สืบหาฆาตกรในเมืองเอสเซ็ก

         ณ โบสถ์บอร์ลีย์ (บริเวณสำนักชี)
         “มันจะอยู่แถวนี้แน่เหรอเนี่ย แปลกแฮะฆาตกรที่ไม่เรื่องมาก “
         ตอนนี้ลิเฮียร์อยู่บริเวณสำนักชีที่โบสถ์บอร์ลีย์ หมับ มีใครคนหนึ่งมาแตะที่บ่าของลิเฮียร์พอเธอหันไปก็เห็นคิเอโซ่ทำหน้านิ่งอยู่ข้างหลัง
        “คิเอโซ่เจอกันอีกแล้วนะ มาทำอะไรที่โบสถ์บอร์ลีย์ล่ะ “ ลิเฮียร์ถามพร้อมกับส่งยิ้มให้ นั่นเลยทำให้คิเอโซ่ผงะ
       “แค่มาเดินเล่นน่ะ” คิเอโซ่ตอบ “เดินเล่น ที่นี่มันโบสถ์นะ” ลิเฮียร์พูดอย่างแปลกใจเพราะที่มันเป็นโบสถ์ไม่ใช่สวนสาธารณะ
       “อยากลองเดินเล่นแบบที่คนอื่นเค้าเดินกันน่ะมันจะได้ไม่เบื่อ” คิเอโซ่ตอบด้วยสีหน้าที่เริ่มเหมือนคนมีชีวิตมาบ้าง
       “ว่าแต่เธอเถอะมาทำอะไรที่นี่” คิเอโซ่ถามแล้วกอดอกพลางปลายหางตามามองลิเฮียร์ด้วยแววตาสงสัยปนกังวล สายตานี้เลยทำให้ลิเฮียร์รู้สึกไม่ชอบมาพากล เพราะแววความสงสัยปนกังวลมันต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆ “งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ โชคดีค่ะ”
      ลิเฮียร์กล่าวโบกมือลาพร้อมกับส่งยิ้มให้คิเอโซ่ คิเอโซ่โบกมือ และเมื่อลิเฮียร์เดินจากไปจนลับตาคิเอโซ่ก็วิ่งแอบไปไม่ให้ใครเห็นยังสำนักชีแต่เป็นโชคดีของเธอที่ไม่มีใครเห็น และต้องสลบแถบทั้งวิ่งเมื่อคิเอโซ่เห็นลิเฮียร์กำลังเดินเข้าไป เมื่อเห็นดังนั้นคิเอโซ่ก็ค่อยๆย่องจากไปแต่วันี้เป็นวันชงหรืออย่างไรเพราะลิเฮียร์ดันเผลอเหลือบตาไปเห็นคิเอโซ่
      “คิเอโซ่เจอกันอีกแล้ว ตามฉันมาเหรอคะ” ลิเฮียร์ถามพลางกวาดสายตามองทั่งสำนักชี
      “ผ่านมาน่ะ เจอยังฆาตกรที่เธอสืบหาอยู่หรือยัง.” คิเอโซ่ถามและเดินเข้าไปลิเฮียร์เลยตามไปด้วยเพราะยังไงเธอก็ตั้งใจว่าจะเข้าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
 
       ……เมื่อทั้งสองเข้ามาได้สักพักลิเฮียร์ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาก่อน “คุณเคยได้ยินตำนานเรื่องโบสถ์บอร์ลีย์มั้ยคะ” ลิเฮียร์ถามหาเรื่องคุย
       “เคยนะ “ คิเอโซ่ตอบสั้นๆ และเดินไปเรื่อยและในจังหวะที่ลิเฮียร์ไม่ทันตั้งตัวอยู่ก็มีกระสุนปืนไปด้านหน้าเธอจากด้านหลังฝังตรงกลางเสา แต่โชคดีที่ลิเฮียร์ได้เผลอเหลือบหางตาไปมองที่คิเอโซ่เลยตั้งตัวหลบได้ทัน
       “คิเอโซ่ คุณ…ตั้งใจจะฆ่าฉันงั้นเหรอ” ลิเฮียร์มองคิเอโซ่ด้วงแววตานิ่งๆในขณะที่คิเอโซ่กำลังย่างก้าวหาเธอช้าๆด้วยแววตาเย็นชาอย่างโหดเหี้ยม ลิเฮียร์ไม่อยากจะเชื่อว่าคิเอโซ่จะเป็นอย่างนี้…
       “ใช่แล้ว” คิเอโซ่ตอบและหยุดเดินเมื่อเดินมาถึงตรงหน้าลิเฮียร์ “คุณทำอย่างนี้ทำไมในเมื่อฉันไม่เคยทำอะไรที่ไม่ดีกับคุณ” ลิเฮียร์ถามพลางหยิบกระบอกปืนสีเงินตรงเหน็บกางเกงออกมาและเริ่มก้าวขาไปด้านหลังข้างหนึ่ง “คุณเป็นใครกันแน่” ลิเฮียร์หรี่ตามองคิเอโซ่อย่างสงสัย
       “หึๆ ฉันก็คือนักฆ่าแห่งัรตติกาลยังไงล่ะ ฆาตกรที่แกสืบหาอยู่ไง!” คิเอโซ่เปลี่ยนสรรพนาม ยิงกระสุนอีกนัด ลิเฮียร์หลบไปอีกข้างหนึ่ง
      “หรือคุณรู้ว่า… ฉันจะสืบตามหาคุณ คุณเลยเข้ามาในนี้กับฉัน” ลิเฮียร์ชี้ปากกระบอกไปทางคิเอโซ่และเกี่ยวไก
      “ใช่ และแกก็จะกลายเป็นเหยื่อฉันอีกราย ฉะนั้น…เตรียมตัวตาย!” คิเอโซ่ยิงรัวใส่ลิเฮียร์ไม่ยั้งมือ ลิเฮียร์ยิงบ้างเป็นบางครั้ง มีอยู่หลายครั้งที่เธอหลบหลีก
     “หยุดเถอะค่ะ คิเอโซ่ ถ้าจะสู้กับฉันล่ะก็ไปด้านนอกของโบสถ์เถอะค่ะที่นี่มันสถานที่ศักดิ์สิทธ์นะคะ” ลิเอียร์ว่าก่อนจะลดกระบอกปืนพลางหายใจเหนื่อยหอบ
     “เฮอะฉันไม่ไปหรอก ดีซะอีกถ้าเกิดแกตายไปจะได้อยู่เป็นเพื่อนแม่ชีไง! ฉันจะได้ไม่ต้องหาที่ทิ้งศพแก” “ก็ได้ถ้าเธอต้องการอย่างนั้น “ ลิเฮียร์เปลี่ยนสรรพนามแต่ก็ยังเพราะกว่าสรรพนามและเริ่มของคิเอโซ่เอาจริงมาบ้าง เพราะเธอรู้แล้วว่าฆาตกรคนนี้ต้องเอาจริง!
     “ท้าทายดีนะ นักฆ่าชื่อดังมาต่อสู้กับนักสืบชื่อดัง” คิเอโซ่บอกอย่างขำๆแฝงด้วยความร็สึกกนุก “น่าสนุกดีนี่” “นั่นสิ คิดถูกจริงๆที่รับงานตามหาจับตัวเธฮ” ลิเฮียร์แสดงความคิดเห็นพลางแสยะยิ้ม และทั้งสองก็เริ่มยิงรัวกระหน่ำใส่อย่างไม่ลดละ ลิเฮียร์วิ่งไปรอบๆในโบสถ์ เมื่อหยุดตรงเสาเธอก็นั่งคุกเข่าข้างหนึ่งและหยิบกระบอกอีกอันนึงขึ้นมาก่อนจะยิงใส่คิเอโซ่ คิเอโซ่หยิบปืนใหญ่จากในกระเป๋าและยิง
      ……การต่อสู้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆแบบถ้าใครคนนึงยังไม่ลดปืน การต่อสู้ก็จะไม่ยุติ!
     
     ปัง!!
     …….เงียบ… ทุกอย่างตกอยู่ในห้วงของความเงียบแต่ไม่สงบ ลิเฮียร์และคิเอโซ่ต่างหายใจเหนื่อยหอบพัก หลังจากที่คิเอโซ่ยิงปืนเสียงดังลั่นโบสถ์
 
 
     เคร้ง!
     คิเอโซ่โยนดาบเล่มยาวเงินวาวไปทางลิเฮียร์เสียงดังเคร้ง ลิเฮียร์หยิบดาบเล่มนั้นขึ้นมาและเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็เจอปลายแหลมๆ ซึ้งนั่นก็คือดาบห่างจากสันจมูกเธอไม่กีเซ็น แต่ของแบบนี้เธอไม่ทำให้เธอสะทกสะท้านหรอก!
     “เรามาต่อสู้ด้วยดาบกันใครทำมันหลุดมือก็ถือว่าแพ้…และต้องตาย” คิเอโซ่เหล่ตามองลิเฮียร์ซึ่งนั่งตรงเบื้องล่างเธออย่างเหี้ยมโหดและเลือดเย็น “หึ! คิดว่าฉันกลัวและสู้ด้วยดาบไม่เป็นหรืออย่างไร จะบอกอะไรให้! ฉันน่ะผ่านการต่อสู้ด้วยอาวุธและศิลปะการต่อสู้โดยที่ไม่ต้องใช้อาวุธมาทุกรูปแบบแล้ว”
     “เดี๋ยวจะได้รู้ว่าใครจะต้องไปปรนนิบัติรับใช้แม่ชี” คิเอโซ่เหวี่ยงดาบใส่ลิเฮียร์ไม่ยั้ง ตอนนี้สภาพของลิเฮียร์ไม่ต่างจากถูกสุนัขไล่กัดเพราะเสื้อของเธอขาดวิ่นเลือดค่อยๆไหลลงมาตามตัว เธอกัดริมฝีปากข่มความเจ็บปวดพร้อมด้วยดวงตาที่สั่นระริก
     
      ตุ้บ! เคร้ง!
      ลิเฮียร์เสียหลักตอนที่คิเอโซ่ใช้ข้อเท้าฟาดที่ข้อเท้าของลิเฮียร์ นั่นเลยทำให้เธอล้มลงและเผลอปล่อยด้ามดาบ “หึๆๆๆ ….แกน่ะมีอะไรจะสั่งเสียก่อนตายมั้ย” คิเอโซ่ถือโอกาสใช้เท้าเหยียบท้องลิเฮียร์พร้อมกับกวาดปลายดาบแหลมคมตรงอกด้านซ้ายของลิเฮียร์
      “ไม่ เธอถามอย่างนี้ทุกครั้งหรือเปล่าตอนที่เธอกกำลังฆ่าคนอื่น” ลิเฮียร์เชิดหน้าปลายตาไปด้านบนมองคิเอโซ่ด้วยความเจ็บใจและกำมือแน่นบนพื้นเย็นเชียบ
      “ฉันไม่ถามให้เสียเวลาหรอก “
      “แล้วที่เธอมาที่โบสถ์บอร์ลีย์น่ะ เธอมาทำอะไร คิเอโซ่” ลิเฮียร์ถาม หงื่อหลายเม็ดผุดขึ้นมามากมาย “เผอิญมีคนจ้างมาให้นำศพของแม่ชีไปขาย เลยต้องมา” คิเอโซ่บอกอย่างกับมันเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับลิเฮียร์มันคือเรื่องผิดปรกติของคนธรรมดา!
      “…เธอ…” วูบ
      มือโปร่งแสงขวางมาตรงด้านหน้าคิเอโซ่
      “อย่าเลย อย่าทำเลย…นะ มันบาปมาก “ ร่างของหญิงสาวเกือบวัยกลางคนในชุดสีขาวแม่ชีพูดพร้อมกับตอนที่น้ำตานองหน้า ห้ามคิเอโซ่ “หยุดเถอะ ทั้งสองคน” หญิงสาวยังคงพูดอ้อนวอนไปเรื่อยๆ จนคิเอโซ่รำคาญ    
      “หุบปาก น่ารำคาญ เธอน่ะเป็นแม่ชีที่ถูกฝังทั้งเป็นใช่มั้ย” คิเอโซ่ถาม
      “ใช่ เราถูกฝังทั้งเป็น วิญญาณของเรายังไม่ไปสู่สุคติเพราะต้องการล้างบาปภายในจิตใจของมนุษย์ เพราะฉะนั้น อย่าเลย…หยุดต่อสู้เถอะ”
      แม่ชียังคงขอร้องเธออย่างไม่ลดละ “เธอจะมาเข้าใจอะไร ถ้าเกิดฉันไม่ฆ่า ยัยนี่ก็จะลากฉันเข้าคุก”
     “คนเรามันออกจากพันธนาการโซ่แห่งบาปไม่ได้หรอก “ แม่ชียังกล่าวต่อ “ไม่ ต่อให้ยังไงฉันก็ต้องฆ่า” คิเอโซ่พูดอย่างไม่ยอม
     “ถ้าอย่างนั้น…เราจะพาท่านทั้งสองไปดูเหตุการณ์ในอดีตของชาวยุโรปทั้งแถบ
     วูบ วาบ
     แสงสีขาวอาบทั้งโบสถ์และแล้วทั้งสองก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
 
      ………. -_- -_๐ ๐_๐
      ลิเฮียร์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะเบิกตาค้างตกใจ เมื่อทั้งรอบกายเธอและคิเอโซ่ที่ยืนอยู่ข้างๆ มีแต่ศพเต็มไปหมด ท่ามกลางกิโยติน
     “นี่คือเหล่าคนบาป ที่ถูกประหารเพราะความผิดของตนที่สังหารคนอื่นๆ” แม่ชีท่านเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆโดยที่ ไม่มองทั้งสองคน
     “ หวังว่าท่านทั้งสองคงเข้าใจ และยุติการต่อสู้เพราะถึงจะสู้กันยังไงก็มีแต่จะเสียเลือดไป” “ไมม่เด็ดขาด” คิเอโซ่พูดและมองแม่ชีด้วยหางตา “งั้นเราคงต้องขังท่านในหีบ-โลง “    
 
 
     หมับ ตุบ ตึ้ง!
 
     มือผอมแห้งหยาบๆจับดึงเอวคิเอโซ่จากหีบโลงลงไปในโลง ก่อนที่ฝาจะปิด “ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!” เสียงตะโกนของคิเอโซ่ดังมาจากในโลงอย่างบ้าคลั่งเดือดดาลโกรธ...