My Love & My Fiction

หลังจากที่มิลกลับมาถึงบ้าน เขาเดินกลับมาในห้องนอนของเขา แล้วเปิดคอมพิวเตอร์เครื่องโปรดเพื่อทำงานอดิเรกของเขา
                “ทำไมกันนะ ภาพเขาถึงวนอยู่ในหัวฉันนะ” มิลบ่นออกมาอย่างไม่เข้าใจที่ตั้งแต่ที่เขาได้เจอกับอ้อมในหอสมุดเมื่อยามบ่าย ภาพของเธอก็คอยวนเวียนอยู่ในหัวของเขาตลอดเวลา
                เวลาผ่านไปไม่นานนัก มิลก็เขียนนิยายตอนใหม่จนเสร็จ พร้อมกับที่เสียงMSn ของเขาดังขึ้น เขาค่อยๆหันไปมองยังหน้าต่างของคนที่ส่งข้อความเข้ามาซึ่งนั่นก็คือ พี่พิ้ง พี่หรหัสปี 4 ที่ชื่นชอบนิยายของเขามากคนหนึ่ง ซึ่งได้มีข้อความว่า
                “ไง มิล ไม่อยู่รับน้องอีกแล้วสิ”
                มิลยิ้มออกมาแล้วพิมข้อความกลับไป
                “ขี้เกียจพี่ ไม่มีอารมณ์มาฟังคนตวาดใส่ ขอนั่งพิมพ์นิยายเล่นดีกว่า เพิ่งเขียนตอนใหม่เสร็จ”
                เมื่อเขาพิมพ์ตอบกลับไป ไม่นานอีกฝ่ายก็รีบตอบกลับมา
                “จริงเหรอ มิล รู้นะต้องทำไง”
                มิลยิ้มออกมา แล้วค่อยๆลากไฟล์นิยายเรื่องที่เขากำลังแต่ง ส่งไปยังหน้าต่างMsn ของพี่พิ้ง ซึ่งไม่นานนักอีกฝ่ายก็รับข้อมูลเสร็จ
                ไม่กี่นาทีต่อมา เวลาที่มิลรอคอยก็มาถึงเมื่อพี่พิ้ง ส่งข้อความมาอีกครั้ง
                “มิล พี่อ่านจบแล้วนะ ขอบอกว่า ฝีมือไม่ตกนะ มนุษย์หมาป่าเธอโหดใช่เล่นนะ แหมเดี๋ยวนี้ มามุขใหม่เหรอ รีบเขียนนะพี่รออยู่””
                มิลยิ้มออกมาน้อยๆที่เขาได้รับคำชมในเรื่องนิยายของเขา แต่เขากลับรู้สึกแย่ที่เขาจะต้องพิมพ์กลับไป
                “พี่ครับ จากนี้ผมคงพิมพ์ได้ไม่ง่ายแล้วล่ะครับ ตอนต่อไปบทรักกำลังจะมาแล้ว ผมเขียนไม่ได้”
                มิลกดส่งข้อความแล้วก้มหน้าอย่างหมดความหวัง แต่ไม่นานข้อความใหม่ก็ถูกส่งกลับมา
                “อย่าสิ้นหวังสิมิล พี่เชื่อนะ คนทีพรสวรรค์ด้านการเขียนแบบเรา ทำได้อยู่แล้ว พี่จะรอนะ คนเก่ง ^^”
                มิลยิ้มออกมาหลังจากอ่านข้อความนั้นเสร็จ และเริ่มรู้สึกมีกำลังใจมากยิ่งขึ้น เขากดเปิดไฟล์นิยายขึ้นมา แล้วเริ่มแต่งมันต่อ จนกระทั่งมาถึงบทแรกที่นางเอกของเรื่องจะได้ปรากฏกาย มิลนั่งนิ่งจินตนาการถึงหน้านางเอกซึ่งเป็นผู้หญิงที่งดงามคนหนึ่ง และไม่นานนักเขาก็เริ่มยิ้มออกมา เมื่อจู่ๆใบหน้าของอ้อมได้ย้อนเข้ามาในหัวของเขา เขาเริ่มบรรยายถึงใบหน้าของนางเอกของเรื่องตามลักษณะใบหน้าของอ้อมที่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา แต่ทันทีเขาบรรยายใบหน้าของนางเอกของเรื่องเสร็จ เขาก็ต้องทางตัน เมื่อเขาไม่สามารถบรรยายบทรักออกมาได้ เขากดบันทึกงาน แล้วปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ พร้อมกับที่เกิดคำถามขึ้นในใจเขา
“ทำไม ต้องหน้าเขานะ เราเป็นอะไรของเรา ?”