เพียงเธอคนเดียว ( love only you )

"คุณรู้ว่ามันเป็นยังไงแต่รู้แค่ทฤษฎีพื้นๆ ผมคงต้องสอนภาคปฎิบัติให้คุณอีกเยอะ" คำพูดของเขาทำให้คนฟังหน้าร้อนผ่าว และเขาแกล้งพูดต่อด้วยน้ำเสียงแทงใจหล่อน

"แม้แต่ตอนนี้คุณก็ยังไม่เข้าใจในเรื่องนี้" สโรชาหายใจแรง เธอไม่อยากฟังที่เขาพูดอยากแกล้งทำเป็นหลับให้มันรู้แล้วรู้รอด โชตะเป็นเหมือนพายุรุนแรงที่ไม่มีอะไรมาหยุดเขาได้ถ้าเขาไม่คิดจะหยุดเอง

"นายเข้าใจผิดแล้ว" สโรชาไม่ยอมรับคำกล่าวหาของเขาที่ว่าเธอไม่ประสีประสาในเรื่องอย่างว่า

"ผมเข้าใจถูก" เข้าโต้และแค่นหัวเราะ

"และถ้าฉันจะทำกับใคร ต้องไม่ใช่กับนายอีกแน่"

เขาไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของเธอและพูดต่อด้วยน้ำเสียงเป็นต่อ

"คุณคงตกใจแทบตายทั้งที่ตอนนั้นผมทะนุถนอมคุณขนาดนั้น สโรชา"

ความปวดร้าวปั่นป่วนอยู่ในช่องท้อง โชตะไม่เคยเจ็บปวดกับสิ่งที่ทำกับเธอได้เท่าครึ่งหนึ่งที่เธอเจ็บเลยหวังว่าเธอจะมีโอกาสทำให้เขาเจ็บปวดเหมือนที่เขาทำกับเธอบ้าง

"ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นความต้องการของนายคนเดียว"

"แน่ใจหรอครับ คุณเองก็ต้องการ" เขาขัดเสียงเข้ม

"นายน้อยแห่งมิราอิผู้สง่างามแต่เจ้าอารมณ์ คุณไม่ได้ขัดขืนผมเท่าไหร่เลย คุณพยายามทำร้ายผมในทกวิถีทางแต่สุดท้ายคุณก็แพ้ คุณรัดผมแน่นเหมือนไม่อยากให้ผมถอดถอนเจ้าแท่งนั่นออกไปจากตัวคุณเลย"

สโรชาหน้าแดงกับความทรงจำอันน่าอับอายนั้น

"นายหยุดพูดถึงมันได้ไหม" หญิงสาวระเบิดอารมณ์ขึ้นอย่างคุมสติตัวเองไม่อยู่ ระเบิดอารมณ์อย่างที่โชตะคิดว่าหล่อนต้องเป็น

"แย่ชะมัด ช่วยไม่ได้จริงๆ" เขาคำราม โชตะหักรถเลี้ยวเข้าริมทางถนนเส้นเปลี่ยวและดับรถ และหันมาคว้าตัวเธอ

เผอิญว่าทางไปคฤหาสน์ของตระกูลมิราอิเป็นคฤหาสน์ท้ายเกาะริมหน้าผาทางไปจึงค่อนข้างเปลี่ยวและเป็นถนนส่วนตัวน้อยนักที่จะมีรถจากคนภายนอกขับผ่านมาเส้นทางนี้ สโรชาตกใจพยายามปัดป้องและหาทางหนีลงจากรถ แต่รถยนต์คันครูเป็นระบบควบคุมและล็อกอัตโนมัติ เขาหัวเราะที่เห็นเธอตกใจและพยายามหนีเขาจนติดประตูเขาลูบไล้ไปตามเรียวขาเธอ ลากขาเธอออกจากที่นั่งจนกระทั้งหญิงสาวถลามานั่งคร่อมอยู่บนตัวเขา ฝ่ามือเขาทั้งสากทั้งร้อนมันลูบไล้ไต่ไปตามตัวเธอ กำปั้นน้อยๆแต่หนักแน่นรัวทุบเขาจนอ่อนแรงแม้ว่าจะขัดขืนปัดป้องอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไม่เลยสักนิด ความตื่นตระหนกทำให้ลมหายใจเริ่มรัวเต้นแรง แต่มีอย่างหนึ่งที่เธอค้นพบคือร่างกายกับสั่นระริกด้วยความต้องการ ตาบ้าโชตะ โรคจิต!! ทำเธอตื่นเต้น เคมีในร่างกายหลั่งสารแปลกๆออกมาทำให้เธอตอบสนองเขาเหมือนดอกทานตะวันเบ่งบานและหันไปตามดวงอาทิตย์ ร่างน้อยบิดเร่า สั่นเกร็ง ทั้งที่เขาคือคนที่เธอเกลียดและคิดว่าไม่มีอะไร ปากเขากระด้าง ร้อนผ่าว และเธอยังจำรสชาติมันได้ดีเขาจูบและสอดลิ้นเข้ามาในปากเธอช้าๆ สโรชาจำไม่ได้ว่าเลิกระดมทุบตีเขาไปนานแค่ไหนแล้ว มือน้อยหันมาสวมกอดคอเขาไว้แน่น สัมผัสรูปไล้ไปตามผิวเนื้อแกร่ง สติเริ่มเลือนหายความเคลิบเคลิ้มเข้ามาแทนที่ สัมผัสที่เธอได้รับมันคือรสชาติและกลิ่นกายแสนเร้าใจของเขา แก้มสากระคายน้อยๆของเขาถูไถไปตามแก้มใสของเธอจนเกิดรอยจ้ำแดง ลิ้นเขาตวัดโรมรันกวาดชิมความหวานจากเธออย่างไม่รู้จักอิ่ม ทำให้หวนคิดถึงวันในเทศกาลดอกไม้ไฟที่ทั้งสองคนกอดรัดโรมรันกันโดยปราศจากเสื้อผ้ามาขวางกั้น

ความรู้สึกโกรธเขาเมื่อครู่จางหายไป เปลี่ยนเป็นความปรารถนาที่ฉายชัดขึ้นมาแทน เมื่อเธอหลับตาลงจูบตอบเขาอย่างเร่าร้อน สโรชาไม่เคยลืมว่ารสชาติมันเป็นยังไง มือเธอเลื่อนขึ้นหาศรีษะเขาสอดเข้าไปขยุ้มกับเรือนผมดำดกหนาของเขาไว้แน่น "โซตะ" สโรชาพึมพำเสียงแปร่งพร่าแนบชิดริมฝีปากของเขา

"ลืมตามองผมสิ" เขาพูด เมื่อกระกรองหน้าเธอที่หลับตาพริ้มและพยายามเบียดชิดเข้าหาร่างเขา

สโรชาก็คือสโรชา เขารู้อยู่แล้วเพียงสัมผัสเธอก็หลอมละลายอยู่ในอ้อมกอดเขา ดวงตากลมโตลืมขึ้นมองเขา เธอไม่เคยลืมอะไรเกี่ยวกับตัวเขาแม้ว่าจะไม่ยอมรับด้วยความหยิ่งทนงในตัว หญิงสาวเผยอปากรับจูบจากเขาเมื่อปากเขาบดขยี้ลงบนปากเธออีกครั้ง สโรชาตื่นเพริดหลงระเริงดื่มด่ำกับความหอมหวานที่เขามอบให้ ร่างน้อยหดเกร็งและสั่นน้อยไปเมื่อมือสากใหญ่ของเขาตระปบบดคลึงลงบนทรวงอกข้างหนึ่งเคล้นคลึงมันไปมา เสื้อผ้าบางของชุดลำลองสบายๆ ไม่อาจขวางกั้นสำผัสจากฝ่ามือเขาได้ หญิงสาวเหมือนถูกเปลวไฟร้อนแผดเผาเมื่อมือซุกซนลูบไล้ลากต่ำลงไปถึงเรียวขางามก่อนจะเริ่มเคลื่อนช้าๆ วกกลับขึ้นมาด้านบนโคนขาพร้อมกับสอดมือเข้าไปใต้กระโปรงเปิดเรียวขายาวให้แยกออกจากกันลูบไล้ส่วนที่อ่อนไหวที่สุด เกลี่ยขยี้วนบนนิ้วบนตุ่มไตของเธอ สโรชาสั่นสะท้านด้วยสติกลับคืนมา หญิงสาวดึงมือเขาออกจากจุดอ่อนไหว และถอดถอนปากออกจากเขา

"ไม่ๆ อย่า"

"ทำไมละครับ" เขากระซิบเสียงแหบพร่า และไล่จูบไปที่ติ่งหู

"ผมจอดรถแล้ว คุณไม่ต้องกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุหรอกน่า และไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครขับรถผ่านมาเห็นนี่มันทางไปคฤหาสน์ส่วนตัว"

"แต่นี่มันบนรถ เราไม่ควร.." สโรชาเอ่ยเสียงแผ่ว

ดวงตากลมเบิกกว้าง เผยให้เห็นความตื่นตระหนก มึนงง ระคนเขินอายพร่างพรายอยู่ในดวงตา โชตะจูบเธออย่างดูดดื่มอีกครั้งก่อนยกร่างบางกลับไปนั่งที่เดิม เขาต้องหักห้ามใจตัวเองอย่างหนักเมื่อหันกลับไปสนใจตรงจุดสตาร์ทรถ ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอก่อนหันมาหาเธอ

"คุณยอมรับแล้วสินะ ว่าคุณยังต้องการผม สโรชา" สโรชาแก้มร้อนผ่าว นั่งตัวตรงไม่กล้าพูดอะไรออกมา บ้าที่สุด!!! ทำไมเธอถึงใจง่ายแบบนี้หญิงสาวตำหนิตัวเองในใจ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าโชตะมีอิทธิพลเหนือจิตใจเธอเขาจะใช้มันจัดการกับเธอเมื่อไหร่ก็ได้อย่างเช่นเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครู่นี้ มันไม่ยุติธรรมสำหรับเธอความอ่อนแอที่เธอมีต่อเขาไม่ได้ทำให้เขาพ่ายแพ้เหมือนเธอ แต่ตรงกันข้ามความปรารถนาของเขาเป็นแค่พื้นฐานของบุรุษเพศเธอไม่แน่ใจว่าเขามีอารมณ์หรือความต้องการอื่นเหมือนที่เธอรู้สึกไหม

เธอจะไม่ยอมเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่เขาใช้ระบายอารมณ์ใคร่ สโรชาสาบานอย่างดุดัน กัดริมฝีปากอิ่มแน่น เขาเป็นคนไม่ดี เป็นคนของเอริกะ ผู้ไร้ซึ่งศีลธรรม หลังจากที่คุณตาเธอให้ความรักและทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ แต่พอคุณตาเธอเสียศพยังไม่ทันลงหลุมเจ้าหล่อนก็คิดเป็นใหญ่ โชตะก็อยู่ข้างหล่อนสโรชามั่นใจว่าเขาแกล้งพูดดีไปกับเธอเท่านั้นแหละเนื่องตำแหน่งรายใหญ่ เขาต้องการเป็นมือขวาของเอริกะและได้ทั้งหลานสาวของท่านทาคากิด้วย ในวินาทีต่อมาสโรชาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่อยู่ เธอจะกลับเมืองไทยทันทีที่เสร็จงานศพลุงทาคากิ เธอไม่ต้องการตำแหน่งนายใหญ่แห่งมิราอิและโชตะไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิตเธอ

และเขาก็ขับรถพาเธอมาถึงคฤหาสน์ท้ายเกาะ ประตูบานหรูของคฤหาสน์เปิดออกต้อนรับทั้งสองอย่างอัตโนมัติ โชตะหักรถเลี้ยวเข้าไปทางด้านขวาเพื่อตรงไปด้านหน้าที่มีเหล่าคนรับใช้ยืนต้อนรับว่าที่นายใหญ่อยู่หลายสิบคน หญิงสาวรู้สึกว่ามันช่างใช้เวลานานแสนนานกว่าที่เธอคิดกว่าจะกลับมาถึงคหฤหาสน์เมื่อเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เธอหลงติดอยู่กับรสสวาทของโชตะนานแค่ไหนกันนะ เธอมักจะหลงลืมความเป็นตัวตนของตนเองเวลาอยู่กับเขาทุกอย่างมักเลือนหายไปจากอนุสติของเธอ