ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
พอตื่นเช้ามาผมก็อ่าบน้ำแต่งตัวไปทำงานพอลงมาข้างล่างก็เจอยัยพลอยกับมิจังกำลังจะออกไปเรียน
 
พลอย-พี่ชายหนูไปก่อนนะคะ
มิจัง-หนูไปก่อนนะคะ คุณท่าน
ผม-ครับ
พ่อบ้าน-คุณท่าน ต้นซากุระใหญ่ถูกใจรึป่าวครับ
ผม-ถูกใจมากเลยล่ะครับ แล้วฮารุซังละครับ
พ่อบ้าน-คุณผู้หญิง รออยู่ที่ห้องอาหารครับ
ผม-ขอบคุณครับ
 
 
แล้วผมก็เดินมาหาฮารุ
 
ฮารุ-ที่รักมาทานข้าวเช้าได้แล้วค่ะ
ผม-หอมจังเลยนะครับ วันนี้มีปลาแซลมอนย่างหรอครับ
เมดชิสึ-ค่ะ คุณท่านไม่ชอบหรอคะ
ผม-ผมเองก็ชอบเหมือนกันครับ ต้องขอบคุณชิสึซังกับอายะซังด้วยนะครับที่คอยเปลื่ยนเมนูให้ทุกวันแบบนี้
เมดชิสึ-ไม่เป็นไรค่ะ คุณท่าน
ฮารุ-ที่รักคะ วันนี้ฮารุจะไปเดินเล่นนะคะ
ผม-จะไปซื้อของหรอครับ
ฮารุ-ใช่ค่ะ แล้วก็จะไปช๊อปด้วยค่ะ
ผม-อยู่บ้านทั้งวันคงจะเบื่อสินะครับ
ฮารุ-มันก็เบื่ออยู่จริงๆนั่นแหละค่ะ ที่รักคะวันนี้ที่รักไปเจอฮารุที่ร้านตัดเสื้อได้มั้ยคะชุดทำงานของคุณเหลืออยู่2ชุดเองนะคะ
ผม-อืมมม ก็ได้ครับ
ฮารุ-งั้นเจอกันตอนบ่ายโมงนะคะ
ผม-ทราบแล้วครับ
 
 
พอผมกินข้าวเสร็จผมก็ขับรถออกมาทำงานพอตอนเที่ยงผมก็ออกไปหาอะไรกินแล้วก็ไปหาฮารุพอไปถึงที่ร้านก็จับผม
วัดตัวพอเสร็จ ผมกับฮารุก็มาเลือกแบบ เลือกสี เลือกเนื้อผ้า
 
 
คนตัดเสื้อ-ไม่ทราบว่าจะรับทั้งหมดกี่ชุดดีครับ
ฮารุ-เอา3ชุดคะ
ผม-เอา3ชุดเลยหรอครับ
ฮารุ-ค่ะ นานๆจะตัดสักทีนะคะ
ผม-ครับ
คนตัดเสื้อ-แล้วทั้ง3ชุดนี่ เอาเสื้อซัพในทุกชุดเลยรึป่าวครับ
ผม-มะ ไม่เอาครับ
ฮารุ-เอาค่ะ
ผม-เอ๊ะ
ฮารุ-ที่รักคะ เด๋วฮารุจะจัดการให้เองค่ะ ถ้าให้ที่รักเลือกคงออกมาแต่เสื้อสูทแน่ๆเลยนะคะ
ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ
คนตัดเสื้อ-แล้วเสื้อซัพด้านใน เอาผ้าเหมือนกับชุดสูทเลยมั้ยครับ
ฮารุ-เอาเหมือนกันเลยค่ะ
คนตัดเสื้อ-ทราบแล้วครับ
ฮารุ-ตัดเสร็จแล้วช่วยส่งไปที่บริษัทตามที่อยู่ในนามบัตรนี่ด้วยนะคะ
คนตัดเสื้อ-ทราบแล้วครับ แต่อาจจะใช้เวลาสักระยะในการทำทั้ง3ชุดนะครับ
ฮารุ-ได้ค่ะ
 
 
 
แล้วพวกเราก็จ่ายเงินพอเสร็จธุระของผมฮารุก็ไปช๊อปต่อ ผมก็นั่งรถไฟกลับมาที่บริษัทแล้วขึ้นไปทำงานต่อหลังจาก
ทำงานไปได้สักพัก
ก๊อกๆ
 
 
นานามิ-ขออนุญาต ค่ะ
ผม-มีอะไรหรอครับ
นานามิ-ได้เวลาไปประชุมกับแผนกการตลาดแล้วค่ะ
ผม-วันนี้เรื่องอะไรหรอครับ
นานามิ-ก็เทศกาลทั้งคริสต์มาสและปีใหม่ไม่ใช่หรอคะ
ผม-อ่อ ผมนึกออกล่ะครับ วันนั้นโอคะวะซังบ่นให้ฟังอยู่ ว่าปีนี้ไม่รู้จะทำอะไรดี
นานามิ-ค่ะ
ผม-แล้วโอคะวะซังอยู่รึป่าวครับ
นานามิ-ท่านประธานออกไปตรวจ สาขาตามปกติตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ
ผม-เฮ้ออ เหลือผมคนเดียวหรอเนี่ยวันนี้ งั้นพวกเราไปกันเลยมั้ยครับ
นานามิ-ค่ะ
 
 
แล้วพวกเราก็ลงลิฟต์มาที่ห้องประชุมพอไปถึงทุกคนก็นั่งรอกันอยู่แล้วพอเข้าไปนานามิก็เอาเอกสารมาให้ผมแล้วเราก็
ประชุม เรื่องหลักๆก็จัดโปรเชิญชวนคนให้ออกมาเที่ยวละพักโรงแรมของเรา เอาจริงๆช่วงเทศกาลมันไม่ต้องทำอะไร
เลย ส่วนมากราคาค่าห้องก็แพงกว่า ช่วงนอกเทศกาลอยู่แล้วแถมคนจองกันเยอะอยู่แล้วแต่เหมือนโอคะวะซังปีนี้อยาก
จะเพิ่มลูกค้าใหม่มากขึ้นพวกเราเลยต้องมานั่งระดมความคิดกัน พอประชุมเสร็จ ผมก็เดินออกมาขึ้นลิฟต์กับนานามิ
 
 
ผม-นานามิซังพรุ้งนี้ช่วยเอารายงานการประชุมไปส่งให้โอคะวะซังด้วยนะครับ
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ
ผม-งั้นพวกเราก็ขึ้นไปเก็บของกลับบ้านกันเถอะนะครับ
นานามิ-ค่ะ
ผม-จริงสิ นานามิซัง รีบกลับบ้านรึป่าวครับ พวกเราแวะไปทานราเมงกันมั้ยครับ
นานามิ-ราเมงหรอคะ
ผม-ครับ ที่อากิบะ มีร้านอร่อยด้วยนะครับ
นานามิ-ตะ แต่
ผม-หรือว่านานามิซังต้องรีบกลับบ้านรึป่าวครับ
นานามิ-ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะคะ
ผม-นานามิซังไม่ชอบราเมงหรอครับ งั้นไปร้านอิซากายะ ก็ได้นะครับ
นานามิ-คือมันไม่เกี่ยวว่าราเมงหรืออิซากายะหรอกนะคะ
ผม-เอ๊ะแล้วเรื่องอะไรหรอครับ
นานามิ-คะ คุณหนู จะไม่ว่าหรอคะ ถ้าพวกเรา ปะ ไปกินข้าวกัน2คน
ผม-เอ๋!!! ไม่ว่าหรอกนะครับ ถึงมันจะเหมือนคู่รักก็เถอะแต่ว่า เป็นเพื่อนกันก็สามารถนั่งทานอาหารด้วยได้กันนี่ครับ
นานามิ-อย่างงั้นหรอคะ
ผม-พวกเรารีบไปกันเถอะนะครับเด๋ว รถไฟจะหมด
นานามิ-ค่ะ งั้นเด๋วขออนุญาตไปเก็บของก่อนนะคะ
ผม-ครับ
 
 
 
แล้วพวกเราก็แยกย้ายกันมาเก็บของ ผมเอารถจอดไว้ที่บริษัท แล้วพวกเราก็เดินไปที่สถาณีรถไฟนั่งรถไฟไปที่อากิบะ
พอไปถึงเดินไม่ถึง3นาทีก็ถึงร้าน เข้าไปในร้านพวกเราก็หยอดตู้เพื่อแลกคูปองแล้วเอาคูปองไปยื่นให้ พนง แล้วก็นั่งรอ
ข้างในร้านเป็นร้านเล็กๆ มีประมาณ20ที่นั่ง มีเบียร์ขาย มีเกี๊ยวซ่าขาย สำหรับคนอยากดื่ม แต่วันนี้เด่วผมต้องขับรถกลับ
บ้านด้วยเลยไม่ได้ดื่ม แต่สั่งมาให้นานามิ
 
 
 
นานามิ-บิกคุซัง ไม่คิดเลยนะคะว่าบิกคุซังจะชวนมาร้าน บ้านๆแบบนี้ คิดว่าบิกคุซัง จะต้องเข้าร้านหรูๆ
ผม-เอ๊ะ เรื่องนั้น มันก็พูดลำบากนะครับ เพราะบางครั้งเราไปพบลูกค้าบางทีเราก็ต้องพาไปร้านดีๆใช่มั้ยละครับ แต่ ถ้าใช้
ชีวิตประจำวันผมก็ทานร้านทั่วไปนะครับหรือไม่ก็เอาง่ายๆไว้ก่อนเพราะจะได้รีบทานรีบทำงาน แต่ส่วนใหญ่ ถ้าวันหยุด
ผมมักจะทานข้าวที่บ้านครับ ถ้าไม่มีธุระด่วนออกไปไหนนะครับ
 
นานามิ-อย่างงั้นหรอคะ
ผม-ครับ เพราะบางวันฮารุซังก็จะเป็นคนทำให้ทานครับ
นานามิ-คุณหนู ทำเองเลยหรอคะ
ผม-ใช่แล้วละครับ ทั้งๆที่บ้านเราก็มีอายะซังกับชิสึซังคอยทำอาหารให้พวกเรา แต่ฮารุซังก็ยังบอกว่าอยากจะทำให้ผม
ทาน ผมก็เลยต้องรีบกลับบ้านถ้าฮารุซังทำอาหาร
 
นานามิ-บิกคุซังถึงชอบทานข้าวที่บ้านสินะคะ
ผม-ใช่แล้วล่ะครับ
 
แล้ว พนง. ก็มาเซิร์ฟ เบียร์เกี๊ยวซ่า
 
ผม-ผมสั่งเบียร์มาให้นานามิซังด้วยนะครับแล้วก็มีเกี๊ยวซ่าด้วยครับ
นานามิ-เอ๊ะ แล้วบิกคุซังไม่ดื่มหรอคะ
ผม-คือผมต้องขับรถกลับบ้านน่ะสิครับ นานามิซังดื่มเถอะนะครับ
นานามิ-บิกคุซังทำดีแบบนี้หวังอะไรรึป่าวคะ
ผม-เอ๊ะ!!! นะ นิดนึงประมาณ2มิลลิกรัม
นานามิ-แล้วหวังอะไรหรอคะ
ผม-กะ ก็วันก่อนที่ผมโดดงาน ก่อเรื่องลำบากให้นานามิซัง ผมก็เลยอยากจะเลี้ยงอะไรนานามิซังสักหน่อยเท่านั้นเอง
ครับ
นานามิ-งั้นก็ขอรับไว้ด้วยความเต็มใจนะคะ แต่จะไม่ช่วยบิกคุซังโกหก คุณหนูเด็ดขาดค่ะ
ผม-ฮ่ะ ฮ่ะ 
 
 
แล้วราเมงก็มาเซิร์ฟ พวกเราก็กินไปคุยกันไปสนุกสนาน พอตอนที่พวกเรากำลังจะกลับมีผู้หญิงคนนึงเข้ามาทัก
 
 
ผู้หญิง-บิกคุ…คุง ใช่ บิกคุคุงรึป่าวคะ
ผม-เอ๊ะ ชะ ใช่ครับ
ผู้หญิง-ดีใจจังเลยยย ไม่ได้เจอกันตั้งนานหลายปีแล้วสินะ
ผม-คุณ…..
ผู้หญิง-เอ๋ จำกันไม่ได้แล้วหรอ นาคาสะเอง
ผม-นาคา…..สะ
นาคาสะ-ตอนนั้นที่ บิกคุคุง มาเรียน ที่ญี่ปุ่นแล้วเรานั่งข้างกันไงคะ
ผม-นั่งข้าง กัน……อ๊าา นาคาสะซัง ไม่ใช่หรอครับเนี่ย
นาคาสะ-ก็บอกอยู่นี่คะ ว่านาคาสะ
ผม-ฮ่ะๆไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับนาคาสะซัง สบายดีมั้ยครับ
นาคาสะ-สบายดี แล้วบิกคุคุงละ มาเที่ยวหรอ
ผม-เอ๊ะ ไมใช่หรอกครับผมทำงานอยู่ที่นี่มาสักพักแล้วล่ะครับ
นาคาสะ-เอ๋!!! จริงอ่ะ ตอนนี้บิกคุคุงก็พักอยู่ที่ญี่ปุ่นอย่างงั้นหรอ
ผม-ใช่แล้วครับ เพราะงั้นไว้เรามาเจอกันอีกได้เยอะๆเลยนะครับฮ่ะๆ
นาคาสะ-งั้นเรามาแลกเบอร์กันนะ
นานามิ-นี่คือนามบัตร
ผม-นานามิซังไม่เป็นไรครับ
 
 
แล้วผมก็ยื่นมือถือผมให้นาคาสะ
 
 
นาคาสะ-เอ๋ นี่บิกคุคุงแต่งงานแล้วหรอ
ผม-เอ๊ะ มันก็ไม่เชิงครับ คงต้องทำงานเก็บเงินอีกสักพักครับถึงจะแต่งงานจริงๆ
นาคาสะ-เอาล่ะได้เบอร์แล้ว
 
 
แล้วนาคาสะก็มองผมกับนานามิอยู่แปปนึง
 
 
ผม-นาคาสะ…ซัง เป็นอะไรรึป่าวครับ
นาคาสะ-คะ คะ คือว่ามารบกวนเวลาทานข้าวเย็นกับ ภรรยา สะได้ ขอโทษนะคะ
นานามิ-มะ ไม่ใช่นะคะ
ผม-ฮ่าๆนาคาสะซัง ไม่ใช่อย่างที่นาคาสะซังคิดหรอกนะครับ
นาคาสะ-แล้วแหวน
ผม-แหวนน่ะของจริงครับแต่ ไม่ใช่นานามิซังหรอกนะครับ
นานามิ-คือว่า บิกคุซังน่ะเป็น
ผม-ผมกับนานามิซังพวกเราเป็น พนง บริษัทเดียวกันครับ เป็นเพื่อนกันครับนาคาสะซัง
นาคาสะ-จะว่าไปบิกคุคุงก็แต่งตัวไม่เหมือนคนมาเที่ยวจริงๆด้วยนะ
ผม-แล้วตอนนี้นาคาสะซัง ทำงานอะไรอยู่หรอครับ
นาคาสะ-เอ๊ะ
ผม-คือว่า ผมเห็น แต่งตัวเหมือนคนทำงานน่ะครับผมคิดว่าพวกนาคาสะซังน่าจะยังเรียนมหาลัยกันอยู่สะอีกนะครับ
นาคาสะ-ก็เรียนมหาลัยนั่นแหละแต่เด๋วก็จะจบแล้ว ตอนนี้ฝึกงานอยู่
ผม-อย่างงั้นหรอครับ แล้วคนอื่นๆสบายดีกันมั้ยครับ
นาคาสะ-สบายดีกันทุกคนเลยละนะ บางคนก็ไปช่วยที่บ้านทำร้าน บางคนก็เรียนมหาลัย บางคนก็ติดต่อไม่ได้
ผม-งั้นหรอครับบ เฮ้อออ คิดถึงจังเลยน้า
นาคาสะ-จริงสิ ที่โรงเรียนเก่าที่เราเรียนกันจะมีให้คนที่จบไปแล้วเข้าไปแนะนำน้องๆด้วยนะ ถ้าบิกคุคุงไปวันนั้น น่าจะได้
เจอกันหลายคนแน่ๆเลยละ
ผม-เอ๊ะผมไปด้วยจะดีหรอครับผมไม่ใช่นักเรียนของที่นั่นสะด้วย งั้นเด๋วผมจะชวนชิโระไปด้วยนะครับ
นาคาสะ-เอ๊ะ ทาเคดะ หรอ
ผม-ครับก็อย่างน้อยๆชิโระก็เคยเรียนที่นั่นจริงๆมากกว่าผมอีกนะครับ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ
นาคาสะ-ก็ไม่เป็นอะไรหรอกแต่ว่า….
ผม-คือถ้ามีชิโระอยู่ด้วยผมสบายใจกว่าน่ะครับ แถมไอ้ชิโระมันก็มีด้านดีๆเยอะนะครับ แต่ถ้าทุกคนไม่สบายใจเด่วผม
จัดการให้เองครับ
นาคาสะ-อะ อื้ม ถ้าบิกคุคุง พูดขนาดนนี้ละก็
ผม-เอ๊ะ นี่จะ5ทุ่มแล้วหรอครับ งั้นพวกเราแยกย้ายกันกลับบ้านเลยมั้ยครับ
นานามิ-นั่นสิคะ เด๋วรถไฟจะหมด
นาคาสะ-อะ อื้ม
ผม-งั้น เด่วไว้เราโทรคุยกันนะครับ นาคาสะซัง
นาคาสะ-นะ นี่ บิกคุคุงเด๋วจะโทรไปตามนะ เรื่องงานแนะแนว
ผม-ได้เลยครับ ช่วยจองที่ให้ผมด้วยนะครับ นาคาสะซัง
นาคาสะ-อื้มแล้วเจอกันนะ บิกคุคุง
ผม-เจอกันครับ นาคาสะซัง
 
 
 
พวกเราก็แยกย้ายกันที่ สถาณีรถไฟ ผมก็นั่งรถไฟกลับมาที่บริษัทแล้วก็ขับรถ กลับบ้านกว่าจะถึงบ้านก็เที่ยงคือนิดๆเข้า
บ้านมาก็เจอทานากะ
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน
ผม-แล้วคนอื่นละครับ
พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงกับคุณหนูพลอย ขึ้นห้องไปแล้วครับ
ผม-งั้นหรอครับ แล้วมิจังเป็นยังไงบ้างครับ
พ่อบ้าน-มิจัง ดูเหมือนจะยังปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่ไม่ได้ครับคุณท่าน
ผม-งั้น ทานากะซังคอยดูเรื่องมิจังด้วยนะครับมีอะไรให้มาบอกผมได้เลยนะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ วันนี้คุณท่านจะรับอาหารเย็นมั้ยครับ
ผม-ไม่เอาครับวันนี้ผมไปทานราเมงมาแล้วครับ งั้นผมไปอ่าบน้ำก่อนนะครับ
พ่อบ้าน-ครับคุณท่าน
 
 
แล้วผมก็ขึ้นห้องมาอ่าบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมานอน แล้วฮารุก็เข้ามากอดผม
 
 
ผม-ผมทำให้ฮารุซังตื่นหรอครับ
ฮารุ-วันนี้ที่รักไปไหนมาคะ ทำไมกลับบ้านดึก
ผม-คือหลังเลิกงาน ผมพานานามิซังไปเลี้ยง ที่วันนั้นก่อเรื่องให้นานามิซังต้องลำบาก มันอร่อยมากๆเลยล่ะครับ
ไว้ผมจะพาฮารุซังไปนะครับ
ฮารุ-แล้วไปทานอะไรกันมาหรอคะ
ผม-ราเมงครับ
ฮารุ-เอ๊ะ พานานามิ ไปเลี้ยง ราเมง นี่หรอคะ
ผม-ครับ
ฮารุ-ที่รักคะ ควรพาไปร้านที่หรูๆหน่อยนะคะ ถ้าจะเลี้ยงตอบแทน นานามิซัง
ผม-เอ๋ แต่ผมว่าราเมงร้านนี้มันอร่อยจริงๆนะครับ
ฮารุ-เฮ้อออ วันหลังฮารุจะพานานามิซังไปเลี้ยงแทนที่รักเองนะคะ
ผม-กะ ก็ได้ครับ จริงสิ วันนี้ผมดีใจมากเลยล่ะครับ ตอนผมกับนานามิซังกำลังจะกลับผมก็ได้เจอเพื่อนเก่าที่เรียน
โรงเรียนเดียวกับชิโระด้วยล่ะครับ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีคิดถึงมากเลยครับ
ฮารุ-หรอคะ
ผม- เค้าชวนผมให้ไปงานแนะแนวที่โรงเรียนด้วยนะครับ
ฮารุ-แล้วที่รักจะไปหรอคะ
ผม-ผมก็อยากไปนะครับเพราะจะได้เจอเพื่อนๆที่เคยเรียนด้วยกัน แต่ยังไม่รู้เลยละครับว่างานมันมีวันไหน
ฮารุ-หรอ
ผม-ครับ พวกเรานอนกันเถอะนะ
ฮารุ-จ๊ะ
 
 
 
แล้วพวกผมก็นอนกอดฮารุจนหลับไป ตื่นเช้ามาก็อ่าบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่าง
 
 
 
พ่อบ้าน-คุณท่าน คุณผู้หญิงรออยู่ที่ห้องอาหารครับ
ผม-แล้วมิจังละครับ
พ่อบ้าน-มิจังทานข้าวเช้าอยู่ที่ห้อง พัก พนง ครับ
ผม-งั้นหรอครับ
 
แล้วผมก็เดินมาที่ห้องอาหาร ก็เจอยัยพลอยกับฮารุ
 
ผม-หิวแล้วครับฮารุซัง
ฮารุ-ที่รักคะ วันนี้มีปลาแซลม่อนย่างอีกแล้วนะคะ
ผม-ดีจังเลยครับ
พลอย-ปลาเนี่ยสดมากเลยนะคะพี่ฮารุ
ฮารุ-ใช่แล้วจ๊ะ เพราะพี่สั่งซื้อมาจากร้านอาหารของทางโรงแรมเรานี่คะ
ผม-นี่ยัยพลอย อีกไม่กี่เดือนแกก็ ต้องกลับไปเรียนที่ไทยแล้วใช่มั้ย
ฮารุ-เอ๊ะพลอยจัง ไม่อยู่เรียนที่นี่จนจบหรอคะ
พลอย-คือว่า มาเรียนที่นี่มันใช้จ่ายเยอะอ่ะค่ะถ้าเทียบกับเรียนที่บ้าน หนูเลยมาเรียนแค่1ปีค่ะ
ผม-แล้วแกจะเอายังไง
ฮารุ-พลอยจังเรียนอยู่ที่นี่ต่อเถอะนะ ถ้าพลอยจังไม่อยู่ พี่ต้องเหงามากๆแน่เลยนะ บ้านนี้ถ้าบิกคุคุงไปทำงานแล้วก็
เหมือนพี่ต้องอยู่บ้านคนเดียวไม่ใช่หรอคะ
พลอย-คือจริงๆมันก็ทำเรื่องเรียนที่นี่จนจบได้เลยนะคะ เพราะคะแนนสอบหนูก็ถึงตามที่กำหนดหมดแล้ว แต่
ฮารุ-แต่อะไรหรอจ๊ะ
พลอย-คือ เราต้องจ่ายค่าใช้จ่ายเองทั้งหมดค่ะ ทั้งค่าเทอม ค่าที่พัก มีค่าใช้จ่ายเยอะเกินกว่าที่บ้านหนูจะรับได้ค่ะ
ฮารุ-งะ งั้นพี่จะออกให้
ผม-จะไปทำอย่างงั้นได้ยังไงล่ะครับฮารุซังพลอยจังไม่ใช่ลูกของฮารุซังสะหน่อยนะครับถึงต้องไปจ่ายค่าเทอมให้
ฮารุ-ตะ แต่ว่า
พลอย-ก็อย่างที่พี่ชายบอกนั่นแหละค่ะพี่ฮารุ แค่นี้หนูก็มารบกวนพี่ฮารุเยอะแล้วค่ะ ได้อยู่บ้าน หลังใหญ่แบบนี้ แถมมีคน
คอยดูแลหนูอีก ขอบคุณนะคะพี่ฮารุ
ฮารุ-คุณคะ ฮารุไม่เอาแบบนี้นะคะ ฮารุไม่เอาค่ะ!!
 
 
แล้วน้ำตาฮารุก็ไหล ผมจะเอามือไปปาดน้ำตาออกให้ฮารุแต่ฮารุลุกขึ้นและวิ่งออกไปจากห้องอาหาร
 
 
ผม-ฮารุซัง….
พลอย-เฮ้อออ
ผม-แกรีบไปเรียนได้ละ
พลอย- ตะ แต่ พี่ฮารุ
ผม-เออเด๋วจัดการเองแกไปเรียนเถอะ
พลอย-ค่ะพี่ชาย
 
แล้วยัยพลอยก็ออกไป
 
เมดชิสึ-คุณท่าน เด่วพวกเราจะช่วยกันดูแล คุณผู้หญิงให้เองนะคะ
ผม-เฮ้อออ ไม่เป็นไรเด๋วผมจัดการเองครับ
 
ผมก็เลยเดินออกมาหน้าบ้าน
 
ผม-ทานากะซัง ฮารุซังไปไหนครับ
พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงขึ้นไปข้างบนครับคุณท่าน
ผม-ขอบคุณครับ
 
แล้วผมก็เดินขึ้นมาข้างบนห้องก็เห็นฮารุนอนร้องไห้อยู่บนเตียง
 
ผม-ฮารุซัง
 
ฮารุไม่ตอบอะไรผมเลย ผมก็เลยเดินไปนั่งที่เตียงแล้วก็เอามือลูบหัวฮารุ
 
ผม-ฮารุซัง ไม่ต้องร้องไห้นะครับยังไงก็มีผมอยู่ด้วยนะครับ
ฮารุ-คุณอะ เอาแต่ทำงานๆ กว่าจะกลับก็ดึก ฮารุต้องอยู่คนเดียวฮารุเหงานะคะ พอมีพลอยจังมาฮารุดีใจมากเลยค่ะ แต่
จู่ๆทั้ง2คนก็บอกว่า พลอยจังจะต้องกลับบ้าน ฮารุไม่เอาค่ะไม่เอาไม่เอาไม่เอา
 
ผม-ใจเย็นๆก่อนนะครับฮารุซัง
 
ฮารุก็ลุกขึ้นมานั่งแล้วก็หันหน้ามาหาผม
 
ฮารุ-ที่รักคะ ช่วยฮารุด้วยนะคะ
ผม-ดะ ได้สิครับ ฮารุซัง งั้นเช็ดน้ำตาก่อนนะครับแล้วก็ไปแต่งตัวได้แล้วนะครับ
ฮารุ-ค่ะ
 
แล้วฮารุก็เข้าไปในห้องน้ำ สักพักก็ออกมา
 
ผม-ฮารุซัง สวยจังเลยครับ
ฮารุ-ค่ะ
ผม-ยังอารมณ์ไม่ดีสินะครับ งั้นพวกเราไปข้างล่างกันนะครับ
ฮารุ-อือ
 
แล้วผมก็พาฮารุลงมาข้างล่าง
 
ผม-เด่วพวกผมไปก่อนนะครับ ฝากดูแลบ้านด้วยนะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
 
แล้วผมก็พาฮารุมาขึ้นรถแล้วก็ขับรถไปที่บริษัทระหว่างทางฮารุไม่พูดอะไรสักคำจนไปถึงบริษัท
ผม-ฮารุซังครับ เด่วผมต้องขึ้นไปทำงานก่อนนะครับ
ฮารุ-ฮารุไม่ขึ้นค่ะ
ผม-แล้วฮารุซังจะไปที่ไหนละครับ
ฮารุ-ฮารุจะนั่งอยู่ที่รถค่ะ
ผม-ไม่ดื้อนะครับ ขึ้นไปนั่งที่ห้องทำงานให้สบายตัวหน่อยเถอะนะครับ
ฮารุ-ไม่ขึ้นค่ะ!!
ผม-เฮ้ออ งั้นเด่วพวกเราค่อยกลับมาทำงานละกันนะครับ
 
ปกติก็ออกจะเป็นคนที่น่ารัก แต่เวลาฮารุเข้าสู่โหมดคุณหนูเอาแต่ใจแล้วไม่เอาอะไรสักอย่างเหมือนเดิมเลยให้ตายสิ 
ผมก็เลยขับรถออกจากบริษัท เจอใครไม่เจอดันมาเจอนานามิ
 
 
นานามิ-บิกคุซัง จะขับรถไปไหนคะ เด๋วต้องไปประชุมแล้วนะคะ
ผม-ผมมีเรื่องด่วนที่ต้องทำแปปนึง ช่วยบอกให้รอกันก่อนได้มั้ยครับ
นานามิ-เอ๊ะทราบแล้วค่ะ
 
 
แล้วผมก็ขับรถออกมา ไปหาร้านเสื้อดีๆ สักร้านแล้วผมก็ซื้อเสื้อ ที่มีฮู้ด ที่สามารถปิดซิปได้ถึงหัว ผมซื้อของเสร็จแล้ว
ผมก็กลับไปที่บริษัท พอจอดรถเสร็จผมก็ลงไปเปิดประตูฝั่งฮารุ
 
 
ผม-ฮารุซัง ช่วยยืนขึ้นหน่อยสิครับ
ฮารุ-ไม่ค่ะ
ผม-ผมซื้อเสื้อใหม่มาให้ฮารุซังนะครับ ฮารุซังยืนขึ้นแล้วลองเสื้อให้ผมดูหน่อยได้มั้ยครับ
 
 
ฮารุก็เลยยอมยืนขึ้นผมก็เอาเสื้อไปใส่ให้ พอใส่เสร็จแล้วผมก็จับฮารุหันหน้ามาหาผมแล้วผมก็รูดซิป ปิดหมดเลย ปิด
แบบไม่มีใครได้เห็นหน้า
 
ฮารุ-ทะ ที่รักทำอะไรคะ
ผม-งั้นก็ป่ะ เราไปทำงานกันได้แล้วนะครับ คุณปลาฉลาม
ฮารุ-เอ๊ะ
 
แล้วผมก็จูงมือฮารุเดินเข้าบริษัทมามีแต่คนหันมามอง
 
รีเซฟชั่น-บิกคุซัง คนๆนี้
ผม-อ่อ คนนี้คือ ฉลามจังครับ จะมาเป็นผู้ช่วยผม1วัน ไม่ต้องสนใจนะครับ งั้นขอตัวก่อนนะครับ
 
พวกเราก็ขึ้นลิฟต์มาที่ห้องทำงาน
 
ชิสุกะ-เอ๋ บิกคุซัง คะ ใครคะนั่น
นานามิ-เอ๊ะหรือว่า คุณ
ผม-นานามิซัง ครับ เอกสารประชุมอยู่ไหนครับ
นานามิ-อยู่นี่แล้วค่ะ เตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วค่ะ
ผม-ขอบคุณครับอีกแปป เด่วเราลงไปประชุมกันนะครับ
นานามิ-คือว่า …..นึกว่าบิกคุซังจะยังไม่มาก็เลยบอกท่านประธานไปแล้วค่ะ
ผม-อย่างงั้นหรอครับ
 
แล้วจู่ๆประตูห้องทำงานโอคะวะซังก็เปิด
 
โอคะวะซัง- นี่ชิสึกะ ช่วยเช๊คตารางงานวันศุกร์นี้ด้วยนะ
ชิสึกะ-ค่ะท่านประธาน
โอคะวะซัง-อ่าวบิกคุคุงไปไหนมาเมื่อกี้ แล้วว.....ฮารุจังทำไมใส่เสื้อปิดหน้าปิดตาแบบนั้นล่ะ
ผม-คือว่าโอคะวะซังเด๋วผมมานะครับ
 
ผมก็เลยพาฮารุเข้าไปในห้อง แล้วก็ยกน้ำเข้าไปให้
 
ผม-ฮารุซังครับเด๋วผมไปประชุมก่อนนะครับ นั่งพักสะหน่อยเถอะนะครับ
ฮารุ-ค่ะ
ผม-งั้นเด่วผมจะบอกนานามิซังให้นะครับว่าห้ามให้ใครเข้ามารบกวนดีมั้ยครับ
ฮารุ-ขอบคุณค่ะ ประชุมเสร็จแล้วรีบขึ้นมาไวๆนะคะ
ผม-ทราบแล้วครับ
 
แล้วผมก็เดินออกจากห้องพอจะปิดประตู
 
ฮารุ-คุณจะไม่หนีฮารุไปไหนใช่มั้ยคะ
ผม-ครับผมไม่หนีไปไหนแน่นอนครับ ผมจะอยู่กับฮารุซังจนวันสุดท้ายของขีวิตเลยดีมั้ยครับ
ฮารุ-จริงๆนะคะ
ผม-จริงสิครับ เพราะงั้นก็พักผ่อนสักหน่อยเถอะนะครับเพื่อตื่นมาแล้วอะไรหลายๆอย่างก็คงจะดีขึ้น งั้นผมไปประชุมก่อน
นะครับ
 
แล้วผมก็ปิดประตูห้องทำงานไป
 
โอคะวะซัง-นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ
ผม-พอดีเมื่อเช้าผมคุยกับยัยพลอยเรื่องที่ยัยพลอยจะต้องกลับไปเรียนที่บ้าน เพราะยัยพลอยทำเรื่องมาแบบนั้น แต่ฮารุ
ซังอยากให้พลอยจังอยู่ที่นี่จนเรียนจบครับ
 
โอคะวะซัง-มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่
ผม-คือว่าค่าใช้จ่ายมันเยอะน่ะครับ นี่ยังดีมีบ้านที่โอคะวะซังสร้างให้ถ้าต้องอยู่กินเองค่าใช้จ่ายคงจะปีละหลายล้าน แน่ๆครับ
โอคะวะซัง-นี่บิกคุคุง เธอเองก็ได้เงินเดือนตั้งเยอะจ่ายให้พลอยจังก็ได้ไม่ใช่หรอ
ผม-เอ๊ะ มะ มันก็ใช่ครับแต่ผมอยากเก็บเงินไว้ให้ฮารุซังใช้อย่างอื่นน่ะครับ
โอคะวะซัง-งั้นถ้า ฮารุจะจ่ายค่าใช้จ่ายให้พลอยจังบิกคุคุง จะยอมหรอ
ผม-เรื่องนั้น
โอคะวะซัง-นี่บิกคุคุง สำหรับเธอแล้วเพื่อความสุขของฮารุเธอยอมทำได้ทุกอย่างใช่มั้ยละ
ผม-ชะ ใช่ครับ
โอคะวะซัง-งั้นก็ได้คำตอบแล้วนะ พวกเราต้องไปประชุมกันสักที
ผม-พะ พวกเราต้องไปประชุมที่เดียวกันหรอครับ
โอคะวะซัง-ใช่สิ นานๆที ประธาน และ รองประธานควรประชุมพร้อมกันบ้างนะ
ผม-ทราบแล้วครับ นานามิซังผมขอเอกสารด้วยครับ แล้วก็ นานามิซังไม่ต้องตามมาประชุมนะครับ อยู่ดูฮารุซังให้หน่อย
ครับ ห้ามให้ใครเข้าไปรบกวนแม้แต่นิดเดียวเลยนะครับโทรศัพท์ในห้องทำงานก็ห้ามดังนะครับ
 
นานามิ-แต่ว่า
โอคะวะซัง-รองประธานสั่งแล้วเธอก็ทำตามนั้นนั่นแหละ นานามิ
นานามิ-ทราบแล้งค่ะท่านประธาน
ผม-ลิฟต์มาแล้ว เชิญโอคะวะซังก่อนเลยครับ
 
 
 
พวกเราก็ลงมาประชุม  ประชุมกันนานมากๆ เพราะมีพวกผู้ถือหุ้น โลภมากอยากได้เงินปันผลเยอะๆกำไรเล็กๆน้อยๆก็
ไม่ยอมให้คืนลูกค้า เอาตรงๆประชุมแบบนี้ผมไม่ค่อยชอบเข้าเท่าไหร่ผมมักจะหาเรื่อง เบี้ยวประชุมกับผู้ถือหุ้นเสมอ กว่า
จะเสร็จเล่นไป4โมงเย็น ดีนะยังมีพักเบรค บ้างพอประชุมเสร็จผมกับโอคะวะซังและชิสึกะซังก็ขึ้นลิฟต์มาที่ห้องทำงาน
 
 
 
ผม-เฮ้ออออ
โอคะวะซัง-จะกี่ปีๆ เธอก็ไม่เคยชอบการประชุมกับคนพวกนี้สักทีนะ
ผม-ไม่ไหวจริงๆครับโอคะวะซังกับคน ที่โลภและเห็นแก่ตัวแบบนี้ ผมคุยด้วยไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ครับ
โอคะวะซัง-ฮ่าๆ
ผม-ผมขออนุญาตไม่เข้าประชุมแบบนี้ได้มั้ยครับ ผมจะทำงานหนักขึ้นก็ได้นะครับ
โอคะวะซัง-ได้สิ รู้อยู่แล้วละว่าเธอไม่ชอบแต่ นานๆทีก็ควรเข้าไปนั่งฟังบ้างนะ
ผม-ขอบคุณครับโอคะวะซัง
 
 
พอถึงผมก็เข้าห้องทำงานมา ฮารุยังนอนหลับอยู่เลยผมก็เลยนั่งเล่นตรงโซฟาที่ฮารุนอนอยู่ นั่งดูวิวยามเย็น สวยไปอีก
แบบผมก็นั่งดูฮารุนอนไปอีกสักพัก ผมก็เลยปลุกฮารุเพื่อกลับบ้าน
 
 
ผม-ฮารุซังครับ ตื่นเถอะนะครับ
ฮารุ-อืออ กลับบ้านมาแล้วหรอคะ
ผม-กลับบ้านที่ไหนละครับ นี่เราอยู่ที่บริษัทกันนะครับ
ฮารุ-อย่างงั้นหรอคะ
ผม-งั้นพวกเรากลับบ้านกันเลยดีมั้ยครับ
ฮารุ-ฮารุไม่อยากกลับบ้านหลังนั้นแล้วค่ะ
ผม-เอ๋ ทำไมละครับ
ฮารุ-คืนนี้เราไปนอน ที่โรงแรมกันนะ
ผม-มีเรื่องอะไรหรอครับฮารุซัง
ฮารุ-กะ ก็ ฮารุไม่อยากอยู่บ้านหลังนั้นคนเดียวนี่คะ ที่รักก็ต้องมาทำงาน พลอยจังก็ไม่อยู่อีกคน
ผม-พลอยจังก็รอพวกเราอยู่ที่บ้านนี่ครับ พลอยจังไม่ใช่จะกลับบ้านพรุ้งนี้สักหน่อยนะครับ อีกตั้งหลายเดือนนะครับ
ฮารุ-แต่ยังไงพลอยจังก็ต้องกลับบ้านอยู่ดีนี่คะ
ผม-แล้วฮารุซังอยากจะให้ทำยังไงละครับ
ฮารุ-ฮารุอยากให้พลอยจังอยู่ที่นี่ด้วยค่ะ
ผม-แต่ว่า
ฮารุ-ที่รักช่วยฮารุหน่อยได้มั้ยคะ นะคะ นะคะ ที่รัก
ผม-เฮ้อออ งั้นก็กลับบ้านกันเถอะนะครับ
ฮารุ-ที่รักยังไม่ตอบฮารุเลยนะคะ
ผม-ก็ถ้าไม่กลับบ้านแล้วเราจะคุยรายละเอียดเรื่องนี้กับยัยพลอยได้ไงล่ะครับ เพราะงั้นเรากลับบ้านกันก่อนเถอะนะครับ
ฮารุ-อะ อื้มมม
ผม-งั้นก็มาใส่เสื้อครับ จะได้ไม่ต้องมีคนเห็น ฮารุซังไม่อยากคุยกับใครใช่มั้ยล่ะครับ
ฮารุ-ฮารุไม่ใส่แล้วค่ะ
ผม-ครับ ครับ
 
 
แล้วผมก็เอาเสื้อใส่ถุงแล้วก็เก็บของ พอเก็บของออกมา
 
 
นานามิ-จะกลับบ้านแล้วหรอคะ บิกคุซัง คะ คุณหนู
ฮารุ-จ๊ะ
ผม-งั้นเด่วผมขอเข้าไปพบ โอคะวะซังแปปนึงนะครับ
ชิสุกะ-เชิญเข้าได้เลยค่ะบิกคุซัง
 
ก๊อกๆ
 
ผม-ขออนุญาตนะครับ
โอคะวะซัง-ไง หน้าตาแจ่มใสเหมือนเดิมแล้วนะฮารุจัง บิกคุคุง ตามใจอีกแล้วสินะ
ฮารุ-ใช่แล้วค่ะคุณพ่อ
โอคะวะซัง-นี่บิกคุคุง อย่าไปตามใจฮารุเยอะนักสิ เด๋วก็นิสัยเสียกันพอดี
ผม-ทราบแล้วครับโอคะวะซัง
ฮารุ-ที่รักคะ อยู่กันแค่3คนแล้วนะคะ ต้องเรียกว่าอะไรคะ
ผม-เอ๊ะ คือ
ฮารุ-ที่รักคะ
ผม-ตะ ต้องเรียกคุณพ่อครับ
ฮารุ-ใช่ค่ะ งั้นก็หันไปตอบคุณพ่อใหม่นะคะ
ผม-ครับ ผมทราบแล้วครับคุณ พ่อ
ฮารุ-งั้นพวกเรากลับบ้านกันเถอะนะคะ ฮารุหิวข้าวจะแย่แล้วค่ะ
ผม-งั้นเราไปหาอะไรทานกันก่อนกลับบ้านดีมั้ยครับ
ฮารุ-ไม่เอาค่ะ ฮารุจะรีบกลับบ้าน จะได้ไปคุยกับพลอยจัง
ผม-เข้าใจแล้วละครับ งั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับ โอคะวะซัง
ฮารุ-ที่รักคะ!
ผม-พะ พวกผมขอตัวก่อนนะครับคุณพ่อ
ฮารุ-ค่ะ คุณพ่อก็กลับบ้านได้แล้วนะคะ ไม่งั้นหนูจะโทรบอกคุณแม่นะคะ ว่าคุณพ่อไม่ยอมกลับบ้าน
โอคะวะซัง-นี่ลูก รู้แบบนี้พ่อน่าจะปล่อยให้บิกคุคุงทำตามใจ เรื่องพลอยจังสะดีกว่ามั้งเนี่ย
ฮารุ-คุณพ่อคะ ฮารุโกรธจริงๆนะคะถ้าทำแบบนั้น
ผม-ฮารุซัง หิวข้าวไม่ใช่หรอครับไม่รีบกลับบ้านไปหาพลอยจังจะดีหรอครับ
ฮารุ-เอ๊ะ ไปค่ะ ไปหาพลอยจังกัน
ผม-งั้นผมไปก่อนนะครับ แล้วผมจะพยายาม อบรมฮารุให้นะครับ คุณพ่อ
โอคะวะซัง-ขอบใจนะบิกคุคุง
 
 
แล้วพวกผมก็ออกมาจากห้องโอคะวะซัง พวกเราก็ลงมาที่รถแล้วก็ขับรถกลับบ้าน
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ คุณท่าน คุณผู้หญิง
ผม-ครับ
ฮารุ-จ๊ะ งั้นพวกเราเข้าบ้านกันเถอะนะคะ
พ่อบ้าน-คุณท่านครับ เรื่องดอกไม้ หน้าบ้าน เราจะเอายังไงกันดีครับ
ผม-เรื่องนั้นหรอครับ เด๋วขอเวลาผมคิดสักนิดนะครับ ช่วงนี้ผมก็ยุ่งๆคิดอะไรไม่ค่อยออก
ฮารุ-จริงสิที่รัก ขึ้นไปนอนพักสักหน่อยเถอะนะคะ เด่ววันนี้ฮารุทำข้าวเสร็จแล้วจะขึ้นไปเรียกนะคะ
ผม-ขอบคุณครับ ทานากะซังถ้ามิจังมาแล้วช่วยเอามือถือใหม่เครื่องนี้ให้มิจังด้วยนะครับ ของมิจังมันแตกจนกดแทบไม่
ได้แล้วละครับ อย่าว่าแต่จะพิมพ์ข้อความเลยครับ
 
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ คุณท่าน
ผม-งั้นผมฝากจัดการที่เหลือด้วยนะครับ
พ่อบ้าน-ครับคุณท่าน
 
แล้วผมก็ขึ้นมาบนห้อง นอนไปสักพักฮารุก็มาปลุกลากผมลงไปกินข้าวพอไปถึงก็เจอ ยัยพลอย และไอ้พวกบ้า ผมก็เดิน
งัวเงียไปนั่งที่
 
มิจัง-เอาน้ำองุ่นมาให้แล้วค่ะคุณท่าน
ผม-เอ๊ะ
มิจัง-มะ มีอะไรหรอคะคุณท่าน
ผม-มิจังไม่ใช่หรอครับ
มิจัง-ค่ะ มิจังเองค่ะ
ผม-ทำไมแต่งตัวแบบนี้ล่ะครับ
มิจัง-ก็คุณท่านบอกว่ามิจังสามารถมาทำงานเมดได้ไม่ใช่หรอคะ
ฮารุ-นั่นสิคะคุณ แปลกใจอะไรคะ
ผม-จริงสิ ได้มือถือใหม่รึยังครับ
มิจัง-ได้แล้วค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะคุณท่าน
ผม-ไม่เป็นไรครับ เครื่องเก่าของมิจังมันกดแทบจะไม่ติดอยุ่แล้วนี่ครับ ทีนี้ก็ส่งเมลคุยกับเพื่อนๆได้แล้วนะครับ
มิจัง-ค่ะคุณท่าน
ผม-แล้วไอ้พวกบ้า พวกแกหายไปไหนมาหลายวัน
ชิโระ-ก็มีหลายอย่างต้องทำละนะ ไหนจะต้องไปเรียนตามที่แกบอกอีก
ริว-ผมเองก็เหมือนกันครับ
ผม-หรอ แล้ว ยัยพลอยแกจะเอายังไง
ฮารุ-คุณคะ
ผม-เข้าใจแล้วครับ งั้นฝากจัดการเรื่องพลอยจังด้วยนะครับ
พลอย-มีเรื่องอะไรหรอคะพี่ฮารุ
ฮารุ-คือว่า พลอยจัง อยู่เรียนที่นี่จนจบเลยเถอะนะ
พลอย-แต่ว่า
ฮารุ-ถ้าเรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วงนะ เด๋ว บิกคุซังจะออกให้ทั้งหมดเลยค่ะ
พลอย-เอ๋ แต่พี่ชาย
ผม-เฮ้อออออทำยังไงได้ละ คนที่อยากให้แกอยู่มากที่สุด ดันเป็นคนที่มีอำนาจที่สุดอีก
ฮารุ-งั้นก็ตกลงตามนี้นะคะ พลอยจัง บิกคุซัง
ผม-เข้าใจแล้วครับ จะ5ล้านหรือ10ล้านเยน ผมออกให้เองครับ เฮ้อออ รู้งี้ไปซื้อรถไว้ก่อนดีกว่าให้ตายสิ
พลอย-จะ จริงหรอพี่ชาย
ผม-เออ
พลอย-รักพี่ชายที่สุดเลยค่ะ
 
 
แล้วยัยพลอยก็วิ่งเข้ามากระโดดกอดผม พวกเราก็นั่งกินข้าวกันและคุยกันไปสักพัก พวกอายะก็มาเก็บจานไป
 
 
ผม-นี่ ชิโระ ริว พวกแกเดิมตามมาที่ห้องทำงาน มีเรื่องอยากจะคุยกับพวกแกหน่อย
ฮารุ-ฮารุไปด้วยนะคะ
ผม-ถ้าฮารุซังไปด้วยแล้วใครจะอยู่กับพลอยจังละครับถ้าเกิดพลอยจังแอบหนีกลับไปเรียนต่อที่บ้านจะทำไงละครับ
ฮารุ-เข้าใจแล้วค่ะ ฮารุจะจับตาดูพลอยจังตลอด24 ชม.ไม่ให้หนีไปไหนแน่นอนค่ะ
 
 
พวกผม3คนก็พากันเดินมาที่ห้องทำงาน
 
 
ชิโระ-สรุปมีเรื่องอะไร
ผม-จริงๆก็ไม่ใช่เรื่องด่วนอะไรหรอกนะ และก็คิดว่าเรื่องนี้อาจจะไม่เกี่ยวกับแกเท่าไหร่ล่ะนะริว
ริว-มีเรื่องอะไรหรอครับพี่ใหญ่
ผม-คือ พวกแกรู้จักงานแนะแนวที่โรงเรียนเก่าใช่มั้ย
ริว-รู้จักครับ งานที่ให้คนที่จบไปแล้วกลับไปแนะแนวรุ่นน้องใช่มั้ยครับ
ผม-ใช่งานนั้นแหละ
ชิโระ-แล้วมันยังไง
ผม-ก็วันนั้นไปเจอกับนาคาสะซังโดยบังเอิญ
ชิโระ-นาคาสะ ฮิบาริ ที่นั่งข้างแกอ่ะนะ
ผม-เออ นาคาสะคนนั้นแหละ ก็เลยได้แลกเบอร์กันทีนี้ นาคาสะก็เลยชวนให้ไปงานนี้
ชิโระ-จริงๆแกก็น่าจะไปนะ ยังไงก็เป็นถึงรองประธาน ของโอคะวะกรุ๊ป
ริว-พี่ใหญ่ผมก็สนับสนุนให้พี่ใหญ่ไปอีกคนครับ
ผม-เออ ก็คิดว่าจะไปเหมือนกัน แต่ว่านะถึงจะเคยเรียนที่นี่แต่ก็ไม่ใช่นักเรียนของที่นี่จริงๆแบบแกหรอกนะ ชิโระ เพราะ
งั้นแกต้องไปด้วยจองที่เพื่อแกไปแล้วด้วยนะขอบคุณกันด้วยละ
 
ชิโระ-นี่แกจะบ้ารึไงให้ยากุซ่าไปแนะแนวเด็กๆเนี่ยนะ
ริว-นั่นสิครับพี่ใหญ่ผมเองก็คิดว่าไม่เหมาะ
ผม-ไอ้พวกบ้า แล้วมหาลัยที่พวกแกเรียนเนี่ยมันมีสอนหรอวิชายากุซ่าอะ แกก็เอาเรื่องที่มหาลัยมาพูดสิวะ
ริว-เฮ้อออ ถ้างั้นเรื่องนี้ฟังดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับผมจริงๆด้วยนะครับพี่ใหญ่
ผม-มันก็ใช่
ขิโระ-เห้ยๆ พวกเราต้องไปด้วยกันทั้ง3คนสิ
ริว-จะบ้าหรอ ชิคุง ใครอยากจะไปงานแบบนี้
ผม-แต่ริว แกเองก็พยายามทำตัวให้ว่างเข้าไว้ละกันนะเด่วจะโทรไปบอกอีกที เพื่อไม่แน่อาจจะต้องใช้ตัวสำรองของตัว
สำรองอย่างแก ก็ได้
ริว-ตะ แต่พี่ใหญ่
ผม-ตามนี้นะ ไอ้พวกบ้า แล้วถ้าวันไหนจะไม่เข้ามาบ้านนี้ก็โทรมาบอก ทานากะซังด้วยละ
ขิโระ/ริว-ขะ เข้าใจแล้วครับ
 
 
พวกเราก็ออกจากห้องมาแล้วเดินกลับไปหาพวกฮารุที่ห้องอาหาร
 
 
ฮารุ-ที่รักไปคุยอะไรกันมาคะ
ผม-อ่อพวกเราคุยเรื่องรถกันครับ
พลอย-พี่ชายพวกเราไปเที่ยวกันมั้ย
ผม-นี่ยัยพลอยพวกเราเพิ่งจะกลับมาจากเที่ยวที่คาวากุจิโกะไม่นานนี้เองนะ
พลอย-แต่หนูจะชวนไปช่วงปีใหม่นี่คะ
ผม-อืมมม ถ้างานไม่เยอะก็คงคิดว่า จะเข้าไปทานข้าวที่บ้านโอคะวะซัง
ฮารุ-ที่รักคะ! จะต้องให้ฮารุพูดเรื่องนี้อีกกี่ครั้งคะ
ผม-100ครั้งครับ
ฮารุ-นี่ที่รักคะ!!
ผม-ผมล้อเล่นเฉยๆครับฮารุซัง ก็อย่างที่บอกไปเมื่อกี้ถ้างานไม่เยอะปีใหม่พวกเราจะต้องเข้าไปทานข้าวบ้านคุณพ่อคุณ
แม่ กัน
 
ฮารุ-ทราบแล้วค่ะ
พลอย-ก็ได้ค่ะพี่ชาย
ผม-แล้วพวกแกจะไปเที่ยวไหน ชิโระ ริว
ชิโระ-คง อยู่บ้าน ไปเที่ยวกับริกะ แถวๆนี้ละมั้ง
ริว-ผมเองก็เหมือนกันครับว่าจะ เดินไปเดินมา แถวๆนี้ละครับ ไม่ก็อาจจะไปเดินเล่นในโตเกียวครับ
ผม-หรอถ้าว่าง ก็แวะมาที่บ้านนี้นะพาริกะจังมาด้วยนะชิโระ
ขิโระ-ได้เลย
 
 
พวกเราก็นั่งคุยกันสักพักพวกชิโระกับริวก็กลับบ้านไปพวกเราก็แยกย้ายกันขึ้นมานอน พอมาตอนเช้าผมก็อ่าบน้ำแต่งตัว
ลงไปกินข้าวแล้วก็ขับรถไปทำงาน เข้าไปนั่งทำงานได้สักพักมือถือผมก็ดัง
 
 
ผม-ฮัลโหลครับ
นาคาสะ-นะ นะ นาคาสะเองนะบิกคุคุง
ผม-อ่อ นาคาสะซัง มีอะไรหรอครับ
นาคาสะ-คะ คือโทรมารบกวนเวลางานรึป่าว
ผม-อ่อผมไม่ได้ยุ่งขนาดนั้นไม่ต้องคิดมากหรอกนะครับ แล้วนาคาสะซังมีเรื่องอะไรหรอครับ
นาคาสะ-คะ คะ คือ จะโทรมาบอกเรื่องวันงานแนะแนวค่ะ
ผม-ครับ แล้ววันไหนหรอครับ
นาคาสะ-วันที่
ผม-อ๊ะ!นาคาสะซังเด๋วแปปนึงนะครับ นานามิซังๆ
นาคาสะ-เอ๊ะนานามิซังก็อยู่ด้วยหรอคะ
ผม-อ่อพวกเราทำงานอยู่โต๊ะติดกันครับ
นานามิ-มีอะไรหรอคะ บิกคุซัง
ผม-นาคาสะซัง วันงานแนะแนววันไหนหรอครับ
นาคาสะ-วะ วันที่22 เดือนหน้าค่ะ ต้องมาก่อนบ่ายโมงนะคะ
ผม-ทราบแล้วครับวันที่22 เดือนหน้าก่อน บ่ายโมงนะครับ
นาคาสะ-งั้นไม่รบกวนเวลาทำงานของบิกคุคุงแล้วนะ
ผม-ไม่ได้รบกวนอะไรเลยครับ นาคาสะซัง ขอบคุณสำหรับวันงานแนะแนวนะครับ
นาคาสะ-ค่ะ แล้วเจอกันนะ
ผม-ครับเจอกันครับ
 
ผมก็วางสายไป
 
นานามิ-บิกคุซังวันนั้น คิวงานแน่นมากเลยนะคะ ไม่น่าจะไปทันเวลานะคะ
ผม-เอ๊ะ งั้นช่วยขยับตารางมา ช่วงเช้าให้หมดเลยได้มั้ยครับ
นานามิ-ต่อให้ขยับมาช่วงเช้าก็เถอะ แถมนี่เด๋วก็ใก้ลจะต้องปิดงบปีนี้ด้วยนะคะ
ผม-มาอีกแล้วหรอครับ เฮ้ออ ทำไมเค้าถึงต้องนัดกันช่วงปลายปีด้วยนะ
นานามิ-อาจจะเพราะ เป็นช่วงโค้งสุดท้ายของน้องๆที่จะต้องเลือกอณาคตตัวเองละมั้งคะ
ผม-ยังไงก็ช่วยขยับตาราง ให้หน่อยนะครับในวันนั้น
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ
 
ก๊อกๆ
 
ชิสึกะ-ขออนุญาต ค่ะ บิกคุซังคะ ท่านประธานเรียกพบค่ะ
ผม-ขอบคุณครับชิสึกะซัง งั้นผมรบกวนด้วยนะครับ นานามิซัง
 
แล้วผมก็เดินออกจากห้องผมไปห้องโอคะวะซัง
ก๊อกๆ
 
ผม-ขอ อนุญาตครับ
โอคะวะซัง-นั่งก่อนสิบิกคุคุง
ผม- เรียกหาผมหรอครับโอคะ ไม่สิ คุณพ่อครับ
โอคะวะซัง-ฮ่ะๆยังไม่ค่อยชินสินะ
ผม-ครับ
โอคะวะซัง-จริงสิที่เรียกมาวันนี้อ่ะ คือบิกคุคุงรู้ใช้มั้ยว่าโรงแรมของเรามีร้านอาหารด้วย บางแห่งก็ปล่อยให้เช่าแต่เด๋วนี้
ร้านอาหารในโรงแรมที่เราทำเองเนี่ยก็เริ่มใหญ่ขึ้นและเริ่มมีหลายสาขา มากขึ้น เพราะ ทางเราเองก็เล็งเห็นรายได้ที่
ร้านอาหารทำได้ ถ้าเกิดเราสั่งของมาทีเยอะๆแล้วกระจายให้ร้านอาหารในโรงแรม ของเรานอกจากจะได้ของดีแล้วยังได้
ราคาที่ถูกด้วยนะ
 
ผม-มันก็จริงนะครับ
โอคะวะซัง-พอมันใหญ่ขึ้นแถมกำไรเยอะอีกด้วยนะทีนี้พ่อคิดว่า พ่อจะแยกร้านอาหารออกมาเป็นอีกบริษัท
ผม-แบบนั้นก็ดีนะครับ พวกคนโลภมากแต่ขี้เกียจทำงาน จะได้เข้ามาเอาผลประโยชน์นี้ไม่ได้
โอคะวะซัง-ก็เรื่องนี้แหละนะ อะนี่เซ็นเอกสารตรงนี้ให้หน่อยสิบิกคุคุง
 
 
แล้วโอคะวะซังก็ยื่นเอกสารมาชุดนึง
 
 
ผม-เอ๊ะนี่มัน….งานด่วนหรอครับ
โอคะวะซัง-ใช่ เซ็นให้หน่อยเอาให้ครบทุกแผ่นนะ
ผม-ทราบแล้วครับโอคะวะซัง
 
ผมก็นั่งเซ็นๆ จนเสร็จ
 
ผม-เสร็จแล้วครับโอคะวะซัง
โอคะวะซัง-ไหนดูสิ อืมม....ดีๆ งั้นหลังจากนี้ก็ฝากด้วยนะ ท่านประธานบริษัทโอคะวะฟู๊ด
ผม-เอ๊ะ หมายถึงอะไรหรอครับ
โอคะวะซัง-ก็ชื่อบริษัทใหม่ไงโอคะวะฟู๊ด ฟังดูดีใช่มั้ยล่ะ
ผม-มันก็ดูดีอยู่หรอกนะครับแต่ที่ผมสงสัย คือ เมื่อกี้โอคะวะซังบอกว่าใครเป็นประธานนะครับ
โอคะวะซัง-ก็เธอไงบิกคุคุง ประธานบริษัทโอคะวะฟู๊ด
ผม-เอ๋!!!!! ดะ เด่วสิครับ ผมยังไม่ได้ตกลงอะไรเลยนะครับ
โอคะวะซัง-ก็นี่ไงเธอเซ็นเอกสาร ทั้งหมดแล้วเนี่ย
ผม-นะ นั่นมันงานด่วนนี่ครับ
โอคะวะซัง-มันก็งานด่วนจริงๆนั่นแหละถ้าพวกคนโลภมากมารู้เรื่องในตอนนี้เราจะแยกอันนี้ออกมาลำบากเพราะงั้นมันก็
เป็นงานด่วน
 
ผม-อะ อะ โอคะวะซัง ผมต้องทำงานที่นี่นะครับ
โอคะวะซัง-ก็ใช่ในบริษัทโอคะวะกรุ๊ปตอนนี้เธอเป็นรองประธานบริษัท แต่บริษัทโอคะวะฟู๊ดเธอเป็น ประธานบริษัทไง
ผม-เอ๋!!! งานเยอะแบบนั้นผมทำไม่ได้หรอกนะครับ แค่งานโอคะวะกรุ๊ปผมก็แทบไม่มีเวลาแล้วนะครับ
โอคะวะซัง-ไอ้พวกงานเอกสารก็ให้คนอื่นทำบ้างเถอะบิกคุคุง เอกสารที่ส่งมามีแต่ ลายเซ็นลูกทั้งนั้น
ผม-ผมคิดว่าตอนเซ็นคนสุดท้าย ควรจะต้องทำเองเพราะ มันมีผลต่อบริษัทผมเลยให้คนอื่นทำไม่ได้ครับ
โอคะวะซัง-แล้วจะส่ง คนไปหานะ
ผม-เด่วสิครับ แล้วบริษัทใหม่นี่ผมต้องทำจริงๆหรอครับ
โอคะวะซัง-ก็จริงสิ นี่ไงเซ็นเอกสารครบหมดแล้ว
ผม-เฮ้อออ ผมนี่ผลาดได้ยังไงกัน ที่หลังต้องอ่านก่อนเซ็นสิ
โอคะวะซัง-นี่เธอบ่นตัวเองอยู่หรอ
ผม-ครับ แล้วผมต้องไปทำงานที่ไหนหรอครับ บริษัทใหม่ที่ว่าอ่ะครับ
โอคะวะซัง-ตอนนี้ก็ทำที่นี่ไปก่อนละกันนะ แล้วเด๋วค่อยขยับขยาย
ผม-ทราบแล้วครับ คุณพ่อ
 
แล้วผมก็ออกมาเข้าไปนั่งในห้องทำงาน ก็เลยโทรไปบอกฮารุ
 
ผม-ฮัลโหล
ฮารุ-ค่ะที่รัก
ผม-เนี่ย คุณพ่อเค้าเปิดบริษัทใหม่ โอคะวะฟู๊ดแล้วผมก็โดนคุณพ่อแกล้งด้วยครับ
ฮารุ-ที่รักโดนแกล้งอะไรหรอคะ
ผม-ก็คุณพ่อเรียกผมเข้าไปที่ห้องทำงาน แล้วก็คุยเรื่องบริษัทใหม่ จู่ๆก็เอาเอกสารมาให้ผม แล้วก็บอกว่างานด่วนเซ็น
ให้หน่อย ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรก็เลยไม่ได้อ่านแล้วเซ็นๆจนเสร็จคุณพ่อก็บอกว่าเนี่ยจากนี้ไปฝากด้วยนะประธานบริษัท
โอคะวะฟู๊ด
 
ฮารุ-ฮิฮิ ก็ที่รักไม่ยอมอ่านก่อนเซ็นนี่คะ แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอคะที่รักตอนนี้ก็มีค่าใช้จ่ายในบ้านเยอะขึ้น
ผม-เฮ้อออออออ
ฮารุ-วันนี้เลิกงานแล้วกลับบ้านเลยนะคะ ฮารุจะทำอาหารให้ที่รักเองนะคะ
ผม-ทราบแล้วครับ
 
ผมก็นั่งทำงานไปสักพักก็มีคนมา
ก๊อกๆ
 
นานามิ-ขออนุญาตค่ะ
ผม-มีอะไรหรอครับ
นานามิ-มีคนมาขอพบค่ะ
ผม-ให้เข้ามาเลยครับ
 
แล้วก็มีผู้หญิงหน้าตาหน้ารักเดินเข้ามา
 
สาวน้อย-สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ ซานาเอะ โทกิ ค่ะ
ผม-สวัสดีครับซานาเอะซัง แล้วมีเรื่องอะไรหรอครับ
ซานาเอะ-คือว่า ท่านประธานสั่งให้ขึ้นมาที่นี่ค่ะ
ผม-เอ๊ะ งั้น เด๋ว ซานาเอะซัง มากับผมหน่อยครับ
 
พวกผมก็เดินกลับมาที่ห้องทำงานโอคะวะซัง
ก๊อกๆ
 
ผม-ขอ อนุญาตครับ
โอคะวะซัง-มีอะไรหรอบิกคุคุง
ผม-คือว่า ซานาเอะซัง
โอคะวะซัง-อ่อ ก็นี่ไงเลขาคนใหม่ สำหรับ ประธานโอคะวะฟู๊ด
ผม-เอ๊ะ มันไม่เร็วไปหรอครับ
โอคะวะซัง-ไม่ได้เร็วหรอกเดิมที แผนกนี้เค้าก็ทำงานกันได้ปกติอยู่ แค่ให้แยกตัวไปทำอีกชื่อนึงแค่นั้น เพราะงั้น สั่งให้
คนเอาโต๊ะมาตั้งข้างกับนานามิ หน้าห้องก็ได้บิกคุคุง
ผม-ทราบแล้วครับ
 
แล้วผมก้เดินออกมา
 
ผม-นานามิซังช่วยโทรบอกให้คนเอาโต๊ะทำงาน มาอีกชุดนนึงเอาขึ้นมาตั้ง หน้าห้องผมด้วยนะครับ
นานามิซัง-ทราบแล้วค่ะ
ผม-ถ้าโทรเสร็จแล้วตามเข้ามาในห้องทำงานผมด้วยนะครับ
นานามิซัง-ค่ะ
 
 
แล้วผมก็มานั่งอยู่ในห้องทำงานกับซานาเอะ แปปนึง นานามิก็เข้ามา
 
 
ผม-นานามิซัง มานั่งก่อนสิครับ
นานามิ-ค่ะ
 
 
แล้วนานามิก็เดินมานั่งข้างๆซานาเอะ
 
 
ผม-งั้น เริ่มจาก คนนี้คือนานามิซัง เป็นเลขาผม ส่วน ซานาเอะซัง เค้าจะมาทำงานเป็นเลขาผม อีกคนนะครับ
นานามิ-บิกคุซัง งานเยอะขนาดนี้ ก็คงต้องมีเลขาเพิ่มอยู่แล้วล่ะค่ะ
ผม-คือจริงๆแล้ววันนี้มีหลายๆอย่างที่ทำให้ผมตกใจ ถึงจะบอกว่า ซานาเอะซังจะมาเป็นเลขาก็เถอะนะครับแต่ซานาเอะ
มาเป็นเลขาในนามบริษัท โอคะวะฟู๊ดครับทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจน ผมเองก็ตั้งตัวและเตรียมตัวไม่ทันในหลายๆสิ่ง ต้อง
ขอโทษด้วยนะครับ แล้ว ผมอยากจะให้ นานามิซังและซานาเอะซังอัพเดทตารางงานของผม ด้วยกันทั้งคู่ ตารางจะได้
ไม่ชนกัน ฝากนานามิซังอธิบายรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับผมด้วยนะครับ
 
นานามิ/ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ
ผม-แล้วก็ ซานาเอะซังผมจะเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเรื่องการเรียกว่ารองประธานบริษัทหรือ ท่านประธาน เพราะงั้นห้าม
เรียกผมแบบนั้นเด็ดขาด
 
ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ
นานามิ-เด๋ว นานามิจะสอนให้เองนะคะ
ผม- นานามิซัง ครับแล้วตารางวันที่22เดือนหน้าพอจะทำอะไรได้บ้างมั้ยครับ
นานามิ-ทำแล้วค่ะ แต่เรียนตามตรงนะคะ แค่งานเท่าเดิมก็คิดว่าบิกคุซังไม่น่าจะไปทันแน่นอนค่ะแล้วนี่ยังไม่รู้กำหนดการ
ของงาน บริษัท โอคะวะฟู๊ดเลยนะคะ
 
ซานาเอะ-เอ๊ะถ้าวันที่22เดือนหน้า ท่านประธาน ขอโทษค่ะ บิกคุซังไม่มีงานด่วนอะไรค่ะ
ผม-อย่างงั้นหรอครับเฮ้ออองั้นก็ไม่มีอะไรแล้วละนะครับเด่วผมขอทำงานเอกสารก่อนนะครับและก็ฝากด้วยนะครับเพราะ
พวกเราคือทีมเดียวกันการสื่อสารในทีมถือว่าเป็นเรื่องสำคัญมากเพราะงั้นต้องคุยกันเยอะๆนะครับนานามิซังซานาเอะซัง
 
นานามิ/ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ
 
 
แล้วทั้ง2คนก็ออกไปผมก็นั่งปั่นงานต่อ ทำไปได้สักพัก
ก๊อกๆ
 
 
ผม-ครับ
ซานาเอะ-ขออนุญาตค่ะ คือว่าเอางานเอกสารมาส่งค่ะ
ผม-เอ๊ะ งานเอกสารหรอครับ
ซานาเอะ-ค่ะ เอกสารของทางบริษัท โอคะวะฟู๊ดค่ะ
ผม-เด๋วสิครับไหน โอคะวะซังบอกว่าที่แผนกทำกันได้อยู่แล้วนี่ครับ
ซานาเอะ-ค่ะ แต่นานามิซังบอกว่าบิกคุซังชอบที่จะเป็นคนตรวจเอกสารทั้งหมดเองก็เลยยกมาให้ค่ะ
ผม-เฮ้อออ เข้าใจแล้ววางไว้ก่อนนะครับ ขอบคุณครับซานาเอะซัง
ซานาเอะ-ค่ะ
 
 
แล้วซานาเอะก็ออกไปผมก็นั่งทำงานไปสักพัก ฮารุก็โทรตามกลับบ้าน ผมก็เลยเล่าให้ฮารุฟังฮารุก็ไม่ได้บ่นอะไรแค่
บอกทำงานเสร็จแล้วให้รีบกลับบ้าน กว่างานจะเสร็จก็เกือบๆ5ทุ่ม ผมก็เลยเก็บของ ออกจากห้องทำงานมา
 
 
ผม-นานามิซัง ซานาเอะซัง เอกสารเสร็จหมดแล้วนะครับผมเอาไว้บนโต๊ะทำงานพรุ้งนี้มาก็หยิบเอาไปได้เลยนะครับ วัน
นี้เก็บของกลับบ้านเถอะนะครับดึกแล้ว
 
นานามิ-บิกคุซังไหวรึป่าวคะ สีหน้าวันนี้ดูเหนื่อยมากๆเลยนะคะ
ซานาเอะ- นั้นสิคะวิ่งวุ่นเรื่องงานด่วนแทบทั้งวันเอกสารอีกเต็มไปหมดเลยนะคะ
ผม-วะ ไหวครับ
 
 
แล้วผมก็ลงลิฟต์ขับรถกลับบ้าน เล่นเอาง่วงสุดๆวันนี้เหนื่อยสุดๆจะขับรถกลับไหวมั้ยเนี่ย ผมก็ค่อยๆขับช้าลงเพราะรู้สึก
เริ่มจะขับไม่ไหวมากขึ้นผมบอกตรงๆผมไม่อยากจะให้เกิดอุบัติเหตุขับไปสักพักก็ถึงบ้าน
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน
ผม-ครับ
พ่อบ้าน-คุณท่าน ดูเหนื่อยๆนะครับ ให้กระผมไปเอาน้ำมาให้ดื่มก่อนดีมั้ยครับ
ผม-ไม่เป็นไรครับแล้วฮารุซังละครับ
พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงรออยุ่ที่ห้องอาหารครับ
ผม-ครับ
 
 
แล้วผมก็เดินเข้าไปที่ห้องอาหารเจอฮารุนั่งอยู่
 
 
ผม-กลับมาแล้วครับ
ฮารุ-ที่รัก ไหวรึป่าวคะ
ผม- วะ ไหวครับ
ฮารุ-มานั่งที่ได้แล้วค่ะ อายะซังช่วยไปเอาข้าวมาให้คุณท่านด้วยค่ะ
เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะ
เมดชิสึ-คุณท่านคะ เอาน้ำองุ่นมาให้แล้วค่ะ
ผม-ครับ
ฮารุ-วันนี้พลอยจังขึ้นไปนอนแล้วค่ะ ชิโระกับริวก็โทรมาบอกว่าวันนี้มีธุระ
 
 
เอ๊ะทำไมจู่ๆเสียงฮารุเบาจังเหมือนจะพูดอะไรเกี่ยวกับพลอยจังและไอ้พวกบ้าด้วยสิแล้วภาพก็ตัดไป รู้สึกตัวอีกทีก็มีคน
มาเขย่าตัวผม
 
 
ฮารุ-ที่รักคะ ที่รักคะ
ผม-อือออ คะ ครับ
ฮารุ-เป็นอะไรรึป่าวคะที่รัก ฮารุเรียกตั้งนานแล้วนะคะ
ผม-ขอโทษนะครับ
ฮารุ-ที่รัก ทานข้าวสักหน่อยเถอะนะคะ แล้วจะได้ไปพักผ่อนนะ
ผม-ครับ
 
 
ผมก็ตักข้าวกินไปได้ไม่กี่คำก็ไม่ไหวละ
 
 
ฮารุ-ที่รักวันนี้เป็นอะไรไปคะ หรือว่าไม่อร่อยหรอคะ
ผม-อร่อยสิครับ
ฮารุ-แล้วทำไมที่รักทานไปไม่กี่คำเองคะ
ผม-คือว่า วันนี้ผมเหนื่อยมากๆเลยครับ ขอโทษนะครับขอผมไปพักสักหน่อยเถอะนะ
ฮารุ-ได้ค่ะ ที่รักงั้นเด๋วฮารุจะพาขึ้นห้องนะ
ผม-ครับ
 
 
พอผมลุกขึ้นยืนจะก้าวขาเดินเท่านั้นแหละจู่ๆขาก็หมดแรงเหมือนจะหน้ามืดหัวเริ่มหมุนผมร่วงลงไปกับพื้นแต่ยังดีที่ผม
ยังพอมีแรงเหลือเอามือยันพื้นไว้ไม่ให้นอนลงไปกองกับพื้น
 
 
ผม-เอ๊ะ
ฮารุ-ที่รักคะ!!
พ่อบ้าน-ชิสึซังช่วยไปตามนิชิโนะซังให้เตรียมรถด้วยครับ
เมดชิสึ-ค่ะ
 
 
หลังจากนั้นทานากะก็วิ่งมาพยุงตัวผมลุกขึ้นยืน
 
 
ผม-ขะ ขอบคุณครับทานากะซัง แต่ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับ
ฮารุ-ที่รักจริงๆนะคะ ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆใช่มั้ยคะ
พ่อบ้าน-แต่ว่าคุณท่าน
ผม-จริงๆครับ ผมแค่หน้ามืดนิดหน่อยครับ
 
 
หลังจากนั้นทานากะก็ยอมปล่อยให้ผมยืนเองมันก็พอยืนอยู่แต่หัวหมุนสุดๆไปเลยเหมือนกินเหล้าไปหลายขวด ผมเลย
ลองก้าวขาเดิน ขาก็ไม่มีแรงเหมือนเดิม แต่รอบนี้ทานากะมาพยุงผมไว้ทันไม่งั้นลงไปกองกับพื้นเหมือนเดิม
 
 
นิชิโนะ-คุณท่านเป็นอะไรมากรึป่าวครับ
ผม-มะ ไม่เป็นอะไรครับ
ฮารุ-จะไม่เป็นได้ยังไงคะที่รัก ไปให้หมอตรวจหน่อยเถอะนะคะ
ผม-แต่ว่า
พ่อบ้าน-คุณท่านกระผมก็คิดว่าน่าจะไปให้หมอตรวจดูอาการสักหน่อยเถอะนะครับ
นิชิโนะซัง-ผมจะรีบไปเอารถมาที่หน้าบ้านนะครับ
ฮารุ-ฝากด้วยนะนิชิโนะซัง
นิชิโนะซัง-ทราบแล้วครับคุณผู้หญิง
ผม-เด๋วก่อนครับ ขอละครับช่วยพาผมไปนอนพักสักหน่อยเถอะนะครับพรุ้งนี้ผมต้องไปทำงานอีก ที่ห้องทำงานก็ยังดี
ครับนะครับฮารุซัง
 
ฮารุ-แต่ว่า
ผม-นะครับผมขอร้องละครับ
ฮารุ-ก็ได้ค่ะที่รัก
ผม-ขอบคุณนะครับ
พ่อบ้าน-งั้นเด๋วกระผมช่วยนะครับคุณผู้หญิง คุณท่าน
ฮารุ-จ๊ะ บิกคุซังก็ตัวหนักสะด้วยไหวแน่หรอทานากะซัง
พ่อบ้าน-ครับ
ผม-ส่งผมที่ห้องทำงานก็ได้ครับ ผมไปนอนพักที่ห้องทำงานก่อนก็ได้ครับ
ฮารุ-ไม่ได้ค่ะ
ผม-แต่
พ่อบ้าน-คุณท่าน ให้พวกกระผมได้ทำอะไรตอบแทนคุณท่านบ้างเถอะนะครับ
ผม-งั้นรบกวนด้วยนะครับ ทานากะซัง
พ่อบ้าน-ด้วยความยินดีครับ คุณท่าน
ฮารุ-อายะซังชิสึซัง ฝากที่เหลือด้วยนะจ๊ะ
เมดอายะ/เมดชิสึ-ทราบแล้วคะ คุณผู้หญิง
 
 
แล้วฮารุก็เดินนำส่วนนิชิโนะกับทานากะ ก็พยุงผมขึ้นมาชั้นบน
 
ผม-ทานากะซัง นิชิโนะซัง ขอบคุณนะครับ เด่วผมเดินไปต่อเองครับ
พ่อบ้าน-แต่ว่า
ผม-ฝากดูแลบ้านด้วยนะครับทานากะซัง
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
 
 
แล้วฮารุก็ประคองผมเดินไปที่ห้องนอนพอถึงห้องนอน ผมก็ทิ้งตัวลงนอนเลยแล้วก็หลับในทันทีน้ำก็ไม่ได้อ่าบชุดก็ไม่ได้เปลื่ยน