ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
 
ตื่นเช้ามาผมก็ยังอยู่ในชุดทำงานผมก็เลยไปอ่าบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่างแล้วเดินไปหาฮารุ
 
ฮารุ-ที่รักเป็นยังไงบ้างคะ รู้สึกดีขึ้นรึยังคะ
ผม-ครับได้นอนพักไปก็คิดว่าดีขึ้นแล้วล่ะครับ
ฮารุ-ที่รักมาทานข้าวสิคะ
ผม-ครับ แล้วพลอยจังล่ะครับ
ฮารุ-พลอยจังไปเรียนตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ
ผม-ตั้งแต่เช้า?... นี่มันก็เช้าอยู่นี่ครับ
ฮารุ-นี่มัน11โมงแล้วนะคะ
ผม-11โมง!!!
ฮารุ-ค่ะ มีอะไรหรอคะ
ผม-ผะ ผมต้องรีบไปทำงานแล้วละครับ จู่ๆมือถือก็ไม่ยอมปลุก
ฮารุ- ฮารุเป็นคนปิดไม่ให้ปลุกเองค่ะ
ผม-เอ๊ะแล้วฮารุซังจะทำแบบนั้นทำไมล่ะครับ
ฮารุ-ก็เมื่อคืนที่รัก เหนื่อยขนาดนั้นไม่มีภรรยาคนไหนจะปล่อยให้สามีไปได้หรอกนะคะ
ผม-ผมก็เข้าใจครับแต่...... ผมต้องไปทำงานแล้วครับ เด่วเราค่อยคุยกันนะ
ฮารุ-คุณคะ !!!
 
แล้วผมก็วิ่งออกไปที่โรงรถแล้วก็ขับรถออกจากบ้านรีบมุ่งหน้าไปทำงานให้ไวที่สุดกว่าจะถึงก็เที่ยงกว่าก็รีบวิ่งขึ้นลิฟต์
ไปห้องทำงาน
 
นานามิ-บิกคุซัง
ผม-ขอโทษนะครับ มาสายไปหน่อย แล้วเอกสารประชุมเสร็จรึยังครับนานามิซัง ซานาเอะซังงานเอกสารส่งไปแล้วใช่มั้ยครับ
ซานาเอะ-ส่งไปแล้วค่ะ
นานามิ-เอกสารประชุมเสร็จเรียบร้อยดีค่ะ แล้วก็นี่ข้าวกล่องค่ะ คุณหนูโทรมาสั่งให้เตรียมไว้ให้บิกคุซัง ค่ะ
ผม-เอ๊ะขอบคุณครับ
 
แล้วผมก็เดินเข้ามาในห้องทำงาน นั่งกินข้าวดูวิวไปสักพักผมก็ออกไปประชุมกับนานามิ พอชุมเสร็จก็เย็น พอขึ้นมาบน
ห้องทำงาน ก็มีแฟ้มงาน วางอยู่คงเป็นซานาเอะแน่ๆ ผมก็เลยนั่งทำไปอีกแปปก็เสร็จ ผมก็เลยเก็บของแล้วก็เดินออก
จากห้องทำงานมา
 
ผม-ซานาเอะซัง นี่ครับงานเสร็จแล้วนะครับ
ซานาเอะ-ค่ะ
นานามิ-วันนี้จะกลับแล้วหรอคะ บิกคุซัง
ผม-ครับ แล้วโอคะวะซังไม่อยู่หรอครับ วันนี้ก็ยังไม่เห็นชิสึกะซังเลยนะครับ
นานามิ-คงมีไปตรวจสาขาและไปประชุมต่อล่ะมั้งคะ
ผม-งั้นหรอครับ วันนี้งานเสร็จกันรึยังครับ ทั้ง2คน
นานามิ-กำลังจะเสร็จแล้วค่ะ
ซานาเอะ-เสร็จหมดแล้วค่ะ
ผม-งั้นเด่วพวกเราไปทานเรเมงกันอีกดีมั้ยครับ วันนี้ผมเลี้ยงเองครับ
นานามิ-ไปสิคะ
ผม-ซานาเอะซังก็ไปด้วยกันนะครับ
ซานาเอะ-ค่ะ
 
 
แล้วพวกเราก็นั่งรอนานามิแปปนึงแล้วก็ออกจากบริษัทขึ้นรถไฟไปที่อากิบะรอบนี้ผมเป็นคนจ่ายเงินทั้งหมดพวกนานามิ
กับซานาเอะก็จิ้มๆ เอาที่ตัวเองจะกินแล้วก็ไปนั่งรอสักพักเค้าก็ยกมาเสิร์ฟ แล้วพวกผมก็นั่งกินกันนั่งคุยกัน จนเสร็จก็มา
แยกย้ายกันที่สถาณีรถไฟอากิบะ ผมก็นั่งรถไฟกลับไปเอารถที่บริษัทแล้วก็ขับรถกลับบ้าน
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่านผม-เมื่อวานต้องรบกวนทานากะซัง ขอโทษด้วยนะครับพ่อบ้าน-ด้วยความยินดีครับคุณท่าน
ผม-แล้วฮารุซังละครับ
พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงกับคุณหนูพลอย นั่งกันอยู่ที่ห้องอาหารครับ
ผม-ครับ
 
แล้วผมก็เดินเข้าบ้านไปหาพวกฮารุ เข้าไปก็เจอกันครบเลย ฮารุยัยพลอย ชิโระ ริว
 
ฮารุ-กลับมาแล้วหรอคะ มานั่งทานข้าวเย็นก่อนสิคะ
ผม-ครับ
เมดอายะ-เอาอาหารเย็นมาให้แล้วค่ะคุณท่าน
ผม-คือวันนี้ผมทานมาแล้วครับ ขอน้ำล่ะกันนะครับ
เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะ
ฮารุ-รู้สึกปวดหัวรึป่าวคะ
ผม-ไม่ปวดเลยครับ
ฮารุ-ฮารุเป็นห่วงนะคะ
ผม-ครับ ผมขอโทษนะครับที่ทำให้ฮารุซังเป็นห่วง
พลอย-พี่ชาย หนู นวดหลังให้เอามั้ย
ผม-ไม่ต้องอ่ะ จริงสิชิโระ วันแนะแนววันที่22เดือนหน้านะ เห็นบอกว่าต้องไปก่อนบ่ายโมง
ชิโระ-อ่อหรอ แล้ว แกจะไปกี่โมง
ผม-ยังไม่รู้เลย ตอนนี้ ตารางงานวันที่22เดือนหน้าแน่นหมด ต่อให้เร่งทำก็ไม่รู้จะไปทันมั้ยแถมตอนนี้ยังมีงานใหม่มาอีก
ริว-งานใหม่หรอครับพี่ใหญ่
ผม-ใช่ ตอนนี้ คือยุ่งมากๆยุ่งสุดๆ
พลอย-พี่ชายทำงานหนักไปรึป่าวคะ
ฮารุ-แรกๆมันก็จะยุ่งแบบนี้แหละจ๊ะเด่วทำไปสักพักก็จะเข้าที่เข้าทาง แต่ว่า ตาสามีตัวดีของพี่น่ะสิคะ ไม่ยอมแบ่งงานไป
ให้คนอื่นทำ มานั่งตรวจเอง ทั้งหมด แล้วตอนนี้ พี่ชายของพลอยจังเนี่ยต้องรับตำแหน่งประธาน บริษัท โอคะวะฟู๊ดที่
ตั้งขึ้นมาใหม่ด้วยนะคะ ช่วงนี้บิกคุคุงก็เลย ต้องทำงานหนัก
 
ชิโระ-ประธานบริษัท!!
ริว-อย่างงี้ต้องฉลองแล้วสินะครับ
ผม-หยุดเลยไอ้พวกบ้าก็บอกอยู่ว่าเหนื่อยมากงานยุ่งสุดๆไม่ใช่หรอ งั้นฮารุซังเด่วผมขอไปห้องทำงานแปปนึงนะครับ
ฮารุ-จะยังไปทำงานอีกหรอคะคุณ
ผม-แปปเดียวนะครับ
ฮารุ-ค่ะ
ผม-จริงสิ ชิโระกับริว มานี่หน่อยสิ มีเรื่องอยากให้พวกแกช่วยหน่อย
 
พวกผมก็เดินมาที่ห้องทำงาน ผมก็ยื่นรูปรถ240zให้พวกมันดู
 
ชิโระ-นี่มัน
ผม-คือ วันนั้นไปซื้อรถมาแล้วตอนนี้อยู่ที่อู่ กำลังปะผุทำสีอยู่
ริว-แล้วที่จะให้เราทำคือ
ผม-พอดีมันมีของ ที่สั่งเอาไว้แต่ เค้ามาส่งให้ไม่ทัน พรุ้งนี้พวกแกช่วยไปเอาแล้วเอาของไปไว้ที่อู่ให้หน่อยได้มั้ยเด่วจะ
ส่ง รายการของที่สั่งทั้งหมดไปให้ แกก็แค่เช๊คและก็เอาขึ้นรถไปทิ้งไว้ที่อู่
 
ริว-ได้ครับพี่ใหญ่
ผม-พรุ้งนี้จะไปกันกี่โมงพวกแกก็นัดกันเอานะ แล้วก็วันที่22 ชิโระ ริว ทำตัวให้ว่างเข้าไว้ละ เพื่องานเสร็จไม่ทัน ริวแก
ต้องเป็นคนขึ้นไปพูดแทน
 
ริว-แต่ว่า
ผม-ก็เข้าใจแหละข้อมูลมันเยอะใช่มั้ยละงั้นชิโระแกต้องขึ้นไปช่วยพูดแทนด้วย คิดสะว่าพวกแก2คนรวมร่างกลายเป็น
คุณท่านละกันเพราะยังไงชิโระแกต้องไปอยู่แล้ว
 
ชิโระ-เด่วสิ ไม่รู้ล่ะ ถ้าแกมีเรื่องอยากจะพูดแกก็รีบๆทำงานแล้วมาพูดเองละกัน
ผม-เออๆรู้แล้วน่า และอีกอย่างนะรถ240z ห้ามพูดเรื่องนี้ กับคนในบ้านนี้เด็ดขาด และที่สำคัญยังไม่มีใครรู้ว่าซื้อคันนี้มา
รวมถึงฮารุซังด้วย และถ้าฮารุซังรู้ก่อนละก็พวกแกเจ็บตัวแน่ๆ
 
ริว-เข้าใจแล้วครับพี่ใหญ่
ชิโระ-อย่างน้อยก็มีเรื่องไว้ขู่ก็ยังดี
ผม-ไม่ต้องห่วง ได้อะไหล่ไป ทำอีกไม่เกิน 1-2เดือนก็เสร็จแล้ว
ชิโระ-เชอะ ไม่เห็นจะสนุกเลยแบบนี้
ผม-จะสนุกอะไรทุกวันวะไอ้บ้า
ชิโระ-คันนี้เสร็จแล้วจะไปคันไหนต่อ
ผม-ยังไม่บอกดีกว่า แต่วางใจเถอะตอนนี้กำลังหารถอยู่ 
ริว-พี่ใหญ่เลือกรถให้ผมสักคันสิครับ ผมอยากทำบ้างครับ
ผม-แกหรอ อืมมมม แกลองดู ขับ4ละกันนะ ชิโระถ้าแกว่างก็ลองพา ริวไปลองรถหน่อยละกัน
ชิโระ-ก็ได้อยู่หรอกแต่จะไปลองที่ไหน
ผม-นั่นสินะ
ชิโระ-งั้นก็ให้ริวซื้อ skyline ไปเลยสิง่ายดี เด๋วไปดูที่โชว์รูมกัน
 
ไอ้ชิโระออกแนวขี้เกียจเลยโบ้ยให้ไปดูรถใหม่สินะ
 
ผม-อืมก็ได้ แกก็พาไปดูละกันว่าชอบรุ่นไหนเด๋วจะได้ไปช่วยกันดูรถ
ริว-ผมชอบรถพี่ใหญ่ครับ
ผม-จะเอารุ่นเดียวกันหรอ มันก็ได้อยู่หรอกแต่ซื้อทั้งทีเอารุ่นใหม่ๆหน่อยดีกว่ามั้ย
ริว-ได้ครับ
ผม-งั้นก็ไม่มีอะไรแล้วละ วันนี้ พวกแกก็นอนพักที่นี่เถอะพรุ้งนี้เช้าค่อยออกไปด้วยกัน งั้นก็ป่ะไปหาฮารุซังกันเด่วต้อง
บอกทานากะซังให้คนเตรียมห้องพักให้พวกแกอีก
 
 
แล้วผมก็เดินกลับมาที่ห้องก็ให้ทานากะไปเตรียมห้องให้ไอ้พวกบ้าแล้วพวกเราก็นั่งคุยกันสักพักพวกเราก็แยกย้ายกันมา
นอนตื่นเช้าก็ไปทำงานปกติไอ้พวกชิโระก็ไปเอาอะไหล่รถผมก็แยกออกไปทำงานพอทำงานเสร็จผมก็แวะไปที่อู่ไปดูรถ
แล้วก็สั่งที่อู่ให้เตรียมของไว้อีกชุดเพราะผมว่าจะเอารถ33ไปโมเพิ่มสักหน่อยที่อู่ก็เลยต้องหาเทอร์โบให้ใหม่ หัวฉีด
รางหัวฉีดใหม่ เวสเกต แล้วก็ต้องเปลื่ยนเฮดเดอร์ใหม่ กล่องทอง แคมเป็นต้น เพื่อจะได้เอามาจูนได้ สุดท้ายผมต้องทิ้ง
รถไว้ให้ช่างทำ ในช่วงนั้นผมก็ต้องให้นิชิโนะไปรับไปส่งเหมือนยัยพลอย ผ่านไปประมาณเดือนกว่าๆรถก็เสร็จ วันนี้หลัง
เลิกงานผมก็ให้นิชิโนะไปส่งที่อู่เพื่อเอารถ33กลับบ้าน
 
 
ผม-สวัสดีครับ ผมมารับรถ33สีขาวครับ
เคน-อ้าว บิกคุซัง
ผม-เคนซังไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะครับ ช่วงนี้ไปแข่งdriftเป็นยังไงบ้างหรอครับ
เคน-สนุกสุดๆเลยล่ะครับแต่สนามนี้ได้แค่ที่2
ผม-สู้ๆนะครับเคนซังผมเชียร์สุดใจเลยล่ะครับ
เคน-ฮ่าๆๆขอบคุณนะ บิกคุซัง
ผม-จริงสิ ผมมารับรถอ่ะครับ ไม่ทราบว่าเป็นยังไงบ้างหรอครับ
เคน-เท่าที่ลอง แรงดีกำลังเยอะ ตอบสนองได้ดี แต่ถ้ารอบตก เอารอบกลับขึ้นมายากหน่อย
ผม-รถคันนี้กลายเป็นรถชั้นยอดแล้วสินะครับ
เคน-มันก็สุดยอดอยู่หรอกนะ กับเซ็ทที่บิกคุซังจัดมา ตอนแรกที่เห็นยังคิดว่าไม่มีทางจะออกมาดีแน่ๆ แต่พอได้จูน มันก็
เริ่มเข้าที่เข้าทาง
 
ผม-ถ้าเคนซังพูดขนาดนี้ แสดงว่ารถคันนี้ไม่แพ้รถแข่งในสนามสินะครับ
เคน-ไม่มีทางแพ้แน่ครับ
ผม-แล้ว240zไหวมั้ยครับ คือถ้าใช้เครื่องrb26มันก็น่าจะจบงานได้ไวกว่านี้ แต่ผมดันอยากได้เครื่องเดิมนี่สิครับ ผมรู้สึก
เสียดายที่ได้รถรุ่นหายากมาทั้งทีผมก็อยากจะให้มันใช้เครื่องเดิมที่ทางโรงงานเค้าเอาเครื่อง ของรถ c10 GTR มาใช้
 
เคน-ถึงจะเหนื่อยหน่อย แต่ถ้าคันนี้สมบูรณ์เมื่อไหร่มันก็คุ้มแล้วล่ะครับรถรุ่นหายากแบบนี้
ผม-แล้วคาร์บู ใช้ได้มั้ยครับ ยังไงรถคันนี้ก็ต้องมีคาร์บูแต่ง
เคน-คาร์บู ตอนนี้ล้างอยู่โดยรวมแล้วก็ยังสภาพดีอยู่นะ เด่วล้างเสร็จก็จะเริ่มประกอบ แล้วซุ้มล้อที่สั่งมาจะให้ทำสีดำ
หรอครับ สีแดงให้เข้ากับรถหน้าจะสวยกว่านะครับ
 
ผม-สีแดงผมก็ชอบนะครับ แต่ผม อยากให้มันออกมา ในโทน สีแดง-ดำ เพราะงั้นล้อกล้วยที่ซื้อมาสีดำ โป่งล้อสีดำ หาง
หลังสีดำ กระจกมองข้าง สีดำ คิดว่าน่าจะออกมาในรูปแบบ สีสดใสแต่ตัดด้วยดำให้มันดุๆหน่อยก็คงจะเท่ดีนะครับฮ่ะๆ
 
เคน-บิกคุซัง งานยากแบบนี้ อาจจะต้องใช้นานกว่าปกติ แต่บิกคุซังก็ไม่เคยบ่นที่เราใช้เวลาทำนาน ผมขอเอาชื่อนักแข่ง
อย่างผมเป็นการรับประกันเลยว่า240zคันนี้ จะเป็น240zที่ดีที่สุดที่พวกเราเคยทำกันมา
 
ผม-ได้ยินแบบนี้ผมก็ดีใจครับ อีกอย่างงานที่ผม ขอให้ทางเคนซังทำ มันก็ค่อนข้างจะเป็นงานที่ยาก บางอย่างต้องสร้าง
ขึ้นมาใหม่เพราะงั้นผมไม่กล้าบ่นหรอกนะครับ
 
เคน-งั้นวันนี้รับ33กลับไปก่อนนะครับบิกคุซัง
ผม-ครับ งั้นเด๋วผมขอตัวก่อนนะครับ เคนซัง
 
 
แล้วผมก็สตาร์ทรถ แค่เสียงเดินเบา ก็ฟังดีขึ้นเยอะ มันต้องแบบนี้สิรถซิ่งฮ่ะๆ แล้วผมก็ขับรถกลับบ้านบางจังหวะที่
ทำความเร็วได้ก็ลองกดดูเล่น พอเชนเกียร์ลงปุ๊บรอบกวาดไปที่7000ผมเลยลองกดต่อพอถึง9000ผมก็ใส่เกียร์3 แล้วกด
ส่งต่อรถกระโดดพุ่งออกไปข้างหน้าพอกดตามต่อยิ่งพุ่งความเร็วนี่ขึ้นอย่างไวรอบก็กวาดเอาๆสรุปผมพอใจกับรถคันนี้
มากผมก็ขับรถกลับเข้ามาที่บ้านพอเลี้ยวเข้าบ้านนี่เสียงท่อดังกว่าเก่าอีกแต่เสียงมันจะแน่นกว่าพอจอดรถเสร็จก็เห็นฮารุ
กับทานากะ ยืนรออยู่หน้าบ้าน
 
ฮารุ-ที่รักคะ รถที่รักเสียงดังกว่าเก่ารึป่าวคะ
ผม-เอ๋ ก็ปกตินะครับ อาจจะเสียงแน่นกว่าเดิมละมั้งครับ
ฮารุ-พอแล้วนะคะ ห้ามแต่งแล้วนะคะ
ผม-เอ๋ แต่ว่ามันเป็นสิ่งที่ผมชอบนะครับห้ามผมแต่งรถตลอดชีวิต ผมคง แย่แน่ๆเลยนะครับ
ฮารุ-คันนี้ห้ามแต่งแล้วค่ะ แค่นี้ก็แรงเกินที่กฎหมายกำหนดไปเยอะแล้วนะคะ
ผม-ฮารุซังยังไม่เคยนั่งเลย ฮารุซังอาจจะบอกไม่แรงก็ได้นะครับ
ฮารุ-ที่รักคะสิ่งที่คุณชอบคิดว่าฮารุจะไม่ไปนั่งศึกษาหรอคะ คุณพ่อเองก็บอกว่า รอบนี้บิกคุคุง ทำรถแรงเกินไปด้วยนะคะ
ผม-คะ ครับ
ฮารุ-ที่รักจะถึงวัน คริสต์มาส แล้วนะคะ
ผม-นั่นสิครับ ไม่รู้แผนงานที่ประชุมไปตอนนั้นจะได้ผลรึป่าวนะ
พ่อบ้าน-คุณท่านครับ กระผม เห็นช่วงนี้มิจังดูเงียบๆแปลกๆ กระผมเลยถือวิสาสะเข้าไปในห้องของมิจังแล้วก็เจอ
จดหมายจากทางโรงเรียนที่เชิญผู้ปกครองไปเยี่ยมการเรียนการสอนครับ
 
ผม-เอ๊ะ แล้วทำไมมิจังถึงไม่บอกละครับ
พ่อบ้าน-กระผมคิดว่า มิจังคงไม่อยากรบกวนคุณท่านน่ะครับ ช่วงหลังๆมานี้คุณท่านก็ทำงานหนักขึ้นทุกวัน
ผม-เฮ้อออ มิจังเค้าไม่อยากให้พวกเราไปรึป่าวครับ มิจังถึงได้ซ่อนจดหมายนี้ไว้
พ่อบ้าน-กระผมคิดว่า มิจังคงอยากให้ผู้ปกครองจริงๆไป แล้วในบ้านนี้คุณท่านก็เป็นผู้ปกครองของมิจัง
ผม-ให้ผมไปจะดีหรอครับ
ฮารุ-การดูแลคนในบ้านก็เป็นหน้าที่ของคุณท่านด้วยนะคะ
ผม-แล้วมันวันที่เท่าไหร่หรอครับ
พ่อบ้าน-วันที่22ตอนช่วงสายถึงเที่ยงครับ
ผม-เอ๊ะ 22หรอครับ เฮ้อออออ วันนั้นผมก็ต้องไปที่โรงเรียนอยู่ดี แต่ช่วงเช้างานแน่นมากๆ เพราะผมเอาตารางงาน
ทั้งหมดมายัดในช่วงเช้าเพื่อที่จะมีเวลาไปงานตอนเย็น
 
ฮารุ-งั้นที่รักลางานดีมั้ยคะวันนั้น
ผม-ทำแบบนั้นไม่ได้นะครับวันนั้นผมต้องไปหลายที่มากๆแล้วถ้าทิ้งงานด้วยเหตุผลแบบนี้ มันดูไร้ความรับผิดชอบมาก
เลยนะครับ เอาเป็นว่า ทานากะซังเอาจดหมายไปวางที่เดิมนะครับ แล้วพวกเราก็ทำเหมือนกับว่าเราไม่เคยคุยเรื่องนี้กัน
ปล่อยให้มิจังคิดไปแบบนี้ก่อนนะครับ แล้วผมจะพยายามรีบทำงานให้เสร็จไวที่สุด และผมจะไปเองครับ
 
ฮารุ-แต่จะทันหรอคะ
ผม-ถ้าไม่ทันเด่วให้ริว ไม่สิ ถ้าผมไปไม่ทัน ทานากะซัง ผมรบกวนด้วยนะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
ผม-งั้นก็เข้าบ้านกันเถอะนะครับ ทานากะซังอย่าลืมไปวางที่เดิมนะครับจดหมายนั่น
พ่อบ้าน-ครับคุณท่าน
 
 
 
พวกผมเข้ามาที่บ้านสักพักยัยพลอยกับมิจังก็กลับมาพวกผมก็นั่งกินข้าวกันสักพักก็แยกย้ายกันขึ้นห้องนอนผมก็ไป
อ่าบน้ำแล้วก็มานั่งรอฮารุอ่าบน้ำ ผมก็นั่งคิดเรื่องมิจัง คิดไปคิดมาผมก็เลยคิดว่าจะไปคุยเรื่องนี้กับทานากะสะหน่อยผมก็
เลยเดินไปเคาะประตูที่ห้องน้ำ
 
 
 
ก๊อกๆผม-ฮารุซังครับ เด๋วผมขอลงไปหาทานากะซังก่อนนะครับฮารุ-เอ๊ะ ที่รักนี่มันก็ดึกแล้วนะคะผม-เด๋วผมมานะครับฮารุ-เฮ้ออ ค่ะ
 
แล้วผมก็ลงไปข้างล่างเดินไปหาทานากะที่ห้องนอน
 
ก๊อกๆ
ผม-ทานากะซังครับ
 
แปปนึงประตูห้องนอนทานากะก็เปิด
 
พ่อบ้าน-คุณท่านมีเรื่องอะไรหรอครับ
ผม-พอดีผมรู้สึกว่า ถ้ามิจังมีเรื่องที่ไม่ได้บอกพวกเรา ผมคิดว่าน่าจะไม่ได้มีแค่เรื่องเดียวนะครับ ทานากะซัง พรุ้งนี้ช่วย
โทรถามทางโรงเรียนให้หน่อยได้มั้ยครับ ผมไม่ได้ต้องการจับผิดมิจังนะครับ ผมแค่อยากให้มิจังสนุกกับชีวิตในโรงเรียน
พวกเราในตอนนี้ยังไม่ได้เป็นครอบครัวของมิจัง เพราะงั้นทานากะซังช่วยสืบทีนะครับว่าตอนอยู่โรงเรียนมิจังเป็นยังไง
 
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
ผม-รบกวนด้วยนะครับ งั้นผมไปละครับ
พ่อบ้าน-เด่วกระผมจะเดินไปส่งนะครับ
ผม-ไม่ต้องหรอกนะครับ ทานากะซังพักผ่อนเถอะครับพรุ้งนี้มีหลายอย่างต้องทำ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ
 
แล้วผมก็เดินขึ้นห้องมาฮารุก็นอนดูหนังอยู่ในห้อง
 
ฮารุ-ที่รักไปคุยอะไรมาหรอคะ
ผม-ก็เรื่องมิจังนั่นแหละครับ
ฮารุ-แล้วได้เรื่องอะไรมั้ยคะ
ผม-คงต้องรอพรุ้งนี้ผมให้ทานากะซังโทรไปที่โรงเรียนครับ
ฮารุ-แล้วที่รักจะไปทันหรอคะ ให้ฮารุไปช่วยงานมั้ยคะ
ผม-ไม่ได้ครับ เรื่องงาน ผมจะเป็นคนทำเองนะครับฮารุซังก็อยู่บ้านเป็นคุณนายดีกว่านะครับ
ฮารุ-บางทีก็เบื่อนี่คะ
ผม-ถ้าเกิดผมต้องไปตรวจ ที่อื่น ผมพาฮารุซังไปด้วยอยู่แล้วละครับ
ฮารุ-ฮิฮิ แล้วบริษัทใหม่เป็นยังไงบ้างล่ะคะ
ผม-คือผมไม่ได้เข้าประชุมแต่คุณพ่อบอกว่า ทางนั้นเค้าไม่พอใจกันมากๆเลยล่ะครับ ที่เราแอบแยกออกมาเป็นอีกบริษัท
ตอนนี้ทางนั้นก็เลยเก็บค่าเช่าที่แพงเอาเรื่องเลยครับ ตอนนี้ทุกคนก็พยายามปรับแผนงานเพื่อลดต้นทุนลงเพราะผมรู้สึก
ว่าจุดขายเดิมของร้านอาหารเราคือ ของดีของสดและราคาถึงจะไม่ถูกแต่ของที่เราทำออกมาทุกอย่างล้วนดีระดับที่เรียก
ได้เต็มปากว่านี่คือร้านอาหารในโรงแรมหรูๆ แต่ตอนนี้ค่าเช่าก็แพงขึ้นกำไรก็จะลดลงถ้ายังสั่งของแบบเดิม
 
ฮารุ-แล้วทุกร้านเลยหรอคะที่เราต้องจัดการ
ผม-ก็ไม่ใช่ทุกร้านหรอกนะครับ เพราะมีบางที่ ที่มีคนเช่าทำร้านอาหารเอง แต่ก่อนที่จะแยกออกมาเป็นอีกบริษัท คุณพ่อ
ได้ยกเลิกสัญญากับหลายๆร้านอาหารตามโรงแรมเมืองใหญ่ๆอย่างเช่นนารา โอซาก้าและเกียวโต ฮอกไกโด และมีอีก
หลายๆที่เลยละครับเพื่อที่จะมาทำเอง ทางนั้นเค้าถึงโกรธกันมากเลยครับ
 
ฮารุ-ที่รักต้องระวังตัวบ้างนะคะ คนพวกนั้นจะทำอะไรบ้างก็ไม่รู้
ผม-ผมก็คิดๆไว้บ้างแล้วละครับแผนที่จะรับมือ แต่ถ้าไม่ต้องใช้สักแผนเลยผมว่าดีที่สุด
ฮารุ-ที่รักก็พักผ่อนได้แล้วนะคะ เด่วจะล้มป่วยอีก
ผม-ครับ
 
ผมก็นอนตื่นมาอีกทีก็เช้าผมก็อ่าบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่าง
 
มิจัง-อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณท่าน
พ่อบ้าน-อรุณสวัสดิ์ครับคุณท่าน
ผม-ครับ มิจัง ที่โรงเรียนสนุกมั้ย มีเพื่อนๆบ้างรึยังครับ
มิจัง-มะ มะ มีแล้วค่ะ
ผม-อย่างงั้นหรอครับ ถ้ามิจัง มีเรื่องที่โรงเรียนก็บอกพี่ชายได้ทุกเรื่องได้เลยนะครับ
มิจัง-ทราบแล้วค่ะคุณท่าน
ผม-พลอยจังยังทานข้าวไม่เสร็จหรอครับ
พ่อบ้าน-ยังไม่เสร็จครับคุณท่าน
ผม-งั้นมิจังเด่ววันนี้พี่ชายไปส่งที่สถานีรถไฟให้เองนะทานากะซังให้ชิสึซังกับอายะซังทำอาหารเช้าแล้วขึ้นไปดูแลฮารุ
ซังบนห้องด้วยนะครับ ช่วยนี้ฮารุซังดูเหนื่อยๆ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
ผม-งั้นมิจังพวกเราไปกันเถอะนะครับ
มิจัง-เอ๊ะ ตะ แต่ว่า
ผม-ไม่ต้องคิดมากหรอกนะครับ
 
แล้วผมก็จูงมือมิจัง เดินมาที่รถ ผมก็ขับรถออกจากบ้านมามิจังก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำพอมาถึงสถานีรถไฟ มิจังก็ลง
 
ผม-มิจัง ไปเรียนดีๆนะครับมิจัง-คะ?ผม-เอ๊ะ?มิจัง-หะ หูหนูอื้อหมดแล้วค่ะคุณท่านผม-ฮ่าๆ งั้นหรอๆ
 
แล้วผมก็เอามือไปจับที่หัวของมิจัง
 
ผม-ไปดีมาดีนะครับ มิจัง
มิจัง-ค่ะ
ผม-มิจังไม่สบายหรอครับ ทำไมหน้าแดงจัง ไปหาหมอก่อนดีมั้ยครับ
มิจัง-มะ มะ ไม่เป็นไรค่ะ ไปก่อนนะคะ คุณท่าน
 
แล้วมิจังก็วิ่งเข้าไปในสถานีรถไฟผมก็ขับรถไปทำงานพอขึ้นลิฟต์ไปถึง
 
ชิสึกะ-บิกคุซัง ท่านประธานเรียกพบค่ะ
ผม-ครับ
 
ก๊อกๆ
 
ผม-ขออนุญาตนะครับ
โอคะวะซัง-มาแล้วหรอ
ผม-ครับ มีอะไรหรอครับ โอคะ ไม่สิคุณพ่อ
โอคะวะซัง-นี่บิกคุคุง ย้าย ห้องทำงานลงไปชั้นล่างดีกว่านะ
ผม-เอ๊ะ ผมว่าผมอยู่ข้างๆห้องนี้ผมรู้สึกปลอดภัยดีนะครับ
โอคะวะซัง-ก็งานลูกมันเยอะขึ้น เลยคิดว่าควรได้เวลาย้ายห้องทำงานแล้วล่ะ
ผม-แล้วห้องนั้นล่ะครับ
โอคะวะซัง-ห้องนั่นก็คงจะปล่อยไว้ก่อน
ผม-แต่
โอคะวะซัง-นี่ลูก ถึงบอกว่าย้ายที่ทำงานก็เถอะแต่ ย้ายลงไปแค่1ชั้นเอง พวกเราก็ยังอยู่ใก้ลกันเหมือนเดิม ที่ต้องย้าย ก็
เพราะงานมันเยอะขึ้นและ ไหนจะพื้นที่ของนานามิ กับ ซานาเอะอีก ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ แล้วจะขึ้นมาชั้นนี้เมื่อไหร่
ก็ได้อยู่แล้วสำหรับพวกลูกๆ
 
ผม-ทราบแล้วครับ แล้วจะให้ย้ายวันนี้เลยมั้ยครับ
โอคะวะซัง-วันนี้นั่งทำงานปกติไปเถอะนะ เด่วคืนนี้ก็จะมีคนมาขนของลงไปชั้นล่างให้เช้ามาก็เสร็จหมดแล้วล่ะนะ
ผม-ทราบแล้วครับ งั้นผมไปทำงานต่อนะครับคุณพ่อ
โอคะวะซัง-อืม
 
แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องโอคะวะซัง
 
ชิสึกะ-บิกคุซังจะต้องย้ายห้องทำงานใหม่จริงๆแล้วสินะคะ
ผม-ครับ รู้สึกใจหายอยู่เลยล่ะครับ งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ
 
แล้วผมก็เดินเข้ามาทำงานได้แปปนึง
 
ก๊อกๆซานาเอะ-ได้เวลาประชุมแล้วค่ะ
ผม-ครับ
 
 
แล้วผมก็ลงไปประชุม ไม่นานก็เสร็จออกมาผมก็ขึ้นไปนั่งทำงานเอกสารต่อได้สักพัก นึกขึ้นได้ว่าให้ทานากะไปถามเรื่อง
มิจังที่โรงเรียน ผมก็เลยโทรไปหาทานากะ
 
พ่อบ้าน-ครับคุณท่าน
ผม-ทานากะซังโทรหาที่โรงเรียนมิจังรึยังครับ
พ่อบ้าน-โทรแล้วครับ ตอนนี้กระผมกำลังนั่งอยู่กับอาจารย์ประจำชั้นของมิจังครับ
ผม-เอ๊ะ ทานากะซังเข้าไปคุยตรงๆแบบนี้จะดีหรอครับถ้ามิจังเห็น
พ่อบ้าน-พวกเรามาเจอกันนอกโรงเรียนครับ พอดีวันที่กระผมพามาสมัครเรียน กระผมได้ขอเบอร์อาจารย์ประจำชั้นเอาไว้
ครับคุณท่าน
ผม-หรอครับ
พ่อบ้าน-คุณท่านจะคุยกับอาจารย์ประจำชั้นมั้ยครับ
ผม-เอ๊ะ ไม่เป็นไรครับทานากะซังคุยต่อเถอะนะครับเด่วพวกเราค่อยกลับไปคุยกันที่บ้าน งั้นแค่นี้นะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ
 
 
แล้วผมก็วางสายไป อืมมมม...งั้นผมออกไปเดินเล่นดีกว่าจะได้เตรียมของขวัญให้ทุกคนด้วย
 
 
ซานาเอะ/นานามิ-จะไปไหนคะบิกคุซัง
ผม-ละ เล่นพูดพร้อมกันแบบนี้ ผมตกใจนะครับ
นานามิ-แล้วบิกคุซังจะไปไหนคะ
ผม-ผมแค่อยากออกไปเดินเล่นนิดหน่อยครับวันนี้งานก็ทำหมดแล้ว ถ้าเกิดเอาตารางงานวันอื่นมาทำวันนี้ได้ก็คงจะดี
วันที่22จะได้ว่าง
 
นานามิ-อ่อ เรื่องงานแนะแนวหรอคะ
ผม-ครับแต่ ตอนเช้าดันมีประชุมผู้ปกครองผมว่าผมอาจจะต้องไปตอนช่วงเช้าด้วยครับ ว่าแต่วันที่22ขยับตารางมาเช้า
อีกไม่ได้หรอครับ
 
นานามิ-บิกคุซังคะ นี่ก็ปรับมาให้ไวที่สุดแล้วนะค่ะ กว่าจะเดินทางไปถึงก็คงจะเที่ยงกว่าๆค่ะ
ผม-เฮ้ออออ งั้นวันนี้ผมกลับบ้านเลยดีกว่านะครับ ผมไปเก็บของละ
 
 
แล้วผมก็เดินเข้ามาเก็บของในห้องแล้วก็ขับรถกลับมาที่บ้าน มาถึงฮารุก็ออกมายืนรอหน้าบ้านผมก็เอารถไปเก็บใน
โรงรถแล้วเดินไปหาฮารุ
 
 
ฮารุ-ทำไมวันนี้กลับบ้านไวจังคะ
ผม-พอดีงานวันนี้หมดแล้วล่ะครับ ผมก็เลยกลับมาบ้านไวหน่อย แล้วทานากะซังละครับ
ฮารุ-ฮารุให้ทานากะซังเอาของไปส่งที่บ้านคุณแม่ค่ะ
ผม-หรอครับงั้น ผมขึ้นไปนอนพักรอทานข้าวเย็นกับทุกคนล่ะกันนะครับ
ฮารู-ค่ะวันนี้ฮารุจะทำแกงกะหรี่ ให้ที่รักทานนะคะ
ผม-กำลังอยากทานอยู่พอดีเลยล่ะครับ
ฮารู-งั้นขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะ เด๋วฮารุจะทำให้เยอะๆเลยนะคะ
ผม-ทราบแล้วครับ
 
 
แล้วผมก็ขึ้นมาบนห้องเปลื่ยนชุดแล้วก็นอนดูทีวีจนหลับไปพอฮารุทำอาหารเสร็จก็มาลากผมลงไป
 
 
ผม-แล้วไอ้พวกบ้าล่ะครับ
พ่อบ้าน-วันนี้ ทั้ง2คน บอกว่าต้องไปทำธุระครับ
ฮารุ-เวลาทั้ง2คนไม่มาที่รักก็ดูเหงามากเลยนะคะ
ผม-ไม่ได้เหงาสะหน่อยนะครับฮารุซัง ผมก็แค่กลัวพวกมันไปหาเรื่องใส่ตัวกันอีกยิ่งเป็นไอ้พวกบ้านั่นด้วยแล้ว
ฮารุ-ฮิฮิ ริวจังไปทำรายงานกับเพื่อนค่ะ ส่วนชิโระ ต้องอยู่บ้านช่วยงานค่ะ ที่รักไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ
ผม-นี่ฮารุซังอย่าแกล้งผมนักสิครับ
ฮารุ-ก็ที่รักชอบปากไม่ตรงกับใจนี่คะ
ผม-ครับๆ แล้วยัยพลอยแกทำเรื่องไปถึงไหนแล้ว
พลอย-ก็ส่งเอกสารไปหมดแล้วค่ะ รอเค้าอนุมัติ แล้วก็ต้องกลับไปทำวีซ่าใหม่
ผม-อืม แล้วมิจังล่ะครับที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างครับ
มิจัง-สะ สนุกมากๆเลยค่ะคุณท่าน
ผม-แบบนั้นก็ดีน่ะสิครับ ไว้มาเล่าให้พี่ชายฟังบ้างนะครับ เรื่องสนุกๆที่โรงเรียน
มิจัง-ทะ ทราบแล้วค่ะ
 
 
พอพวกผมกินข้าวกันเสร็จก็นั่งคุยกันสักพักพวกมิจังกับอายะและชิสึก็มาเก็บจานให้พวกเรา และชึสิก็เดินกลับมา
 
พ่อบ้าน-คุนท่านครับ กระผมมีเรื่องอยากจะเรียนให้ท่านทราบครับ
ผม-อ่อผมลืมไปเลย งั้นพวกเราไปห้องทำงานผมละกัน ฮารุซังเด๋วผมมานะครับ
ฮารุ-ค่ะ
 
แล้วผมก็เดินออกมากับทานากะไปที่ห้องทำงาน
 
ผม-นั่งก่อนสิครับ ทานากะซัง
พ่อบ้าน-ครับ
ผม-เรื่องมิจังหรอครับ
พ่อบ้าน-ใช่ครับ คือจริงๆแล้ว แบบสอบถามว่าจะไปเรียนต่อที่ไหนหรือทำอะไรที่ทางโรงเรียนแจกให้ ดูเหมือนว่ามิจังก็
ไม่ได้ส่งครับแล้ววันนี้อาจารย์ประจำชั้นเองก็บอกว่ามิจังย้ายเข้ามาแบบนี้มันเลยเป็นจุดสนใจของห้องแต่ดูเหมือนมิจัง….
 
ผม-เฮ้ออออ เราจะทำยังไงกันดีนะ ผมเองก็ไม่ได้รู้จักมากพอที่จะคิดอะไรออกสะด้วยสิครับ
พ่อบ้าน-มิจัง เป็นเด็กร่าเริงมากๆเลยนะครับแต่ พอเสียพ่อไปก็ซึมไปพักใหญ่ๆสักพักก็เห็นกลับมาร่าเริ่งได้เหมือนเดิม
แล้วก็เริ่มทำงานหนักขึ้น
 
ผม-ผมว่า มิจังไม่ได้ร่าเริ่งขึ้นเลยครับ แต่ที่พวกเราเห็นเป็นแบบนั้น เพราะมิจังอยากให้เราเห็นแบบนั้นมากกว่านะครับ
หลักจากที่เสียพ่อที่เป็นที่พึ่งคนสุดท้ายในบ้านไป มิจังก็คงสับสนวุ่นวายไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อจะต้องอยู่ยังไง บ้านที่
เคยกลับมาแล้วเจอพ่อ แต่ตอนนี้กลับไปไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ไม่มีทางได้เจอพ่ออีกแล้วจะอยู่แบบนั้นต่อไปมิจังก็คงคิดได้ว่า
สักวันเงินก็จะหมดไป มิจังถึงต้องทำงานหนักขนาดนั้น เฮ้อออออออออ
 
พ่อบ้าน-แล้วในวันที่22 ถ้าเป็นไปได้อาจารย์ประจำชั้นบอกว่าอยากจะขอพบคุณท่านให้ได้เลยครับ
ผม-แต่ว่า คนที่พามิจังไปสมัครคือทานากะซังนะครับ ทานากะซังน่าจะต้องเป็นผู้ปกครองมิจัง
พ่อบ้าน-วันนี้กระผม เล่าความจริงให้อาจารย์ประจำชั้นฟังครับคุณท่าน อาจารย์ประจำชั้นก็เลยอยากจะขอพบกับคุณท่าน
ผม-เฮ้อออแต่วันนั้นผมขยับตารางทำทุกอย่างแล้วแต่คิดว่าอาจจะไปถึงเที่ยงกว่าๆครับ
พ่อบ้าน-กระผมก็คิดว่าถ้าคุณท่านไปในวันนั้นมิจังจะต้องดีใจ แต่ถ้าคุณท่านไม่ว่างจริงๆกระผมจะเป็นคนไปแทนคุณท่าน
เองครับ
 
ผม-ผมก็เข้าใจความรู้สึกของทานากะซังนะครับ เฮ้อออเข้าใจแล้วละครับผมจะเป็นคนไปเองครับ
พ่อบ้าน-แต่ว่าให้กระผมเตรียมพร้อมไว้ไม่ดีกว่าหรอครับคุณท่าน
ผม-ไม่ต้องหรอกครับ ถ้าแบบนี้ผมจะได้บีบตัวเองให้รีบทำงานให้เสร็จแล้วรีบไป
พ่อบ้าน-แต่แบบนั้นอาจจะทำให้เกิดอุบัติเหตุได้นะครับคุณท่าน
ผม-ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ งั้นฝากบอกพวกฮารุซังด้วยนะครับว่าผมขอขึ้นห้องก่อน
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ
 
 
แล้วผมก็ขึ้นห้องมาก็อ่าบน้ำแต่งตัวแล้วลงมานอนสักพักฮารุก็ขึ้นมาผมก็เลยเล่าเรื่องที่คุยกับทานากะให้ฮารุฟัง แล้วฮารุก็ไปอ่าบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มานอนข้างผม
 
ฮารุ-ที่รัก ฮารุไปช่วยทำงานเอามั้ยคะ
ผม-ไม่ได้ครับ ผมอยากให้ฮารุซังอยู่บ้านสบายๆก็พอแล้วนะครับ
ฮารุ-แต่ว่า งานที่รักก็เพิ่มขึ้นตั้งเยอะนี่คะ
ผม-ทุกวันนี้ฮารุซังก็ช่วยผมทำงานอยู่แล้วนี่ครับ เป็นที่ปรึกษาให้ผมเสมอเลยนะครับ
ฮารุ-เอ๋ นี่มันก็แค่เรื่องภายในครอบครัวเรานะคะ เราก็ต้องคุยกันเป็นเรื่องปกตินี่คะ
ผม-แค่นี้ผมก็ดีใจแล้วครับเพราะงั้นไม่ต้องคิดมากเรื่องงานนะครับ
ฮารุ-กะ ก็ได้ค่ะ
 
 
แล้วพวกเราก็นอน