การผจญภัยสุดคาดคิดของหนูน้อยหมวกแดง

     และแล้วบทสรุปสุดท้ายของหนูน้อยหมวกแดงก็กำลังจะปิดฉากลง ณ ป่าแห่งนี้
หลังจากเจนนี่เข้าป่ามาได้ไม่นานก็มาถึงบ่อน้ำที่เทพารักษ์สถิตอยู่

 

"ท่านเทพารักษ์ๆ" เจนนี่ร้องตะโกนเพื่อเรียกเทพารักษ์ออกมา

 

"เรียกหาข้าหรอแม่หนู" เทพารักษ์กระซิบเบาๆ ข้างหูของเด็กสาว

 

เจนนี่สะดุ้งและเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ

"โอ้ยท่านนี่เองหนูตกใจหมดนี้ไงไข่ทองคำหนูเอามาให้ตามสัญญาแล้วนะ"

 

 

เทพารักษ์ ยื่นมือหยิบไข่ทองคำพร้อมกับนำแอปเปิ้ลลูกนั้นให้เจนนี่

 

"งั้นหนูขอลาหละค่ะ หนูต้องรีบไปหาคุณยาย" เจนนี่บอกลาเทพารักษ์แล้วหันหลังเตรียมเดินทางไปหาคุณยายต่อ

 

"แม่หนูวันนี้ระวังตัวหน่อยหละ อย่าสงเสียงดังเหมือนเมื่อครู่นี้อีก คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงระวังตัวด้วย" เทพารักษ์บอกเจนนี่ด้วยเสียงที่สงบนิ่งก่อนที่จะหายตัวจากไป

 

 

สิ่งที่เทพารักษ์พูดทำให้เจนนี่กลัวและคิดถึงเรื่องนี้ตลอดเวลาแต่เธอก็ยังเดินทางเข้าป่าลึกต่อไป เวลาเริ่มจะร่วงเลยผ่านไปพระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า แสงอาทิตย์อัสดงสะท้อนลงน้ำในลำธารที่อยู่เบื้องหน้าของเจนนี่ มันเป็นภาพที่สวยงามสำหรับเธอเสมอเพราะเลยลำธารไปไม่ไกลก็คือบ้านหลังเล็กๆอันอบอุ่นของคุณยายของเธอนั่นเอง

 

 

ก็อก! ก็อก! ก็อก!

 

"คุณยายค่ะ คุณยาย หนูมาถึงแล้วค่ะ" เด็กสาวใช้มือเคาะประตูสามครั้งแล้วตะโกนเรียกคุณยาย

 

"มาแล้วหรอจ๊ะ หลานยาย เข้ามาสิเข้ามา" เสียงอันอบอุ่นที่เธอได้ยินคือเสียงของคุณยายอันเป็นที่รักของเธอนั่นเอง

 

 

เจนนี่เปิดประตูเข้ามาแล้วกระโดดกอดคุณยายของเธอซึ่งยืนอยู่เบื่องหน้า

 

"นี่ค่ะแอปเปิ้ล คุณแม่ให้เอามาให้"

 

"ขอบใจมากจ่ะ ขอบใจ" คุณยายพูดพร้อมเอามือลูบหัวของเธอ

 

"มาเข้ามาก่อนสิยายทำของที่หลานชอบไว้ให้ด้วยนะ" เจนนี่รีบวิ่งไปนั่งบนเก้าอี้

 

 

บนโต๊ะอาหารมีของที่เธอชอบอยู่มากมายมองผ่านหน้าต่างออกไป ก็จะเห็นลำธารเล็กๆ

 

"สวยมากเลยสินะจ๊ะ ลำธาร บ้านหลังเล็กๆ ภูเขา และแสงอาทิตย์ยามเย็น"

 

"ใช่ค่ะหนูชอบภาพนี้ ที่สุดเลย มันเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดหนูจะไม่ลืมอย่างแน่นอนค่ะ" เจนนี่พูดพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่างนั้น

 

 

ตาของเธอเป็นประกายเหมือนน้ำที่ถูกแสงอาทิตย์ยามเย็นสะท้อน แต่เธอหารู้ไม่ว่านี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เห็นภาพอันสวยงามที่เธอชอบขนาดนี้เพราะจากนี้ไปมันจะเหลือเพียงความทรงจำ 

 

 

มันเริ่มจากคำถามคำนี้

 

"คุณยายค่ะ ทำไมวันนี้ตาของคุณยายโตจัง" เจนนี่ถามคุณยายด้วยความสงสัย

 

"ยายจะได้เห็นหลานชัดๆ ไงหละจ๊ะ"

 

"แล้วทำไมคุณยายถึงหูยาวจังค่ะ"

 

"ยายจะได้ยินเสียงหลานชัดๆ ไงหละ"

 

"แล้วทำไมฟันของคุณยายถึงยาวจังค่ะ"

 

 

เธอถามอาจเป็นเพราะคำพูดของเทพารักษ์จึงทำให้เธอก็เริ่มรู้สึกกลัวและเห็นถึงความผิดปกติ เธอค่อยๆลุกออกจากเก้าอี้และถือมีดที่เธอเตรียมใช้หันขนมปังไว้ในมือ คุณยายนิ่งและเงียบพ้อมกับหันหน้ามามองเธอ

 

 

สิ่งที่เด็กสาวเห็นคือหน้าของคุณยายค่อยๆเปลี่ยนไปลูกตาเปลี่ยนสีจมูกและฟันของเธอเริ่มยาวขึ้น มันคือเจ้าหมาป่าแปลงกายมานั่นเองมันกระโจนใส่เธอพร้อมกับตะโกนด้วยเสียงที่แตกซ่าน

 

"เพื่อจะได้กินแกง่ายๆ ยังไงหละ" เด็กสาวกรีดร้องด้วยความตกใจพร้อมกับเหวี่ยงมีดไปปักที่ขาที่ยืนออกมาข้างหน้าของหมาป่าตัวนั้น

 

 

หมาป่าร้องด้วยความเจ็บปวดเธอรีบวิ่งหนีออกมานอกประตู แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วพระอาทิตย์ตกดินความมืดเริ่มปลกคลุมไปทุกที่ด้วยความตกใจเธอจึงรีบวิ่งขึ้นไปที่ป่าบนเขา ไม่นานนักหมาป่าก็เริ่มวิ่งตามเธอออกมา

 

"แกนี้ไม่รอดหรอก" หมาป่าตะโกนออกมาพร้อมกับวิ่งเข้าป่าไป

 

เจนนี่วิ่งหนีสุดชีวิตท่ามกลางความมืดเธอเห็นแสงคบเพลิงอยู่เบื่องหน้า

 

"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย" เธอวิ่งไปที่คบเพลิงนั้นพร้อมกับตะโกนขอความช่วยเหลือ

 

สิ่งที่เธอพบคือชายผู้หนึ่งรูปร่างกำยำแบกขวานขนาดใหญ่พาดไว้ที่บ่ามือซ้ายถือคบเพลิง

 

"เป็นอะไรหรือแม่หนู เจ้าหนีอะไรมา" ชายผู้นั้นถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นแต่อบอุ่น

 

"หมาป่าค่ะหมาป่ามันตามหนูมา ช่วยหนูด้วย ท่านเป็นนายพรานใช้ไหม ช่วยหนูด้วย"

 

"หมาป่างั้นเรอะ!"

 

ไม่นานนักเขาก็ได้ยินเสียงหอนของหมาป่า

 

"หนีก่อนเถอะถ้าอยู่ในป่าแบบนี้เราสู้ไม่ได้แน่ๆ" นายพรานพูดพร้อมกับแบกเด็กสาวขึ้นบ่าอีกข้างแล้วพาเธอวิ่งขึ้นไปบนยอดเขา

 

"มันคือมนุษย์หมาป่าแน่ๆ" นายพรานพูดลอยๆออกมา

 

"มนุษย์หมาป่า?"

 

"ใช้ข้าเคยปะกับพวกมันหลายครั้งแล้วถ้ามาตัวเดียวยังพอสู้ได้แต่ถ้ามาเป็นฝูงคงแย่ๆ
แน่ๆ วันนี้จันทร์เต็มดวงทำให้พวกมันเปลี่ยนเป็นมนุษย์ไม่ได้และยังกระหายมากกว่าวันอื่นๆซะอีก มันมีตัวเดียวใช้ไหม" นายพรานพูดและถามเด็กสาวแต่ก็ยังคงวิ่งต่อ ไปไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย

 

"ใช้ค่ะหนูเห็นมันแค่ตัวเดียว" ไม่นานนักก็ถึงยอดเขานายพรานและเจนนี่ไปหลบที่โขดหินทั้งสองนั่งเงียบอยู่ที่นั่น

 

"ดึกดื่นป่านนี้ท่านมาทำในป่าอะไรหรอค่ะ" เด็กสาวพูดถามนายพรานทามกลางความเงียบงัน

 

"ข้ามาตามหาบ่อน้ำ มีคนบอกว่าถ้าทำขวานตกลงในบ่อน้ำบ่อนี้จะมีเทพารักษ์มางมให้แต่เขาจะเอาขวานเงินกับขวานทองมาให้ก่อนถ้าเราปฏิเสธไปก็จะได้คืนทั้งหมดไง" นายพรานตอบเจนนี่ เจนนี่ทำหน้างงๆ

 

"ข้าจะเอาขวาญเงินขวานทองไปขายแล้วไปซื้อเมล็ดถั่วว่ากันว่าเป็นถั่วยักษ์ที่จะพาเราไปยังปราสาททองคำได้ แต่นึกไม่ถึงว่าจะต้องมาเจอกับมนุษย์หมาป่าอีก"

 

"เออจริงๆแล้วปราสาทนั้นหนะ"

 

"มันมาแล้ว" นายพรานพูดแทรกเจนนี่ขึ้นมา

 

 

มนุษย์หมาป่าวิ่งอ้อมโขดหินเข้ามาทางนายพรานจึงเหวี่ยงขวานขนาดใหญ่ใส่มันแต่มันก็หลบได้ นายพรานกับหมาป่าสู้กันอยู่สักพักหนึ่งทันทีที่นายพรานเผลอ มันกระโจนเข้าจู่โจมเจนนี่นายพรานรีบกระโดดคว้าตัวเจนนี่แต่ก็ไม่ทัน กรงเล็บของหมาป่าตัดเข้าเส้นเลือดใหญ่ที่ขาของเธอเลือดเธอจึงไหลไม่หยุด

 

 

ขณะที่นายพรานที่กำลังมองเธออยู่หมาป่าก็จู่โจมเขาโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้เขากระเด็นตกไปที่ขอบผาข้างๆ เจนนี่ขว้ามือเขาไว้ทันแต่ด้วยแรงของเด็กหญิงจึงไม่พอที่จะช่วยเขาได้

 

"ปล่อยมือข้าซะไม่งั้นเจ้าจะตกไปด้วย"

 

"ไม่! ข้าไม่ปล่อย ข้าไม่ปล่อย แม้แต่ชื่อของท่านข้าก็ยังไม่รู้เลยข้าไม่ปล่อยท่านไปง่ายๆ แน่" เด็กหญิงพูดทั้งน้ำตาใน 

 

 

ขณะที่หมาป่ายืนดูเธออยู่ นายพรานเอามืออีกข้างง้างมือของเจนนี่ออก

 

"ข้าชื่อแจ็ค เจ้าหนีไปซะ" สิ้นสุดคำพูดนี้นายพรานก็ตกลงไปแต่เขาก็ยังยิ้มให้เธออยู่

 

 

เจนนี่มองไปที่หมาป่าที่กำลังเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ ตาเธอเริ่มเบลอเพราะเสียเลือดมากเธอเริ่มมองเห็นไม่ชัดขึ้นเรื่อยๆ สิ่งสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนที่จะสลบไปคือ ชายสามคนเดิน
เข้ามาทางด้านหลังของมนุษย์หมาป่าชายคนหนึ่งกอดรัดมนุษย์หมาป่า มันรองโหยหวนด้วยความเจ็บปวดก่อนทีอีกสองคนจะเดินมากระชากส่วนของร่างกายมันออก
เป็นชิ้นๆ

 

 

ชายสามคนเดินมาที่เธอชายคนกลางก้มหน้าลงมาเหมือนจะกระซิบอะไรบางอย่างให้เธอได้ยิน

 

"เธอจะไม่ตายเธอจะเป็นอมตะ" นี้คือคำสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนจะสลบไป

.

..

...

....

"เจน เจน นี้เธอฟังฉันอยู่รึเปล่า" ชายคนหนึ่งพูดกับเจนนี่

 

 

"อย่ามัวแต่เหม่อสิ วันนี้เราต้องไปเจอกับพวกคัลเลนนะ"

 

 

"ขอโทษค่ะอาโร" เจนนี่ตอบชายผู้นั้นชายผู้ที่ช่วยชีวิตเธอไว้

 

"เอาหละไปกันเถอะ ไปหาพวกคัลเลนกัน"

 

 

    ฉันเคยชอบลำธาร บ้านหลังเล็กๆของคุณยาย ภูเขาและแสงอาทิตย์ แต่ตั้งแต่เหตุการ์ณนั้นฉันก็ไม่เคยชอบมันอีกเลย ฉันเกรียจแสงอาทิตย์และพวกมนุษย์หมาป่า

 

อวสาร

 

ต้องขอขอบคุณทุกๆคนที่พยายามอ่านเรื่องแรกของผมมาถึงขนาดนี้ด้วยนะครับ

ขอบคุณครับ