the dark path : An adventure into a wider world

“อ่ะ อ่าว คุณลุงคนนั้นหายไปไหนกันล่ะเนี่ย” ราเชลพูด

“ยังไงก็ตาม คงมีทางออกทางเดียว ที่เราจะรอดไปจากเมืองน่าสยองแห่งนี้ได้”

“จริงสิ เราน่าจะเด็ดดอกกุหลาบไปตามคำแนะนำของคุณลุง” ราเชลเด็ดดอกกุหลาบขึ้นมา มันเป็นดอกกุหลาบที่ดูใกล้จะเหี่ยวเฉา แต่ว่าดอกของมันดู

ชวนน่าหลงไหล เหมือนกับว่า จะสามารถดึงเราเข้าไปยังภวังค์ได้

“อ้ะ อะไรกันเนี่ย ไม่ได้การแล้วยิ่งรีบก็ยิ่งดี เราต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน” ราเชลรีบ เดินไปตามซอกซอย สลับกับ การเดิน บนถนน

“คุณแม่ครับ ผมอยากเจอคุณแม่จัง ผมรู้สึกโดดเดี่ยว” ราเชลเอ่ยขึ้นมา ท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวเหน็บ ยิ่งเดินไปเท่าไหร่ ยิ่งสัมผัสได้ถึง

บรรยากาศอันหนักหน่วง ความมืดที่รายล้อมเข้ามา และพระจันทร์ ที่ส่องแสงสีเทาสว่าง เหมือนกับว่าโลกนี้ กำลังถูกครอบงำ

“อ่า เราเดินมาได้ซักพักแล้วสินะ…….เอ๊ะ ทำไมเรารู้สึกว่าเหมือนมีคนกำลังมองอยู่ ช่างมันเถอะ เราต้องไปต่อ”

“จะว่าไปเข็มทิศมันดูแปลกตาดีแฮะ เหมือนกับว่ามันขยับเปลี่ยนทิศอยู่ตลอดเวลา” ราเชล เดินหน้าไปยังหอคอย พลางสังเกตุบรรยากาศรอบข้างไปด้วย

“เอ๊ะ จากที่เราสังเกตุมา ทุกบ้านมันมีสัญลักษณ์แปลกๆหมดเลย มันคืออะไรกันนะ” ราเชลพยายามที่จะเข้าใกล้และมองอย่างตั้งใจ

มันไม่ใช่ภาษาที่เขารู้จัก และมันแปลกมากสำหรับราเชล “ถ้าเราออกไปได้ เราอยากจะเรียนรู้อะไรต่างๆ ให้มากกว่านี้จัง”

สาเหตุที่เขาพูดอย่างนี้ เพราะตั้งแต่คุณแม่ลาออกจากงาน เขาก็ต้องย้ายมานอกตัวเมือง และที่สำคัญเค้าเรียนตามเด็กคนอื่นไม่ทัน เค้าหัวไม่เก่งการ

เรียน จึงไม่สามารถมีโรงเรียนแห่งไหน ที่เค้าจะสามารถเรียนได้เลย . . . . . . ราเชล เดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปสดุดอยู่ที่เสาไฟต้นหนึ่ง

มันดูแปลกมากๆ รูปร่างมันดูบิดเบี้ยว ในขณะเดียวกัน มองไปมองมา มันไม่เหมือนเสาไฟเลย มันดูเหมือนต้นไม้อะไรสักอย่างที่ส่องแสงได้

ตอนนั้นราเชลก็แน่ใจเลยว่ามันไม่ใช่ ที่ๆปกติ อย่างแน่นอน ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงคนค่อยๆเดินมาตามถนน เสียงรองเท้าที่เหมือนกับเดินขูดพื้น

เสียงนั้นมันแสบหู ถึงขนาดที่ราเชล ต้องเอามือทั้งสองข้างของเขาปิดหูเอาไว้ แต่จู่ๆ……..เสียงเดินก็หยุดลง กลับกัน ได้มีเสียงหญิงสาวพึมพัม

อะไรสักอย่างมาจากข้างหลัง จนกระทั่งเสียงนั้นเข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ….และเรื่อยๆ ทั้งที่เสียงควรจะอยู่ไกล แต่มันกลับดังก้องในหัว แต่ราเชลก็สามารถ

ที่จะทนอยู่ได้

“....เสียงเงียบลงไปแล้ว เราไม่เคยรู้สึกอะไรอย่างนี้มาก่อนเลย เราต้องรีบไ-”

ยังไม่ทันได้พูดจบคำ ร่างเจ้าของเสียงก็ปรากฎ เดรสสีดำ ดวงตาที่เต็มไปด้วยสีขาวสนิท แผลที่แหวะหวะตามตัว คอที่ใกล้จะขาดเต็มที ผมสีทองที่

อาบไปด้วยเลือดอย่างชัดเจน ร่างที่เต็มไปด้วยรัศมีสีดำรอบๆ ค่อยๆเดินแบบกระตุกผิดรูปผิดร่างมาที่ราเชล “น….นั่น...มัน อะไรกัน” ราเชลพูดด้วยน้ำ

เสียงที่หวาดกลัวไปถึงแกนหัวใจ ราเชลหวาดกลัวจนลืมนึกถึงดอกกุหลาบที่ติดตัวมาด้วย แต่จู่ๆ ร่างนั้นก็หายไปกับตา “ห้ะ หายไปไหนแล้ว” ราเชล

ถามในขณะที่ยังงุนงง แต่ในขณะนั้น ราเชลรู้สึกมีสิ่งที่อยู่ข้างหลัง ด้วยความกลัวราเชลยังช็อกอยู่พักนึง หางตาเหลือบไปเห็นเส้นผมสีทองที่อยู่ข้างๆ

หู พร้อมกับเสียงเลือดหยดอย่างชัดเจน เสียงหายใจที่รดอยู่ข้างลำคอ แล้วก็มีเสียงกระซิบขึ้นมา

“เธอ เด็กหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก ฉันอยากที่จะฉีกเนื้อแกออกมาเป็นชิ้นๆ แล้วเอาเนื้อของแกมาชิม" หญิงสาวหัวเราะด้วยเสียงที่แหบแห้งและดังมากๆ

แล้วหญิงคนนั้นก็ได้ปิดตาของราเชลลง . . . . ราเชลได้ตื่นขึ้นมาใน โบสถ์แห่งนึงที่มืดมากๆ มีเพียงตะเกียงดวงเดียว จากนั้นหญิงสาวก็เดินมาตรง

หน้า เธองอก กรงเล็บขนาดใหญ่ออกจากมือ แล้วตัดลงไปที่ แขนของราเชลอย่างจัง “ข่ะ...แขนมัน อ้าก!!!!!!!!!!” ราเชลร้องด้วยความเจ็บปวด

ราเชลเจ็บปวดจนไม่ได้ร้องเป็นภาษาคนด้วยซ้ำ ราเชล พยายามแข็งใจ กลั้นความเจ็บปวดทั้งน้ำตา ราเชลแทบจะขยับตัวไม่ได้ แต่เหมือนกับว่า เขา

ถูกพลังงานบางอย่าง เข้าครอบงำ ทำให้เค้ายืนขึ้นเอง จากนั้น หญิงสาว แทงไปที่หน้าอกของราเชลด้วยมีดเล่มใหญ่ ราเชลเสียสติ และสลบลงไป

แล้วราเชลก็ตื่นมาอีกครั้ง ฝันร้ายของราเชลยังคงไม่จบ ราเชล โดนแทงครั้งแล้วครั้งเล่า และหญิงสาวหัวเราะ ด้วยน้ำเสียงอันชั่วร้าย แต่แล้วราเชล

สามารถ คืนสติ ชิงเอาดอกกุหลาบที่เก็บมาปักไปที่หัวของหญิงสาว หญิงสาว ร้องด้วยความทรมาณ และ ร่างกายก็สลายหายไป . . . . ราเชล ได้ตื่น

ขึ้นมาอีกครั้ง ที่ถนนเส้นเดิมที่เค้าเจอกับ หญิงสาวประหลาดคนนั้น ร่างกายของ ราเชล กลับมาอยู่ครบ 32 เหมือนเดิม และได้เห็นร่างของหญิงสาว

ประหลาดคนนั้น จมอยู่ในกองเลือด หัวได้หลุดออกจากคอ และ ลูกตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงจ้องมาที่ราเชล หญิงสาวร้องด้วยความโกรธแค้น พื้นที่

บริเวณรอบค่อยๆสั่นไหว รูปร่างของสิ่งต่างๆที่ค่อยบิดเบี้ยว โดมมืดทมิฬค่อยๆก่อตัวบริเวณนั้น ราเชลวิ่งออกมาจากตรงนั้นอย่างสุดชีวิต จนกระทั่ง รา

เชลหนีออกมาจากตรงนั้นได้ “แฮ่กๆ … นี่เราหนีพ้นแล้วหรอ ก็คงจะอย่างงั้นแหละ” ราเชลได้หนีรอด จากหญิงสาวเดรสดำ เค้าได้ตระหนักทันทีว่า

ต้องไปให้ถึงหอคอยให้ไวที่สุด หลังจากที่เก็บแรงมา ราเชลเรื่อมที่จะวิ่ง ตอนนี้เขาวิ่งได้ครึ่งทางของหอคอยแล้ว ขณะที่กำลังวิ่งไปเขาได้ไปสดุดตา

กับหญิงชราที่ นั่งอยู่ตรงม้านั่งข้างถนน ราเชลตัดสินใจเข้าไปหา ราเชลไม่รู้เลยว่าอันตรายหรือไม่ แต่เขาแค่สัมผัสได้ว่า เขาต้องเข้าไปหา

ยายแก่มองขึ้นมาที่ราเชล แล้วแสยะยิ้มออกมา “หนุ่มน้อย ดูเหมือนว่าเธอกำลังมีปัญหานะ”

“ปัญหาอะไรหรอคุณยาย” ราเชลเอ่ยถาม “เธอถูกจับจ้องอยู่ ทุกสิ่งทุกอย่าง คือความคิดของมัน มันครอบงำเธอทุกที่ ทุกทิศทาง ตราบใดที่พระจันทร์เป็นสีเทา มันยังคงหลับไหล แต่หากพระจันทร์เปลี่ยนเป็นสีเลือด มันจะจับตัวเธอ อาจเพราะเธอมีอะไรที่พิเศษบางอย่าง ยายสามารถเห็นมันได้ในตัวเธอ” ราเชลได้คิดอยู่แล้วจึงเอ่ยถามกับคุณยาย “มันคืออะไรครับ แล้ว….ตัวผมมีอะไรอย่างงั้นหรอ”

“ตอนนี้เธอ ไม่จิตแข็งพอที่จะรับรู้เกี่ยวกับตัวตนของมัน ยายน่ะ จะบอกให้ว่า เรื่องพวกนี้ มันเกี่ยวกับแม่ของเธอ”

“ห้ะ ว่าไงนะ แม่ของผม คุณยายรู้ได้ยังไง” ราเชลเอ่ยถาม พร้อมกับความหวาดระแวง “แม่เธอมีอาการป่วยไม่ใช่รึไง แต่ว่า เธอไม่สังเกตุความผิดปกติจากแม่เธองั้นหรอ” “ห้ะ เรื่องนั้นมัน….”

ราเชลได้นึกถึงอาการป่วยของแม่ ตั้งแต่แม่ป่วยมา แม่มีอาการที่แปลกจริงๆ แม่ใช้เวลานอนนานกว่าคนทั่วไป บางครั้ง นอนหลับสนิทไปเป็นสัปดาห์

คุณแม่ชอบเหม่อลอย ทำเป็นเขียนอะไร กลางอากาศ แต่ไม่บ่อยนัก และที่สำคัญบางครั้งนัยย์ตาของคุณแม่เปลี่ยนเป็น สีดำสนิท ถึงแม้ช่วงหลังๆมานี้

อาการจะเบาลง แต่ก็ยังคงมีอาการบางครั้ง

“แล้วตัวผมมันมีอะไรพิเศษอย่างนั้นหรอ”

“ยายอธิบายมันไม่ได้ แต่ก่อนอื่น เธอเอาเจ้านี่ไปใส่กับเข็มทิศก่อน” คุณยายยื่นของสิ่งนึงให้กับราเชล มันเป็นเข็มแหลมๆสีทอง

“ใส่มันเข้าไปกับเข็มทิศ แล้วมันจะหาตัวเธอไม่เจอ” หลังจากที่คุณยายบอก ราเชลก็ใส่มันลงไปกับเข็มทิศ ขณะที่กำลังจะหันไปคุยกับคุณยาย คุณ

ยายคนนั้นก็ได้เดินไปตามถนน แล้วจู่ๆ ก็หายวับไปกับตา

“อะไรกัน หายไปอีกแล้วหรอเนี่ย เหมือนกับลุงคนนั้นเลย”

“ไม่ได้ๆ เราจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ไม่ได้ เราต้องกลับไปหาคุณแม่” ราเชลได้เดินทางต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งใกล้ถึงหอคอย หากราเชลไปถึงหอคอย

ได้คงดี แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิด ราเชลมองขึ้นไปบนท้องฟ้า สิ่งที่เขาเห็นคือ สัตว์ประหลาดหน้าตาคล้ายนก ร่างของมันพอๆกับมนุษย์ แต่ปีกของมัน

ใหญ่ยักษ์น่าสะพรึง เสียงของมันคำรามเหมือนกับอสูรกาย

“โถ่เอ้ย ใกล้จะถึงหอคอยแล้วแท้ๆ” ราเชลรีบเข้าไปซ่อนตามซอยถนน “เราน่าจะรอให้พวกมันไปก่อน แล้วค่อยเข้าไปในหอคอย แต่หลังจากนั้น ก็มี

เสียงเปียโนดังขึ้น