Dandelion(แดนดิไลออน) คืนฝันวันล่าจินตนาการ

“ทำไมเศร้าล่ะเอลี่”
เบรนด้าเอ่ยขึ้นราวกลับรู้ทันความรู้สึกของเอลิซ่ายังไงยังงั้น
“เบรนด้าคุณต้องทำใหโจแอนเห็นคุณนะ” ฉันจริงจัง
“เขาจะเห็นคุณเหมือนหนูใช่ไหม”
“ทำไมเธอถึงอยากให้เขาเห็นฉันนักล่ะ”
“ถ้าโจแอนเห็นคุณ เขาจะช่วยยืนยันได้ว่าคุณไม่ใช่ผีและหนูก็ไม่ได้บ้าอย่างที่เดรกบอก”
เบรนด้ายิ้มบางๆ“แล้วถ้าโจแอนไม่เห็นฉันล่ะ”
“โธ่เบรนด้าได้โปรด” ฉันอ้อนวอน
เบรนด้าลุกขึ้น เธอมองมาที่ฉัน
“โจแอนจะเห็นฉัน หากเธออยากพบฉันเอลี่”
“เขาต้องอยากพบคุณแน่ ไม่มีเหตุผลที่เขาที่เขาจะไม่อยากพบคุณ”
เบรนด้านิ่งแล้วพูดต่อ
“ฉันไม่รับปากว่าโจแอนจะเห็นฉันเหมือนที่เธอเห็น”
เบรนด้าดูไม่มั่นใจนัก
“เพราะนอกจากฉันแล้ว มันยังขึ้นอยู่กับจิตใจของโจแอนด้วยว่าเธอเปิดรับฉันหรือไม่”
“ถ้าไม่ เขาจะไม่เห็นคุณใช่ไหมเบรนด้า” ฉันเศร้า
“จะไม่มีใครยืนยันว่าคุณไม่ใช่ผีและหนูไม่ได้บ้า” ฉันหลุบตาต่ำลง
 
“มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่านอกจากเธอแล้วมีใครอีกที่เห็นฉันบ้าง ถึงเดรกหรือโจแอนจะเห็นหรือไม่ แต่ทุกอย่างระหว่างเราก็ไม่ได้เปลี่ยนไป ฉันยังแนะนำเธอเรื่องการเขียนได้และกล่อมเธอทุกคืนด้วยเสียงเพลงของฉัน”
 
เอลิซ่าพ่นลมหายใจ “คุณเป็นอะไรกันแน่เบรนด้า”
“ฉันเป็นเพื่อนเธอเอลี่ เราคือเพื่อน” เบรนด้าแตะที่ไหล่
“หรือเธอไม่คิดแบบนั้น”
“ไม่เบรนด้า คุณคือเพื่อนที่ดีที่สุดของหนูนะ” ฉันรีบตอบ
“คุณพูดถูกมันไม่สำคัญว่าจะมีใครอีกที่เห็นคุณบ้าง ไม่สำคัญเลยจริงๆ”
เรามองหน้ากันและยิ้มออกมา “ขอบใจเอลี่”
เบรนด้าสวมกอดอันอบอุ่น
“คืนนี้คุณจะอยู่กับเราใช่ไหม” ฉันถาม
“แน่นอน ฉันยังต้องอยู่เอลี่”
เบรนด้ามีบางอย่างต้องทำหลังนิทราของเด็กๆ