Dandelion(แดนดิไลออน) คืนฝันวันล่าจินตนาการ

  ในขณะที่เดรกซึ่งอยู่ในร่างของหมีก็ยังไม่ละความพยายามที่จะตามหาตัวเอลิซ่าน้องสาว เขาตามกลิ่นของเธอไปจนกระทั่งมันขาดไปตรงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
 
“เอลี่” เขาฉายแววในตาเศร้าและไม่ยอมลุกไปไหนมานานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว
“เธอไม่ควรกลัวฉัน” เขามองอุ้งมือของตัวเอง
 
เสียงกรีดร้องของเอลิซ่ายังคงดังก้องอยู่ในหูของเขาแม้วินาทีนี้ เธอขวัญเสียเอามาก
 
บริเวณใกล้กัน มีการเคลื่อนไหวของหมีเจ้าถิ่นอยู่สองตัว ดูเหมือนว่าจะเป็นหมีสาวที่กำลังถูกหมีหนุ่มผู้เกรี้ยดกราดไล่ต้อนเพื่อเกี้ยวพาราสีเธอ แต่ดูท่าว่าคงจะไม่เป็นที่ถูกใจของเจ้าหล่อนมากนัก
 
“เจ้าจะหนีข้าไปไหน” หมีหนุ่มคำราม
“ยังไงซะเจ้าก็ต้องเป็นของข้า อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่า” มันทำจมูกฟุตฟิต
“หยุดพล่ามสักทีเถอะ ข้าล่ะเหม็นขี้ฟันเจ้าเต็มที” เธอว่า
“ไปให้พ้นหน้าข้า” หมีสาวคำรามกลับ
“ไม่เอาน่าเพอร์รี่เจ้าก็รู้ว่าไม่มีทางหาคู่ที่ไหนได้สมบูรณ์แบบไปกว่าข้าอีกแล้ว”
หมีหนุ่มแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ นึกว่าตัวเองหล่อซะเต็มประดา
“ให้ตายเถอะ เจ้าน่ะหรอหมีที่สมบูรณ์แบบ” เธอหัวเราะร่า
“พอทีข้ายอมเจ้ามากเกินไป เห็นทีข้าต้องใช้วิธีจัดการกับเจ้าขั้นเด็ดขาด”
 
ว่าแล้วหมีหนุ่มจึงรุกเดินเข้าไปใกล้แต่แล้วมันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีหมีหนุ่มอีกตัวโผล่มาขวางพร้อมกับส่งเสียงคำรามขู่
 
“ถ้าเป็นอย่างที่ฉันเข้าใจ นายก็ไม่ควรยุ่งกับเธอนะ” หมีที่มาขวางซึ่งมีขนสีน้ำตาลอ่อนกว่าเอ่ยขึ้น
“แล้วเจ้าเป็นใคร อย่าบอกว่าเจ้าก็สนใจนางด้วยเหมือนกัน”
หมีหนุ่มผู้มีขนสีน้ำตาลอ่อนเหลือบสบสายตาเพอร์รี่ที่หลบอยู่ด้านหลัง “เปล่า” เขาปฏิเสธ
“ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็ถอยไปซะ”
“ฉันคงทำแบบที่นายต้องการไม่ได้หรอก”
“งั้นเรอะ!”
 
ว่าแล้วหมีนุ่มทั้งสองก็ยืนหยัดด้วยขาหลังทั้งสองข้างและลงมือต่อสู้กันอย่างดุเดือด ในที่สุดฝ่ายที่เริ่มก่อนก็ล่าถอยกลับไป
 
“แล้วข้าจะกลับมาเพอร์รี่!” มันวิ่งโซซัดโวเซหายเข้าไปในป่าลึก
เพอร์รี่พ่นลมหายใจ “ขอบคุณที่ช่วยข้าไว้นะ” เธอเดินตามหลังหมีหนุ่มที่ช่วยเธอเอาไว้
“ข้าเพอร์รี่ และเจ้าล่ะ?”
“ฉัน เดรก ”
“เดรก เจ้ามาทำอะไรแถวนี้หรอ”
 
เธอเอ่ยถามแล้วอยู่ๆเดรกก็ล้มพับลงไปต่อหน้าต่อตาเธอ เขามีบาดแผลที่ต้นแขนซึ่งคงเกิดขึ้นจากการต่อสู้เมื่อกี๊
 
“เจ้าบาดเจ็บ!” เพอร์รี่รีบเข้าไปประครองร่างที่ไร้การทรงตัว
“บ้านของเจ้าอยู่ที่ไหนล่ะ ข้าจะไปส่ง” เธออาสา
“ถ้าหมายถึงบ้านในป่าแห่งนี้ ฉันไม่มีหรอก”
“แล้วลูกกับเมียเจ้าล่ะ มีหรือไม่? ถ้ามีข้าจะได้รีบไปส่งข่าวให้พวกเขารู้”
“ตอนนี้ฉันตัวคนเดียว” เขาพูดไม่เต็มเสียงนัก
เพอร์รี่นิ่งไปครู่หนึ่งราวกลับคิดอะไรบางอย่างก่อนจะกล่าวต่อว่า
“ถ้าเช่นนั้น เจ้าไปพักกับข้าก่อน รอจนกว่าแผลเจ้าจะหายดีแล้วเราค่อยว่าเรื่องนี้กันใหม่” เธอเสนอ
 “ไม่เป็นไร เธอไปเถอะ” เดรกปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรไม่ได้ ข้าทำให้เจ้าบาดเจ็บฉะนั้นข้าต้องช่วยเหลือเจ้าสิถึงจะถูก” เพอร์รี่ไม่เห็นด้วยกับความคิดของเดรก
“มาเถอะ โพรงของข้าอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก”
 
ว่าแล้วเพอร์รี่จึงนำทางเดรกไปยังโพรงของเธอ มันเป็นโพรงที่เธอเลือกเองหลังจากที่แยกจากแม่มาได้ราวหลายเดือน โพรงของเธอเป็นถ้ำใต้ดิน เป็นโพรงร้างของสัตว์ชนิดอื่นที่เคยสร้างไว้และสิ่งที่เพอร์รี่ต้องทำคือเก็บกวาดทำความสะอาดและจัดแต่งพื้นที่ให้สวยงามตามที่แม่เคยสอน ถือเป็นทำเลที่เข้าท่าเพราะอยู่ไม่ไกลจากแหล่งน้ำอันอุดมสมบูรณ์
 
“เจ้านอนพักก่อนเถอะ ที่นี้ปลอดภัย”
 
เพอร์รี่บอกก่อนที่เธอจะปล่อยเขาไว้ในโพรงตามลำพังเพื่อออกไปหาสมุนไพรสมานแผล
 
เวลาต่อมาเธอกลับมาที่โพรงทว่าไม่พบเดรกแล้ว แต่เธอรับรู้ได้จากกลิ่นว่าเขาอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้แน่
 
เดรกมาที่ลำธารนี้ก็เพื่อดูอะไรบางอย่าง เงาที่สะท้อนอยู่บนผิวน้ำช่วยตอกย้ำคำถามที่เขาขับข้องใจเกี่ยวกับสภาพของตัวเอง ณ ตอนนี้ เขาไม่สงสัยอีกต่อไปว่าทำไมเอลิซ่าน้องรักถึงได้แสดงท่าทีหวาดกลัวเมื่อเจอหน้าเขา
 
“ข้านึกแล้วเชียวว่าเจ้าจะต้องอยู่ที่นี่” เพอร์รี่ที่เพิ่งตามมาถึงกล่าวขึ้น
“เจ้าเป็นอะไรไปอีก เจ็บแผลรึ” สีหน้าเขาดูไม่สู้ดีนัก
“ฉันไม่เป็นไรเพอร์รี่”
“เอานี้ กินซะมันจะช่วยให้แผลเจ้าหายไว้ขึ้น” เพอร์รี่วางสมุนไพรลง
 
เดรกเหลียวมอง “ต้องกินแน่หรอ” เขาไม่วางใจสมุนไพรของเพอร์รี่หรือที่เรียกอีกอย่างว่าสมุนไพรของหมี
“ใช่ เจ้ากินเลยสิ”
 
เดรกหยิบสมุนไปขึ้นมาแล้วคาบมันไว้ในปากก่อนจะขยับเดินไปใกล้ลำธารแล้วจุ่มสมุนไพรลงแกว่งในน้ำที่ไหล่เอื่อยๆ
 
“เจาทำอะไรน่ะ?” เพอร์รี่ขมวดคิ้วสงสัยกับพฤติกรรมประหลาดของเดรก
“ล้าง” เขาบอก
“ล้างหรอ?” หมีอย่างเพอร์รี่ไม่เข้าใจ
 
เดรกอมยิ้ม “ใช่ เราต้องล้างเพื่อทำความสะอาด เอาเศษดินที่ติดอยู่ออกก่อนแล้วถึงจะกินได้” เขาอธิบาย
 
“แม่ข้าไม่เคยสอนเรื่องแบบนี้” เพอร์รี่บอกด้วยสีหน้างุนงง
“เธอจะลองล้างดูไหม เพอร์รี่” เดรกเสนอ
“แต่ข้าไม่เคยต้องล้าง มีแต่เด็ดมาแล้วใส่ปากเลย” เธอว่า
“เอาเถอะ ล้างเสร็จแล้วเจ้าก็กินซะสิ
 
เดรกฝืนใจเคี้ยวมันไว้ในปากแม้รสชาติจะเฝื่อนจนแทบกลืนไม่ลงคอ แต่เขาจะต้องอดทนเพื่อรักษาบาดแผลให้หายให้เร็วที่สุดและเมื่อนั้นการตามหาเอลิซ่าจะได้เริ่มต้นขึ้นซะที