ข้านี่เหละผู้ถือครองตราไร้นามที่ 5

ณ หมู่บ้านอันห่างไกลผู้คนแห่งนี้คือที่ที่ข้านั้นอาศัยอยู่การตายของราชาเกลนั้นส่งผลกระทบมาถึงที่แห่งนี้เมืืองการคุ้มครองของราชาเกลหายไปพวกอาชญากรก็ผุดขึ้นมาอย่างกับดอกเห็ด และดูเหมือนจะเยอะจนพวก
ทหารทำงานกันมือเป็นระวิง ทหารต้องแบ่งกำลังไปคุ้มกันที่ต่างๆ หมูบ้านของข้าก็มีทหารมาประจำอยู่ด้วยถึงจะน้อยสุดๆก็เถอะ
แต่เอาเถอะเรื่องพวกนี้คงอยู่ได้ไม่นานหรอกมั้ง ข้าได้ข่าวผู้ครอบครองตราประทับทั้ง 4 โผล่ออกมาแล้วนี่นาอีกไม่นานคงมีราชาคาเนียคนใหม่แล้วละ ถ้าให้เหมาะเป็นราชาที่สุดก็คงเป็นอีริคละมั้งความรู้เป็นสิ่ง-สำคัญถ้าให้คนโง่เขลามาเป็นราชาละก็คงถึงล่มสลายของคาเนียเลยกระมั้ง
 
แต่ถึงจะบอกว่าอีริคเหมาะสมที่สุดแต่ก็ใช่ว่าจะดีที่สุด เจ้าพวกนั้นทั้ง 4 คนฉนัดกันคนละด้าน ถึงอีริคจะมีความรู้แต่ก็ไม่มีความเป็นผู้นำ ถ้าวัดจากความเป็นผู้นำโรแรนด้าคงจะเหมาะสมที่สุด แต่เธอนั้นนับว่าที่อ่อนสุดในหมู่พวกนั้น คงจะโดนปฏิวัติเอาง่ายๆถ้าเธอได้เป็นราชา ส่วนนิโคลมีทั้งความฉลาดเกมโกงและความแข็งแกร่งนับได้ว่าเหมาะสมที่สุดหากไม่นับชื่อเสียของเขา มีความสามารถดันเป็นฆาตกรโรคจิตไปซะได้ส่วนอาร์มันโด้มีทั้งความแข็งแกร่งและความเป็นผู้นำก็จริงแต่โง่ ถ้าคนแบบนี้เป็นราชาละก็ราชาเกลคงร้องไห้แน่..
 
เลือกคนใดคนหนึ่งที่ถนัดกันคนละด้านนั้นยุ่งยากมาก
 
"ให้ตายสิเจ้าพวกนั้นดันมีข้อเสียมากกว่าข้อดีซะได้"
 
ก็อย่างบอกไปแสงแห่งความหวังเดียวคงเป็นอีริคละมั้ง อย่างน้อยๆถ้าเวลาผ่านไปความสามารถในการเป็นผู้นำก็คงเพิ่มขึ้นมาเอง ได้ยินวว่าผู้ครอบครองตรานั้นไร้อายุขัย ไม่มีทางแก่เฒ่ามีเวลาอีกมากสำหรับเขาสำหรับการเรียนรู้
 
"เฮ้อ..ถ้ามีผู้ถือครองตราคนที่ 5 ปรากฏตัวขึ้นมาก็คงดีไม่น้อย"
 
ซึ่งไม่เป็นไปได้เพราะราชาเกลนั้นมีตราแค่ 4 อย่าง แต่ระหว่างที่ข้าคิดอย่างงั้น ก็มีแสงสว่างฟ้ามาจากหน้าอกของข้า 
"อั๊ก!..เกิดอะไรขึ้น!"
 
What th- นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนะหลังแสงหายไปก็มีตราประทับปรากฏขึ้นบนหน้าอกข้า
 
"ตราประทับ! ไม่ใช่ว่ามีแค่ 4 หรอกรึแล้วนี่มันตราอะไรกัน?!"
 
ตราประทับปริศนา...น่ากลัวซะมัดไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าราชาเกลมีตราที่ 5 อยู่ด้วย หวังว่าคงไม่ใช่ตราจากปีศาจหรอกนะ ได้ยินว่าราชาเกลไปทำสัญญากับเทพ 4 องค์และได้ตราประทับมา 4 อัน เขาไม่มีเหตุผลอะไรให้ปิดบังว่ามีตรา 5 อันยกเว้นแต่เป็นตราของเทพมารอะไรประมาทนั้น แต่ตราแห่งความมืดของนิโคลเองก็ไม่น่าต่างอะไรจากเทพมารนี่หว่างั้นเหตุผลที่ปิดบังคืออะไรกันนะ 
 
"ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ...ช่างมันก็แล้วกัน.."
 
เอาละข้าจะทำยังไงดีนะตอนนี้ข้ามีตราประทับแล้ว มีสิทธิ์ในการครองบัลลังก์ราชาแห่งคาเนีย ให้ข้าพูดก็ยังไงอยู่แต่ให้ข้าเป็นราชาคงดีกว่า 4 คนนั้นแน่นอน แต่ในตอนนี้ถ้าไม่มีพลังที่จะไปสู้พวกนั้นได้เนี่ยสิ
 
"เฟย์..ลงมากินข้างได้แล้ว!"
 
ดูเหมือนท่านแม่จะเรียกข้า ข้าว่าข้าควรปิดเรื่องตราประทับไว้ก่อนดีกว่า เอ้อ จริงสิข้าลืมบอกชื่อข้าไปสินะ ข้ามีนามว่า เฟย์ ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรแค่ชาวบ้านธรรมดา ถ้ารูปลักษณ์ของข้าละก็ผมข้ามีสีฟ้า นัยน์ตาก็ฟ้าเช่นกัน ข้าเป็นผู้ชายก็จริงแต่ก็มักมีคนเข้าใจผิดว่าข้าเป็นผู้หญิงตลอด ทำไมกันนะถึงหน้าตาข้าจะคล้ายผู้หญิงก็จริง แถมไว้ผมยาวอีกต่างหาก แต่วิธีการพูดของข้านั้นก็ไม่ได้เหมือนผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย
 
"(หรือคิดว่าข้าเป็นสาวทอมกันนะ)"
 
ข้าลงมาทานข้าวกับท่านพ่อและท่านแม่ ท่านพ่อของข้าชื่อ เลโอเป็นนักรบเจนศึก เป็นลุงอายุ 40 ปี ไว้หนวดเล็กน้อย ผมสีน้ำตาลตาสีน้ำตาลเช่นกันส่วนท่านแม่ข้าชื่อ เฟีย อายุ 27 ปี ไปทำยังไงถึงมีเมียอายุห่างกันตั้ง 13ปี กันนะแม่ข้ามีผมและตาสีเดียวกับข้า แม่ข้าเป็นนักบวช คู่รักนักรบกับนักบวชนั้นหาได้ง่ายมากในโลกนี้ เพราะนักรบมักจะเจ็บตัวจนต้องให้นักบวชรักษาให้ตลอด และเพราะเจอกันบ่อยทั้งสองก็คงจะตกหลุ่มรักกันตอนนั้นเหละ
 
"เฮ้ออ~ ให้ตายสิตั้งแต่ท่านราชาเกลตายไปกก็มีแต่เรื่องยุ่งๆไม่เว้นวัน"
 
พ่อข้าพูดขึ้นด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า เพราะทหารมากแถวนี้น้อยพ่อข้าจึงต้องรับหน้าที่ปราบโจรและมอนสเตอร์ที่โผล่ขึ้นมามากมายในช่วงนี้
 
"ก็ข้าบอจะไปช่วยท่านพ่อไม่ใช่รึไง ทำไมถึงห้ามข้าละ? ข้าต่อสู้เก่งกว่าท่านพ่ออีกนะ"
 
ข้านั้นฝึกดาบกับท่านพ่ออยู่เป็นประจำจนแซงหน้าท่านพ่อมาได้ตั้งแต่อายุ 12 จะเรียกว่าข้าเป็นอัจฉริยะก็ยังได้
 
"หุปปากไปเถอะคุณอัจฉริยะ พ่อบอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าไม่ได้ ถ้าลูกเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง ถึงลูกจะแข็งแกร่งแต่ก็ยังไม่มีประสบการณ์ต่อสู้กับคนอื่นนอกจากพ่อเลยนะเลยนะ"
 
ก็จริงที่ข้าไม่มีประสบการณ์ถึงจะไปล่ามอนสเตอร์กับท่านพ่อบ้างเป็นครั้งคราวแต่ก็ไม่เคยสู้กับมนุษย์แบบถึงซีวิต ข้าคิดว่าข้าพร้อมฆ่าคนก็จริงแต่ดูเหมือนพ่อข้าไม่คิดอย่างงั้น
 
"ข้าแค่อยากแบ่งเบาภาระท่านเท่านั้น ถ้ามันต้องฆ่าคนละก็ข้าพร้อมจะทำ"
 
"ไม่ได้เด็กขาด แม่ไม่อยากให้มือสวยๆของลูกไปเปื้อนเลือดหรอกนะจ๊ะ งานแบบนี้ให้พวกผู้ชายทำไปเถอะเนอะ.."
 
ดูเหมือนท่านแม่จะไม่ได้มองข้าเป็นผู้ชายไปซะแล้ว เหตุผลที่ข้าไว้ผมยาวส่วนหนึ่งก็มาจากท่านแม่เช่นกัน 
 
"ท่านแม่ลืมไปแล้วรึ ว่าข้าก็เป็นผู้ชายน่ะ?"
 
"ถ้าแม่บอกว่าลูกเป็นผู้หญิงลูกก็ต้องเป็นผู้หญิงจ้ะ แล้วเวลาจะคบกับใครก็ต้องเลือกผู้ชายดีๆนะ ละก็ต้องพามาหาแม่ก่อนด้วยเข้าใจนะ"
 
"จะมองข้าเป็นผู้หญิงก็แล้วแต่ แต่ข้าไม่ทางคบกับผู้ชายเด็ดขาด..แค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ต่อให้ตายข้าก็ไม่ยอม"
 
ถึงหน้าตาข้าจะเหมือนผู้หญิงแต่ข้าก็ไม่ได้มีรสนิยมชอบผู้ชายด้วยกัน 
 
"เอ๋~~ ทำไมละจ้ะ ระ..หรือว่าลูกมีรสนิยมชอบเพศเดียวกันหรอ!?"
 
"......"
 
ไม่รู้จะพูดไงดีเลยแฮะ
 
"ม..ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ถึงลูกจะชอบแบบไหนแม่ก็รับได้หมด.."
 
"ท่านพ่อไม่คิดจะช่วยข้าหน่อยรึไงครับ"
 
"ฮะๆๆ ไม่ไหวๆ ยอมแพ้ซะเถอะลูก...แต่ว่าพอยังมองว่าลูกเป็นผู้ชายอยู่นะ"
 
        ดูเหมือนท่านพ่อจะยอมแพ้ในการเปลี่ยนความคิดแม่ไปซะแล้วแต่อย่างน้อยท่านพ่อก็ยังมองข้าเป็นผู้ชาย ซึ้งใจเสียจริง..
 
"อ้อจริงสิ เกือบลืมบอกไปพ่อว่าจะให้ลูกเข้าโรงเรียนนะ"
 
อะไรนะ ทำไมท่านพ่อถึงเปลี่ยนเรื่องแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยกัน แถมยังบอกให้ข้าไปโรงเรียนอีก ไม่เอาน่าข้าว่าจะไปเป็นนักผจญภัยซะหน่อยถ้าอยู่ในโรงเรียนข้าจะหาข้อมูลของตราที่ 5 ที่ข้ามีได้ยังไง? ต้องรีบคัดค้านซะแล้ว
 
"เดี๋ยวก่อนท่านพ่อ ทำไมอยู่ดีๆจะให้ข้าไปโรงเรียนละครับ?"
 
"ก็ลูกอายุ 15 แล้วใช่ไหมละ เพราะงั้นก็ควรไปโรงเรียนเหมือนคนอื่นๆนะ"
 
"ก็จริง..แต่ข้าไม่อยากไปโรงเรียน จริงๆข้าวางแผนไว้ว่าจะไปเป็นนักผจญภัยนะครับ เพราะงั้นเรื่องโรงเรียนคงไปไม่ได้หรอกครับ"
 
"ไม่ได้นะ! ถ้าเป็นนักผจญภัยแล้วเกิดบาดเจ็บขึ้นมาละจะทำยังไง!"
 
"ท่านแม่ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ! แค่บาดเจ็บนิดหน่อยข้าทนได้"
 
"ทำไมลูกถึงอยากเป็นนักผจญภัยละ? พ่อว่าไปเป็นนักเวทย์ขราชสำนัก ไม่ก็อัศวินจะดีกว่านะ ระดับลูกละก็คงเป็นได้สบายๆ เงินที่ได้มากกว่านักผจญภัยโข "
 
"ข้าไม่ได้อยากเป็นนักผจญภัยเพราะต้องการเงิน แต่ข้าอยากออกเดินทางน่ะครับ"
 
ข้าไม่สามารถนิ่งเฉยต่อตราประทับที่มีได้ ฉะนั้นจึ่งต้องออกเดินทางเพื่อหาข้อมูล
 
"อะ...ออกเดินทางหรอ? ไม่ได้เด็ดขาด! ก็ลูกน--"
 
"เฟีย! เงียบหน่อย!"
 
"ต..แต่ว่า!"
 
"เฟีย..."
 
ท่านพ่อมองแม่ด้วยสายตาเย็นเฉียบ น่ากลัวแฮะ
 
"....คะ"
 
"เฟย์..ทำไมลูกถึงอยากออกเดินทางละ?"
 
ข้าลังเลที่จะบอกเรื่องตราประทับดีไหม แต่ข้าไม่อยากให้ทั้งสองเป็นห่วงจึงเลือกที่จะเก็บไว้
 
"ข้าอยากออกไปดูโลกภายนอกให้มากกว่านี้ครับ"
 
เป็นเรื่องจริงถึงไม่มีตราประทับข้าก็คงเป็นนักผจญภัยอยู่ดี
 
"ถ้างั้นไว้หลังเรียนจบก็ได้ไม่ใช่หรอไง?"
 
ข้าไม่มีเหตุผลมารองรับในส่วนนี้เพราะไม่สามารถบอกเรื่องตรา-ประทับได้
 
"ข้า...ต้องรีบเป็นนักผจญภัยครับ"
 
"ทำไมละ?"
 
"....บอกไม่ได้ครับ"
 
"งั้นหรอ..."
 
"เดี๋ยวสิจ้ะ เฟย์เดี๋ยวนี้ลูกหัดมีความลับแล้วหรอ มีเหตุอะไรก็บอกมาดีๆสิจ้ะ"
 
ถึงข้าปฏิเสธไปท่านแม่ก็คงเซ้าซี้ไม่หยุดแน่ ฉะนั้นแล้วก็คงเหลือแต่วิธีนี้
 
"ค ว า ม ล ั บ ค ่ ะ"
 
"อึก!...นั้นสินะลูกจะมีความลับสักเรื่องสองเรื่องก็ไม่แปลกหรอกเนอะ"
 
ท่านแม่ข้าทำหน้าฟินสุดๆ คงไม่คิดว่าข้าจะพูดแบบนี้มั้ง
 
"ฟ..เฟย์"
 
ท่านพ่อมองข้าด้วยสายตาแปลกๆ ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา
 
"เฮ้อ~ เฟย์จะให้ลูกเป็นนักผจญภัยก็ได้แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องไปโรงเรียนก่อน และอีกอย่างลูกยังเรียนเวทย์มนต์ได้แค่ขั้นกลางเองนิ"
 
"ก็จริงครับ แต่ว่ามันใช้เวลามากไป"
 
"หึๆ ไม่ต้องห่วงพ่อจะให้ลูกไปเรียนที่ [ลิเบอร์เนีย] "
 
โรงเรียนลิเบอร์เนียคือโรงเรียนชื่อดังในเรื่องแหล่งเกิดเนิดอัจฉริยะมากมาย เพราะการเรียนจบไปจากที่นี่ได้นั้นยากมาก แต่ก็ไม่มีการแบ่งระดับชั้นถ้าฝีมือถึงก็เรียนจบได้ตั้งแต่ปีแรก
 
"...จะบอกข้าว่าถ้าแน่จริงก็รีบเรียนให้จบได้ไวๆสินะครับ"
 
"ก็ตามนั้นเหละ"
 
"หึ ได้สิท่านพ่อ เดี๋ยวข้าจะเป็นที่เรียนจบเร็วที่สุดในประวัติศาสตร์ให้ดู!"
 
"ตกลงตามนี้นะ เฟีย"
 
"ก็ได้ค่ะ"