Trinity สงคราม 3 โลก

อยู่อย่างมีเกียรติ ตายอย่างมีเกียรติ ทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อชัยชนะ

 
“ เกิดอะไรขึ้นกัน พระราชาอัลฟ์ไฮม์เปลี่ยนใจกระทันหันอย่างนั้นหรอ ” เรเวนเกลรีบวิ่งไปพระราชาวัง พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นในหัวของเค้า เหตุใดกัน จึงมีการเรียกเข้าพบ ทั้ง ๆ ที่ก่อนนี้ไม่น่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วแท้ ๆ
เรเวนเกลมาหยุดอยู่ที่ด้านหน้าประตูพระราชวังนิฟฟิ่งไฮม์ เค้าสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ พร้อมเผชิญกับสิ่งที่จากได้ยินจากพระราชาอัลฟ์ไฮม์ 
เรเวนเกลผลักประตูพระราชาวัง แล้วเดินเข้าไปอย่างกระชับกระเฉง ทหารอารักขาพระราชาทำความเคารพเรเวนเกลตั้งแต่ต้นทางเดิน จนสุดบรรลังก์พระราชา
“ เรียกหาข้า…ท่านมีเหตุด่วนอะไรหรอขอรับ ”
เรเวนเกลคุกเข่า ทำความเคารพพระราชาอัลฟ์ไฮม์ 
“ จริง ๆ ข้าเองก็ไม่อยากรบกวนเวลพักผ่อนของเจ้า แต่ข้าอยากให้เจ้าดูสิ่งนี้สักหน่อย ” 
พระราชาอัลฟ์ไฮม์พูดพลาง กวักมือพลางเรียกเอลฟ์เสนาธิการออกมา
เอลฟ์เสนาธิการเดินออกมาทันทีพร้อมกับลูกแก้ว เค้าร่ายมนตร์บางอย่าง ทำให้ภาพในลูกแก้วนั้นฉายขึ้นในท้องพระโรง
ภาพในลูกแก้วนั้นกำลังแสดงอยู่นั้น เป็นภาพของกองกำลังหุ่นยนต์ ที่กำลังโจมตีเผ่าพันธุ์อื่นอย่างโหดเหี้ยม ทั้งกระสุนปืน มิซไซล์ ปืนเลเซอร์ อาวุธพวกนี้ล้วนสังหารคนที่ต่อต้านอย่างไม่มีปราณี
เรเวนเกลเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้า เค้าไม่เคยคิดเลยว่าบนโลกใบนี้จะยังมีการเข่นฆ่า ป่าเถื่อนแบบนี้ แม้ว่าเอลฟ์นั้นจะเป็นขั้วอำนาจที่แข็งแกร่งที่สุดบนโลกใบนี้ แต่สิ่งที่เห็นนั้น ทำให้เรเวนเกล และพระราชาอัลฟ์ไฮม์ เริ่มไม่ค่อยเชื่อแล้วว่าพวกเค้าเองนั้น อยู่บนจุดสูงสุดจริงหรือเปล่า
“ ในดินแดนที่ห่างไกลออกไปมากจาก นิฟฟิ่งไฮม์ มีเผ่าพันธุ์ที่ชื่อว่า มนุษย์ อาศัยอยู่ ณ ใจกลางโลก พวกมันใช้ที่เรียกว่าเทคโนโลยี สรรค์สร้างอาวุธ และกองกำลังออกมามากมาย แถมดูแล้วไม่ต้องใช้มานาเหมือนพวกเราด้วย ”
เสนาธิการเอลฟ์บอกเล่ารายละเอียดต่าง ๆ ให้แม่ทัพเรเวนเกลฟัง
“ พวกเรามัวแต่ทำสงครามในซีกโลกนี้ เลยไม่ได้รู้เลยว่า ณ พื้นที่ห่างไกลก็มีพวกมนุษย์ ที่ดูท่าทางอันตรายมาก…แล้วเจ้าล่ะ ราเวนเกล เจ้าคิดว่าเราควรทำอย่างไร ”
พระราชาอัลฟ์ไฮม์ย้อนถามเรเวนเกล 
เรเวนเกลนิ่งเงียบไป มองสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วคิดอย่างทุกอย่างที่เกิดขึ้น หากแต่เวทมนตร์ของพวกเอลฟ์นั้นแข็งแกร่งแล้ว สิ่งนี้ที่เราได้เห็นวันนี้ มันไม่สามารถรับรองได้เลยว่าเวทมนตร์นั้นจะชนะทุกสิ่งเหมือนที่ผ่านมาได้
 

 เสียงดังจากปลายกระบอกปืน และแรงระเบิด ทำให้พื้นที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความตาย การเข่นฆ่า ไล่ล่าอาณานิคม ช่วงชิงทรัพยากร…เหล่าหุ่นยนต์และทหารพร้อมอาวุธได้บุกยึดพื้นที่แห่งนี้แล้ว
“ สงครามที่นี่ดูท่าจะจบเร็วกว่าที่คิดนะครับ ท่านไรออท ”
ทหารนายหนึ่งเอ่ยปากขึ้นมา หลังจากดูภาพจากมอนิเตอร์ที่แสดงอยู่บนหน้าจอ
“ ง่ายเกินไป…อุส่าห์นำเครื่องมือยุทธโธปกรณ์ไปขนาดนี้ นึกว่าจะตึงมือมากกว่านี้ ”
“ สั่งทหารทุกหน่วยกลับฐานได้ !!! ” ไรออทออกคำสั่งเสร็จ เค้าหันหลังสะบัดผ้าคลุมแล้วเดินออกไปจากห้องบัญชาการ
นายพลไรออท เป็นบุคคลที่มากไปด้วยอำนาจ ทั้งด้านการเมือง และทางทหาร หลังจากที่พ่อของเค้าได้ส่งต่อไม้แห่งอำนาจเผด็จการให้ เค้าก็ทำหน้าที่มาได้อย่างดีโดยตลอด ไม่ว่าจะเป็นการกดขี่ประชาชน การสั่งประหารบุคคลที่ต่อต้าน และบุคคลที่น่าจะเป็นอันตรายต่อตัวเค้าเอง
ตระกูลของไรออทนั้น เมื่อก่อนเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียง สิ่งประดิษฐ์ที่ตระกูลนี้ล้วนสร้างขึ้นมานั้น ปูทางให้ตระกูลของเค้านั้นได้กลายมาเป็นผู้นำของเหล่ามนุษย์
ณ ห้องประดิษฐ์
สาววัยรุ่น ใส่แว่น ผมสีดำ ดูเก้ ๆ กัง ๆ กำลังพยายามที่จะประดิษฐ์หุ่นยนต์แม่บ้านสารพัด 
“ โอ้ยยยยย ทำไมวงจรตรงนี้มันถึงไม่ไปเชื่อมวงจรตรงนั้นกันนะ…นี่ชั้น ก็ทั้งรื้อ ทั้งแกะ ออกมาทำหลายต่อหลายครั้งแล้ว ทำไมมันไม่สำเร็จสักกที ” 
ไรออทเดินมาถึงห้องประดิษฐ์แล้วเดินเข้าไป ได้เห็นผลงานของสาวคนนั้น แล้วชำเลืองดูผลงานของเธอ พร้อมกับส่ายหัว
หุ่นยนต์ที่ไรออทเห็นนั้น ขาขึ้นมาอยู่ด้านบน ส่วนหัวมาอยู่ด้านล่างแทน แล้วมือของหุ่นยนต์ก็ดูไม่สมมาตรกันเลย ไรออทเดินไปลูบหัวเธอ พร้อมกับนั่งลงปลอบเธออย่างใจเย็น
“ สิ่งนี้น่ะ มันไม่เรียกว่าสิ่งประดิษฐ์หรอกนะ ดู ๆ แล้วมันคล้ายกับการจับอะไรมายัด ๆ ประกอบกันเท่านั้นเอง ”
สาววัยรุ่นเพิ่งรู้สึกตัว ว่ามีคนเข้ามาในห้องแล้วเดินมาถึงใกล้ตัวเธอขนาดนี้ เธอสะดุ้งตกใจทันทีที่ไรออทนั่งลูบหัวเธอ
“ ใช่สิ ใครจะไปเก่งเหมือนปะป๊าล่ะคะ นี่หนูก็สร้างมันสุดความสามารถแล้วนะ ”
“ หนูก็ไม่เข้าใจนะ ว่าทำไมปะป๊าถึงไม่สอนสิ่งที่ปะป๊ารู้ให้หนู แต่กลับพี่ ๆ ปะป๊ากลับบอกพวกพี่ ๆ ทุกอย่างเลย ”
เธอตัดพ้อที่ไรออททำให้เธอไม่พอใจ ไม่รักเธอเท่าพวกพี่ ๆ เพราะลูก ๆ ของไรออทนั้นมีความสามารถทางด้านนี้ทุกคนยกเว้นเธอคนนี้ คนเดียว
“ สิ่งที่เรียกว่า พรสวรรค์ มันไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกคนนะ เบล ”
“ ลูกต้องพยายามให้มากกว่านี้ แล้วสักวันพ่อจะบอกทุกอย่างที่ลูกอยากรู้ เมื่อมันถึงเวลา ”
ไรออทลุกขึ้นยืน แล้วหันไปดูหุ่นยนต์ที่เบลได้ประกอบรวมกันอีกครั้ง เค้าได้แต่อมยิ้ม
 แม้ว่า เบล จะไม่เหมือนพี่ ๆ ของเธอ แต่เธอก็มีความพยายามที่จะเป็นที่ยอมรับของไรออท เธอพยายามสรรค์สร้างผลงานให้ไรออทได้ดูบ่อย ๆ แต่สุดท้ายผลงานนั้นก็ไม่สามารถนำมาใช้งานได้จริง ๆ สักอย่างเดียว
ไรออทเดินออกจากห้องประดิษฐ์ที่เบลอยู่ และเดินที่ห้องทดลองทันที
ที่ห้องทดลองนั้น พี่ทั้งสองของเบล กำลังทดลองหุ่นยนต์ยิงลำแสงรุ่นใหม่ ที่ทั้งคู่ได้ร่วมมือกันสร้างมันขึ้นมา พวกเค้ารอเพียงให้ไรออทมาชมผลงานของพวกเค้า
ไม่นานนักไรออทก็เดินทางมาถึง พวกเค้าทั้งสองคนรู้ได้ทันทีที่พ่อของเค้าก้าวเข้ามา เพราะในห้องนี้ได้ติดตั้งตัวเซนเซอร์ที่ทางประตูเข้า 
“ พ่อครับ รีบ ๆ มาดูสิ่งที่ผมกับแซมได้สร้างขึ้นสิครับ ”
“ ใช่ครับพ่อ มาดูตรงนี้สิครับ ส่วนปืนตรงนี้ผมกับซิม เป็นคนสร้างขึ้นมาครับ ”
ซิมและแซมรีบอวดผลงานให้พ่อดูทันที 
ไรออทเดินเข้าถึงจุดปลอดภัยของห้องทดลอง ที่ซิมและแซมยืนอยู่ด้วยกัน ในจุดนี้ล้อมรอบไปด้วยม่านบาเรีย และเหล็กกันลำแสงอย่างดี 
ซิมและแซมไม่รอช้า ทั้งคู่รีบสาธิตการใช้งานของหุ่นยนต์รุ่นใหม่ล่าสุดที่พวกเค้าได้สร้างขึ้นมา
เจ้าหุ่นยนต์ค่อย ๆ ยืนขึ้น ขาทั้งสี่ของมันคอยประคองส่วนหัว ซึ่งส่วนหัวของมันดูใหญ่เกินสี่ทั้งขาของมัน แต่ซิมและแซมก็ได้สร้างให้ขามันแข็งแรง และสมดุล พร้อมทั้งรับน้ำหนักได้
เมื่อหุ่นยนต์อยู่ในท่าพร้อมยิงแล้ว ซิมและแซมเริ่มทำการโจมตีใส่เป้าล่อที่อยู่ด้านหน้าทันที
“ พร้อมนะครับพ่อ ” ซิมและแซมถามพ่อของเค้าพร้อมกัน
“ อืม เอาสิ มีอะไรก็โชว์มาให้พ่อดู ”
เสียงชาร์จลำแสงจากหุ่นยนต์ค่อย ๆ ดึงขึ้น…มันชาร์จนานกว่าสิบวินาที ซิมและแซมก็ช่วยลุ้นว่าการทดลองของครั้งนี้จะไม่ทำให้พวกเค้านั้นหน้าแตก แต่แล้วสุดท้ายลำแสงก็ถูกได้ปล่อยออกจากปลายกระบอกปืนของหุ่นยนต์
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงง เสียงดังไปสนั่นทั้งห้องทดลอง ไม่ใช่แค่เสียงเท่านั้น แต่มันทำให้ศูนย์บัญชาการแห่งนี้ถึงกับสั่นคลอนเลยทีเดียว ป้ายที่เป็นเป้าล่อนั้นหายไปทันที ไม่สิ ไม่ใช่แค่ป้าย มันหายไปทั้งผนังของศูนย์บัญชาการเลยต่างหาก
ทั้งคู่ออกอาการดีใจ พร้อมกับกระโดดโลดเต้น ที่ผลงานของเค้าไม่แป๊กต่อหน้าพ่อของเค้า
“ เจ๋งใช่ไหมครับพ่อ ผมบอกแล้วว่าพ่อต้องตกใจ ”
“ เลเซอร์นั่น ซิมเป็นคนคิดอนุภาคมาเองเลยนะครับพ่อ ”
ไรออทถึงกับพูดไม่ออก ทันที่ที่เห็นบรรยากาศนอกศูนย์บัญชาการ เพราะผนังของที่นี่ถูกยิงให้ปลิวหายไปไหนไม่รู้ ไม่เคยว่าศูนย์บัญชาการที่แข็งแร็งนี้ จะถูกปืนเลเซอร์ของลูกตัวเองพังมัน
“ ลูก ๆ เก่งนะ แต่พ่อว่ามันเกินไป เราไปทำสงครามนะ ไม่ใช่ไปสู้กับสัตว์ประหลาดที่ตัวสูงเท่ากับตึก 100-200 ชั้น  เอาแต่พอดีไหม ซิม แซม ”
ไรออทมองพวกเค้าด้วยสายตาเย็นชา ที่พร้อมจะหาเรื่องลูก ๆ 
ซิมและแซมตกใจเมื่อได้เห็นหน้าของพ่อ ทั้งคู่คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ไม่งั้นคืนนี้ไม่ได้กลับบ้านแน่ ๆ ทั้งคู่รีบขอโทษขอพายอย่างรวดเร็ว และสัญญาว่าจะปรับปรุงให้มันเบากว่านี้ 
ไรออทเห็นพวกลูก ๆ กลัวมาก เลยกะว่าจะทำให้ทั้งคู่ผ่อนคลาย จึงตบไปที่ไหล่ของทั้งคู่
“ หึ พยายามเข้าล่ะ ”
“ คะ คะ คะ ครับ พ่อ ” ซิมและแซมตอบพร้อมกันโดยไม่ได้นัด แล้วไรออทก็เดินออกจากห้องทดลองไป
ไรออทเดินมาพร้อมกับคิดในใจว่า หากพวกลูก ๆ ของเราทำได้ขนาดนี้ เราก็ไม่ต้องกลัวใครหน้าไหน จะมีสิ่งใดในโลกนี้ที่ทำให้พวกเราพ่ายแพ้อีก ตระกูลของเราต้องเป็นหนึ่งในโลกนี้ ไม่ว่าจะใช้วิธีอะไร ชั้นต้องชนะ และต้องได้ทุกสิ่งที่ต้องการ…