ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
 
 
ตื่นมาผมกับฮารุไม่ได้ใส่เสื้อผ้ากันเลยสักชิ้น ผมก็เลยไปอ่าบน้ำออกก็ห่มผ้าให้ฮารุนอนต่อแล้วผมก็เดินลงมา
 
 
ทานากะ-จะไปทำงานแล้วหรอครับคุณท่าน
 
ผม-ใก้ลจะปีใหม่แล้ว ผมต้องรีบไปเคลียงานให้เสร็จครับ
 
ทานากะ-อาหารเช้าละครับคุณท่าน
 
ผม-คงไม่ทันแล้วละครับ
อายะ-คุณท่านคะ นี่คือกล่องอาหารเช้านะคะ
ผม-เอ๊ะ ไม่ต้องก็ได้นะครับ
อายะ-ไม่ได้ค่ะ
ผม-งั้นขอบคุณนะครับ
 
 
 
แล้วผมก็ขับ240zไปทำงาน พอมาถึงที่บริษัทผมก็เอารถไปจอดที่หน้าตึกแล้วก็เดินเข้ามาในบริษัท คือผมมาเช้ามาก
คนก็เลยยังน้อยอยู่
 
 
รีเซฟชั่น-สวัสดดีค่ะ บิกคุซัง
 
ผม-สวัสดีครับ
 
รีเซฟชั่น-ทำไมวันนี้มาไวจังเลยคะ
 
ผม-พอดีผมต้องมาเคลียงานที่ทำค้างไว้ครับ ก็เลยต้องมาไวหน่อยครับ
 
 
หลังจากคุยกันเสร็จผมก็แยก ขึ้นลิฟต์มาที่ห้องทำงาน มาถึงก็ยังไม่มีใครมาเลย ทั้งนานามิและซานาเอะผมก็เลยเข้าไป
นั่งทำงานที่ทำค้างไว้ ทำไปได้สักพักก็มีคนเปิดประตูห้องทำงานผม
 
 
นานามิ-เอ๊ะ บิกคุซัง ทำไมมาทำงานแต่เช้าละคะ ตกใจหมดเลยนะคะแบบนี้
 
ผม-อ้าว นานามิซังมาแล้วหรอครับ พอดี ผมมานั่งทำงานที่ทำค้างไว้อ่ะครับ
 
นานามิ-คิดว่าบิกคุซังยังไม่มาสะอีกนะคะ ว่าจะเข้ามาเก็บของในห้องทำงานบิกคุซัง
 
ผม-ฮ่ะๆหรอครับ จริงสิพรุ้งนี้ผมว่าจะไม่เข้าบริษัทนะครับ ถ้ามีงานอะไรก็เอามาส่งวันนี้เลยนะครับเด๋วผมจะทำให้หมด
เลยครับ
 
นานามิ-ทราบแล้วคะ
 
ซานาเอะ-เอ๊ะ บิกคุซังมาแล้วหรอคะ
 
ผม-ทำไมหรอครับ
 
ซานาเอะ-ก็ข้างล่างเค้ากำลังวุ่นวายกันใหญ่เลยค่ะ
 
ผม-เกิดอะไรขึ้นหรอครับ
ซานาเอะ-ก็มีคนเอารถมาจอดที่ จอดของ บิกคุซังกับท่านประธาน น่ะสิคะ ตอนนี้เค้ากำลังหาตัวเจ้าของรถอยู่ เห็นว่าถ้า
หาไม่เจอ จะให้เอารถยกมายกออกไปค่ะ
 
ผม-เอ๋!!ดะ ดะ เด๋วผมมานะครับ
 
 
ผมก็วิ่งไปลงลิฟต์มาข้างล่างก็เห็นพวก รปภ กำลังวุ่นกันอยู่ ผมก็เลยวิ่งไปที่รถผม ซึ่งตอนนี้มีคนยืนมุงกันเต็มไปหมดที่
หน้ารถผม พอไปถึง
 
 
หัวหน้า รปภ - อ้าวบิกคุซังอยู่ด้วยหรอครับ เด๋วพวกเราจะรีบจัดการขยับรถคันนี้ออกให้นะครับ
ผม-เด๋วก่อนครับ นี่รถผมเองครับ
รปภ - เอ๊ะนี่รถบิกคุซังหรอครับ
ผม-ใช่แล้วครับ ขอโทษด้วยนะครับที่จู่ๆก็เปลื่ยนรถมาแบบนี้
หัวหน้า รปภ- พะ พวกผมเองก็ผิดที่ไม่เช๊คให้ดีก่อน
ผม-ฮ่ะๆไม่เป็นไรครับ งั้นทุกคนไปพักกันเถอะนะครับ
 
 
หลังจากที่จบเรื่องรถ ผมก็ขึ้นมาที่ห้องทำงานนั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆ สักพักผมก็พักไปนั่งกินข้าวตรงโซฟากินได้แปปนึง
ยังไม่ทันไร ก็มีคนมาเคาะประตู
 
ก๊อกๆ
 
 
นานามิ-ขออนุญาตค่ะ
ผม-มีอะไรหรอครับ นานามิซัง
นานามิ-ทานข้าวอยู่หรอคะ ขอโทษนะคะ
ผม-ไม่เป็นไรครับ
นานามิ-คือว่า ช่างที่คุณหนูสั่งไว้ให้มาตกแต่งห้องทำงานบิกคุซังใหม่มาแล้วค่ะ จะให้เข้ามาเลยมั้ยคะ
ผม-อ่อ เข้ามาได้เลยครับ แต่ขอให้มาทำช่วงกลางคืนได้มั้ยครับเพราะ เด๋วผมต้องนั่งทำงานต่อ
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ
 
 
 
หลังจากที่นานามิให้คนเข้ามา ผมก็ออกมานั่งกินข้าวตรงที่ นานามิกับซานาเอะ จัดไว้เป็นมุมกินข้าวพอกินเสร็จผมก็เดิน
ไปหาพวกนานามิ
 
 
 
ผม-เฮ้ออออเมื่อยจริงๆเล้ยยยยย
นานามิ-บิกคุซังบ่นเหมือนคนแก่เลยนะคะฮิฮิ
ผม-ฮ่ะๆ งั้นหรอครับ ช่วงนี้งานมันเยอะผมเองก็ทำไม่ค่อยจะทันแถมคุณแม่ ไม่สิ สึคุยะซังก็สั่งให้ผมหาคนมาช่วยงาน
ให้ได้ใน1ปี ไม่งั้นจะส่งฮารุซังกับพลอยจังมาช่วยงานผมแทนเฮ้อออออมีแต่เรื่องปวดหัวนะครับ
 
นานามิ-คุณนายก็พูดถูกนะคะ บิกคุซังทำงานตั้ง2ที่แถมเอกสารก็ทำอยู่คนเดียว
ผม-แต่ว่านะ คนที่ไว้ใจได้ขนาดนั่นผมเองก็ยังไม่เจอเลยละครับ
ซานาเอะ-บิกคุซังต้องไปสัมภาษณ์คนที่มาสมัครงานบ้างนะคะ ล่าสุดมีเด็กฝึกงานมาสมัครบิกคุซังก็ไม่ยอมไป
 
ผม-ฮ่ะๆก็ผมไม่ค่อยชอบงานแบบนั้นนี่ครับ พอเราได้คุยกันแล้วได้ฟังเรื่องราวของเค้าพอจะตัดสินว่าไม่ผ่านผมก็ทำไม่
ได้อีกเพราะงั้นผมเลยให้ซานาเอะซังไปทำแทนไงละครับ
 
นานามิ-บิกคุซังใจดีเกินไปนะคะ
ซานาเอะ-นั่นสิคะ
ผม-แล้วมีคนผ่านสัมภาษณ์เยอะมั้ยครับ
ซานาเอะ-ไม่เยอะหรอกค่ะ แต่มีเด็กฝึกงานผ่านมา1คนนะคะ
ผม-งั้นหรอครับ เฮ้อออ จะทำยังไงดีนะ
นานามิ-บิกคุซังตอนนี้งานก็เริ่มมากขึ้น บิกคุซังต้องไปตรวจสาขามากขึ้น จะมีเวลามาทำงานเอกสารหรอคะ ไหนจะต้อง
ไปประชุมอีก
 
ซานาเอะ-นั่นสิคะ ทางร้านอาหารโรงแรมบิกคุซังก็ไม่เคยไปตรวจเลยนะคะ
ผม-เอ๊ะ ผมต้องทำหมดเลยหรอครับ
นานามิ-ก็ใช่นะสิคะ
ซานาเอะ-บิกคุซังก็ต้องรีบหาคนมาช่วยงานเอกสารจริงๆแล้วนะคะ
ผม-ผะ ผม ขอเวลาคิดหน่อยนะครับงั้นผมขอไปทำงานก่อนนะครับ
 
 
ผมก็เดินเข้ามาในห้องนั่งทำงานเอกสารไปเรื่อยๆจนถึงตอนเย็นเอกสารมันไม่ยอมลดลงเลยสักนิดตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้
ผมก็นั่งทำไปเรื่อยๆสักพักก็มีคนมา
 
ก๊อกๆ
 
 
ผม-ครับ
นานามิ-คุณนายโทรมาค่ะบอกว่าให้บิกคุซังเลิกงานและกลับบ้านได้แล้วค่ะ
ผม-เอ๊ะ คุณแม่หรอครับ
นานามิ-ค่ะ งั้นขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ
ผม-ขอบคุณนะครับ
 
 
หลังจากที่นานามิออกไปผมก็เลยโทรหาสึคุยะซัง
 
 
สึคุยะซัง-ฮัลโหล
ผม-สวัสดีครับคุณแม่
สึคุยะซัง-มีอะไรหรอจ๊ะ
ผม-คะ คือว่า คุณแม่โทรมาสั่งนานามิซังให้ผมเลิกงานหรอครับ
สึคุยะซัง-ใช่จ๊ะ
ผม-คะ คือว่าเอกสารที่ผมทำค้างไว้มันเยอะมากเลยละครับ แถมนี่ก็ช่วยปลายปีด้วย เอ่อคือ ผะ ผมขอทำงานต่ออีกหน่อย
ได้มั้ยครับคุณแม่
 
สึคุยะซัง-อย่างงั้นหรอจ๊ะ งั้นแม่จะให้เวลาถึง2ทุ่มนะ
 
ผม-ขอบคุณครับคุณแม่
สึคุยะซัง-ขยันทำงานมันก็ดีอยู่นะจ๊ะแต่ลูกน่าจะหาเวลาพักสักหน่อยนะ
ผม-คะ ครับ ผมจะพยายามหาวันพักนะครับ
สึคุยะซัง-นี่ลูก ลาพักร้อนสัก2อาทิตย์เป็นไงจ๊ะ
ผม-เอ๋!! ผะ ผม เพิ่งจะลาไปเที่ยวที่คาวากุจิโกะมาเองนะครับคุณแม่
สึคุยะซัง-ก็ได้จ๊ะ งั้นไปทำงานต่อเถอะนะแล้วอย่ากลับบ้านดึกนักละ
ผม-ทราบแล้วครับคุณแม่
 
 
 
หลังจากวางสายไปผมก็มานั่งปั่นงานต่อ อย่างน้อยก็สบายใจละ หลังจากนั้นผมก็นั่งทำงานไปเรื่อยๆพวก นานามิและ
ซานาเอะก็วิ่งวุ่นเรื่องเอกสารกันหมดอย่างว่าปลายปีเอกสารมันค่อนข้างเยอะสุดๆ
 
ก๊อกๆ
 
 
ผม-ครับ
ซานาเอะ-เอาเอกสารมาให้ค่ะ
ผม-ขอบคุณครับ เฮ้อออ ทำเท่าไหร่ก็ไม่เสร็จสักทีซานาเอะซังเหนื่อยหน่อยนะครับ
ซานาเอะ-เอ๊ะ บิกคุซังไม่ใช่หรอคะที่ทำงานหนักที่สุด
นานามิ-บิกคุซังคะ 2ทุ่มกว่าแล้วค่ะ
ผม-2ทุ่มแล้วหรอครับ
นานามิ-เมื่อกี้คุณนายโทรมาอีกแล้วนะคะ
ผม-งะ งั้นหรอครับ สงสัยผมคงต้องเอาเอกสารกลับบ้านแล้วละครับ
นานามิ-แบบนั้นถ้าคุณนายรู้จะไม่ว่าเอาหรอคะ
ผม-กะ ก็อย่างน้อยผมก็กลับบ้าน คุณแม่อาจจะไม่ว่าก็ได้นะครับ
ซานาเอะ-งั้นเด๋วพวกเราช่วยขนเอกสารไปที่รถนะคะ
ผม-ครับ
 
 
 
หลังจากนั้นผมก็เก็บของแล้วพวกเรา3คนก็เดินแบกเอกสารกองโตกันไปที่รถผม พอไปถึงเก็บของเข้ารถเสร็จผมก็แยก
ย้ายกันกลับบ้าน พอผมขับรถมาถึง ก็เข้าบ้านไป
 
 
 
ทานากะ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน
ผม-ครับ แล้วฮารุซังละครับ
ทานากะ-อยู่ที่ห้องอาหารครับ
ผม-ขอบคุณครับ
 
 
แล้วผมก็เดินไปหาฮารุ
 
 
ผม-กลับมาแล้วครับ
ฮารุ-ที่รัก มาทานข้าวก่อนสิคะ
ผม-ครับ
ชิสึ-เอาน้ำองุ่นมาให้แล้วค่ะ
ผม-ขอบคุณนะครับ
 
 
หลังจากผมนั่งกินข้าวไปได้แปปนึง
 
 
ฮารุ-ที่รักคะ นี่คือ พ่อบ้านและเมดคนใหม่ของบ้านเรานะคะ
ผม-เอ๊ะ ที่คุณแม่พูดถึงหรอครับ
ฮารุ-ค่ะ คนพี่ชื่อว่า รินซัง คนน้องชื่อว่า ทาคุยะซังค่ะ
 
 
แล้วคนชื่อรินก็เอามือ จับฉายกระโปรงทั้ง2ข้างแล้วก็ย่อตัวลงพร้อมกับดึงฉายกระปรงขึ้นเล็กน้อย
 
 
ริน-ดิฉันชื่อ รินค่ะ จะมาทำงานเป็นเมดที่นี่ขอฝากตัวด้วยนะคะคุณท่าน
 
ทาคุยะ-กระผมจะมาทำงานเป็นพ่อบ้านของที่นี่ครับชื่อ ทาคุยะ ของฝากตัวด้วยนะครับคุณท่าน
ผม-ว้าวว มารยาทนี่ อย่างกับในหนังเลยนะครับเนี่ย
ฮารุ-เอ๊ะ
ผม-มีอะไรหรอครับ
ฮารุ-ฮารุคิดว่า มันปกตินะคะ
ผม-แต่ผมเคยเห็นแค่ในทีวีนี่ครับ
พลอย-ก็เพราะพี่ชายไม่ชอบไม่ใช่หรอคะ พี่ฮารุเลยสั่งทุกคนห้ามทำแบบนี้
ผม-เอ๋!!
ฮารุ-ใช่ค่ะ
ผม-อืมมม งั้นก็ทำตาม สมควรเถอะนะครับอีกหน่อยจะมีปาร์ตี้เปิดบ้านด้วยสิ ยังไงเรื่องนี้ก็ถือว่าสมควรทำต่อหน้าแขกทุก
คนที่มางาน
 
ฮารุ-งั้นฮารุให้ทุกคนทำตามหน้าที่เลยนะคะ
ผม-ครับ นี่ยันพลอยนี่มันจะ4ทุ่มแล้วนะ ยังไม่ไปนอนอีกหรอเด่วไปเรียนไม่ทันหรอก
พลอย-ค่ะ งั้นหนูไปนอนก่อนนะคะ
ผม-ฮารุซังพวกเราก็ขึ้นห้องกันเถอะนะ
ฮารุ-ค่ะ
 
 
แล้วผมก็ขึ้นไปบนห้องอ่าบน้ำแต่งตัวมานอนดูทีวีสักพักฮารุก็ออกมา ผมก็กล่อมจนฮารุหลับไปแล้วผมก็แอบลงมาข้าง
ล่างผมก็ไปขนเอกสารจากในรถเข้าบ้าน
 
 
พ่อบ้าน-คุณท่าน ทำอะไรหรอครับ
ผม-เอ๊ะ ทานากะซังหรอครับ เฮ้ออตกใจหมดเลยครับ คือเอกสารที่ผมต้องทำมันมีเยอะมากผมก็เลยเอากลับมาทำที่
บ้านด้วยครับ
 
พ่อบ้าน-งั้นกระผมช่วยถือนะครับ
ผม-ขอบคุณครับ
 
 
หลังจากที่พวกผมขนเอกสารกันเข้ามาในห้องทำงานเสร็จ ทานากะก็ออกไป ผมก็นั่งทำงานไปได้แปปเดียว ทานากะก็
กลับมาพร้อมอายะ
 
 
อายะ-เอาน้ำองุ่นมาให้ค่ะคุณท่าน
ผม-ยังไม่เข้านอนกันอีกหรอครับ ทานากะซัง อายะซัง
พ่อบ้าน-ก็คุณท่านสั่งให้พวกเราทำตามหน้าที่ไม่ใช่หรอครับ
ผม-มะ มันก็ใช่อยู่หรอกนะครับ อย่าบอกนะครับ ว่าทั้ง2คนจะมายืนเฝ้าผมในห้องทำงานน่ะครับ
อายะ-ใช่แล้วค่ะ
พ่อบ้าน-การอยู่ใก้ลตัวคุณท่าน ก็คืองานนะครับ
ผม-เฮ้อออออ งั้นก็นั่ง ตรงโซฟา ก่อนเถอะนะครับ ผมไม่ค่อยชอบให้ใครมายืนจ้อง
 
 
แล้วทานากะก็เอามือขวามาทาบที่อกด้านซ้ายพร้อมกับก้มหัวลง
 
 
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ
ผม-ทะ ทำไมทำท่าแบบนั้นละครับ
พ่อบ้าน-ปกติก็ต้องทำแบบนี้อยู่แล้วครับ แต่คุณผู้หญิงสั่งไว้ว่าห้ามทำ เพราะคุณท่านไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้
ผม-เฮ้อออออ เพราะเมื่อกี้ผมบอกให้ทำสินะครับ
อายะ-ใช่ค่ะ
ผม-งั้นก็นั่งพักเฉยๆเถอะนะครับเด่วผมต้องทำงานต่อแล้วครับ
 
 
 
ผมก็นั่งทำงานไปเรื่อยๆรู้สึกตัวอีกทีก็เช้า ทานากะซังกับอายุซังก็นั่งหลับตรงโซฟาไปละผมก็เลยเอาผ้าห่มไปห่มให้
ทั้ง2คน แล้วก็ขึ้นไปอ่าบน้ำแต่งตัวลงมาแล้วก็ขนเอกสาร เข้ารถ ถึงจะยังไม่เสร็จแต่ก็ทำไปได้เยอะแล้วละนะ พอขน
เข้ารถหมดผมก็ขับรถออกไปทำงาน พอไปถึงก็แบกเอกสารเข้าไปในตึก
 
 
 
รปภ-บิกคุซังวันนี้ก็มาทำงานแต่เข้าอีกแล้วนะครับ
 
ผม-ครับ พอดีงานข่วงนี้มันเยอะมากๆเลยละครับ ยังมีอยู่ในรถอีกนะครับฮ่ะๆ
รปภ-งั้นเด่วผมช่วยถือนะครับ
ผม-ขอบคุณนะครับ
 
 
แล้วพวกผมก็แบกเอกสารกัน ขึ้นมาบนห้องทำงาน แล้วผมก็ลงมาข้างล่างพร้อมกับ รปภ แล้วผมก็เลยเดินไปซื้อกาแฟ
จากร้านดังสีเขียวมา2แก้วให้ รปภทั้ง2คนที่ช่วยผมแบกเอกสารขึ้นไป แล้วผมก็กลับมานั่งทำงานต่อสักพัก
 
ก๊อกๆ
 
 
ซานาเอะ-วันนี้ก็มาไวเหมือนเดิมนะคะบิกคุซัง
ผม-ครับ แล้วมีเอกสารอะไรเพิ่มมั้ยครับ
ซานาเอะ-ไม่ค่ะ วันนี้มีประชุม2รอบค่ะ
ผม-นี่มันปลายปีแล้วนะยังจะประชุมกันอีกหรอครับ
ซานาเอะ-ค่ะ งั้นขอตัวไปทำเอกสารก่อนนะคะ
ผม-ครับ
 
 
หลังจากนั้นผมทำงานต่อไปสักพักก็ออกไปประชุมกับซานาเอะ กว่าจะเสร็จก็เกือบบ่ายโมง ออกมานั่งพักได้แปปนึง
ซานาเอะก็มาตามไปประชุมต่อ เสร็จก็เย็นพอดี เอกสารนี่แทบจะไม่ได้ทำเลยวันนี้ผมก็เลยขึ้นไปนั่งทำงานเอกสารต่อ
ทำได้สักพัก
 
ก๊อกๆ
 
 
ผม-ครับ
นานามิ-บิกคุซังคะ นี่จะ3ทุ่มแล้วนะคะ พวกเราขอกลับก่อนได้มั้ยคะ
ผม-เอ๊ะจะ3ทุ่มแล้วหรอครับ งั้นเก็บของกลับกันเถอะนะครับ
 
 
หลังจากนานามิออกไปผมก็เริ่มเก็บของแบกแฟ้มเอกสารที่ยังไม่ได้ทำกลับบ้านไปด้วยขับรถมาถึงบ้านก็เจอทาคุยะยืนอยู่หน้าบ้าน
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน
ผม-ครับ แล้ววันนี้ทานากะซังไปไหนหรอครับ
พ่อบ้าน-ทานากะซังอยู่ที่ห้องอาหารกับคุณผู้หญิงครับ
ผม-งั้นหรอครับ
 
 
แล้วผมก็เปิดรถขนเอกสารออกมากองนอกรถ แล้วก็ปิดรถ
 
 
พ่อบ้าน-เด่วกระผมช่วยถือนะครับ
ผม-ขอบคุณนะครับ เอาไว้ในห้องทำงานผมเลยครับ
 
 
หลังจากที่พวกเราช่วยกันขนของเข้ามาที่ห้องทำงานผมเสร็จผมก็เดินไปหาพวกฮารุ
 
 
ผม-กลับมาแล้วครับ
ฮารุ-ที่รักคะ มาทานข้าวก่อนสิคะ
ผม-ครับ
 
หลังจากที่ผมกินข้าวกันเสร็จ
 
พลอย-พี่ฮารุ พี่ชาย หนูขอไปนอนก่อนนะคะ จะ5ทุ่มแล้วค่ะ
ผม-นั่นสินะ ฮารุซังก็ขึ้นไปนอนพร้อมกับพลอยจังเลยนะครับ
ฮารุ-แล้วที่รักละคะ
ผม-เด่วผมต้องจัดเอกสารในห้องทำงานสักหน่อยครับ เด๋วผมตามขึ้นไปนะครับ
ฮารุ-ค่ะ
 
 
หลังจากฮารุกับยันพลอยขึ้นไปปุ๊บผมก็เดินกลับมาที่ห้องทำงานทำได้สักพักก็มีคนมา
 
ก๊อกๆ
 
 
พ่อบ้าน-ขอ อนุญาตครับ
ผม-มีอะไรหรอครับ ทาคุยะซัง รินซัง
ริน-คือว่าพวกเรามาเอาน้ำองุ่นมาให้ค่ะ
ผม-ขอบคุณครับ ว่าแต่เอาน้ำองุ่นมาให้ต้องมาถึง2คนเลยหรอครับ
พ่อบ้าน-คือว่าวันนี้ทานากะซังและอายะซังพักครับพวกกระผมเลยมาแทน
ผม-เฮ้ออออ งั้นก็นั่งตรงโซฟาก่อนเถอะนะครับมายืนจ้องกันแบบนี้ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
ริน-ทราบแล้วค่ะคุณท่าน
 
 
หลังจากนั้นผมก็ทำงานไปเรื่อย สักพักสติผมเริ่มหาย ความง่วงเริ่มเข้ามาแทนที่ ผมก็นั่งหลับๆตื่นๆอยู่แปปนึง
 
 
ริน-คุณท่านคะ รับกาแฟสักแก้วดีมั้ยคะ
ผม-เอ๊ะ กะ ก็ดีนะครับ ขอบคุณครับรินซัง
 
 
ผมก็หันไปมองนาฬิกาจะตี5แล้วหรอเนี่ย เฮ้อออออ งานยังไม่เสร็จเล้ยยยยหวังว่าวันนี้ไปทำงานจะไม่ต้องออกไปไหน
จะได้มีเวลาเคลียงานให้เสร็จสักทีถึงจะบ่นไปแต่สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งทำต่ออยู่ดี ทำไปได้สักพักรินก็เอากาแฟมาให้
หลังจากนั้นผมก็ปั่นงานจนเกือบๆจะ7โมงผมก็ขึ้นไปอ่าบน้ำ แต่งตัวลงมาข้างล่าง
 
 
พ่อบ้าน-อรุณสวัสดิ์ครับคุณท่าน
 
ผม-ครับ
อายะ-จะรับอาหารเช้าเลยมั้ยคะ
ผม- งั้นผมขอกาแฟสักแก้วละกันนะครับ
อายะ-ทราบแล้วค่ะ
พ่อบ้าน-คุณท่านไม่ดื่มกาแฟไม่ใช่หรอครับ
ผม-ครับ แต่ตอนนี้ผมต้องเรียกสติกลับมาให้ได้ครับ เพราะงานยังเหลืออีกเยอะเลยครับ
พ่อบ้าน-คุณท่านเมื่อคืนก็อยู่ทำงานจนถึงเช้าอีกแล้วหรอครับ
ผม-ครับปลายปีมันก็แบบนี้แหละครับ แถมช่วงหลังๆมานี้ผมก็ต้องไปประชุมบ่อยขึ้น เลยไม่ค่อยมีเวลาเคลียงานเอกสาร
เท่าไหร่ครับ
 
อายะ-เอากาแฟและกล่องอาหารเช้ามาให้แล้วค่ะ
ผม-ขอบคุณนะครับ
 
 
หลังจากได้กาแฟเย็นปุ๊บ ผมก็ยก รวดเดียวหมดแก้ว
 
 
พ่อบ้าน-คะ คุณท่าน ให้นิชิโนะซังไปส่งที่ทำงานเถอะนะครับ
ผม-ไม่เป็นไรครับ และก็ช่วยปิดเป็นความลับกับฮารุซังด้วยนะครับ
อายะ-ตะ แต่ว่า
ผม-รบกวนด้วยนะครับ อายะซัง งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ
พ่อบ้าน-งั้นเด๋วกระผมช่วยแบกเอกสารนะครับ
ผม-ครับ
 
 
 
หลังจากเอาเอกสารเข้ารถเสร็จผมก็ดิ่งรถไปทำงานตอนเช้าก็ดีอย่าง รถน้อยยิ่งเอา33มาด้วย แปปเดียวถึงที่ทำงานผม
ก็รีบขนเอกสาร ขึ้นไป อันไหนเสร็จแล้วผมก็วางไว้บนโต๊ะ ซานาเอะกับนานามิ แล้วก็เข้ามานั่งทำงานต่อไอ้ตอนเช้าอะ
ไม่เท่าไหร่หลังจากอดนอนมา2-3วัน แต่พอเข้าช่วงบ่ายที่กาแฟเริ่มหมดฤทธิ์ผมก็นั่ง ผงกหัว งึกๆ ผมก็พยายามเดินไป
ล้างหน้าเรียกสติแต่มันได้ผลอยู่แปปเดียว สักพักผมก็เริ่ม ผงกหัวอีกครั้ง ผมก็พยายามทำงานต่อไปและสุดท้านผมก็
ต้องยอมแพ้ให้กับความง่วง ผมนั่งหลับไปได้แปปนึง
 
ก๊อกๆ
 
 
นานามิ-ขอ อนุญาตค่ะ บิกคุซังคะๆ
ผม-หื๋อ มีอะไรหรอครับ นานามิซัง
นานามิ-ไหวรึป่าวคะ บิกคุซัง
ผม-วะ ไหว ครับ
นานามิ-ช่วงนี้ไม่ค่อยได้นอนหรอคะ
ผม-ครับ นานามิซังช่วยซื้อกาแฟมาให้ผมสัก2แก้วได้มั้ยครับ
นานามิ-2แก้วเลยหรอคะ จะดีหรอคะ
ผม-ครับ รบกวนด้วยนะครับนานามิซัง
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ
 
 
หลังจากนานามิออกไปผมก็นั่งทำงานไปได้อีกแปปนึงก็หลับมารู้สึกตัวอีกทีคือนานามิมาปลุก
 
 
นานามิ-บิกคุซังคะๆ กาแฟมาแล้วค่ะ
ผม-คะ ครับ
 
 
หลังจากที่ผมงัวเงียอยู่ผมก็หยิบกาแฟมาจิบ ก็รู้สึกดีขึ้น ผมก็นั่งทำงานไปจิบกาแฟไป จนกาแฟหมด ไป2แก้วก็เล่น
ไป4โมงเย็นแต่งานก็ใก้ลเสร็จแล้ว หลังจากนั้นผมก็ทำงานแบบดับเครื่องชนเลยถ้าจะหลับก็ให้มันหลับไปบนเอกสารนี่
แหละ ไม่นานเกินผมก็หลับไปตามที่คิดไว้แต่ด้วยที่มีนานามิและซานาเอะอยู่ก็เลยผลัดกันเดินเข้ามาปลุกผมและใน
ที่สุด ผมก็ทำงานจนเสร็จหันไปดูนาฬิกาเกือบจะ2ทุ่มแล้ว เฮ้อออออผมเลยรีบเก็บของ พอผมเก็บของเสร็จแล้วเดิน
ออกมาก็เอาเอกสารให้นานามิซังกับซานาเอะซัง
 
 
 
นานามิ-บิกคุซัง ตั้งแต่วันจันทร์ยังไม่ได้นอนเลยหรอคะ
ผม-ชะ ใช่ครับฮ่ะๆ
ซานาเอะ- วันนี้ถึงดื่มกาแฟ2แก้วหรอคะ
ผม-จริงๆแล้ว ถ้านับรวมก่อนออกจากบ้านก็ทั้งหมด4แก้วครับ
นานามิ-เอ๋!!! 4แก้วเลยหรอคะ ไม่เยอะไปหน่อยหรอคะ
ผม- ตอนนี้แค่รู้สึกหัวใจเต็นเร็วนิดหน่อยครับ ปกติผมก็ไม่ได้ดื่มกาแฟอยู่แล้วเพราะงั้นผมว่าไม่น่าจะเป็นอะไรเท่าไหร่
หรอกนะครับ
 
ซานาเอะ-บิกคุซังคะ ห้ามดื่มกาแฟเยอะๆแบบนี้อีกนะคะ
ผม-เอ๊ะ ว่าแต่ทำไมทั้ง2คนถึงรู้ละครับ ว่าผมไม่ได้นอน
นานามิ-จะใครอีกละคะ ก็คุณหนูมาหาตั้งแต่เย็นแล้วนี่คะ
ผม-ฮะ ฮารุซังมาที่นี่หรอครับ
ซานาเอะ-ค่ะ เข้ามาหาบิกคุซัง
ผม-ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลยละครับ
นานามิ-ก็คุณหนูมาตอนที่บิกคุซังหลับน่ะสิคะ พวกเราถึงได้รู้ว่าบิกคุซังไม่ได้นอนมาหลายวัน แถมคุณหนูบอกอีกนะคะ
ว่าห้ามซื้อกาแฟมาให้บิกคุซังอีก ค่ะ
 
ผม-ละ แล้วตอนนี้ฮารุซัง ยะ อยู่ไหนหรอครับ
นานามิ-คุณหนูขึ้นไปหาท่านประธานตั้งแต่เย็นแล้วละค่ะ ยังไม่เห็นลงมาเลยนะคะ
ผม-เอ๋!!! งะ งั้นเด่วผมขึ้นไปดูหน่อยนะครับ
 
 
ผมก็กดลิฟต์ขึ้นไปหาโอคะวะซังเปิดไปก็เจอชิสึกะซังนั่งอยู่
 
 
 
ผม-สวัสดีครับ
ชิสึกะ-บิกคุซัง มาพอดีเลยตอนนี้คุณหนู กับท่านประธานเถียงกันอยู่ในห้องค่ะ
ผม-งั้นผมขอเข้าไปหน่อยนะครับ
ชิสึกะ-เชิญเลยค่ะ
 
 
 
ผมเปิดเข้าไป เจอฮารุกับโอคะวะซังแถมดันพาสึคุยะซังมาด้วยอีกตายแน่ๆงานนี้
 
 
 
ผม-ขอ อนุญาตครับ
 
 
ทุกคนก็หยุดเถียงกันละหันมามองผม สายตาของฮารุนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าวันนี้ผมคงไม่รอดแน่ๆ
 
 
ผม-คะ คือว่า ดะ เด๋วผมมาหาใหม่นะครับ คะ คุณพ่อ
ฮารุ-จะไปไหนหรอคะ บิกคุซัง
ผม- มะ ไม่ได้ไปไหนครับ
สึคุยะซัง-มานั่งตรงนี้สิจ๊ะลูก
ผม-คะ ครับคุณแม่ มะ มีเรื่องอะไรกันหรอครับ
โอคะวะซัง-บิกคุคุง งานเอกสารเสร็จหมดรึยังเอามาให้พ่อช่วยก็ได้นะลูก
ผม-เอ๊ะ คะ คือว่าเอกสารที่คุณพ่อเสร็จหมดแล้วหรอครับ ทะ ทางผมก็เพิ่งจะเสร็จวันนี้เองครับ
โอคะวะซัง-งะ งั้นหรอ หะ เห็นมั้ย พะ พวกเราช่วยกันทำงานจริงๆนะ
สึคุยะซัง-หรอ งั้นก็โชคดีไปนะคะ
ผม-คะ คือว่ามีเรื่องอะไรกันหรอครับ
ฮารุ-บิกคุซังคะ วันจันทร์หลังจากเลิกงานกลับบ้านมา ได้นอนรึป่าวคะ ถ้าโกหกฮารุไม่ยอมจริงๆนะ
ผม-คะ คือว่า มะ ไม่ได้นอนครับ
ฮารุ-แล้ววันอังคารละคะเลิกงานกี่โมง
ผม-คะ คือว่าฮารุซังครับ ดะ เด่วเราไปคุยกันต่อที่บ้านเถอะนะครับ
สึคุยะซัง-มีเรื่องอะไรอย่างงั้นหรอจ๊ะ บิกคุคุง
ผม-มะ ไม่มีอะไรครับคุณแม่
ฮารุ-เลิกงานกี่โมงคะ
ผม-คะ คือผมเลิกงานเกือบ3ทุ่มครับ
ฮารุ-แล้วตอนกลางคืนที่ไล่ฮารุกับพลอยจังไปนอน แล้วบิกคุซังไปไหนคะ
ผม-ปะ ไปห้องทำงานครับ
ฮารุ-คงไม่ได้นอนอีกสินะคะ
ผม-คะ ครับ ตะ แต่ว่าฮารุซังครับผมทำงานเสร็จหมดแล้วนะครับ พะ พวกเรากลับบ้านกันเลยมั้ยครับ
ฮารุ-คุณแม่คะ จะเอายังไงกับเด็กดื้อดีคะ
ผม-เอ๋ ดะ เด๋วสิครับฮารุซัง
สึคุยะซัง-นั่นสินะ งั้นแบบนี้เป็นไง แม่จะให้บิกคุคุง หยุดงาน จนถึงปีใหม่ ส่วนของคุณพ่อจะไม่มีวันหยุดช่วงปีใหม่ต้อง
มาทำงานแทนในส่วนของบิกคุคุงด้วย
 
โอคะวะซัง-เอ๋ เด่วสิคุณ วันนั้นผมมีนัดเอารถไปโชว์นะ
ฮารุ-คุณพ่อยังจะเหลือรถให้เอาไปโขว์อีกหรอคะ
โอคะวะซัง-ฮะ ฮารุจัง มะ หมายความว่ายังไง
สึคุยะซัง-เด๋ววันนี้คุณกลับบ้านเห็นโรงรถของคุณก็จะเข้าใจเองค่ะ
โอคะวะซัง-ยะ อย่าบอกนะว่าคุณ
ผม-แต่ว่า คุณแม่ครับ แบบนั้นมัน
สึคุยะซัง-ทั้ง2คน พวกเราคุยกันแล้วนะคะเรื่องนี้
ผม-ตะ แต่คุณแม่ครับ
สึคุยะซัง-นี่บิกคุคุง ลูกก็มีคนที่ลูกต้องไปอธิบายอยู่ไม่ใข่หรอจ๊ะเอาเวลานี้มาช่วยคุณพ่อจะดีหรอ
ฮารุ-นั่นสิคะ คุณแม่คะ งั้นหนูขอลงไปจัดการกับเด็กดื้อก่อนนะคะ
สึคุยะซัง-จ๊ะ
 
 
 
แล้วพวกเราก็ลงลิฟต์มาที่ห้องทำงานผมฮารุไม่พูดอะไรสักคำพอมาถึงปุ๊บ พวกนานามิกับ ซานาเอะจะมีเซ้นที่ค่อนข้าง
ดี เลยรู้ว่าตอนนี้ควรอยู่เงียบๆไว้
 
 
 
ฮารุ-นานามิซัง ซานาเอะซัง
นานามิ/ซานาเอะ-ค่ะ คุณหนู!!
ฮารุ-หลังจากนี้ ห้ามซื้อกาแฟให้ท่านรองประธานอีกเด็ดขาด เข้าใจนะคะ และอาหารกลางวันขอให้สั่งจากร้านอาหาร
ของโรงแรมมาเตรียมไว้ให้ท่านรองประธานทุกวันด้วยนะคะ
 
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ ทีหลังจะไม่ซื้อกาแฟ มาอีกแล้วค่ะ ขอโทษนะคะคุณหนู
ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ คุณหนู
ฮารุ-บิกคุซัง วันนี้งานเสร็จแล้วไม่ใช่หรอคะไปเก็บของกลับบ้านกันได้แล้วนะคะ
ผม-คะ ครับ
 
 
หลังจากนั้นผมก็เดินเข้ามาเก็บของพอเสร็จ พวกผมก็ลงลิฟต์กันมาข้างล่าง เจอโอคะวะซังกับสึคุยะซัง
 
 
สึคุยะซัง-ไงจ๊ะฮารุจังจัดการเด็กดื้อเรียบร้อยดีมั้ย
ฮารุ-ยังเลยค่ะคุณแม่ เด๋วหนูจะกลับไปจัดการต่อที่บ้านค่ะ
สึคุยะซัง-หรอจ๊ะ งั้นบิกคุคุง หลังจากวันนี้ห้ามเข้าบริษัท จนกว่าจะหลังปีใหม่นะจ๊ะ
ผม-เอ๋!! คุณแม่ เอาจริงหรอครับ แล้วงาน ของผมละครับ ไหนจะของทางบริษัทโอคะวะฟู๊ดอีกนะครับ
สึคุยะซัง-อืมมมม ถ้าแค่ตรวจสาขาโรงแรมหรือ ตรวจสาขาร้านอาหาร แม่ อนุญาตจ๊ะ ส่วนเรื่องเอกสารทั้งหมดคุณพ่อ
เค้า เสนอตัวช่วยทำแทนตอนที่ลูกไม่อยู่นะ
 
ผม-ตะ แต่ว่าแบบนั้น
โอคะวะซัง-มะ ไม่เป็นไรหรอกนะบิกคุคุง ลูกไปพักผ่อนเถอะนะ
ผม-ตะ แต่ว่าคุณพ่อ ละ แล้วเรื่องรถของคุณพ่อละครับคุณแม่
สึคุยะซัง-ขายหมดแล้วจ๊ะ
ผม-เอ๊ะ มะ หมดเลยหรอครับ
สึคุยะซัง-จ๊ะ
โอคะวะซัง-เฮ้อออออ แล้วที่นัดกับพวก ทาเคจังจะทำยังไงเนี่ย
สึคุยะซัง-ก็ไม่ต้องไปสิคะ เพราะคุณก็ไม่มีรถไปโชว์แล้วด้วยนะ
โอคะวะซัง-เฮ้อออออ ใจร้ายกันเกินไปแล้ว ทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะ
สึคุยะซัง-นานามิซัง ซานาเอะซังหลังจากนี้จนกว่าบิกคุคุงจะกลับมาทำงาน ให้ส่งงานเอกสารไปที่ท่านประธานนะจ๊ะ
นานามิ/ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ
 
 
ผมก็เลยเดินไปใก้ลๆโอคะวะซัง แล้วผมก็ลูบแขนโอคะวะซัง
 
 
ผม-มะ ไม่เป็นไรนะครับคุณพ่อ
โอคะวะซัง-ขะ ขอบใจนะบิกคุคุง
 
 
แล้วโอคะวะก็กอดผมผมก็เลยแอบหยิบกุญแจ 240zที่ติดมาด้วย ยัดไปในกระเป๋า เสือสูทของโอคะวะซัง ดูเหมือนว่า
โอคะวะซังรู้ว่าผมจะทำอะไรเค้าก็แอบบิดตัวให้กระเป๋าเสื้อเค้าเข้ามาใก้ลๆมือผมบอกตามตรงผมกับโอคะวะซังพวกเรา
เข้ากันได้แบบ แปลกๆจะบอกว่าเหมือนพ่อลูกกันก็ได้
 
 
ฮารุ-นี่คุณชายทั้ง2คนจะยืนกอดกันอีกนานมั้ยคะ
สึคุยะซัง-ให้ตายสิ 2 คนนี้ทำไมถึงรักกันได้ขนาดนี้นักนะ
ผม-คะ คุณพ่อ พวกเรามาสู้ไปด้วยกันนะครับ เรื่องรถช่างมันเด่วพวกเราไปหาซื้อกันใหม่นะครับ
โอคะวะซัง-โอ้ ได้เลย
 
 
ตอนนี้ก็สบายใจไปได้ระดับนึงละ อย่างน้อยโอคะวะซังมีรถไปโชว์แล้วถ้าเค้าอยากจะไป
 
 
ฮารุ-พวกเราจะกลับบ้านกันได้รึยังคะ บิกคุซัง
ผม-คะ ครับ
 
 
 แล้วผมก็เลยเดินมาที่จอดรถเปิดรถให้ฮารุไปนั่ง
 
 
ผม-เขิญครับฮารุซัง
ฮารุ-แล้วบิกคุซังขับไหวหรอคะ
ผม-วะ ไหวครับ
ฮารุ-บิกคุซังขึ้นไปนั่งได้แล้วนะคะวันนี้ฮารุจะขับเอง
ผม-เอ๋ มะ ไม่ดีหรอกมั้งครับ
ฮารุ-ถ้า วันนี้ฮารุขับคันนี้ไม่ได้ ฮารุจะเอาคันนี้ไปขายทิ้งแล้วซื้อรถใหม่ป้ายแดงค่ะ
ผม-ตะ แต่ว่า
โอคะวะซัง-เหมือนกับแม่ไม่มีผิด เหมือนกันเป๊ะเลยละบิกคุคุง
สึคุยะซัง-คุณมีเวลาไปห่วงคนอื่นอีกหรอคะ ขึ้นรถได้แล้วค่ะ พวกเราเองก็จะกลับบ้านแล้วนะคะ
โอคะวะซัง-ครับ
 
 
 
แล้วพวกสึคุยะซังก็ออกไปผมก็ได้แต่ต้องจำใจยื่นกุญแจให้ฮารุแล้วผมก็ไปนั่งแทนฮารุก็ขับ ถึงจะบอกว่าขับแต่แค่ออกตัวรถก็ดับแล้ว
 
 
ผม-ฮารุซังเด่วผมขับให้นะครับ
ฮารุ-คุณนอน เฉยๆเถอะค่ะ ฮารุจะขับเอง
ผม-ครับ ๆ
 
 
บอกตามตรงผมรู้ว่ายังไงเด๋วฮารุก็ต้องปลุกผมให้ไปขับแทน เพราะขนาดนิชิโนะที่เป็น คนขับรถแท้ๆยังขับคันนี้ไม่ได้เล้ยย เด๋วก็คงเรียกให้ผมไปขับอยู่ดี ผมก็เลยนอนรอจนหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีคือฮารุปลุก
 
 
ฮารุ-ที่รักคะตื่นได้แล้วค่ะ
ผม-มะ มีอะไรหรอครับ จะให้ผมขับต่อให้ถึงบ้านใช่มั้ยครับ
ฮารุ-จะขับไปไหนอีกละคะ ดูดีๆสิคะ นี่เราอยู่ในโรงรถที่บ้านแล้วนะคะ
ผม-โรงรถ? ที่บ้าน? เอ๊ะ นี่เรากลับมาถึงบ้านแล้วหรอครับ
ฮารุ-ก็ใช่น่ะสิคะ ลงรถได้แล้วนะคะ ทานากะซังมายืนรอนานแล้วค่ะ
ผม-เอ๊ะ คะ ครับ
 
 
พอผมเปิดประตูออกไปทานากะกับทาคุยะก็มายืนรอ พยุงผมยืนขึ้น
 
 
ผม-เด่วสึครับผมไม่ใช่คนป่วยนะครับ
พ่อบ้าน-แต่ว่า
ผม-ทานากะซังช่วยเปิดไฟ โรงรถหน่อยครับ
 
 
 
หลังจากทานากะซังเปิดไฟ ผมก็เดินดูรอบๆรถ ไม่มีรอยอะไรเลย ล้อก็ไม่มีรอย แก้มยางก็ยังไม่มีฉีกขาด ผมเตรียมใจ
ว่าต้องซ่อมรถแล้วเพราะเอาให้ฮารุขับ แต่ดูเหมือนฮารุจะขับเก่งกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ เอาเถอะ เด่วค่อยมาเช็คอีกรอบละ
กันหลังจากนั้นพวกเราก็เดินเข้ามาในบ้าน โดยที่มีทาคุยะ หิ้วปีกผมมา
 
 
 
ฮารุ-ทาคุยะซัง ช่วยพาคุณท่านไปที่ห้องอาหารด้วยค่ะ
พ่อบ้านทาคุยะ-ทราบแล้วครับ
 
 
แล้วผมก็โดนหิ้วปีกไปที่ห้องอาหารเจอยัยพลอยนั่งอยู่คนเดียว ตั้งแต่ผมกลับมาถึงบ้าน ทุกคนทั้ง ทานากะ อายะ ทาคุยะ ริน ยัยพลอย ทำไมถึงดูแปลกๆไป จะบอกไงดีเหมือนกลัวอะไรสักอย่างอยู่
 
 
ผม-นะ นี่ แล้วไอ้พวกบ้าไม่มากันหรอครับวันนี้
ฮารุ-ไม่มาค่ะ!!
ผม-เอ๊ะ คะ ครับ
ฮารุ-อายะซัง อาหารของคุณท่านเมื่อไหร่จะได้คะ
อายะ-จะรีบไปเอามาให้นะคะคุณผู้หญิง
 
 
แล้วอายะก็รีบวิ่งออกไป  มาจนถึงตอนนี้ผมว่าผมไม่ได้คิดไปเองแล้วละ ผมว่าทุกคนดูแปลกไปจริงๆ
 
 
ชิสึ-เอาน้ำองุ่นมาให้แล้วค่ะ คุณท่าน
ผม-คะ ครับ
อายะ-อาหารมาแล้วค่ะคุณท่าน
ผม-ขอบคุณครับ นะ นี่ยัยพลอย วะ วันนี้แกดูเงียบๆไปนะ ฮ่ะๆ
พลอย-หรอคะ
ผม-ก็ใช่
ฮารุ-บิกคุซัง
ผม-คะ ครับ
ฮารุ-มัวแต่มานั่งคุย จะดีหรอคะถ้าไม่รีบทานข้าว พรุ้งนี้ฮารุคงปล่อยคุณไปเจอเพื่อนๆไม่ได้หรอกนะคะ
ผม-เอ๊ะ คะ ครับทราบแล้วครับ
 
 
 
แล้วผมก็นั่งกินข้าวเงียบๆ แบบ เงียบมาก ขนาดรถวิ่งผ่าน ถนนหน้าบ้าน ยังได้ยินเสียง ทั้งๆที่ตัวบ้านก็ไม่ได้ติดถนน
หลังจากกินข้าวเสร็จ
 
 
ผม-คะ คือว่าผมขอขึ้นไปนอนพักก่อนได้มั้ยครับ
ฮารุ-ได้ค่ะ ทานากะซัง รบกวนด้วยนะคะ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณผู้หญิง
ผม-ฮะ ฮารุซัง ดะ เด๋วผมเดินไปเองก็ได้ครับ
 
 
ฮารุไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมาได้ตามองมาทางผม ถึงผมจะบ้าแต่ก็ไม่ได้โง่ พอจะเข้าใจว่าฮารุจะสื่ออะไร ถ้าผมไม่ทำ
ตามที่ฮารุบอกตอนนี้ผมคงจะมีเรื่องปวดหัวตามมาอีกเยอะแน่ๆ
 
 
ผม-ระ รบกวนด้วยนะครับทานากะซัง
 
หลังจากนั้นทานากะก็หิ้วปีกผมออกมาจากห้องเพื่อไปที่ห้องนอน
 
ผม-ทานากะซัง ทำไมวันนี้ทุกคนถึงดูแปลกไป เกิดอะไรขึ้นหรอครับ
พ่อบ้าน-คะ คือว่า ตอนเช้าหลังจากที่คุณท่านออกไปทำงาน คุณผู้หญิงลงมาพอดี คุณผู้หญิงได้ยินทุกคำพูดที่พวกเรา
คุยกันครับ
 
ผม-ระ เรื่องที่ผมไม่ได้นอนด้วยหรอครับ
พ่อบ้าน-คะ ครับ ละ หลังจากนั้น คุณผู้หญิง ก็เรียกกระผม อายะซัง ทาคุยะซังและรินซังเข้าไปคุยถึงเรื่องทั้งหมด ละ
แล้วคุณผู้หญิงก็ออกไปที่บริษัทเพื่อไปหาคุณท่านครับ
 
ผม-ยะ อย่างงั้นหรอครับ เฮ้ออออ
 
 
หลังจากนั้นผมก็หยิบมือถือโทรไปหายัยพลอย
 
 
พลอย-ฮัลโหลพี่
ผม-ยัยพลอย แก ช่วยเดินออกมาที่หน้าห้องทำงานหน่อย
พลอย-เข้าแล้วค่ะพี่
ผม-นี่ยัยพลอย แก จะพูดพี่ชายทำไมเด๋วฮารุซังก็รู้หรอกยัยบ้า
พลอย-ค่ะ ค่ะ
 
 
หลังจากนั้น ยัยพลอยก็วางสายไปแปปนึงยัยพลอยก็เดินออกมา
 
 
พลอย-มีอะไรหรอคะ
ผม-นี่มันเกิดอะไรขึ้นในบ้าน
พลอย-เรื่องพี่ฮารุน่ะหรอคะ
ผม-ใช่
พลอย-ก็พี่ชายเป็นคนทำไม่ใช่หรอคะ
ผม-ยัยพลอยแกหมายความว่าไง
พลอย-พี่ชายคะ พี่ชายไม่รู้จริงๆหรอคะ ว่าพี่ฮารุเค้าเป็นห่วงพี่ชายมากแค่ไหน และ พี่ชายก็รู้ไม่ใช่หรอคะ ว่าพี่ฮารุไม่
ชอบให้พี่ชายทำงานหนักมากไป
 
ผม-ตะ แต่ว่า
พลอย-พี่ชายคะ รู้รึป่าวคะว่าวันนี้ทุกคนที่อยู่รอบตัวพี่ชาย ทุกคนโดนพี่ฮารุระเบิดอารมณ์ใส่หมดเลยนะคะ
ผม-แล้วทำไมทุกคนต้องโดนด้วยละ
พลอย-เฮ้อออออ ที่ พวกทานากะซัง หรือ พวกนานามิซัง ที่ทุกคนโดน ก็เพราะพวกเค้าทำตามคำสั่งของพี่ชายไม่ใช่
หรอคะ แถมปล่อยให้พี่ชายทำตามใจตัวเอง และยังสั่งให้ปิดเป็นความลับกับพี่ฮารุอีก หนูว่าพี่ชายนี่แหละเป็นคนผิด
 
ผม-กะ ก็รู้แล้ว นะ นี่ยัยพลอยช่วย คุยกับฮารุซังให้หน่อยสินะ
พลอย-เฮ้ออออออ
ฮารุ-มีเรื่องอะไรจะคุยกับฮารุหรอคะ บิกคุซัง
ผม-คะ คือว่า ฮารุซัง
ฮารุ-ทานากะซัง บอกให้พาคุณท่านขึ้นไปพักผ่อนตั้งนานแล้วไม่ใช่่หรอคะ ทำไมยังยืนกันอยู่ตรงนี้อีกหรอคะ
พ่อบ้าน-คะ คือว่า
ผม-ฮารุซัง ผมเป็นคนขอทานากะซังเองครับ วะ วันนี้ ระ เราขึ้นห้องนอนกันเถอะนะ
ฮารุ-เฮ้อออออ ค่ะ
 
 
หลังจากนั้น ฮารุก็เดินนำ ขึ้นไปที่ห้องนอน ยัยพลอยก็แยกตัวกลับห้อง พอมาถึงห้อง ผมก็ล้มตัวลงนอน
 
 
ฮารุ-อย่างน้อยก็ควรจะเปลื่ยนชุด ก่อนนอน นะคะ
ผม-คะ ครับ
 
 
หลังจากนั้นผมก็เดินไปเปลื่ยนชุด บอกตรงๆว่าตั้งแต่คบกันมาผมก็ไม่เคยเห็นฮารุเป็นแบบนี้ มาก่อนวันนี้ดูอารมณ์เสีย
สุดๆ เฮ้ออออ จะทำยังไงดีนะ พอผมเปลื่ยนชุดเสร็จก็ออกมาล้มตัวนอนไม่นานผมก็หลับ