ผีกะที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ

หลังจาก “กาย” ปราบผีกะลงได้และนำกล่องตะเคียนไปเก็บไว้ใต้ดิน เขากลับใช้ชีวิตตามปกติ แต่มีสิ่งแปลก ๆ เริ่มเกิดขึ้นกับตัวเขา:

เขาฝันถึงอีฝ้ายทุกคืน ฝันซ้ำ ๆ ว่าเธอเรียกให้เขา “ปล่อย”

กระจกที่บ้านเริ่มมีไอน้ำเป็นเงาใบหน้าหญิงสาว แม้ไม่มีใครอยู่

สัตว์เลี้ยงของเพื่อนบ้านเริ่มตายทีละตัว...

กายเริ่มไม่แน่ใจว่า ผีกะถูกขังไว้ได้จริงหรือเปล่า หรือว่า…เขาเองกำลัง “กลายเป็น” มัน

---

ปริศนาค่อย ๆ เผย

กายกลับไปหาครูบาอินทร์อีกครั้ง — แต่พบว่าท่านตายไปแล้วอย่างลึกลับ ร่างของครูบาแห้งกรัง เหมือนถูกสูบชีวิตออกไป

เขาพบจดหมายฉบับหนึ่งในสมุดของครูบา ซึ่งเขียนไว้ว่า:

> “ความจริงที่คนรุ่นเจ้าไม่รู้ก็คือ...
‘กาย’ คือหลานแท้ ๆ ของยายคำ
และเจ้าก็มีเลือดของ ‘ผีกะ’ อยู่เต็มตัว”

---

ความจริงที่พลิกทุกอย่าง

ย้อนกลับไปก่อนกายจะเกิด — ยายคำเคยมีลูกสาวคนหนึ่ง ชื่อ คำแปง ซึ่งท้องโดยไม่ทราบพ่อ และหนีออกจากหมู่บ้าน…
ลูกของคำแปง คือ “กาย” ที่โตมาในเมือง ไม่เคยรู้ชาติกำเนิดตนเอง

เขาคือทายาทสายตรงของ “ผีกะ” และนั่นคือเหตุผลที่ “อีฝ้าย” พยายามไม่ฆ่าเขา
เธอไม่ได้สาปกาย…เธอกำลัง “ถ่ายทอด” ตนเองให้เขา

และทั้งหมดที่กายทำ — สู้ผีกะ สวดขังเธอในกล่องตะเคียน
ล้วนแต่เป็น พิธีกรรมเปลี่ยนผู้สืบทอด ตามคำทำนายโบราณของหมอผีล้านนา!

---

หักมุมจบ (หรือจุดเริ่ม)

คืนนั้น… กายยืนหน้ากระจก เห็นเงาอีฝ้ายซ้อนทับกับร่างตนเอง เขาไม่ได้ตกใจ
กลับแสยะยิ้ม พร้อมพูดเบา ๆ ว่า...

> “ข้าเข้าใจแล้ว… ผีกะบ่ได้เกิดจากปีศาจ
แต่มันเกิดจากความรักที่โลกบ่ยอมรับ…”

จากนั้นกายก็หายตัวไป
และข่าวลือเริ่มกระจายไปทั่วเมืองเชียงใหม่…

> หมอผีหนุ่มรูปหล่อที่เคยล่าผีกะ…
บัดนี้กลายเป็นผีกะเองเสียแล้ว

---