ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

 

 

ตื่นมาผมกับฮารุไม่ได้ใส่เสื้อผ้ากันเลยสักชิ้น ผมก็เลยไปอ่าบน้ำออกก็ห่มผ้าให้ฮารุนอนต่อแล้วผมก็เดินลงมา

 

 

ทานากะ-จะไปทำงานแล้วหรอครับคุณท่าน

 

ผม-ใก้ลจะปีใหม่แล้ว ผมต้องรีบไปเคลียงานให้เสร็จครับ

 

ทานากะ-อาหารเช้าละครับคุณท่าน

 

ผม-คงไม่ทันแล้วละครับ

อายะ-คุณท่านคะ นี่คือกล่องอาหารเช้านะคะ

ผม-เอ๊ะ ไม่ต้องก็ได้นะครับ

อายะ-ไม่ได้ค่ะ

ผม-งั้นขอบคุณนะครับ

 

 

 

แล้วผมก็ขับ240zไปทำงาน พอมาถึงที่บริษัทผมก็เอารถไปจอดที่หน้าตึกแล้วก็เดินเข้ามาในบริษัท คือผมมาเช้ามาก

คนก็เลยยังน้อยอยู่

 

 

รีเซฟชั่น-สวัสดดีค่ะ บิกคุซัง

 

ผม-สวัสดีครับ

 

รีเซฟชั่น-ทำไมวันนี้มาไวจังเลยคะ

 

ผม-พอดีผมต้องมาเคลียงานที่ทำค้างไว้ครับ ก็เลยต้องมาไวหน่อยครับ

 

 

หลังจากคุยกันเสร็จผมก็แยก ขึ้นลิฟต์มาที่ห้องทำงาน มาถึงก็ยังไม่มีใครมาเลย ทั้งนานามิและซานาเอะผมก็เลยเข้าไป

นั่งทำงานที่ทำค้างไว้ ทำไปได้สักพักก็มีคนเปิดประตูห้องทำงานผม

 

 

นานามิ-เอ๊ะ บิกคุซัง ทำไมมาทำงานแต่เช้าละคะ ตกใจหมดเลยนะคะแบบนี้

 

ผม-อ้าว นานามิซังมาแล้วหรอครับ พอดี ผมมานั่งทำงานที่ทำค้างไว้อ่ะครับ

 

นานามิ-คิดว่าบิกคุซังยังไม่มาสะอีกนะคะ ว่าจะเข้ามาเก็บของในห้องทำงานบิกคุซัง

 

ผม-ฮ่ะๆหรอครับ จริงสิพรุ้งนี้ผมว่าจะไม่เข้าบริษัทนะครับ ถ้ามีงานอะไรก็เอามาส่งวันนี้เลยนะครับเด๋วผมจะทำให้หมด

เลยครับ

 

นานามิ-ทราบแล้วคะ

 

ซานาเอะ-เอ๊ะ บิกคุซังมาแล้วหรอคะ

 

ผม-ทำไมหรอครับ

 

ซานาเอะ-ก็ข้างล่างเค้ากำลังวุ่นวายกันใหญ่เลยค่ะ

 

ผม-เกิดอะไรขึ้นหรอครับ

ซานาเอะ-ก็มีคนเอารถมาจอดที่ จอดของ บิกคุซังกับท่านประธาน น่ะสิคะ ตอนนี้เค้ากำลังหาตัวเจ้าของรถอยู่ เห็นว่าถ้า

หาไม่เจอ จะให้เอารถยกมายกออกไปค่ะ

 

ผม-เอ๋!!ดะ ดะ เด๋วผมมานะครับ

 

 

ผมก็วิ่งไปลงลิฟต์มาข้างล่างก็เห็นพวก รปภ กำลังวุ่นกันอยู่ ผมก็เลยวิ่งไปที่รถผม ซึ่งตอนนี้มีคนยืนมุงกันเต็มไปหมดที่

หน้ารถผม พอไปถึง

 

 

หัวหน้า รปภ - อ้าวบิกคุซังอยู่ด้วยหรอครับ เด๋วพวกเราจะรีบจัดการขยับรถคันนี้ออกให้นะครับ

ผม-เด๋วก่อนครับ นี่รถผมเองครับ

รปภ - เอ๊ะนี่รถบิกคุซังหรอครับ

ผม-ใช่แล้วครับ ขอโทษด้วยนะครับที่จู่ๆก็เปลื่ยนรถมาแบบนี้

หัวหน้า รปภ- พะ พวกผมเองก็ผิดที่ไม่เช๊คให้ดีก่อน

ผม-ฮ่ะๆไม่เป็นไรครับ งั้นทุกคนไปพักกันเถอะนะครับ

 

 

หลังจากที่จบเรื่องรถ ผมก็ขึ้นมาที่ห้องทำงานนั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆ สักพักผมก็พักไปนั่งกินข้าวตรงโซฟากินได้แปปนึง

ยังไม่ทันไร ก็มีคนมาเคาะประตู

 

ก๊อกๆ

 

 

นานามิ-ขออนุญาตค่ะ

ผม-มีอะไรหรอครับ นานามิซัง

นานามิ-ทานข้าวอยู่หรอคะ ขอโทษนะคะ

ผม-ไม่เป็นไรครับ

นานามิ-คือว่า ช่างที่คุณหนูสั่งไว้ให้มาตกแต่งห้องทำงานบิกคุซังใหม่มาแล้วค่ะ จะให้เข้ามาเลยมั้ยคะ

ผม-อ่อ เข้ามาได้เลยครับ แต่ขอให้มาทำช่วงกลางคืนได้มั้ยครับเพราะ เด๋วผมต้องนั่งทำงานต่อ

นานามิ-ทราบแล้วค่ะ

 

 

 

หลังจากที่นานามิให้คนเข้ามา ผมก็ออกมานั่งกินข้าวตรงที่ นานามิกับซานาเอะ จัดไว้เป็นมุมกินข้าวพอกินเสร็จผมก็เดิน

ไปหาพวกนานามิ

 

 

 

ผม-เฮ้ออออเมื่อยจริงๆเล้ยยยยย

นานามิ-บิกคุซังบ่นเหมือนคนแก่เลยนะคะฮิฮิ

ผม-ฮ่ะๆ งั้นหรอครับ ช่วงนี้งานมันเยอะผมเองก็ทำไม่ค่อยจะทันแถมคุณแม่ ไม่สิ สึคุยะซังก็สั่งให้ผมหาคนมาช่วยงาน

ให้ได้ใน1ปี ไม่งั้นจะส่งฮารุซังกับพลอยจังมาช่วยงานผมแทนเฮ้อออออมีแต่เรื่องปวดหัวนะครับ

 

นานามิ-คุณนายก็พูดถูกนะคะ บิกคุซังทำงานตั้ง2ที่แถมเอกสารก็ทำอยู่คนเดียว

ผม-แต่ว่านะ คนที่ไว้ใจได้ขนาดนั่นผมเองก็ยังไม่เจอเลยละครับ

ซานาเอะ-บิกคุซังต้องไปสัมภาษณ์คนที่มาสมัครงานบ้างนะคะ ล่าสุดมีเด็กฝึกงานมาสมัครบิกคุซังก็ไม่ยอมไป

 

ผม-ฮ่ะๆก็ผมไม่ค่อยชอบงานแบบนั้นนี่ครับ พอเราได้คุยกันแล้วได้ฟังเรื่องราวของเค้าพอจะตัดสินว่าไม่ผ่านผมก็ทำไม่

ได้อีกเพราะงั้นผมเลยให้ซานาเอะซังไปทำแทนไงละครับ

 

นานามิ-บิกคุซังใจดีเกินไปนะคะ

ซานาเอะ-นั่นสิคะ

ผม-แล้วมีคนผ่านสัมภาษณ์เยอะมั้ยครับ

ซานาเอะ-ไม่เยอะหรอกค่ะ แต่มีเด็กฝึกงานผ่านมา1คนนะคะ

ผม-งั้นหรอครับ เฮ้อออ จะทำยังไงดีนะ

นานามิ-บิกคุซังตอนนี้งานก็เริ่มมากขึ้น บิกคุซังต้องไปตรวจสาขามากขึ้น จะมีเวลามาทำงานเอกสารหรอคะ ไหนจะต้อง

ไปประชุมอีก

 

ซานาเอะ-นั่นสิคะ ทางร้านอาหารโรงแรมบิกคุซังก็ไม่เคยไปตรวจเลยนะคะ

ผม-เอ๊ะ ผมต้องทำหมดเลยหรอครับ

นานามิ-ก็ใช่นะสิคะ

ซานาเอะ-บิกคุซังก็ต้องรีบหาคนมาช่วยงานเอกสารจริงๆแล้วนะคะ

ผม-ผะ ผม ขอเวลาคิดหน่อยนะครับงั้นผมขอไปทำงานก่อนนะครับ

 

 

ผมก็เดินเข้ามาในห้องนั่งทำงานเอกสารไปเรื่อยๆจนถึงตอนเย็นเอกสารมันไม่ยอมลดลงเลยสักนิดตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้

ผมก็นั่งทำไปเรื่อยๆสักพักก็มีคนมา

 

ก๊อกๆ

 

 

ผม-ครับ

นานามิ-คุณนายโทรมาค่ะบอกว่าให้บิกคุซังเลิกงานและกลับบ้านได้แล้วค่ะ

ผม-เอ๊ะ คุณแม่หรอครับ

นานามิ-ค่ะ งั้นขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ

ผม-ขอบคุณนะครับ

 

 

หลังจากที่นานามิออกไปผมก็เลยโทรหาสึคุยะซัง

 

 

สึคุยะซัง-ฮัลโหล

ผม-สวัสดีครับคุณแม่

สึคุยะซัง-มีอะไรหรอจ๊ะ

ผม-คะ คือว่า คุณแม่โทรมาสั่งนานามิซังให้ผมเลิกงานหรอครับ

สึคุยะซัง-ใช่จ๊ะ

ผม-คะ คือว่าเอกสารที่ผมทำค้างไว้มันเยอะมากเลยละครับ แถมนี่ก็ช่วยปลายปีด้วย เอ่อคือ ผะ ผมขอทำงานต่ออีกหน่อย

ได้มั้ยครับคุณแม่

 

สึคุยะซัง-อย่างงั้นหรอจ๊ะ งั้นแม่จะให้เวลาถึง2ทุ่มนะ

 

ผม-ขอบคุณครับคุณแม่

สึคุยะซัง-ขยันทำงานมันก็ดีอยู่นะจ๊ะแต่ลูกน่าจะหาเวลาพักสักหน่อยนะ

ผม-คะ ครับ ผมจะพยายามหาวันพักนะครับ

สึคุยะซัง-นี่ลูก ลาพักร้อนสัก2อาทิตย์เป็นไงจ๊ะ

ผม-เอ๋!! ผะ ผม เพิ่งจะลาไปเที่ยวที่คาวากุจิโกะมาเองนะครับคุณแม่

สึคุยะซัง-ก็ได้จ๊ะ งั้นไปทำงานต่อเถอะนะแล้วอย่ากลับบ้านดึกนักละ

ผม-ทราบแล้วครับคุณแม่

 

 

 

หลังจากวางสายไปผมก็มานั่งปั่นงานต่อ อย่างน้อยก็สบายใจละ หลังจากนั้นผมก็นั่งทำงานไปเรื่อยๆพวก นานามิและ

ซานาเอะก็วิ่งวุ่นเรื่องเอกสารกันหมดอย่างว่าปลายปีเอกสารมันค่อนข้างเยอะสุดๆ

 

ก๊อกๆ

 

 

ผม-ครับ

ซานาเอะ-เอาเอกสารมาให้ค่ะ

ผม-ขอบคุณครับ เฮ้อออ ทำเท่าไหร่ก็ไม่เสร็จสักทีซานาเอะซังเหนื่อยหน่อยนะครับ

ซานาเอะ-เอ๊ะ บิกคุซังไม่ใช่หรอคะที่ทำงานหนักที่สุด

นานามิ-บิกคุซังคะ 2ทุ่มกว่าแล้วค่ะ

ผม-2ทุ่มแล้วหรอครับ

นานามิ-เมื่อกี้คุณนายโทรมาอีกแล้วนะคะ

ผม-งะ งั้นหรอครับ สงสัยผมคงต้องเอาเอกสารกลับบ้านแล้วละครับ

นานามิ-แบบนั้นถ้าคุณนายรู้จะไม่ว่าเอาหรอคะ

ผม-กะ ก็อย่างน้อยผมก็กลับบ้าน คุณแม่อาจจะไม่ว่าก็ได้นะครับ

ซานาเอะ-งั้นเด๋วพวกเราช่วยขนเอกสารไปที่รถนะคะ

ผม-ครับ

 

 

 

หลังจากนั้นผมก็เก็บของแล้วพวกเรา3คนก็เดินแบกเอกสารกองโตกันไปที่รถผม พอไปถึงเก็บของเข้ารถเสร็จผมก็แยก

ย้ายกันกลับบ้าน พอผมขับรถมาถึง ก็เข้าบ้านไป

 

 

 

ทานากะ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน

ผม-ครับ แล้วฮารุซังละครับ

ทานากะ-อยู่ที่ห้องอาหารครับ

ผม-ขอบคุณครับ

 

 

แล้วผมก็เดินไปหาฮารุ

 

 

ผม-กลับมาแล้วครับ

ฮารุ-ที่รัก มาทานข้าวก่อนสิคะ

ผม-ครับ

ชิสึ-เอาน้ำองุ่นมาให้แล้วค่ะ

ผม-ขอบคุณนะครับ

 

 

หลังจากผมนั่งกินข้าวไปได้แปปนึง

 

 

ฮารุ-ที่รักคะ นี่คือ พ่อบ้านและเมดคนใหม่ของบ้านเรานะคะ

ผม-เอ๊ะ ที่คุณแม่พูดถึงหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ คนพี่ชื่อว่า รินซัง คนน้องชื่อว่า ทาคุยะซังค่ะ

 

 

แล้วคนชื่อรินก็เอามือ จับฉายกระโปรงทั้ง2ข้างแล้วก็ย่อตัวลงพร้อมกับดึงฉายกระปรงขึ้นเล็กน้อย

 

 

ริน-ดิฉันชื่อ รินค่ะ จะมาทำงานเป็นเมดที่นี่ขอฝากตัวด้วยนะคะคุณท่าน

 

ทาคุยะ-กระผมจะมาทำงานเป็นพ่อบ้านของที่นี่ครับชื่อ ทาคุยะ ของฝากตัวด้วยนะครับคุณท่าน

ผม-ว้าวว มารยาทนี่ อย่างกับในหนังเลยนะครับเนี่ย

ฮารุ-เอ๊ะ

ผม-มีอะไรหรอครับ

ฮารุ-ฮารุคิดว่า มันปกตินะคะ

ผม-แต่ผมเคยเห็นแค่ในทีวีนี่ครับ

พลอย-ก็เพราะพี่ชายไม่ชอบไม่ใช่หรอคะ พี่ฮารุเลยสั่งทุกคนห้ามทำแบบนี้

ผม-เอ๋!!

ฮารุ-ใช่ค่ะ

ผม-อืมมม งั้นก็ทำตาม สมควรเถอะนะครับอีกหน่อยจะมีปาร์ตี้เปิดบ้านด้วยสิ ยังไงเรื่องนี้ก็ถือว่าสมควรทำต่อหน้าแขกทุก

คนที่มางาน

 

ฮารุ-งั้นฮารุให้ทุกคนทำตามหน้าที่เลยนะคะ

ผม-ครับ นี่ยันพลอยนี่มันจะ4ทุ่มแล้วนะ ยังไม่ไปนอนอีกหรอเด่วไปเรียนไม่ทันหรอก

พลอย-ค่ะ งั้นหนูไปนอนก่อนนะคะ

ผม-ฮารุซังพวกเราก็ขึ้นห้องกันเถอะนะ

ฮารุ-ค่ะ

 

 

แล้วผมก็ขึ้นไปบนห้องอ่าบน้ำแต่งตัวมานอนดูทีวีสักพักฮารุก็ออกมา ผมก็กล่อมจนฮารุหลับไปแล้วผมก็แอบลงมาข้าง

ล่างผมก็ไปขนเอกสารจากในรถเข้าบ้าน

 

 

พ่อบ้าน-คุณท่าน ทำอะไรหรอครับ

ผม-เอ๊ะ ทานากะซังหรอครับ เฮ้ออตกใจหมดเลยครับ คือเอกสารที่ผมต้องทำมันมีเยอะมากผมก็เลยเอากลับมาทำที่

บ้านด้วยครับ

 

พ่อบ้าน-งั้นกระผมช่วยถือนะครับ

ผม-ขอบคุณครับ

 

 

หลังจากที่พวกผมขนเอกสารกันเข้ามาในห้องทำงานเสร็จ ทานากะก็ออกไป ผมก็นั่งทำงานไปได้แปปเดียว ทานากะก็

กลับมาพร้อมอายะ

 

 

อายะ-เอาน้ำองุ่นมาให้ค่ะคุณท่าน

ผม-ยังไม่เข้านอนกันอีกหรอครับ ทานากะซัง อายะซัง

พ่อบ้าน-ก็คุณท่านสั่งให้พวกเราทำตามหน้าที่ไม่ใช่หรอครับ

ผม-มะ มันก็ใช่อยู่หรอกนะครับ อย่าบอกนะครับ ว่าทั้ง2คนจะมายืนเฝ้าผมในห้องทำงานน่ะครับ

อายะ-ใช่แล้วค่ะ

พ่อบ้าน-การอยู่ใก้ลตัวคุณท่าน ก็คืองานนะครับ

ผม-เฮ้อออออ งั้นก็นั่ง ตรงโซฟา ก่อนเถอะนะครับ ผมไม่ค่อยชอบให้ใครมายืนจ้อง

 

 

แล้วทานากะก็เอามือขวามาทาบที่อกด้านซ้ายพร้อมกับก้มหัวลง

 

 

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ

ผม-ทะ ทำไมทำท่าแบบนั้นละครับ

พ่อบ้าน-ปกติก็ต้องทำแบบนี้อยู่แล้วครับ แต่คุณผู้หญิงสั่งไว้ว่าห้ามทำ เพราะคุณท่านไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้

ผม-เฮ้อออออ เพราะเมื่อกี้ผมบอกให้ทำสินะครับ

อายะ-ใช่ค่ะ

ผม-งั้นก็นั่งพักเฉยๆเถอะนะครับเด่วผมต้องทำงานต่อแล้วครับ

 

 

 

ผมก็นั่งทำงานไปเรื่อยๆรู้สึกตัวอีกทีก็เช้า ทานากะซังกับอายุซังก็นั่งหลับตรงโซฟาไปละผมก็เลยเอาผ้าห่มไปห่มให้

ทั้ง2คน แล้วก็ขึ้นไปอ่าบน้ำแต่งตัวลงมาแล้วก็ขนเอกสาร เข้ารถ ถึงจะยังไม่เสร็จแต่ก็ทำไปได้เยอะแล้วละนะ พอขน

เข้ารถหมดผมก็ขับรถออกไปทำงาน พอไปถึงก็แบกเอกสารเข้าไปในตึก

 

 

 

รปภ-บิกคุซังวันนี้ก็มาทำงานแต่เข้าอีกแล้วนะครับ

 

ผม-ครับ พอดีงานข่วงนี้มันเยอะมากๆเลยละครับ ยังมีอยู่ในรถอีกนะครับฮ่ะๆ

รปภ-งั้นเด่วผมช่วยถือนะครับ

ผม-ขอบคุณนะครับ

 

 

แล้วพวกผมก็แบกเอกสารกัน ขึ้นมาบนห้องทำงาน แล้วผมก็ลงมาข้างล่างพร้อมกับ รปภ แล้วผมก็เลยเดินไปซื้อกาแฟ

จากร้านดังสีเขียวมา2แก้วให้ รปภทั้ง2คนที่ช่วยผมแบกเอกสารขึ้นไป แล้วผมก็กลับมานั่งทำงานต่อสักพัก

 

ก๊อกๆ

 

 

ซานาเอะ-วันนี้ก็มาไวเหมือนเดิมนะคะบิกคุซัง

ผม-ครับ แล้วมีเอกสารอะไรเพิ่มมั้ยครับ

ซานาเอะ-ไม่ค่ะ วันนี้มีประชุม2รอบค่ะ

ผม-นี่มันปลายปีแล้วนะยังจะประชุมกันอีกหรอครับ

ซานาเอะ-ค่ะ งั้นขอตัวไปทำเอกสารก่อนนะคะ

ผม-ครับ

 

 

หลังจากนั้นผมทำงานต่อไปสักพักก็ออกไปประชุมกับซานาเอะ กว่าจะเสร็จก็เกือบบ่ายโมง ออกมานั่งพักได้แปปนึง

ซานาเอะก็มาตามไปประชุมต่อ เสร็จก็เย็นพอดี เอกสารนี่แทบจะไม่ได้ทำเลยวันนี้ผมก็เลยขึ้นไปนั่งทำงานเอกสารต่อ

ทำได้สักพัก

 

ก๊อกๆ

 

 

ผม-ครับ

นานามิ-บิกคุซังคะ นี่จะ3ทุ่มแล้วนะคะ พวกเราขอกลับก่อนได้มั้ยคะ

ผม-เอ๊ะจะ3ทุ่มแล้วหรอครับ งั้นเก็บของกลับกันเถอะนะครับ

 

 

หลังจากนานามิออกไปผมก็เริ่มเก็บของแบกแฟ้มเอกสารที่ยังไม่ได้ทำกลับบ้านไปด้วยขับรถมาถึงบ้านก็เจอทาคุยะยืนอยู่หน้าบ้าน

 

 

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน

ผม-ครับ แล้ววันนี้ทานากะซังไปไหนหรอครับ

พ่อบ้าน-ทานากะซังอยู่ที่ห้องอาหารกับคุณผู้หญิงครับ

ผม-งั้นหรอครับ

 

 

แล้วผมก็เปิดรถขนเอกสารออกมากองนอกรถ แล้วก็ปิดรถ

 

 

พ่อบ้าน-เด่วกระผมช่วยถือนะครับ

ผม-ขอบคุณนะครับ เอาไว้ในห้องทำงานผมเลยครับ

 

 

หลังจากที่พวกเราช่วยกันขนของเข้ามาที่ห้องทำงานผมเสร็จผมก็เดินไปหาพวกฮารุ

 

 

ผม-กลับมาแล้วครับ

ฮารุ-ที่รักคะ มาทานข้าวก่อนสิคะ

ผม-ครับ

 

หลังจากที่ผมกินข้าวกันเสร็จ

 

พลอย-พี่ฮารุ พี่ชาย หนูขอไปนอนก่อนนะคะ จะ5ทุ่มแล้วค่ะ

ผม-นั่นสินะ ฮารุซังก็ขึ้นไปนอนพร้อมกับพลอยจังเลยนะครับ

ฮารุ-แล้วที่รักละคะ

ผม-เด่วผมต้องจัดเอกสารในห้องทำงานสักหน่อยครับ เด๋วผมตามขึ้นไปนะครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

 

หลังจากฮารุกับยันพลอยขึ้นไปปุ๊บผมก็เดินกลับมาที่ห้องทำงานทำได้สักพักก็มีคนมา

 

ก๊อกๆ

 

 

พ่อบ้าน-ขอ อนุญาตครับ

ผม-มีอะไรหรอครับ ทาคุยะซัง รินซัง

ริน-คือว่าพวกเรามาเอาน้ำองุ่นมาให้ค่ะ

ผม-ขอบคุณครับ ว่าแต่เอาน้ำองุ่นมาให้ต้องมาถึง2คนเลยหรอครับ

พ่อบ้าน-คือว่าวันนี้ทานากะซังและอายะซังพักครับพวกกระผมเลยมาแทน

ผม-เฮ้ออออ งั้นก็นั่งตรงโซฟาก่อนเถอะนะครับมายืนจ้องกันแบบนี้ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

ริน-ทราบแล้วค่ะคุณท่าน

 

 

หลังจากนั้นผมก็ทำงานไปเรื่อย สักพักสติผมเริ่มหาย ความง่วงเริ่มเข้ามาแทนที่ ผมก็นั่งหลับๆตื่นๆอยู่แปปนึง

 

 

ริน-คุณท่านคะ รับกาแฟสักแก้วดีมั้ยคะ

ผม-เอ๊ะ กะ ก็ดีนะครับ ขอบคุณครับรินซัง

 

 

ผมก็หันไปมองนาฬิกาจะตี5แล้วหรอเนี่ย เฮ้อออออ งานยังไม่เสร็จเล้ยยยยหวังว่าวันนี้ไปทำงานจะไม่ต้องออกไปไหน

จะได้มีเวลาเคลียงานให้เสร็จสักทีถึงจะบ่นไปแต่สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งทำต่ออยู่ดี ทำไปได้สักพักรินก็เอากาแฟมาให้

หลังจากนั้นผมก็ปั่นงานจนเกือบๆจะ7โมงผมก็ขึ้นไปอ่าบน้ำ แต่งตัวลงมาข้างล่าง

 

 

พ่อบ้าน-อรุณสวัสดิ์ครับคุณท่าน

 

ผม-ครับ

อายะ-จะรับอาหารเช้าเลยมั้ยคะ

ผม- งั้นผมขอกาแฟสักแก้วละกันนะครับ

อายะ-ทราบแล้วค่ะ

พ่อบ้าน-คุณท่านไม่ดื่มกาแฟไม่ใช่หรอครับ

ผม-ครับ แต่ตอนนี้ผมต้องเรียกสติกลับมาให้ได้ครับ เพราะงานยังเหลืออีกเยอะเลยครับ

พ่อบ้าน-คุณท่านเมื่อคืนก็อยู่ทำงานจนถึงเช้าอีกแล้วหรอครับ

ผม-ครับปลายปีมันก็แบบนี้แหละครับ แถมช่วงหลังๆมานี้ผมก็ต้องไปประชุมบ่อยขึ้น เลยไม่ค่อยมีเวลาเคลียงานเอกสาร

เท่าไหร่ครับ

 

อายะ-เอากาแฟและกล่องอาหารเช้ามาให้แล้วค่ะ

ผม-ขอบคุณนะครับ

 

 

หลังจากได้กาแฟเย็นปุ๊บ ผมก็ยก รวดเดียวหมดแก้ว

 

 

พ่อบ้าน-คะ คุณท่าน ให้นิชิโนะซังไปส่งที่ทำงานเถอะนะครับ

ผม-ไม่เป็นไรครับ และก็ช่วยปิดเป็นความลับกับฮารุซังด้วยนะครับ

อายะ-ตะ แต่ว่า

ผม-รบกวนด้วยนะครับ อายะซัง งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ

พ่อบ้าน-งั้นเด๋วกระผมช่วยแบกเอกสารนะครับ

ผม-ครับ

 

 

 

หลังจากเอาเอกสารเข้ารถเสร็จผมก็ดิ่งรถไปทำงานตอนเช้าก็ดีอย่าง รถน้อยยิ่งเอา33มาด้วย แปปเดียวถึงที่ทำงานผม

ก็รีบขนเอกสาร ขึ้นไป อันไหนเสร็จแล้วผมก็วางไว้บนโต๊ะ ซานาเอะกับนานามิ แล้วก็เข้ามานั่งทำงานต่อไอ้ตอนเช้าอะ

ไม่เท่าไหร่หลังจากอดนอนมา2-3วัน แต่พอเข้าช่วงบ่ายที่กาแฟเริ่มหมดฤทธิ์ผมก็นั่ง ผงกหัว งึกๆ ผมก็พยายามเดินไป

ล้างหน้าเรียกสติแต่มันได้ผลอยู่แปปเดียว สักพักผมก็เริ่ม ผงกหัวอีกครั้ง ผมก็พยายามทำงานต่อไปและสุดท้านผมก็

ต้องยอมแพ้ให้กับความง่วง ผมนั่งหลับไปได้แปปนึง

 

ก๊อกๆ

 

 

นานามิ-ขอ อนุญาตค่ะ บิกคุซังคะๆ

ผม-หื๋อ มีอะไรหรอครับ นานามิซัง

นานามิ-ไหวรึป่าวคะ บิกคุซัง

ผม-วะ ไหว ครับ

นานามิ-ช่วงนี้ไม่ค่อยได้นอนหรอคะ

ผม-ครับ นานามิซังช่วยซื้อกาแฟมาให้ผมสัก2แก้วได้มั้ยครับ

นานามิ-2แก้วเลยหรอคะ จะดีหรอคะ

ผม-ครับ รบกวนด้วยนะครับนานามิซัง

นานามิ-ทราบแล้วค่ะ

 

 

หลังจากนานามิออกไปผมก็นั่งทำงานไปได้อีกแปปนึงก็หลับมารู้สึกตัวอีกทีคือนานามิมาปลุก

 

 

นานามิ-บิกคุซังคะๆ กาแฟมาแล้วค่ะ

ผม-คะ ครับ

 

 

หลังจากที่ผมงัวเงียอยู่ผมก็หยิบกาแฟมาจิบ ก็รู้สึกดีขึ้น ผมก็นั่งทำงานไปจิบกาแฟไป จนกาแฟหมด ไป2แก้วก็เล่น

ไป4โมงเย็นแต่งานก็ใก้ลเสร็จแล้ว หลังจากนั้นผมก็ทำงานแบบดับเครื่องชนเลยถ้าจะหลับก็ให้มันหลับไปบนเอกสารนี่

แหละ ไม่นานเกินผมก็หลับไปตามที่คิดไว้แต่ด้วยที่มีนานามิและซานาเอะอยู่ก็เลยผลัดกันเดินเข้ามาปลุกผมและใน

ที่สุด ผมก็ทำงานจนเสร็จหันไปดูนาฬิกาเกือบจะ2ทุ่มแล้ว เฮ้อออออผมเลยรีบเก็บของ พอผมเก็บของเสร็จแล้วเดิน

ออกมาก็เอาเอกสารให้นานามิซังกับซานาเอะซัง

 

 

 

นานามิ-บิกคุซัง ตั้งแต่วันจันทร์ยังไม่ได้นอนเลยหรอคะ

ผม-ชะ ใช่ครับฮ่ะๆ

ซานาเอะ- วันนี้ถึงดื่มกาแฟ2แก้วหรอคะ

ผม-จริงๆแล้ว ถ้านับรวมก่อนออกจากบ้านก็ทั้งหมด4แก้วครับ

นานามิ-เอ๋!!! 4แก้วเลยหรอคะ ไม่เยอะไปหน่อยหรอคะ

ผม- ตอนนี้แค่รู้สึกหัวใจเต็นเร็วนิดหน่อยครับ ปกติผมก็ไม่ได้ดื่มกาแฟอยู่แล้วเพราะงั้นผมว่าไม่น่าจะเป็นอะไรเท่าไหร่

หรอกนะครับ

 

ซานาเอะ-บิกคุซังคะ ห้ามดื่มกาแฟเยอะๆแบบนี้อีกนะคะ

ผม-เอ๊ะ ว่าแต่ทำไมทั้ง2คนถึงรู้ละครับ ว่าผมไม่ได้นอน

นานามิ-จะใครอีกละคะ ก็คุณหนูมาหาตั้งแต่เย็นแล้วนี่คะ

ผม-ฮะ ฮารุซังมาที่นี่หรอครับ

ซานาเอะ-ค่ะ เข้ามาหาบิกคุซัง

ผม-ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลยละครับ

นานามิ-ก็คุณหนูมาตอนที่บิกคุซังหลับน่ะสิคะ พวกเราถึงได้รู้ว่าบิกคุซังไม่ได้นอนมาหลายวัน แถมคุณหนูบอกอีกนะคะ

ว่าห้ามซื้อกาแฟมาให้บิกคุซังอีก ค่ะ

 

ผม-ละ แล้วตอนนี้ฮารุซัง ยะ อยู่ไหนหรอครับ

นานามิ-คุณหนูขึ้นไปหาท่านประธานตั้งแต่เย็นแล้วละค่ะ ยังไม่เห็นลงมาเลยนะคะ

ผม-เอ๋!!! งะ งั้นเด่วผมขึ้นไปดูหน่อยนะครับ

 

 

ผมก็กดลิฟต์ขึ้นไปหาโอคะวะซังเปิดไปก็เจอชิสึกะซังนั่งอยู่

 

 

 

ผม-สวัสดีครับ

ชิสึกะ-บิกคุซัง มาพอดีเลยตอนนี้คุณหนู กับท่านประธานเถียงกันอยู่ในห้องค่ะ

ผม-งั้นผมขอเข้าไปหน่อยนะครับ

ชิสึกะ-เชิญเลยค่ะ

 

 

 

ผมเปิดเข้าไป เจอฮารุกับโอคะวะซังแถมดันพาสึคุยะซังมาด้วยอีกตายแน่ๆงานนี้

 

 

 

ผม-ขอ อนุญาตครับ

 

 

ทุกคนก็หยุดเถียงกันละหันมามองผม สายตาของฮารุนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าวันนี้ผมคงไม่รอดแน่ๆ

 

 

ผม-คะ คือว่า ดะ เด๋วผมมาหาใหม่นะครับ คะ คุณพ่อ

ฮารุ-จะไปไหนหรอคะ บิกคุซัง

ผม- มะ ไม่ได้ไปไหนครับ

สึคุยะซัง-มานั่งตรงนี้สิจ๊ะลูก

ผม-คะ ครับคุณแม่ มะ มีเรื่องอะไรกันหรอครับ

โอคะวะซัง-บิกคุคุง งานเอกสารเสร็จหมดรึยังเอามาให้พ่อช่วยก็ได้นะลูก

ผม-เอ๊ะ คะ คือว่าเอกสารที่คุณพ่อเสร็จหมดแล้วหรอครับ ทะ ทางผมก็เพิ่งจะเสร็จวันนี้เองครับ

โอคะวะซัง-งะ งั้นหรอ หะ เห็นมั้ย พะ พวกเราช่วยกันทำงานจริงๆนะ

สึคุยะซัง-หรอ งั้นก็โชคดีไปนะคะ

ผม-คะ คือว่ามีเรื่องอะไรกันหรอครับ

ฮารุ-บิกคุซังคะ วันจันทร์หลังจากเลิกงานกลับบ้านมา ได้นอนรึป่าวคะ ถ้าโกหกฮารุไม่ยอมจริงๆนะ

ผม-คะ คือว่า มะ ไม่ได้นอนครับ

ฮารุ-แล้ววันอังคารละคะเลิกงานกี่โมง

ผม-คะ คือว่าฮารุซังครับ ดะ เด่วเราไปคุยกันต่อที่บ้านเถอะนะครับ

สึคุยะซัง-มีเรื่องอะไรอย่างงั้นหรอจ๊ะ บิกคุคุง

ผม-มะ ไม่มีอะไรครับคุณแม่

ฮารุ-เลิกงานกี่โมงคะ

ผม-คะ คือผมเลิกงานเกือบ3ทุ่มครับ

ฮารุ-แล้วตอนกลางคืนที่ไล่ฮารุกับพลอยจังไปนอน แล้วบิกคุซังไปไหนคะ

ผม-ปะ ไปห้องทำงานครับ

ฮารุ-คงไม่ได้นอนอีกสินะคะ

ผม-คะ ครับ ตะ แต่ว่าฮารุซังครับผมทำงานเสร็จหมดแล้วนะครับ พะ พวกเรากลับบ้านกันเลยมั้ยครับ

ฮารุ-คุณแม่คะ จะเอายังไงกับเด็กดื้อดีคะ

ผม-เอ๋ ดะ เด๋วสิครับฮารุซัง

สึคุยะซัง-นั่นสินะ งั้นแบบนี้เป็นไง แม่จะให้บิกคุคุง หยุดงาน จนถึงปีใหม่ ส่วนของคุณพ่อจะไม่มีวันหยุดช่วงปีใหม่ต้อง

มาทำงานแทนในส่วนของบิกคุคุงด้วย

 

โอคะวะซัง-เอ๋ เด่วสิคุณ วันนั้นผมมีนัดเอารถไปโชว์นะ

ฮารุ-คุณพ่อยังจะเหลือรถให้เอาไปโขว์อีกหรอคะ

โอคะวะซัง-ฮะ ฮารุจัง มะ หมายความว่ายังไง

สึคุยะซัง-เด๋ววันนี้คุณกลับบ้านเห็นโรงรถของคุณก็จะเข้าใจเองค่ะ

โอคะวะซัง-ยะ อย่าบอกนะว่าคุณ

ผม-แต่ว่า คุณแม่ครับ แบบนั้นมัน

สึคุยะซัง-ทั้ง2คน พวกเราคุยกันแล้วนะคะเรื่องนี้

ผม-ตะ แต่คุณแม่ครับ

สึคุยะซัง-นี่บิกคุคุง ลูกก็มีคนที่ลูกต้องไปอธิบายอยู่ไม่ใข่หรอจ๊ะเอาเวลานี้มาช่วยคุณพ่อจะดีหรอ

ฮารุ-นั่นสิคะ คุณแม่คะ งั้นหนูขอลงไปจัดการกับเด็กดื้อก่อนนะคะ

สึคุยะซัง-จ๊ะ

 

 

 

แล้วพวกเราก็ลงลิฟต์มาที่ห้องทำงานผมฮารุไม่พูดอะไรสักคำพอมาถึงปุ๊บ พวกนานามิกับ ซานาเอะจะมีเซ้นที่ค่อนข้าง

ดี เลยรู้ว่าตอนนี้ควรอยู่เงียบๆไว้

 

 

 

ฮารุ-นานามิซัง ซานาเอะซัง

นานามิ/ซานาเอะ-ค่ะ คุณหนู!!

ฮารุ-หลังจากนี้ ห้ามซื้อกาแฟให้ท่านรองประธานอีกเด็ดขาด เข้าใจนะคะ และอาหารกลางวันขอให้สั่งจากร้านอาหาร

ของโรงแรมมาเตรียมไว้ให้ท่านรองประธานทุกวันด้วยนะคะ

 

นานามิ-ทราบแล้วค่ะ ทีหลังจะไม่ซื้อกาแฟ มาอีกแล้วค่ะ ขอโทษนะคะคุณหนู

ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ คุณหนู

ฮารุ-บิกคุซัง วันนี้งานเสร็จแล้วไม่ใช่หรอคะไปเก็บของกลับบ้านกันได้แล้วนะคะ

ผม-คะ ครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินเข้ามาเก็บของพอเสร็จ พวกผมก็ลงลิฟต์กันมาข้างล่าง เจอโอคะวะซังกับสึคุยะซัง

 

 

สึคุยะซัง-ไงจ๊ะฮารุจังจัดการเด็กดื้อเรียบร้อยดีมั้ย

ฮารุ-ยังเลยค่ะคุณแม่ เด๋วหนูจะกลับไปจัดการต่อที่บ้านค่ะ

สึคุยะซัง-หรอจ๊ะ งั้นบิกคุคุง หลังจากวันนี้ห้ามเข้าบริษัท จนกว่าจะหลังปีใหม่นะจ๊ะ

ผม-เอ๋!! คุณแม่ เอาจริงหรอครับ แล้วงาน ของผมละครับ ไหนจะของทางบริษัทโอคะวะฟู๊ดอีกนะครับ

สึคุยะซัง-อืมมมม ถ้าแค่ตรวจสาขาโรงแรมหรือ ตรวจสาขาร้านอาหาร แม่ อนุญาตจ๊ะ ส่วนเรื่องเอกสารทั้งหมดคุณพ่อ

เค้า เสนอตัวช่วยทำแทนตอนที่ลูกไม่อยู่นะ

 

ผม-ตะ แต่ว่าแบบนั้น

โอคะวะซัง-มะ ไม่เป็นไรหรอกนะบิกคุคุง ลูกไปพักผ่อนเถอะนะ

ผม-ตะ แต่ว่าคุณพ่อ ละ แล้วเรื่องรถของคุณพ่อละครับคุณแม่

สึคุยะซัง-ขายหมดแล้วจ๊ะ

ผม-เอ๊ะ มะ หมดเลยหรอครับ

สึคุยะซัง-จ๊ะ

โอคะวะซัง-เฮ้อออออ แล้วที่นัดกับพวก ทาเคจังจะทำยังไงเนี่ย

สึคุยะซัง-ก็ไม่ต้องไปสิคะ เพราะคุณก็ไม่มีรถไปโชว์แล้วด้วยนะ

โอคะวะซัง-เฮ้อออออ ใจร้ายกันเกินไปแล้ว ทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะ

สึคุยะซัง-นานามิซัง ซานาเอะซังหลังจากนี้จนกว่าบิกคุคุงจะกลับมาทำงาน ให้ส่งงานเอกสารไปที่ท่านประธานนะจ๊ะ

นานามิ/ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ

 

 

ผมก็เลยเดินไปใก้ลๆโอคะวะซัง แล้วผมก็ลูบแขนโอคะวะซัง

 

 

ผม-มะ ไม่เป็นไรนะครับคุณพ่อ

โอคะวะซัง-ขะ ขอบใจนะบิกคุคุง

 

 

แล้วโอคะวะก็กอดผมผมก็เลยแอบหยิบกุญแจ 240zที่ติดมาด้วย ยัดไปในกระเป๋า เสือสูทของโอคะวะซัง ดูเหมือนว่า

โอคะวะซังรู้ว่าผมจะทำอะไรเค้าก็แอบบิดตัวให้กระเป๋าเสื้อเค้าเข้ามาใก้ลๆมือผมบอกตามตรงผมกับโอคะวะซังพวกเรา

เข้ากันได้แบบ แปลกๆจะบอกว่าเหมือนพ่อลูกกันก็ได้

 

 

ฮารุ-นี่คุณชายทั้ง2คนจะยืนกอดกันอีกนานมั้ยคะ

สึคุยะซัง-ให้ตายสิ 2 คนนี้ทำไมถึงรักกันได้ขนาดนี้นักนะ

ผม-คะ คุณพ่อ พวกเรามาสู้ไปด้วยกันนะครับ เรื่องรถช่างมันเด่วพวกเราไปหาซื้อกันใหม่นะครับ

โอคะวะซัง-โอ้ ได้เลย

 

 

ตอนนี้ก็สบายใจไปได้ระดับนึงละ อย่างน้อยโอคะวะซังมีรถไปโชว์แล้วถ้าเค้าอยากจะไป

 

 

ฮารุ-พวกเราจะกลับบ้านกันได้รึยังคะ บิกคุซัง

ผม-คะ ครับ

 

 

 แล้วผมก็เลยเดินมาที่จอดรถเปิดรถให้ฮารุไปนั่ง

 

 

ผม-เขิญครับฮารุซัง

ฮารุ-แล้วบิกคุซังขับไหวหรอคะ

ผม-วะ ไหวครับ

ฮารุ-บิกคุซังขึ้นไปนั่งได้แล้วนะคะวันนี้ฮารุจะขับเอง

ผม-เอ๋ มะ ไม่ดีหรอกมั้งครับ

ฮารุ-ถ้า วันนี้ฮารุขับคันนี้ไม่ได้ ฮารุจะเอาคันนี้ไปขายทิ้งแล้วซื้อรถใหม่ป้ายแดงค่ะ

ผม-ตะ แต่ว่า

โอคะวะซัง-เหมือนกับแม่ไม่มีผิด เหมือนกันเป๊ะเลยละบิกคุคุง

สึคุยะซัง-คุณมีเวลาไปห่วงคนอื่นอีกหรอคะ ขึ้นรถได้แล้วค่ะ พวกเราเองก็จะกลับบ้านแล้วนะคะ

โอคะวะซัง-ครับ

 

 

 

แล้วพวกสึคุยะซังก็ออกไปผมก็ได้แต่ต้องจำใจยื่นกุญแจให้ฮารุแล้วผมก็ไปนั่งแทนฮารุก็ขับ ถึงจะบอกว่าขับแต่แค่ออกตัวรถก็ดับแล้ว

 

 

ผม-ฮารุซังเด่วผมขับให้นะครับ

ฮารุ-คุณนอน เฉยๆเถอะค่ะ ฮารุจะขับเอง

ผม-ครับ ๆ

 

 

บอกตามตรงผมรู้ว่ายังไงเด๋วฮารุก็ต้องปลุกผมให้ไปขับแทน เพราะขนาดนิชิโนะที่เป็น คนขับรถแท้ๆยังขับคันนี้ไม่ได้เล้ยย เด๋วก็คงเรียกให้ผมไปขับอยู่ดี ผมก็เลยนอนรอจนหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีคือฮารุปลุก

 

 

ฮารุ-ที่รักคะตื่นได้แล้วค่ะ

ผม-มะ มีอะไรหรอครับ จะให้ผมขับต่อให้ถึงบ้านใช่มั้ยครับ

ฮารุ-จะขับไปไหนอีกละคะ ดูดีๆสิคะ นี่เราอยู่ในโรงรถที่บ้านแล้วนะคะ

ผม-โรงรถ? ที่บ้าน? เอ๊ะ นี่เรากลับมาถึงบ้านแล้วหรอครับ

ฮารุ-ก็ใช่น่ะสิคะ ลงรถได้แล้วนะคะ ทานากะซังมายืนรอนานแล้วค่ะ

ผม-เอ๊ะ คะ ครับ

 

 

พอผมเปิดประตูออกไปทานากะกับทาคุยะก็มายืนรอ พยุงผมยืนขึ้น

 

 

ผม-เด่วสึครับผมไม่ใช่คนป่วยนะครับ

พ่อบ้าน-แต่ว่า

ผม-ทานากะซังช่วยเปิดไฟ โรงรถหน่อยครับ

 

 

 

หลังจากทานากะซังเปิดไฟ ผมก็เดินดูรอบๆรถ ไม่มีรอยอะไรเลย ล้อก็ไม่มีรอย แก้มยางก็ยังไม่มีฉีกขาด ผมเตรียมใจ

ว่าต้องซ่อมรถแล้วเพราะเอาให้ฮารุขับ แต่ดูเหมือนฮารุจะขับเก่งกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ เอาเถอะ เด่วค่อยมาเช็คอีกรอบละ

กันหลังจากนั้นพวกเราก็เดินเข้ามาในบ้าน โดยที่มีทาคุยะ หิ้วปีกผมมา

 

 

 

ฮารุ-ทาคุยะซัง ช่วยพาคุณท่านไปที่ห้องอาหารด้วยค่ะ

พ่อบ้านทาคุยะ-ทราบแล้วครับ

 

 

แล้วผมก็โดนหิ้วปีกไปที่ห้องอาหารเจอยัยพลอยนั่งอยู่คนเดียว ตั้งแต่ผมกลับมาถึงบ้าน ทุกคนทั้ง ทานากะ อายะ ทาคุยะ ริน ยัยพลอย ทำไมถึงดูแปลกๆไป จะบอกไงดีเหมือนกลัวอะไรสักอย่างอยู่

 

 

ผม-นะ นี่ แล้วไอ้พวกบ้าไม่มากันหรอครับวันนี้

ฮารุ-ไม่มาค่ะ!!

ผม-เอ๊ะ คะ ครับ

ฮารุ-อายะซัง อาหารของคุณท่านเมื่อไหร่จะได้คะ

อายะ-จะรีบไปเอามาให้นะคะคุณผู้หญิง

 

 

แล้วอายะก็รีบวิ่งออกไป  มาจนถึงตอนนี้ผมว่าผมไม่ได้คิดไปเองแล้วละ ผมว่าทุกคนดูแปลกไปจริงๆ

 

 

ชิสึ-เอาน้ำองุ่นมาให้แล้วค่ะ คุณท่าน

ผม-คะ ครับ

อายะ-อาหารมาแล้วค่ะคุณท่าน

ผม-ขอบคุณครับ นะ นี่ยัยพลอย วะ วันนี้แกดูเงียบๆไปนะ ฮ่ะๆ

พลอย-หรอคะ

ผม-ก็ใช่

ฮารุ-บิกคุซัง

ผม-คะ ครับ

ฮารุ-มัวแต่มานั่งคุย จะดีหรอคะถ้าไม่รีบทานข้าว พรุ้งนี้ฮารุคงปล่อยคุณไปเจอเพื่อนๆไม่ได้หรอกนะคะ

ผม-เอ๊ะ คะ ครับทราบแล้วครับ

 

 

 

แล้วผมก็นั่งกินข้าวเงียบๆ แบบ เงียบมาก ขนาดรถวิ่งผ่าน ถนนหน้าบ้าน ยังได้ยินเสียง ทั้งๆที่ตัวบ้านก็ไม่ได้ติดถนน

หลังจากกินข้าวเสร็จ

 

 

ผม-คะ คือว่าผมขอขึ้นไปนอนพักก่อนได้มั้ยครับ

ฮารุ-ได้ค่ะ ทานากะซัง รบกวนด้วยนะคะ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณผู้หญิง

ผม-ฮะ ฮารุซัง ดะ เด๋วผมเดินไปเองก็ได้ครับ

 

 

ฮารุไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมาได้ตามองมาทางผม ถึงผมจะบ้าแต่ก็ไม่ได้โง่ พอจะเข้าใจว่าฮารุจะสื่ออะไร ถ้าผมไม่ทำ

ตามที่ฮารุบอกตอนนี้ผมคงจะมีเรื่องปวดหัวตามมาอีกเยอะแน่ๆ

 

 

ผม-ระ รบกวนด้วยนะครับทานากะซัง

 

หลังจากนั้นทานากะก็หิ้วปีกผมออกมาจากห้องเพื่อไปที่ห้องนอน

 

ผม-ทานากะซัง ทำไมวันนี้ทุกคนถึงดูแปลกไป เกิดอะไรขึ้นหรอครับ

พ่อบ้าน-คะ คือว่า ตอนเช้าหลังจากที่คุณท่านออกไปทำงาน คุณผู้หญิงลงมาพอดี คุณผู้หญิงได้ยินทุกคำพูดที่พวกเรา

คุยกันครับ

 

ผม-ระ เรื่องที่ผมไม่ได้นอนด้วยหรอครับ

พ่อบ้าน-คะ ครับ ละ หลังจากนั้น คุณผู้หญิง ก็เรียกกระผม อายะซัง ทาคุยะซังและรินซังเข้าไปคุยถึงเรื่องทั้งหมด ละ

แล้วคุณผู้หญิงก็ออกไปที่บริษัทเพื่อไปหาคุณท่านครับ

 

ผม-ยะ อย่างงั้นหรอครับ เฮ้ออออ

 

 

หลังจากนั้นผมก็หยิบมือถือโทรไปหายัยพลอย

 

 

พลอย-ฮัลโหลพี่

ผม-ยัยพลอย แก ช่วยเดินออกมาที่หน้าห้องทำงานหน่อย

พลอย-เข้าแล้วค่ะพี่

ผม-นี่ยัยพลอย แก จะพูดพี่ชายทำไมเด๋วฮารุซังก็รู้หรอกยัยบ้า

พลอย-ค่ะ ค่ะ

 

 

หลังจากนั้น ยัยพลอยก็วางสายไปแปปนึงยัยพลอยก็เดินออกมา

 

 

พลอย-มีอะไรหรอคะ

ผม-นี่มันเกิดอะไรขึ้นในบ้าน

พลอย-เรื่องพี่ฮารุน่ะหรอคะ

ผม-ใช่

พลอย-ก็พี่ชายเป็นคนทำไม่ใช่หรอคะ

ผม-ยัยพลอยแกหมายความว่าไง

พลอย-พี่ชายคะ พี่ชายไม่รู้จริงๆหรอคะ ว่าพี่ฮารุเค้าเป็นห่วงพี่ชายมากแค่ไหน และ พี่ชายก็รู้ไม่ใช่หรอคะ ว่าพี่ฮารุไม่

ชอบให้พี่ชายทำงานหนักมากไป

 

ผม-ตะ แต่ว่า

พลอย-พี่ชายคะ รู้รึป่าวคะว่าวันนี้ทุกคนที่อยู่รอบตัวพี่ชาย ทุกคนโดนพี่ฮารุระเบิดอารมณ์ใส่หมดเลยนะคะ

ผม-แล้วทำไมทุกคนต้องโดนด้วยละ

พลอย-เฮ้อออออ ที่ พวกทานากะซัง หรือ พวกนานามิซัง ที่ทุกคนโดน ก็เพราะพวกเค้าทำตามคำสั่งของพี่ชายไม่ใช่

หรอคะ แถมปล่อยให้พี่ชายทำตามใจตัวเอง และยังสั่งให้ปิดเป็นความลับกับพี่ฮารุอีก หนูว่าพี่ชายนี่แหละเป็นคนผิด

 

ผม-กะ ก็รู้แล้ว นะ นี่ยัยพลอยช่วย คุยกับฮารุซังให้หน่อยสินะ

พลอย-เฮ้ออออออ

ฮารุ-มีเรื่องอะไรจะคุยกับฮารุหรอคะ บิกคุซัง

ผม-คะ คือว่า ฮารุซัง

ฮารุ-ทานากะซัง บอกให้พาคุณท่านขึ้นไปพักผ่อนตั้งนานแล้วไม่ใช่่หรอคะ ทำไมยังยืนกันอยู่ตรงนี้อีกหรอคะ

พ่อบ้าน-คะ คือว่า

ผม-ฮารุซัง ผมเป็นคนขอทานากะซังเองครับ วะ วันนี้ ระ เราขึ้นห้องนอนกันเถอะนะ

ฮารุ-เฮ้อออออ ค่ะ

 

 

หลังจากนั้น ฮารุก็เดินนำ ขึ้นไปที่ห้องนอน ยัยพลอยก็แยกตัวกลับห้อง พอมาถึงห้อง ผมก็ล้มตัวลงนอน

 

 

ฮารุ-อย่างน้อยก็ควรจะเปลื่ยนชุด ก่อนนอน นะคะ

ผม-คะ ครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินไปเปลื่ยนชุด บอกตรงๆว่าตั้งแต่คบกันมาผมก็ไม่เคยเห็นฮารุเป็นแบบนี้ มาก่อนวันนี้ดูอารมณ์เสีย

สุดๆ เฮ้ออออ จะทำยังไงดีนะ พอผมเปลื่ยนชุดเสร็จก็ออกมาล้มตัวนอนไม่นานผมก็หลับ