจันทร์ จะให้เลขาขึ้นไปละกันนะ
ผม-คะ คะ ครับ
สึคุยะซัง-จริงสิฮารุจัง เด๋วลูกต้องไปหาซื้อของฝากดีๆไปให้ คุณพ่อกับคุณแม่บิกคุคุงด้วยนะ
ผม-เอ๊ะ ไม่ต้องหรอกครับ
โอคะวะ-เอาดีๆมาเลยนะฮารุจัง
ฮารุ-สบายใจได้ค่ะ ฮารุจะจัดการเอง
ผม-เอ๋!!! เด๋วเราค่อยไปซื้อขนมที่สนามบินก็ได้นะครับ
ฮารุ-ไม่ได้ค่ะ! ไม่ได้กลับบ้านแถมไม่ได้ติดต่อกลับไป ตั้ง2ปีนะคะ ถ้าเป็นฮารุละก็ ฮารุ ไม่ยอมหรอกนะคะ
ผม-คะ ครับ เข้าใจแล้วครับ
ฮารุ-งั้นก็รีบทานข้าวเถอะนะแล้วไปพักผ่อนกันเด๋วเรื่องตั๋วเครื่องบินเด๋วฮารุจองให้นะคะ
ผม-คะ ครับ
 
 
หลังจากนั้นพอผมกินเสร็จผมก็นั่งคุยกับโอคะวะซังเรื่อง เลขา สักพักผมก็ขึ้นห้องมากับฮารุ แล้วพอมาวันจันทร์ผมก็ขับ
รถไปถึงที่ทำงานก็ ขึ้นไปที่ที่ห้องทำงาน ขึ้นลิฟต์มาก็เจอโอคะวะซังกับชิสึกะซังและก็ผู้หญิงอีกคน
 
 
โอคะวะซัง-ไงมาแล้วหรอ มาจะแนะนำให้รู้จักนะ นี่คือ นานามิ ฮินะ จะมาเป็นเลขาให้บิกคุคุงตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ส่วน
ตารางงานก็เด๋วชิสึกะซังรบกวนด้วยนะ
 
เลขา-รับทราบค่ะท่านประธาน
โอคะวะซัง-งั้นบิกคุคุง เข้ามาในห้องหน่อย
ผม-ครับ
ผมก็เดินตามโอคะวะซังไปในห้อง
โอคะวะซัง-หลังจากนี้มีงานอะไรจุกจิกก็โยนให้เลขา ช่วยนะ อย่ามานั่งทำคนเดียว มี2คน งานมันก็จะเสร็จเร็วขึ้นใช่มั้ยละ
ผม-นั่นสินะครับ
โอคะวะซัง-จริงสิ หลังจากที่กลับมาแล้ว ก็อย่า หักโหมงานให้มากจนเกินไปนะ คิดถึงฮารุจังมากๆไว้ละ ยังไงสำหรับบิกคุคุงฮารุก็สำคัญที่สุดใช่มั้ยละ
ผม-ชะ ชะ ใช่ครับ ผมจะพยายามนะครับ โอคะวะซัง
โอคะวะซัง-อื้ม ไปทำงานเถอะ
ผมก็ออกมาจากห้องโอคะวะซังพอ ออกมาถ้าชิสึกะซังก็จัดตารางของผมให้กับนานามิซังเสร็จแล้วสินะ
ผม-ต่อไปนี้ก็ไม่นั่งเหงาคนเดียวแล้วนะครับ ชิสึกะซัง
ชิสึกะซัง-นั่นสินะคะ ปกตินั่งทำงานคนเดียวก็รู้สึกว่ามันเงียบจนเกินไปค่ะ
ผม-งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ
ชิสึกะ-ค่ะ
 
 
 
ผมก็เดินมาอีกหน่อยก็ถึงห้องทำงาน
 
 
ผม-ฝากตัวด้วยนะครับ นานามิซัง
นานามิ-ค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ จะพยายามทำงานให้เต็มที่เลยค่ะ
ผม-ครับ งั้นผมเข้าไปทำงานก่อนนะครับ
นานามิ-ค่ะ เด๋วจะยกน้ำไปให้นะคะ
ผม-ขอบคุณนะครับ
 
 
ผมก็เข้ามาในห้องทำงานผมทำงาน ทั้งวันจนถึงเย็น พอเย็นก็เลิกงานรีบกลับบ้านเพราะต้องเตรียมของกลับบ้านวันศุกร์
อีก