สามี

สามี(27)
"พี่แนนไปทายาในห้องคูมพ่อนะคะ...คูมพ่อมียาวิเศษ" เด็กหญิงที่ถูกอุ้มในอ้อมแขนของพ่อเจ เดินมาจนหยุดตรงหน้าห้อง เธอเอ่ยขึ้นอย่างขอร้องหญิงสาว
"พี่แนนให้พี่แจงทาให้ก็ได้ค่ะ" หญิงสาวมองหน้าผู้เป็นนายจ้างชั่วครู่ ก่อนจะตอบเด็กหญิง เธอนึกเกรงใจและเจียมตนไม่อยากให้คนมองไม่ดี...และชายหนุ่มอาจจะเสียภาพลักษณ์
"ฮึก อึก พี่แนน...เลือดออกไอติมอยากทายากับพี่แนน...คูมพ่อขาให้พี่แนนไปทายา" เด็กหญิงที่ไม่ยอมห่างกายหญิงสาว สะอื้นไห้เมื่อเห็นปากของแนนนั้นเลือดไหล มือน้อย ๆ ของเด็กหญิงลูบเบา ๆ ตรงรอยช้ำ เพราะกลัวพี่แนนที่เธอรักนั้นเจ็บกว่าเดิม ก่อนจะเอ่ยปากร้องขอต่อผู้เป็นพ่อ
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่แนนไม่เจ็บเลย...หยุดร้องนะคะคนเก่ง" มือเรียวเล็กของหญิงสาวลูบเช็ดน้ำตาให้เด็กหญิงเบา ๆ พร้อมกล่าวอย่างละมุน
"พี่แนนเจ็บไอติมรู้" เด็กหญิงยังคงพูดต่อ
"ไปเถอะ...ไม่ต้องคิดมากหรือกังวลอะไรทั้งนั้น" เป็นเสียงของพ่อเจที่ดังขึ้น จนหญิงสาวที่กำลังปลอบเด็กน้อยนั้นเงยหน้ามองด้วยแววตานิ่งเรียบ
"ไปกันนะคะพี่แนน" เด็กหญิงจับมือหญิงสาวพร้อมกันสามคนที่ก้าวเดินเข้ามาในห้อง
"นั่งรอกันก่อนนะ พี่ไปเอายามาให้" คุณพ่อเจปล่อยเด็กหญิงตัวน้อยจากอ้อมกอดให้นั่งลงตรงโซฟาตัวยาวเคียงข้างแนน ก่อนจะเดินไปยังตู้ยาสามัญที่อยู่ตู้ด้านหลังของโต๊ะทำงาน
เด็กหญิงไอติมขยับเข้าใกล้ พร้อมกับดวงตากลม ๆ มองหน้าพี่แนน เธอจับจ้องอย่างพิจารณาก็จะมีน้ำตาสีใสไหลอาบพวงแก้มกลมนั้น เธอนึกสงสารกับใบหน้าของพี่แนนอย่างเดียงสาคิดว่าพี่แนนของเธอจะต้องเจ็บมากแน่ ๆ มือเล็กป้อมดันตัวกลม ๆ ให้ลุกยืนก่อนจะโอบกอดรอบคอของหญิงสาว
"เดี๋ยวน้องไอติมเป่าให้นะคะ พี่แนนจะได้หายไวๆ " เด็กหญิงละกอดแล้วเอ่ยขึ้นอย่างไม่ประสา พร้อมกับลมจากปากที่พ่นแผลมุมปากของแนนแผ่วเบา การกระทำที่แสนจะน่าเอ็นดูทำให้หญิงสาวนั้นถึงกับน้ำตาคลอ
"หืม...ไม่เจ็บจริง ๆ ด้วย สงสัยแผลพี่แนนหายแล้วแน่ ๆ เลย" หญิงสาวพูดอย่างเอาใจสีหน้าของเด็กหญิงเปื้อนยิ้มเมื่อแนนนั้นพูดจบและส่งยิ้มให้
"เห็นไหมน้องไอติมบอกแล้ว เป่าแป๊บเดียวหายเลย" เด็กหญิงยิ้มทั้งน้ำตาว่ากล่าวอย่างใสซื่อ
"ไอติมมาค่ะพ่อทายาให้" พ่อเจที่มองการกระทำของคนทั้งคู่ เขามองด้วยแววตาที่ซาบซึ้งต่อการกระทำที่คนทั้งสองมีต่อกัน แม้จะเป็นเพียงเวลาสั้น ๆ แต่กลับทำให้ความผูกพันธ์ของทั้งสองมากล้นกว่าที่คิด การเข้ากันได้เป็นอย่างดีกับลูกสาวของเขาทำให้ชายหนุ่มนั้นยิ้มกริ่ม มองการกระทำด้วยใจเปี่ยมล้น
"ทาให้พี่แนนด้วยนะคะคูมพ่อ"
"เดี๋ยวพี่แนนทาเองก็ได้ค่ะ....ไม่รบกวนเวลางานคุณพ่อเนอะ" หญิงสาวพูดกับเด็กหญิงที่นั่งอยู่บนตักของผู้เป็นพ่อ
หญิงสาวไม่รอคำพูดใด ๆ เธอหยิบจับสำลีและยาก่อนจะค่อย ๆ ซับลงตรงบาดแผลด้วยการสัมผัสแม้จะมองไม่เห็นเธอก็ยังพยายามที่จะทำมันด้วยตัวเอง
สายตาเข้มของชายหนุ่มที่กำลังฝักใฝ่ทายาและทำแผลให้ลูกสาว ลอบมองการกระทำลูบ ๆ คลำ ๆ ของแนนที่ดูไม่ค่อยถนัดอย่างนึกหงุดหงิด เมื่อเธอนั้นพยายามที่จะบ่ายเบี่ยงต่อความหวังดีของเขาที่มีให้....ความว้าวุ่นใจเมื่อเห็นสิ่งที่เธอทำดูขัดหูขัดตาไปเสียหมด หรือลึกๆ ในใจแล้วเขานั้นอยากจะดูแลเธอด้วยตัวเอง ความกระสับกระส่ายในใจที่เป็นตอนนี้เพราะเขาตกหลุมรักหญิงสาวที่อายุห่างกันราวเกือบสิบปีอย่างนั้นหรือ
"คูมพ่อทายาให้พี่แนนด้วยสิคะ.....พี่แนนทำไม่เก่งเหมือนคูมพ่อเลย" เด็กหญิงพูดขึ้นเมื่อเธอเห็นพี่แนนนั้นพยายามที่จะทายาด้วยตัวเอง แม้จะมองไม่เห็นว่าจุดของบาดแผลอยู่ตรงไหน จนต้องบอกกล่าวผู้เป็นพ่อให้การช่วยเหลือ
"ไม่เป็น....." ไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบประโยค สำลีสีขาวก็ถูกซับลงบาดแผลตรงมุมปากทันที โดยที่คนทำนั้นไม่ได้ปริปากพูดอะไรทั้งสิ้น
แนนจ้องแน่นิ่งปล่อยให้ชายหนุ่มนั้นทายาตามรอยแผลที่เกิดเป็นแห่ง ๆ ความละมุนที่ชายหนุ่มนั้นแสดงออกมา ทำให้หัวใจหญิงสาวนั้นเต้นแรง ใบหน้าที่อยู่ใกล้กันในระยะเพียงคืบจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่พวยพุ่งกระทบกับผิวหน้า สายตาของหญิงสาวจ้องมองใบหน้าคุณพ่อลูกติดวัยสามสิบเอ็ดนี้อย่างกับถูกต้องมนต์ และคนที่กำลังทายาก็จ้องมองสบตาไม่ว่างเว้นเช่นกัน
"เจ็บเหรอ?" เสียงนุ่มละมุนเอ่ยถามทำให้หญิงสาวที่อยู่ในภวังค์จ้องมองนั้นมีสติกลับมา
"ไม่เจ็บค่ะ" เธอพูดบอกด้วยน้ำเสียงหวานพร้อมกับสายตาที่มองเขา
"ถ้าเจ็บก็บอก" ชายหนุ่มบอกก่อนที่จะลงมือทายาต่อตามใบหน้าที่บวมช้ำ ตามคอที่มีรอยขีดข่วน เนื้อผิวขาวใสของสาวแรกเเย้มที่อยู่ใกล้สายตา ทำให้ภายในของชายหนุ่มนั้นกระสับกระส่ายลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างเก็บอาการ ยิ่งกลิ่นตัวที่หอมหวนกระทบการจมูกยิ่งทำให้หัวใจของชายวัยสามสิบเอ็ดนั้นเต้นไม่เป็นจังหวะ
"คูมพ่อขา....ไอติมอยากนั่งตักพี่แนน" เด็กหญิงพูดขออนุญาต
"พี่แนนจะเจ็บขา...ไอติมนั่งตักพ่อเหมือนเดิมเนอะ" ผู้เป็นพ่อพูดขึ้นเมื่อนึกห่วงหญิงสาวตรงหน้า หากว่าให้ลูกสาวของเขานั้นนั่งตักเธออาจจะช้ำกว่าเดิม ด้วยน้ำหนักของเด็กหญิงก็ใช่ย่อย
"นั่งได้ค่ะ...เเนนโอเค...ไอติมมาสิคะ" หญิงสาวพูดเสียงหวานยิ่งทำให้หัวใจชายตรงหน้านั้นแทบจะละลายลงทันที ความอ่อนโยนที่เธอมีมันตราติดในหัวใจของเขาไปแล้วโดยไม่ทันตั้งตัว
เด็กหญิงตัวน้อยลงจากตักของผู้เป็นพ่อ และขยับไปนั่งตักของพี่แนนด้วยรอยยิ้ม เธอยิ้มกว้างให้พี่แนนและเปลี่ยนทิศทางส่งยิ้มให้แก่ผู้เป็นพ่อในถัดมา
"ถ้าคูมพ่อทำพี่แนนเจ็บ น้องไอติมจะตีมือคูมพ่อให้เองค่ะ" เด็กหญิงเงยหน้าพูดกับหญิงสาวอย่างเอาใจ รอยยิ้มสดใสของเธอ ทำให้แนนนั้นมีความสุขไม่น้อย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงได้เอ็นดูและรู้สึกผูกพันธ์กับเด็กคนนี้นัก ทั้งที่รู้จักกันเพียงไม่นาน
"ไอติมไม่รักพ่อแล้วเหรอ?" ผู้เป็นพ่อพูดแซวและแสดงท่าทางอย่างคนน้อยใจ เมื่อลูกสาวดูเหมือนจะเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุยกับหญิงสาวตรงหน้า
"รักค่ะ...แต่ตอนนี้รักพี่แนนมากกว่า" เด็กหญิงพูดด้วยความใสซื่อและเดียงสา คำพูดที่ทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองนั้นต้องยิ้มและเผลอมองหน้าสบตากัน
"ปากหวานจังเลยเด็กคนนี้....หื้ม จุ๊บ" แนนที่หมั่นเขี้ยวทนไม่ไหวต้องกดจมูกสูดดมแก้มกลมนั้นอย่างเอ็นดู ก่อนจะจุ๊บลงตรงปากเล็ก ๆ นั้นอย่างรักใคร่
"จุ๊บ!!..." เด็กหญิงไม่ยอมน้อยหน้าเธอจุ๊บคืนลงตรงเรียวปากกระจับของแนนก่อนจะส่งยิ้มจนตาหยี ท่าทางและการกระทำที่น่ารักทำเอาแนนยิ่งเอ็นดูเธอมากขึ้น ความเดียงสาบริสุทธิ์ที่ไม่มีพิษภัยมันสามารถทำให้หัวใจของแนนนั้นอิ่มเอมได้เสมอเมื่อใกล้เธอ
"จะได้ทายาให้พี่แนนไหมวันนี้" ผู้เป็นพ่อที่มองการกระทำของคนทั้งสองด้วยรอยยิ้ม เอ่ยทักขึ้นเมื่อกินเวลานานแล้วสำหรับการหยอกล้อกัน เพราะเขานั้นห่วงว่าหญิงสาวจะมีไข้เพราะร่างกายกระทบกระเทือนบอบช้ำ
"ปากพี่แนนนุ๊มนุ่ม...คูมพ่อลองจุ๊บดูสิคะ" เด็กหญิงที่ไม่ทันรู้เรื่องราวและเข้าใจความหมาย เพียงเพราะสิ่งที่เธอทำนั้นไม่ได้รับการตำหนิ จึงคิดว่าใครทุกคนก็สามารถทำอย่างเธอได้เช่นกัน...คำพูดที่เดียงสาซึ่งผู้ใหญ่สองคนนั้นเข้าใจในตัวเด็กน้อยดี แต่ก็ไม่วายที่ต้องมองหน้ากันอย่างเขินอาย ยิ่งหญิงสาวได้สบตาชายตรงหน้ายิ่งทำให้ใบหน้าร้อนผ่าวจนต้องหลบสายตา......