ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
นานามิ-ยินดีต้อนรับกลับนะคะ บิกคุซัง
ซานาเอะ-สวัสดีปีใหม่นะคะ บิกคุซัง
ผม-สวัสดีปีใหม่นะครับทั้ง2คน เฮ้อออออออออ
 
 
และผมก็นั่งลงตรงเก้าอี้สำหรับคนที่เข้ามาติดต่องาน
 
 
นานามิ-บิกคุซังเป็นอะไรหรอคะ
ผม-พอดีช่วงนี้ผมมีเรื่องเครียดๆนิดหน่อยครับ
ซานาเอะ-จริงๆแล้วคุณหนูโทรมาลางานไว้ตั้ง3วันนะคะ บิกคุซังน่าจะอยู่ที่บ้านพักผ่อนต่ออีกสักหน่อยนะคะ
ผม-ผมก็อยากทำอยู่หรอกนะครับแต่ ผมทิ้งงานไปตั้งหลายวันแล้วนะครับตั้งแต่ก่อนปีใหม่อีก
นานามิ-พูดอะไรแบบนั้นล่ะคะบิกคุซัง บิกคุซังยังลางานได้อีกเยอะเลยนะคะ
ผม-เอ๊ะ ผะ ผมไม่ใช่ท่านประธาน
นานามิ-ไม่ใช่นะคะ ดิฉันพูดใน ฐานะพนักงานเหมือนกัน ยังไงบิกคุซังก็ยังเหลือวันลาอยู่ดีนะคะ
ผม-ยะ อย่างงั้นหรอครับ จริงสิครับนานามิซังช่วยซื้อข้าวกล่องร้านสดวกซื้อให้ผมหน่อยได้มั้ยครับพอดีเมื่อเช้าผมหนี
ออกมาเลยไม่ได้ทานข้าวครับ
 
ซานาเอะ-ขอโทษนะคะ ดิฉันไม่รู้ว่าบิกคุซังจะมาทำงานวันไหนก็เลยไม่ได้เตรียมสั่งข้าวกล่องจากร้านอาหารของเรามา
ให้ค่ะ
ผม-ไม่เป็นไรหรอกนะครับ ผมทานข้าวกล่องแช่แข็งได้สบายครับฮ่าๆ
 
 
 
และผมก็เปิดกระเป๋าทำงาน คุ้ยหากระเป๋าตัง กระเป๋าตัง…..ไม่มี ผมก็คุ้ยกระเป๋ารอบที่2 ก็ไม่เจอทีนี้เพื่อความแน่ใจ ผม
เทของในกระเป๋าลงพื้นให้หมดเพื่อที่จะได้แน่ใจว่าหยิบมารึป่าว แต่ปกติผมก็ไม่ค่อยเอาออกนะและทุกวันฮารุก็จะเป็น
คนมาเช็คกระเป๋าตังผมเสมอ เอ๊ะ ระ…หรือว่า
 
 
 
นานามิ-หาอะไรอยู่หรอคะ บิกคุซัง
ซานาเอะ-เด๋วพวกเราช่วยหานะคะ
ผม-มะ..ไม่มี
นานามะ-อะไรไม่มีหรอคะ
ผม-กะ กระเป๋าตังไม่มี ยะ แย่แล้ววว
ซานาเอะ-เอ๋!!! ทำหล่นไว้ที่ไหนรึป่าวคะ ในรถ ล่ะคะ
นานามิ-นั่นสิคะ ถ้าไม่มีเงินก็ไม่น่าจะขับรถขึ้นทางด่วนมาได้นี่คะ
ผม-คะ คือว่ารถผมมีที่จ่ายเงินทางด่วนอัตโนมัติ ครับ ฮารุสั่งให้คนเอามาติดไว้ให้ตั้งแต่ซื้อรถมาแล้วครับ
นานามิ-งะ งั้นเด๋ว ดิฉันจะออกไปซื้อข้าวมาให้ก่อนนะคะ
โอคะวะ-ไง กลับมาทำงานวันแรกก็วุ่นเลยนะ บิกคุคุง
ผม-คุณพ่ออ!!!
โอคะวะ-อะ โอ้!!! มีอะไรงั้นหรอ
ผม-คะ คือว่า
 
 
ผมก็เล่าเรื่องเมื่อคืนรวมถึงเรื่องเมื่อเช้า เรื่องที่ผมกลับมาได้เงินค่าขนมเป็นรายวันเหมือนเดิมและเรื่องกระเป๋าตังให้คุณ
พ่อฟัง และคุณพ่อก็หยิบเงินออกมาให้ผม
 
 
โอคะวะ-เฮ้ออออชิสึกะ สั่งข้าวมาเพิ่ม อีก2ชุดทีนะ
ชิสึกะ-ทราบแล้วค่ะ
 
แล้วชิสึกะ ก็ลงลิฟต์ไป
 
โอคะวะ-เอ้านี่ ข้าวหมูทอดร้านดัง พ่อว่าจะซื้อมาทานตอนเที่ยงสะหน่อย
ผม-ดะ ดีหรอครับคุณพ่อ
โอคะวะ-ดีสิ ลูกทานก่อนเถอะเด๋วชิสึกะก็สั่งมาเพิ่มแล้วล่ะนะ
ผม-ขะ ขอบคุณครับคุณพ่อ
 
 
ผมก็นั่งกินข้าวไปน้ำตาซึมไปไม่มีเงินกินข้าวทั้งวันแน่ๆเพราะงั้นตอนนี้ก็กินให้อิ่มเข้าไว้ก่อนต้องค่อยๆซึบซับรสชาติ
ของข้าวและหมูทอด
 
 
โอคะวะ-ฮัลโหล นี่ฮารุจัง วันนี้ลูกลืมให้เงินบิกคุคุงมาทำงานใช่มั้ย
ผม-เอ๊ะ!! แค่กๆ
โอคะวะ-วันนี้สามีของลูกไม่มีเงินทานข้าวเลยสักบาทนะ จนยิ่งกว่าคนไร้บ้านอีกนะ
ผม-คะ คุณพ่อ!!
โอคะวะ-ตอนนี้หรอ ได้สิเด๋วพ่อจะส่งรูปให้ดูนะ
แล้วโอคะวะซังก็วางสายไป
ผม-จะ ทำอะไรน่ะครับคุณพ่อ
 
 
แล้วคุณพ่อก็หยิบมือถือมาถ่ายรูปผมที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับพื้นพร้อมกับมีน้ำตาซึม ที่น้ำตาซึมไม่ใช่เพราะโกรธเกลียด
อะไรแต่แค่ดีใจ ที่ได้กินข้าวสักทีแค่นั้นเอง แล้วคุณพ่อก็กดรูปส่งไป
 
 
โอคะวะ-เอาล่ะ อยู่เฉยๆนะเด๋วพ่อจัดการเอง
 
ไม่นานฮารุก็โทรเข้ามาหาผม
 
ผม-ฮะ ฮารุมีอะไรหรอครับ
ฮารุ-ที่รักฮารุขอโทษนะคะ ฮารุไม่ได้อยากให้ที่รักต้องมาเจออะไรแบบนี้เลยนะคะ
ผม-เอ๊ะ!!!
 
 
ฮะ ฮารุหมายถึงเรื่องอะไรกัน ผมว่าชีวิตผมตอนนี้ก็ไม่ได้ลำบากอะไรนะ แค่ลืมเอาเงินมาทำงาน1วัน ก็แค่ขึ้นไปขอเงิน
คุณพ่อก่อน ตะ แต่ดูเหมือนสำหรับฮารุแล้วมันจะเป็นเรื่องใหญ่มากเลยแหะ
 
 
ฮารุ-กะ ก็ที่รักอะ ไปซื้อของตั้ง5ล้านไม่บอกฮารุสักคำ แถมไม่มีของสำหรับฮารุเลยสักชิ้นนี่คะ คือฮารุขอโทษนะคะ
ผม-ฮ่ะๆๆผมรักคุณ ผมรักคุณจริงๆนะครับที่รัก
ฮารุ-ทะ ที่รักพูดอะไรคะ คนในบริษัทอยู่กันเยอะนะคะ
ผม-ไม่ต้องคิดมากเรื่องของผมหรอกนะครับ
ฮารุ-ตะ แต่รูปที่คุณพ่อส่งมาให้ที่รักสีหน้าดูไม่ดีเลยนี่คะ
 
และคุณพ่อก็เอารูปให้ผมดู คือมันก็แค่มุมกล้องที่ทำให้มันเป็นแบบนั้น
 
ผม-งั้นผมไปทานข้าวก่อนนะครับ
ฮารุ-ดะ เด๋วตอนเที่ยงฮารุจะเอาข้าวกล่องไปส่งให้ที่บริษัทนะคะ
ผม-ไม่ต้องหรอกครับ เด๋วผมเก็บของที่ตกพื้นทาน
ฮารุ-ที่รักคะ!!!
ผม-ล้อเล่นครับ คุณพ่อให้เงินผมมาทานข้าวแล้วล่ะครับ
ฮารุ-จริงนะคะ จริงๆนะคะ
ผม-จริงสิครับ
ฮารุ-งะ งั้นวันนี้ทำงานเสร็จแล้วรีบกลับบ้านนะคะ
ผม-ครับทำงานเสร็จแล้วจะรีบตรงกลับบ้านเลยครับ
 
ผมก็วางสายไป
 
โอคะวะ-ไงฮารุดีขึ้นมั้ย
ผม-ดะ ดีขึ้นครับ
โอคะวะ-นี่ลูก พูดก็พูดเถอะนะเรื่องความแรงของรถ คันใหม่น่ะ ลดลงมาหน่อยไม่ได้หรอ
ผม-เท่าที่ผมคำนวณมา กับระบบขับเคลื่อน4ล้อ ผมว่าประมาณนี้กำลังลงตัวเลยนะครับ
โอคะวะ-เฮ้อออออ ถ้าลูกพูดแบบนี้ พ่อว่าพวกเราหาทางรับมือฮารุกับแม่ไว้หน่อยก็ดีนะลูก
ผม-นะ นั่นสินะครับ ถ้าผมโดนดุคุณพ่อก็ซวยไปด้วย
โอคะวะ-ใช่มั้ยล่ะ
ผม-จริงสิคุณพ่อ เย็นนี้ทำเนื้อย่างทานกันเองที่บ้านดีมั้ยครับพอดีวันนั้นตอนสั่งของเข้าร้านอาหารในเครือโอคะวะฟู๊ดผม
สั่งเนื้อวัววากิวA4ไว้เยอะมากเลยล่ะครับ
 
โอคะวะ-เนื้อย่างหรอ ดีนี่ดีๆ  นี่ลูกงั้นเราชวน ซาซากคุงกับทาเคจังมาด้วยดีมั้ย
ผม-ดีเหมือนกันนะครับ คุณพ่อ งั้นเด๋วผมโทรบอกฮารุให้เตรียมของสำหรับเย็นนี้เลยนะครับ
โอคะวะ-โอ้ รบกวนหน่อยนะลูก เลิกงานแล้วเจอกันที่บ้านนะ
ผม-ครับคุณพ่อ
 
 
คุณพ่อก็เดินผิวปากอารมณ์ดีไปขึ้นลิฟต์กับชิสึกะ ส่วนผมก็มานั่งทำงานในห้อง คือที่ผ่านมาไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำงาน
แทนผมแต่ งานเอกสารวันนี้มีน้อยมากๆ ทำไม่กี่อันก็เสร็จล่ะ ผมทำงานเอกสารเสร็จตั้งแต่ยังไม่เที่ยงผมก็เดินเอา
เอกสารทั้งหมดออกมาให้นานามิกับซานาเอะที่หน้าห้องและก็กลับมาโทรหาฮารุเรื่อง เนื้อย่างเย็นนี้
 
 
ฮารุ-ฮาโหล
ผม-ฮารุ
ฮารุ-มีอะไรหรอคะ
ผม-ริกะจังกลับบ้านรึยังหรอครับ
ฮารุ-เด๋วเย็นนี้จะให้ นิชิโนะซังไปส่งที่บ้านอยู่ค่ะที่รักมีอะไรหรอคะ
ผม-ฮารุชวน ริกะจังค้างที่บ้านอีกสักคืนมั้ยครับ แล้วเย็นนี้เราจัดงานเลี้ยงเนื้อย่างทานกันเองในบ้านดีมั้ย ก่อนหน้านี้เรา
ได้เนื้อวัวดีๆมาเยอะมากเลยนะครับ
 
ฮารุ-เอ๋!! ได้หรอคะ ริกะจังอยู่ได้หรอคะ
ผม-ได้สิครับ และก็เย็นนี้คุณพ่อชวน ซาซากิซัง กับ ทาเคดะซังมาด้วยนะครับ ต้องให้คนเตรียมของแล้วนะครับ
ฮารุ-ได้ค่ะ ฮารุจะจัดการให้เองนะคะ
ผม-ครับ
 
 
ผมก็วางสายไปนั่งชมวิวสักพักก็ไม่เห็นมีงานหรือเอกสารอะไรมาส่งเลย ปกติแล้วถ้าผมลางานไปหลายๆวันแบบนี้แฟ้ม
เอกสารน่าจะกองกันเต็มโต๊ะแล้วสิ ผมก็เลยเดินออกไปหานานามิกับซานาเอะอีกครั้ง
 
 
ผม-นานามิซังซานาเอะซัง วันนี้ไม่มีเอกสารแล้วหรอครับ
ซานาเอะ-ไม่มีแล้วค่ะ
นานามิ-จะมีได้ยังไงล่ะคะ ในระหว่างที่บิกคุซังลางานไปท่านประธานก็กระจายงานของบิกคุซังออกไปให้หลายๆแผนก
รับหน้าที่ทำกันเองค่ะ
 
ผม-เอ๊ะ!!! บะ แบบนั้นมันมีโอกาสที่พนักงานของเราจะยักยอกเงินบริษัทได้นะครับ
นานามิ-มันก็มีโอกาสที่จะทำได้จริงๆนั่นแหละค่ะ
ผม-ละ แล้วของทางบริษัทโอคะวะฟู๊ดล่ะครับ
ซานาเอะ-กะ กระจายงานเรียบร้อยแล้วค่ะ
ผม-เฮ้อออ!!! งั้นผมขอขึ้นไปคุยกับท่านประธานหน่อยนะครับ  ของผมอยู่ในห้องรบกวนเก็บให้ด้วยนะครับ
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ
 
ผมก็ขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุด
 
ชิสึกะ-บิกคุซังมีอะไรหรอคะ
ผม-ท่านประธานอยู่มั้ยครับ
ชิสึกะ-อยู่ค่ะ
ผม-ผมขอเข้าไปพบหน่อยนะครับ
ชิสึกะ-เชิญเลยค่ะ
 
ก็เดินเข้าไปเคาะประตูห้อง
ก๊อกๆ
 
ผม-ขออนุญาตครับ
โอคะวะ-ลูกเองหรอ มานั่งทานข้าวด้วยกันสิ พ่อให้ชิสึกะ สั่งมาเพื่อแล้วนะ
ผม-เอ๊ะ ส่วนของผมด้วยหรอครับ
โอคะวะ-ใช่สิ มาทานข้าวไปคุยกันไปเถอะนะ
ผม-ขะ ขอบคุณครับคุณพ่อ
 
 
ผมก็เดินเข้าไปนั่งตรงโซฟารับแขกกินข้าวกับโอคะวะซัง
 
 
ผม-คะ คุณพ่อ คะ คือว่างาน
โอคะวะ-อ่อกระจายงานไปให้ตามแผนกที่ควรจะทำแล้วล่ะนะ ลูกจะได้มีเวลากลับบ้านไปพักผ่อนบ้าง
ผม-ตะ แต่ว่ามีโอกาสที่พนักงานเราจะยักยอกเงินบริษัทเราได้นะครับ หรือ มีการเอาใจหัวหน้างานเช่นเอาเหล้าหรือ
อะไรดีๆให้หัวหน้างาน เพื่อเป็นการติดสินบน
 
โอคะวะ-ถ้าเราตรวจสอบว่ามีการกระทำแบบนั้นจริงทางบริษัทจะไล่ออกทันที
ผม-ตะ แต่ว่าผม
โอคะวะ-เฮ้ออ!! เข้าใจแล้วล่ะ พ่อจะสั่งให้คนเอาเอกสารที่เสร็จแล้วทั้งหมดมาส่งให้ลูกอ่านและเซ็นอนุมัติก่อนละกันนะ
ลูกจะได้สบายใจ
 
ผม- ขะ ขอบคุณนะครับคุณพ่อ
โอคะวะ-ลูกนี่เป็นคนยังไงกันนะ ได้เงินเยอะๆแต่งานน้อยๆกลับไม่ชอบ
ผม-มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับคุณพ่อ จริงๆแล้วพอมาทำงานนี้ด้วยความรู้เท่าที่มีในตอนนี้และยิ่งมารู้ว่าทำงานตำแหน่ง
อะไรด้วยแล้วมันก็ยิ่งเหมือนกับเราต้องมีความรับผิดชอบเรื่องของผลประโยชน์ของบริษัท บางครั้งผมก็ปล่อยผ่านไปไม่
ได้แม้แต่เรื่องเล็กๆ
 
 
โอคะวะ-งั้นหรอ จริงสิโทรบอกให้คนเตรียมของสำหรับเนื้อย่างเย็นนี้รึยัง
ผม-เตรียมเรียบร้อยแล้วครับ
โอคะวะ-วันนี้ถ้างานเสร็จหมดแล้ว ก็กลับบ้านไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเถอะนะ
ผม-คะ ครับ
 
ผมก็เดินออกมาจากห้อง
 
ชิสึกะ-ทานข้าวเสร็จแล้วหรอคะ บิกคุซัง
ผม-ทานเสร็จแล้วครับนี่ก็บ่ายโมงกว่าๆแล้วว่าจะลงไปที่ห้องทำงานซะหน่อยถ้าไม่มีงานแล้วผมก็กะว่าจะกลับบ้านเลย
ครับ
 
ชิสึกะ-ทราบแล้วค่ะ
ผม-ถ้ามีงานด่วนส่งลงมาชั้นล่างได้เลยนะครับ
ชิสึกะ-ค่ะ
 
ผมก็ลงลิฟต์มาที่ห้องทำงานของผมพอประตูลิฟต์เปิดนานามิก็วิ่งหน้าตาตื่นสวนผมเข้ามาในลิฟต์
 
นานามิ-บิกคุซังคะ!!!! คุณหนูโทรมาบอกเกิดเรื่องใหญ่ที่บ้านให้บิกคุซังรีบกลับบ้านด่วนเลยค่ะ น้ำเสียงคุณหนูดูแย่มาก
เลยนะคะ
 
ผม-ห๊ะ!!!! เข้าใจแล้วครับผมจะรีบไปครับ
ซานาเอะ-นี่กระเป๋าทำงานของบิกคุซังค่ะ พวกเราเก็บของบนโต๊ะใส่กระเป๋าให้แล้วค่ะ
ผม-ครับ
 
 
ผมก็กดปิดประตูลิฟต์ลงไปชั้นล่างสุดพอประตูลิฟต์เปิดผมก็รีบวิ่งออกมาขึ้นรถที่หน้าบริษัทสตาร์ทรถแล้วเหยียบคันเร่ง
ให้มิดเพื่อกลับไปที่บ้าน ตอนนี้ผมไม่สนเรื่องเครื่องตรวจจับความเร็วแล้วนอกจากสัญญาณจราจรไฟแดงและคนข้าม
ถนน ผมจะไม่กดเบรคหยุดรถแน่ๆขับมาไม่นานก็ลงทางด่วนแถวบ้านและวิ่งไปอีกหน่อยก็เจอซอยบ้านพอเลี้ยวเข้าซอย
ไป ก็เห็นรถตำรวจหลายคันจอดอยู่เต็มกลางซอยปิดถนนทั้งเส้นหมดเลยพอผมขับรถไปใก้ลๆก็มีตำรวจมาคุย
 
 
ตำรวจ-ขออณุญาตครับถนนเส้นนี้ปิดชั่วคราวครับ โปรดใช้เส้นทางอื่น
ผม-คือผมจะเข้าบ้าน พวกคุณจอดรถขวางผมอยู่
ตำรวจ-คุณเป็นคนในบ้านนี้หรอครับ งั้นขออนุญาต ตรวจค้นรถหน่อยครับ
ผม-ผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้และผมก็จะไม่ให้ใครมาค้นรถผมทั้งนั้นถ้าผมไม่มีความผิดอะไรและตอนนี้คุณก็เอารถหลบ
ผมด่วน ผมรีบอยู่
 
และผมก็กดเปิดประตูบ้าน พอทางตำรวจเห็นผมกดเปิดประตูรั้วบ้านได้ก็มาขยับรถออกให้ ผมก็รีบซัดรถเข้าไปจอดที่
หน้าบ้าน พอผมลงไปที่หน้าบ้าน ตำรวจที่ยืนอยู่ที่หน้าบ้านก็ วิ่งเข้ามาจะล๊อคตัวผม ในเวลาเดียวกันมิจังก็วิ่งออกมา
พอดี
 
มิจัง-คุณท่าน!!!
 
พอตำรวจได้ยินมิจังเรียกผมแบบนั้นตำรวจก็หยุด
 
ผม-เกิดอะไรขึ้น
มิจัง-คะ คือว่ามีตำรวจเข้ามาจับตัวท่านริวค่ะ
ผม-ตอนนี้อยู่ที่ไหน
มิจัง-กำลังวุ่นวายกันอยู่ในห้องนั่งเล่นค่ะ
 
ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรมิจังกลับไปและผมก็เดินเข้าไปในบ้าน พอเดินเข้าไปตรงทางเดินผมก็เห็นมันมีร่องรอยการต่อสู้อยู่
เล็กน้อยและประตูห้องนั่งเล่นก็เปิดทิ้งไว้ พอผมเดินตรงไปถึงหน้าห้องทุกคนในบ้านอยู่ที่นี่กันหมดรวมถึงฮารุ และคุณ
แม่ด้วย ส่วนชิโระ ริว ยามาดะ ยามากุจินอนอยู่ที่พื้น โดยที่มีตำรวจยืนอยู่กลางห้องเพียงคนเดียว ตำรวจคนนั้นผมไม่มี
ทางจำหน้ามันผิดแน่ๆผมเห็นแบบนั้นผมก็เลยปากระเป๋าทำงานของผมใส่หน้าตำรวจคนนั้น และผมก็วิ่งเข้าไปง้างหมัด
ขวาต่อย ตำรวจคนนั้นใช้เพียงแค่การบิดลำตัวและจับแขนผมพร้อมกับเหวี่ยงผมไปกระแทกเข้ากับกำแพงห้อง หลัง
จากนั้นผมง้างหมัดซ้ายต่อยเข้าที่ตาขวา ตามด้วยหมัดฮุคขวาที่คาง และใช้หมัดขวาต่อยเสยคาง ตำรวจคนนั้นก็
กระเด็นไปกระแทกเข้ากับโต๊ะกระจกแตก
 
 
ผม-เห้ย!!!!!กล้ามากนะที่โผล่หน้ามาที่นี่ อยากตายมากนักสินะไอ้เด็กญี่ปุ่น
เก็นจิ-แค๊กๆ เฮ้อออ นี่มัน นี่มัน ยักษ์แดงในตำนานตัวจริงเสียงจริงเลยไม่ใช่หรอ ช่างหน้าคิดถึงจริงๆเลยนะครับ หลบ
มาอยู่ในที่แบบนี้เองสินะ
ฮารุ-ทะ ที่รักคะ!!!
 
แล้วฮารุก็ร้องไห้และวิ่งมากอดผม
 
ฮารุ-ฮารุกลัวมากเลยค่ะฮืออออ!!!!!
ผม-ไม่ต้องกลัวนะครับ ทานากะ มาเอาตัวคุณผู้หญิงออกไป
ทานากะ-ทราบแล้วครับ คุณผู้หญิงเชิญทางด้านนี้ดีกว่านะครับ
ฮารุ-ตะ แต่ว่า ค่ะ
 
หลังจากฮารุปล่อยตัวผม ผมก็เดินเข้าไปหาไอ้เก็นจิ
 
ผม-เห้ย ชิโระ ริว พวกแกยังไหวอยู่รึป่าว
ชิโระ-วะ ไหวสิวะ
ริว-คะ ครับ
ผม-ดูเหมือนว่าพวกแกจะอึดขึ้นมาหน่อยล่ะนะ
 
พวกมัน2คนก็พยายามลุกขึ้นยืน
 
ชิโระ-กล้ามากนักนะไอ้ตำรวจป่าเถื่อน
ริว-ไอ้เฮงซวยนี่ พะ พวกเรามาลุยกันอีกสักตั้งเถอะชิคุง
ชิโระ-เออได้อยู่แล้ว
ผม-ถ้าพวกแกยังมีแรงเหลืออยู่ล่ะก็อุ้ม ยามาดะ และยามากุจิ ออกไปซะ
ชิโระ-เห้ย แกจะสู้กับมันคนเดียวงั้นหรอวะ
ริว-พี่ใหญ่ไอ้เฮงซวยนี่มันเก่งเป็นบ้าเลยนะครับ
ผม-ทำตามที่สั่งและออกไปซะ
 
หลังจากนั้นริวกับชิโระ ก็ช่วยกันลาก ยามาดะกับยามากุจิออกไป
 
เก็นจิ-เด๋วนี้รับเลี้ยงเด็กด้วยอย่างงั้นหรอครับช่างทำตัว
 
 
มันยังพูดไม่ทันจบผมก็ง้างหมัดขวาต่อยเข้าที่ปลายคางมันก่อนเลยตามด้วยซ้ายตรง และผมก็ฟาดซอกเข้าที่หางคิ้ว
ด้านซ้ายของมันตามด้วยถีบ อกมันให้กระเด็นถอยหลังไปนิดหน่อย และผมก็ยกขาขวาเตะเข้าที่ก้านคอ มันลงไป กอง
อยู่กับพื้น
 
 
ริว-พะ พี่ใหญ่
ชิโระ-จบแล้วสินะ
ผม-เห้ย!!!!!จะแกล้งนอนไปถึงไหน
เก็นจิ-แค่กๆ ฮ่ะๆ!!! ดูท่าคุณหน้าจะเป็นยักษ์แดงตัวปลอมนะครับ คนหน้าเหมือนอย่างงั้นหรอ
ริว-ยะ ยังยืนขึ้นอีกหรอเนี้ย
ชิโระ-บะ บ้าหน่าตั้งแต่รู้จักกันมา ไม่เคยเห็นใครทนบิกคุคุงได้ขนาดนี้เลยนะ
พลอย-ทะ ทะ ทำไมต้องมาเจอกันที่นี่ด้วย
ฮารุ-พลอยจัง เป็นอะไรไป
ริว-พลอยจังสีหน้าไม่ดีเลยนะเป็นอะไรรึป่าว
พลอย-นะ หนูไม่เป็นอะไรค่ะ แต่คน คนนี้คือคนที่พี่ชายไม่ควรจะเจอไม่ว่ายังไงก็ห้ามเจอกับ คนนี้เด็ดขาด
ชิโระ-หรือว่าคนนี้จะเก่งจริงๆงั้นหรอ
พลอย-หนูรับประกันได้เลยว่าเก่งมากๆค่ะ
ฮารุ-พะ พลอยจัง คงไม่คิดว่าพี่ชายจะแพ้ใช่มั้ย
พลอย-ใครบอกล่ะคะ พี่ชายของหนูเก่งที่สุดในโลกอยู่แล้วค่ะ แต่ถ้า2คนนี้เจอกันล่ะก็จะต้องมีคนตายแน่ๆค่ะ
ฮารุ-เอ๋!!
เก็นจิ-ยักษ์แดงคุณอ่อนแอลงจริงๆนั่นแหละ แบบนี้คงไม่ต้องถึงมือยักษ์ม่วงแล้วล่ะมั้งครับ
ผม-พวกแกติดต่อกันสินะ
เก็นจิ-ใช่แต่ เรามาลำลึกความหลังกันแค่นี้ดีกว่ามั้ยครับ
 
 
พูดจบมันก็เหวี่ยงหมัดซ้ายตรงเข้ามาที่ตาขวาของผม และตามมาด้วยซอกขวา ผมก็ยกแขนขวาขึ้นมากันศอกของมัน
มันเลยถีบที่อกผม กระเด็นถอยหลังไปโดนทีวีและตู้โชว์
 
 
ริว-พะ พี่ใหญ่เป็นอะไรมั้ยครับ
ชิโระ-นะ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เห็นบิกคุคุง โดนเอาคืน
เก็นจิ-ผมถามจริงๆทำไมคุณถึงทิ้งพวกเรา คุณคือคนที่ทุกคนยอมรับแท้ๆ สมควรจะต้องอยู่ตำแหน่งสูงที่สุดและเป็น
หัวหน้ายักษ์คอยควบคุมแก๊งยักษ์แท้ๆ แต่คุณกลับทำลายมันทิ้งซะทุกอย่างและคุณก็หนีมาใช้ชีวิตที่สุดแสนจะธรรมดา
ที่นี่กับคุณหนูทายาทเจ้าของบริษัทใหญ่โต คุณมีความสุขกับมันมากนักหรอ
 
ฮารุ-นี่ พูดอะไรนะ บิกคุคุงนี่หรอ ……. หัวหน้า
ผม-ก็เออสิวะ!! ฟังให้ดีแก๊งยักษ์จะต้องไม่มีอีกต่อไปและมรึง คือคนที่กูต้องฆ่ามรึงด้วยตัวกูเอง
เก็นจิ-โฮ่!!!! คุณในตอนนี้คิดว่าจะมีปัญญาที่จะทำแบบนั้นหรอครับ คุณในตอนนี้ก็เป็นได้แค่ยักษ์แดงที่อยู่ปลายแถว
เท่านั้น!!!!
 
 
พูดจบพวกเราทั้งคู่ก็วิ่งใส่กันกลางห้อง ผมทั้งต่อยทั้งกันสลับกันไปผมและเก็นจิไม่มีใครยอมถอยหลังแม้แต่ก้าวเดียว
พวกเรายืนอยู่กับทีและใช้แค่ท่อนบนในกลับโยกหลบหรือใช้แขนในการป้องกันเท่านั้น พวกเรายืนต่อยใส่กันอยู่อย่าง
นั้นสักพักจนผมผลาดกันไม่ได้โดนศอกขวามันเข้าที่หางคิ้วผมและมันก็ใส่ผมมาอีกเป็นชุดทั้งหมัดทั้งศอกทั้งเข่า และ
ถีบผมกระเด็นถอยหลังไปกระแทกกับกำแพงห้องและหน้าต่าง ผมลงไปนั่งอยู่กับพื้นพร้อมกับหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด
 
 
ฮารุ-ทะ ที่รักคะ!!!
ทานากะ-คุณผู้หญิงอย่าเข้าไปเลยนะครับ มันอันตรายเกินไป
ฮารุ-ไม่!!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะทานากะซัง ที่รักคะ!!!!!!
โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ!!
ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อย!!
ทาเคดะ-บิกคุคุง!!
โอคะวะ- ลูก!!!!!
สึคุยะ-คุณ!!! เข้าไปช่วยลูกหน่อยสิคะ
ริว-ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองสู้ได้สูสีกับพี่ใหญ่จริงๆ
ชิโระ-นั่นสินะเก่ง เกินมนุษย์ไปแล้วแบบนี้
ฮารุ-นี่ พลอยจัง บะ บิกคุคุงของพี่จะตายมั้ย
พลอย-นี่พี่ชาย!!! ยืนขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะคะ  พี่ชายได้ยินใช่มั้ย!!!!
ผม-แค่กๆๆ
ฮารุ-ที่รักคะ!!! พลอยจังพี่จะทำยังไงดีถ้าบิกคคุงตายไปพี่จะทำยังไง พี่จะอยู่ยังไงพลอยจังฮือๆ
พลอย-พี่ฮารุใจเย็นๆก่อนนะคะ พี่ชายต้องไม่ตายแน่ๆค่ะหนูเชื่อแบบนั้นและอีกอย่างที่หมอนั่นมันเก่งไม่แพ้พี่ชายก็
ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอกนะคะ ก็เพราะว่า…………คนนั้นเองก็เป็นยักษ์แดงเหมือนกันค่ะ
 
ฮารุ-เอ๋!!
ชิโระ-เด๋วสิพลอยจัง บิกคุคุงเคยบอกว่ายักษ์แดงมีแค่คนเดียวนะ
ริว-พูดเรื่องอะไรกันแล้วถ้าไอ้ตำรวจเฮงซวยนั้นเป็นยักษ์แดงอยู่แล้วจะมาตามหายักษ์แดงทำไม
พลอย-………………หนูไม่รู้หรอกนะคะว่าพี่ชายพูดอะไรเอาไว้บ้างแต่ตำรวจคนนี้คือยักษ์แดงไม่ผิดแน่ๆค่ะ และที่ตำรวจ
มาตามล่าหายักษ์แดงนั่นก็เพราะว่ายักษ์แดงตัวจริงอยู่ที่นี่ยังไงล่ะคะหรือจะเรียกว่าหัวหน้าของยักษ์แดงก็ได้ค่ะ
 
ริว-พะ พี่ใหญ่ คือหัวหน้ายักษ์แดงหรออ!!!
โทชิโร่-แก แกเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมดใช่มั้ย คนแบบแกปล่อยให้เป็นตำรวจต่อไปไม่ได้
ผม-หยุด!!!!!!!!! แฮกๆ เห้ยจะพูดมากเกินไปแล้วนะยัยน้องบ้า!!!
พลอย-พี่ชาย!!!
ฮารุ-ที่รักคะ ฮารุจะไปเช็ดหน้าให้ที่รักเดี๋ยวนี้แหละรอหน่อยนะคะ
ผม-หึหึ ก่อนจะมาเช็ดให้ผมเช็ดน้ำตาตัวเองก่อนเถอะฮารุ ทานากะ!!!ต่อให้ต้องตายก็ห้ามปล่อยฮารุมาทางนี้เด็ด
ขาด
ทานากะ-ทะ ทราบแล้วครับ
ฮารุ-แต่ว่าที่รักคะ
โทชิโร่-แกบังอาจทำนายน้อยของพวกเราถึง2คน!!! ท่านหัวหน้าผมขอเป็นคนจัดการมันได้มั้ยครับ
ซาซากิ-ก็เอาสิ
เก็นจิ-หึหึ ฮ่าๆ!!! หน้าสนุกดีนี่เข้ามา!!
 
 
โทชิโร่ก็เดินเข้าไปหาเก็นจิผมก็พยายามลุกยืนทรงตัว พอทรงตัวได้ผมก็วิ่งเข้าไปใส่ด้วย ใช่ครับ ผมวิ่งเข้าไปง้างหมัด
ขวาตรงและต่อยเข้าใส่ที่แก้มด้านซ้ายของโทชิโร่เต็มๆ โทชิโร่ก็กระเด็นไปกระแทกกับกำแพงห้อง
 
 
โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ
ผม-เห้ย!!!!ก็บอกว่าอย่าเข้ามายุ่งไม่ได้ยินรึไงวะโทชิโร่
เก็นจิ-วิ้วว~~ยังเหลือแรงอีกเยอะจริงๆด้วย ขนาดโดนซ้อมหนักขนาดนี้ คุณในตอนนี้เริ่มกลับมาคู่ควรกับยักษ์แดงขึ้น
มาแล้วนะครับ ขอแสดงความยินดีที่กลับมาอีกครั้งนะครับยักษ์แดง
ผม-เออๆ หนวกหูหน่า ความรู้สึกที่หน้าจะลืมมันไปนานแล้ว ต้องขอบใจแกจริงๆที่ทำให้รู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง จะให้รางวัล
แกเป็นการตอบแทนละกันนะ
 
 
และผมก็หยิบดาบประจำตัวชองโทชิโร่ที่หล่นอยู่ที่พื้น ขึ้นมา
 
 
พลอย-มะ ไม่ได้นะคะพี่ชาย พี่ชิโระ พี่ริว รีบเอาดาบออกมาจากมือพี่ชายสิคะ!!!!
ฮารุ-เอ๊ะ
พลอย-เร็วๆสิคะ ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป พะ พวกเราจะไม่ได้เจอพี่ชายคนที่พี่ฮารุรักได้อีกแล้วนะคะ
ผม-ถ้างั้นจะ ฆ่าแกให้เพื่อเป็นการขอบคุณล่ะกัน ไอ้เด็กญี่ปุ่น
เก็นจิ-คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบให้ใครมาเรียกผมว่าไอ้เด็กญี่ปุ่นไม่ใช่หรอ!!!!!!!!!!
ผม-เออ แล้วมันจะทำไม
 
 
เก็นจิมันก็ชักปืนตำรวจขึ้นและชี้ตรงมาที่ผม
 
 
เก็นจิ-ถึงจะเสียดายแต่ก็คงต้องลากันแล้วนะยักษ์แดง
ผม-นึกถึงหน้าพ่อ หน้าแม่ให้ดีๆล่ะ ขอรับรองเลยว่าจะตัดหัวแกลงมากองกับพื้นให้
ฮารุ-ทะ ที่รัก!!
พลอย-ดะ เด๋วสิคะ พี่ชายทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ!!
ผม-หุบปาก!!!!!
ฮารุ-เอ๊ะ!!
พลอย-ค่ะ
เก็นจิ-ในเมื่อไม่มีคนมาขวางแล้วพวกเรามาสนุกกันต่อดีกว่านะครับท่านยักษ์แดงผู้ยิ่งใหญ่
ทาเคดะ- คะ คนพวกนี้กำลังสนุกกันอยู่อย่างงั้นหรอ
ซาซากิ-ในยุคสมัยที่ยังมีซามูไร มีคนเคยพูดไว้ว่าในการต่อสู้แบบเอาชีวิตเข้าแลกกันหรือการดวลดาบของซามูไร ถ้า
ก้าวข้ามความกลัวตายไปได้แล้วล่ะก็สิ่งที่รออยู่คือความสุขของการดวลที่แท้จริงยังไงล่ะ
ผม-เออ งั้นจะต่อให้แกสักหน่อยละกัน ถือว่าเป็นของขวัญไปยมโลกจากยักษ์แดงคนนี้
 
 
ผมก็เก็บดาบเข้าฝักแล้วเอาดาบมาเหน็บข้างลำตัวและผมก็ย่อตัวนิดนึงมือซ้ายจับฝักดาบมือขวาทำท่าพร้อมจับด้าม
ดาบตามที่เรียนมา
 
 
ซาซากิ-นั่นมันท่าอิไอ
ทาเคดะ-แกเป็นคนสอนท่าอันตรายๆแบบนี้ให้งั้นหรอ ซาซากิ
ซาซากิ-ไม่ใช่ข้านะเว้ย
โอคะวะ-บิกคุคุง คงจะไปแอบหัดเอาเองรึป่าว
เก็นจิ-พร้อมนะครับ
ผม-อ่า
 
 
ผมก็วิ่งเข้าใส่ซ้ายทีขวาที เพียงแค่3ก้าวเท่านั้นก็ถึงตัวมันผมก็ดึงดาบออกจากฝักและกำลังจะเอาดาบตัดคอมัน ก็มี
เสียงปืนดังขึ้นหลายนัด  ปัง ปัง ปัง ปัง!!!!!!
 
 
….-หยุด!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฮารุ-ทะ ที่รักคะ!!!!