รักและรอคอย

-

เขียนโดย เจ้าหญิงหิมะ

วันที่ 29 พฤษภาคม พ.ศ. 2554 เวลา 17.20 น.

  4 บท
  6 วิจารณ์
  7,737 อ่าน
แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

4) อะไรคือความจริงกัน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
 บทที่4
 
                 กุก กัก กุก กัก เสียงจากห้องครัวดังขึ้นเรื่อยๆเลย ฉันหรี่ตามองด้วยความสงสัย แต่เคาท์เตอร์มันบังเอา
ไว้ ฉันค่อยพยุงตัวแล้วเดินเข้าไปก็พบกับภาพี่ไม่น่าเชื่อสกายู้ชายสุขุมกำลังใส่ผ้ากันเปื้อน ทำอาหารอย่างจริงๆจังๆ 
พร้อมดูตำราอาหารไปด้วย ฉันค่อยๆย่องเข้าไปดูอาหารที่เขาทำมันคือข้าวต้มที่ไม่เหมือนข้าวต้ม ฉันดูแล้วอดกลั้นขำ
ไว้ สกายเห็นแันกลั้นขำเขารีบถลาวิ่งมาบังข้าวต้มที่ไม่เหมือนข้าวต้มในหม้อของเขาไว้ ฉันหันกลับไปพูดกับสกายว่า
"สกายแม่ใจหรอว่าจะให้ฉันกินข้าวต้มนั้นน่ะ"
สกายหันกลับไปมองข้ามต้มในหม้อ(ที่ไม่เหมือนข้าวต้ม)สกายอุ้มฉันอย่างกระทันหัน ฉันตกใจแตก็ทำอะไรไม่ได้
เพราะฉันไม่มีเรี่ยวแรง สกายวางฉันลงแล้วห่มผ้าให้ฉันสกายกุมมือฉันแล้วทำท่าทางแปลกๆ ฉันนอนนิ่งๆอย่างว่าง่าย
สกายนั่งเก้าอี้ข้างๆฉันเขาบอกกับฉันว่า
"ฉันจะอยุ่ข้างๆเธอจนกว่าจะหลับ"
ตาของฉันค่อยๆหรี่ลงทุกทีๆ ฉันหลับไปหลายชั่วโมง ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็ไม่เห็นสกายแล้ว ฉันเห็นดอกไม้ในแจกัญมัน
จะเหี่ยวฉันเดินเอาแจกัญเดินไปในครัวเพื่อเปลี่ยนน้ำ ฉันเดินเข้าไปช้าๆเพราะเรี่ยวแรงของฉันไม่ค่อย ฉันเดินไปใน
ห้องครัว ระหว่างนั้นฉันได้ยินเสียงคุยกันฉันจึงเดินไป มันเสียงใครกันนะ และฉันค่อยๆแอบดูฉันเห็นสกายกับ
ผู้หญิงคนนึงคุยกับสกาย เขาพูดอะไรกันนะฉันค่อยเงี่ยหูฟัง
"สกายนายคิดจะทำยังไงกับมนุษย์ชั้นต่ำยังงั้น"
"อาเรีย อย่ามาดูถูกมนุษย์นะมนุษย์ุกคนไม่ได้มีแต่ด้านร้ายนะ"
"แค่นายไปอยู่ไม่อีกสัปดาห์นายหลงรักมนุษย์แล้วหรอ"
"ไม่ใช่นะ ฉันแค่..."
"ฝีมือนายสินะเรื่องที่ไฟไหม้เมืองของเด็กคนนั้นน่ะ ใช่หรือเปล่าล่ะสกาย"
"ฉันไม่ได้.."
เพล้ง! เสียงแจกัญหล่นจากมือฉันไฟไหม้มันเป็นฝีมือของสกายงั้นหรอ ไม่จริงนะ แล้วทุกอย่างที่เขาทำมาล่ะ เขา
โกหกฉันใช่มั้ย ไม่จริงนะ สกายหันกลับมาก็เจอฉันทำหน้าอึ้ง ตกใจ และช็อคอย่างบอกไม่ถูก ฉันเดินถอยหลัง
สกายเดินเข้ามาหาฉันช้า ฉันเอามือบังหน้าตัวเองเอาไว้ แล้ววิ่งหนีสกายอย่างไม่ได้สนใจเสียงของเขาที่เรียกฉัน
ฉันวิ่งเข้าไปในป่าที่ไม่คุ้นชิน ฉันวิ่งเข้าไปในเมืองบ้านเกิดของฉันร่างกายของฉันเริ่มอ่อนแอ ฉันวิ่งเข้าไปในเมือง
แล้วค่อยๆไปดูบ้านของตัวฉันเอง ในเมืองมีแต่ซากอิฐปูน ที่บ้านเมืองสร้างขึ้น ฉันร้องไห้แล้วซักพักฉันก็ค่อยหมด
แรง ตอนนี้ฉันไม่รุ้สึกถึงอะไรเลยใครก็ได้เอาเมืองและทุกคนกลับมา
 
                                                         ติดตามตอนต่อไปนะค่ะ(คนแต่งอาจจะอัพช้าตอนนี้คน
แต่งติดเกม)

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา