Dandelion(แดนดิไลออน) คืนฝันวันล่าจินตนาการ

มะมายบอกข่าว :
กลับมาแล้วจ้าพร้อมกับข่าวดีที่ว่าเขียนเรื่องนี้จบแล้ว แต่เอาไว้จะทยอยลงเรื่อยๆฝากติดตามด้วยนะคะ สนุกแน่รับประกัน 
ลืมบอกไปว่า แดนดิไลอ้อนเป็นนวนิยายเรื่องยาวนะคะ ทีแรกกะจะแค่เขียนสั้น ๆแต่มันดันยาวเยียด ขอโทษด้วยที่เอามาลงตรงเรื่องสั้น
...................................................
ดราฟรินบูชาหมี เขาคิดว่าความน่าเกรงขามของมันจะทำให้เผ่าพันธุ์ดราฟรินยิ่งใหญ่
ถ้าเป็นอย่างที่โซเนียบอกคงมีเพียงทางเดียวเท่านั้นที่ฉันจะช่วยเดรกได้นั่นคือขอความช่วยเหลือจากริงตั้น แต่ปัญหาตอนนี้ก็คือบลูม่า เจ้านั่นตามติดฉันแจตามคำสั่งของโซเนีย ฉันคงจ้องหาวิธีดึงความสนใจจากบลูม่าแต่จะด้วยวิธีไหนกันล่ะ? ขณะที่ฉันกำลังใช้ความคิดอยู่ เซียน่าหญิงเจ้าของร้านดอกไม้ซึ่งฉันจำได้ว่าเราพบกันในวันแรกที่ฉันมาถึงที่นี่ เธอแวะเข้ามาทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“อรุณสวัสดิ์เอลิซ่า”
เซียน่าบินล่อนลงมาจากอากาศด้วยท่วงท่าที่สง่างาม เธอสลัดปีกสองสามครั้งให้เกล็ดสีเหลืองที่เคลือบอยู่บนปีกหลุดออก
“ไปเก็บเกสรดอกไม้มาหรอเซียน่า” ฉันทักทาย
“มีมาฝากเจ้าด้วยล่ะเอลิซ่า ว่าแต่โซเนียล่ะ?” เซียน่ากวาดตามองหา
“ไม่อยู่หรอก”
“เสียดายจังข้ากะว่าจะชวนไปปาร์ตี้แสงอาทิตย์ที่ร้านซะหน่อย”
“ปาร์ตี้หรอ”
ฉันพอจะนึกหาหนทางที่จำทำให้ตัวเองรอดพ้นจากสายตาเจ้าแมลงเต่าทองบลูม่าได้แล้ว
“เจ้ากับบลูม่าไปด้วยกันสิ คนยิ่งเยอะงานก็ยิ่งสนุกนะ” เซียน่าท่าทางกระตือรือร้นกับงานนี้เอามาก
“ตายจริง!ข้าคงต้องไปก่อนที่งานจะเริ่ม” เธอนึกขึ้นได้ว่ามีอะไรอีกตั้งหลายอย่างที่เธอต้องกลับไปจัดการ
“ข้าคงต้องกลับก่อนล่ะ บาย”
“บายจ๊ะ” ฉันโบกมือ มองเซียน่าบินจากไปอย่างยิ้มๆ แล้วเหลือบมองบลูม่าที่เฝ้าอยู่
“บลูม่านายไม่สนใจไปงานปาร์ตี้หรอกหรอ ฉันว่าต้องสนุกแน่ๆเลย ว่าไหม”
ฉันหยอดคำเชิญชวนแต่ดูบลูม่าจะรู้ทันเลยเอาแต่เชิดหน้าไม่สนใจ
“ไม่อยากไปจริงๆหรอ”
บลูม่าหันมาสบตาใสๆที่ดูไหวเอนต่อคำพูดไม่กี่คำ “ฉันสัญญาว่าจะไม่หนีไปไหน” ฉันกระพริบตาถี่ๆแต่มันก็ทำแชเชือน
“โอเคนายคงไม่อยากไป”
ทีแรกฉันคิดว่าแผนจะล้มเหลวแต่ทันใดนั้นบลูม่าก็บินมาหยุดอยู่ตรงหน้า มองฉันด้วยแววตาขรึมแล้วเริ่มบ่นด้วยภาษาจิ้งหรีดซึ่งฉันฟังไม่เข้าใจ แต่ก็พอจะเดาความหมายได้ไม่ยากว่ามันคงกำลังสั่งห้ามไม่ให้ฉันออกไปไหนเด็ดขาดจนกว่ามันจะกลับมา
“นายไปเถอะบลูม่า ฉันไม่ผิดคำพูดแน่” ฉันทำเสียงหนักแน่น และมันได้ผล
ฉันรอให้บลูม่าบินออกไปจากบ้านดอกไม้ซะก่อนว่าแล้วจึงจะก้าวออกไปบ้างแต่ก็ต้องชะงักเมื่อกาเลตส่งเสียงเตือน
“จะไปไหนสาวน้อย”
ฉันสะดุ้งชักเท้ากลับ “หนูนึกว่าคุณหลับอยู่ซะอีก” ฉันคอตกเมื่อถูกจับได้
“ดอกไม้ไม่เคยหลับใหลหรอกนะสาวน้อย” กาเลตบอกเสียงหวาน
“จะกลับไปที่ธารน้ำอย่างงั้นหรอ ขอโทษที่ถือวิสาสะอ่านความคิดของเธออีกหน”
“ไม่เป็นไรกาเลตหนูไม่โกรธคุณหรอก”
“ขอบใจแต่ที่นั่นอันตราย โซเนียบอกเธอแล้วเมื่อคืน”
“หนู่รู้แต่จะให้หนูอยู่เฉยๆรอให้เวลาผ่านไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลยหรอกาเลต แล้วเดรกจะเป็นยังไง” ฉันเศร้าเมื่อนึกถึงเขาและชะตากรรมที่เขาต้องพบเจอ
“อย่ากังวลไปเลยสาวน้อย โซเนียกำลังจัดการกับเรื่องนี้ บางทีที่เธอหายไปก็เพราะกำลังหาทางช่วยพี่ชายเธออยู่ก็ได้”
“หนูรู้กาเลตว่าคุณโกหกเพื่อปลอบให้หนูมีความหวัง”
กาเลตนิ่งไปชั่วครู่เมื่อรู้ว่าฉันรู้ทัน “เจ้ารู้หรอ?”
ฉันผงกศีรษะลงช้าๆด้วยแววตาเศร้าที่ประกายชัดแม้พยายามหลบเลี่ยง
“ดราฟรินไม่มีทางอยู่แน่ถ้าหากว่าพวกเขารู้ว่าเฮริบเบิ้นแตะต้องกับหมีซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาเคารพบูชา และถ้าหากมันนำมาสู่สงครามหนูคงเสียใจมากกาเลต”
 “เธอก็เลยจะขอความช่วยเหลือจากเด็กผู้ชายคนนั้น คนที่นั่งตกปลาอยู่ที่ธารน้ำงั้นหรอ”
“มันเป็นวิธีเดียวกาเลตที่หนูสามารถทำได้”
“แต่เธอจะตกอยู่ในอันตรายนะสาวน้อย”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนหนูคงกลัวแต่ตอนนี้หนูไม่มีความจำเป็นต้องกลัวอีกต่อไป เพราะที่นี่คือโลกของหนู”
ความกล้าปรากฏชัดเจนขึ้นในทุกครั้งที่ฉันนึกถึงเบรนด้าและคำพูดของเธอมันทำให้ฉันยิ้มได้
“ได้โปรดกาเลต หนูสัญญาว่าจะกลับมาให้ทัน ก่อนที่โซเนียจะมาถึง”
ฉันอ้อนวอนกาเลตจากความรู้สึกฮึกเหิมที่ซึมซ่านออกมาผ่านจิตใจที่เข้มแข็ง
“เอาล่ะ ขนาดดอกไม้ที่ไร้ซึ่งหัวใจอย่างฉันยังต้องใจอ่อนยอมเธอเลยสาวน้อย”
“แปลว่าคุณยอมให้หนูไปได้แล้วใช่ไหม” ฉันตาเป็นประกาย
กาเลตแง้มกลีบดอกไม้สีสวยปล่อยฉันให้เป็นอิสระสู่ภายนอก เธอมอบกลีบดอกไม้ขนาดใหญ่พอดีตัวให้กับฉันไว้
“ใช้มันอำพรางตอนที่เธอบินข้ามไปอีกฝั่ง มันจะช่วยลวงตาดราฟรินที่คอยเฝ้าเขตแดนอยู่”
“ขอบคุณนะกาเลต”
ฉันโอบกอดกาเลตด้วยความซาบซึ้งทั้งหมดที่มีก่อนจะบินไปที่ลำธาร กาเลตบอกว่าให้บินไปเรื่อยตามลำน้ำจนกว่าจะพบหินแหลมสามก้อนที่เรียงต่อกันเป็นสัญลักษณ์สามเหลี่ยมเพราะที่นั่นจะปราศจากสายตาจับจ้องแต่ฉันก็ไม่ประมาทมองซ้ายขวาตรวจทานให้แน่ชัดว่าจะไม่มีทหารดราฟรินซุ่มดูอยู่ณอาณาบริเวณนี้ ว่าแล้วจึงซุกตัวอยู่ภายในกลีบดอกไม้ ปล่อยกระแสลมให้พัดพาข้ามไปอีกฟากฝั่ง