เมื่อฝนตกคุณคิดถึงอะไร

10.0

เขียนโดย ฮางมะ

วันที่ 2 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 07.15 น.

  5 ตอน
  17 วิจารณ์
  10.95K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 10 สิงหาคม พ.ศ. 2556 09.12 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

1)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เมื่อฝนตกคุณคิดถึงอะไร

 

 

สายฝนตกกระหน่ำแบบไม่ลืมหูลืมตา ท้องฟ้าครึ้มไปทั่วอาณาบริเวณ ไม่มีเสียงฟ้าร้อง คำราม มีแต่ม่านฝนตกมาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย อากาศเย็นชำแรกเข้าสู่ผิวกาย เสียงรถขับย่ำน้ำที่เจิ่งนองจนน้ำกระเซ็นมาถูกตัว ตอนนี้ทั่วอาณาบริเวรของเมืองใหญ่ ตกอยู่ภายใต้ กองกำลังของเม็ดฝน

 

                ร่างในชุดพนักงานทำความสะอาดนั่งรอรถเมล์อยู่ สายฝนที่กระหน่ำตกทำให้เธอห่อตัวด้วยความหนาว

 

                “ทำไมฝนมันชอบตกตอนคนจะเลิกงานด้วยนะ” ใครคนหนึ่งที่นั่งรอรถเมล์่บ่น หลายคนเห็นด้วย เพราะมีคำว่าฝนตกแล้วรถก็ติด มันมักมาคู่กันแล้วเวลาแบบนี้ มันเป็นช่วงเวลาแห่งความเร่งรีบ

 

            หลายคนเริ่มบ่นเรื่องแต่หญิงวัยกลางคนในชุดพนักงานทำความสะอาดไม่สนใจ เอาความคิดทุกอย่างหายไปกับหูฟังที่เปิดฟังวิทยุอยู่

 

                “เมื่อฝนตกคุณคิดถึงอะไรครับ” เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังของนักจัดรายการช่างเข้ากับอากาศเย็นของวันฝนพรำได้เป็นอย่างดี 

 

                “เชื่อไหมครับว่าเรามีความทรงจำของวันฝนตกอยู่มากมาย หลายคนพอเห็นฝนตกก็ร้องให้ บางคนก็หัวเราะ ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ความหลังของเรา ผมฝากเพลงนี้ให้กับทุกคนที่อยู่ใต้ฟ้าเดียวกันที่ยังไงก็ไม่มีทางหนีเม็ดฝนพ้น เพราะยังไงฝนก็คือฝน”

 

ฟ้ายามที่มีฝนพรำ อาจจะช้ำจึงได้พรำฝนมา

ทุกครั้งที่เจ็บใจ แต่ไม่รู้จะบอกใคร ก็ร้องไห้ออกมา

 

         เสียงเพลงเริ่มต้นขึ้น น้ำตาของหญิงสาวก็เริ่มคลอ ทั้งฝนตกทั้งเสียงเพลงช่วยกันเปิดความทรงจำในอดีตที่เจ็บช้ำของเธอออกมา

 

ร้องมันออกมาให้พอ
จะไม่ขอใครให้มาเห็นใจ
ไม่คิดจะจดจำ เจ็บและช้ำยิ่งกว่าใคร
เมื่อรักมาจากลา

 

          ภาพความหลังเมื่อเกือบสิบห้าปีที่แล้วกับรักครั้งแรกของเธอ รักที่เจ็บช้ำ รักที่ผิดหวัง ถูกทิ้งกลางสายฝน เธอยอมเขาทุกอย่าง ยอมที่จะไม่เรียน ยอมที่จะย้ายมาอยู่กับเขา แล้วผลที่เธอได้ละ

 

         วันนั้นฝนตกกระหน่ำ  เธอเดินตัวเปียกปอนกลับบ้าน ร้องไห้มาสุดทาง เมื่อความรักมันพังทลาย เธอเข้าใจเลยทำไมมิวสิควิดีโอที่ประเทศไทยถึงชอบถ่ายฉากอกหักกลางสายฝน เพราะเม็ดฝน มันเหมือนน้ำตาจากท้องฟ้า ที่คอยร้องไห้เป็นเพื่อนเรา

 

ฟ้า ฟ้ายังต้องมีฝน
เกิดเป็นคน ย่อมมีเสียน้ำตา
ฝน ฝนร่วงหล่นมาช้าๆ
จากดวงตา จากส่วนลึกในใจ

 

                เพลงจบลงไปแล้ว ทุกอย่างได้ผ่านมาแล้ว เธอเช็ดหยดน้ำตาลวกๆ มองไปที่รถโดยสารประจำทาง แล้วรีบเดินฝ่าสายฝนขึ้นไป ตัวเปียกปอนเล็กน้อย นึกถึงคำพูดของนักจัดรายการทางวิทยุ

 

 

               

                ‘ยังไงก็ไม่มีทางหนีเม็ดฝนพ้น เพราะยังไงฝนก็คือฝน

 

 

 

 

 

 

 

เขียนโดยใช้เวลา ไ่ม่ถึงครึ่งชั่วโมง ออกมาแล้วผิดผลาดยังไงขออภัย ตอนสองยังมีไว้พรุ่งนี้เช้าจะเขียน เขียนคล้ายไดอารี่ฤดูฝน

 

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา